اژدهای کوچک گفت: «امروز ساکتی» پاندای بزرگ لبخندی زد و گفت: «فکر نکنم صدام از صدای بارون قشنگ‌تر باشه.»

از پاندای بزرگ و اژدهای کوچک

زخم‌های او دخترهای احمق را دور می‌کند. او به آدمی استثنایی نیاز داشت تا دوستش داشته باشد.

زیبایی از عشق می‌آید و عشق از توجه. توجه به چیزهای ساده و فروتنانه‌ای مثل گرفتن انگشتان یخ‌زده‌ی کسی که دوستش داری.

از از قیطریه تا اورنج کانتی

مانند دیگران نباش! حتی اگر تو تنها فردی هستی که مانند دیگران نیست.

از برادران کارامازوف

یک فکر دلنشین یکی کتاب می‌دزدید و دیگری آسمان

از کتاب‌دزد

کاش دنیا دست زن‌ها بود. زنها که زائیده‌اند یعنی خلق کرده‌اند و قدر مخلوق خودشان را می‌دانند. قدر تحمل و حوصله و یکنواختی و برای خود هیچ کاری نتوانستن را. شاید مردها چون هیچوقت عملا خالق نبوده‌اند، آنقدر خود را به آب و آتش می‌زنند تا چیزی بیافرینند. اگر دنیا دست زن‌ها بود، جنگ کجا بود؟

هیچ چیز مثل حسادت نمی‌تواند فکر انسان را یک‌جا تصرف کند.

از والس خداحافظی

بهترین چیزِ اتاق، تختخوابم بود. دوست داشتم ساعت‌ها در تختم بمانم، حتی در طول روز، با لحافی که تا چانه بالا کشیده‌ام. تختخواب جای خوبی بود، نه اتفاقی می‌افتاد، نه کسی آنجا بود، و نه هیچ‌چیز دیگر.

از ساندویچ ژامبون

«زمان چیز مرموزیه. قدرتمنده و وقتی دست‌کاری بشه، خطرناکه.» (آلبوس دامبلدور، فیلم زندانی آزکابان)

از هری پاتر و زندانی آزکابان (هری پاتر #3)

ساعت سه. ساعت سه برای هر کاری که آدم می‌خواهد بکند همیشه یا خیلی دیر است یا خیلی زود. لحظه‌ای غریب در بعدازظهر…

از تهوع

آن دوره که مردم به شرابا طهورا دسترسی پیدا می‌کردند و می‌خوردند و حافظ می‌شدند، گذشت. حالا باید شرابا باروت قورت بدهند. آن وقت‌ها که مردم لب جوی آب می‌نشستند و گذر عمر را می‌دیدند و دلی دلی می‌کردند و از تمام نعمت‌های دنیا، یک گلعذار بسشان بود، گذشت. راستی، اسم نعره‌هایی که آدم از ته دل برمی‌آورد چه بود؟ کلمه‌ای بود که به این‌جور فریاد می‌خورد... باید لغتی باشد که معنای سوراخ کردن بدهد. یعنی آدم اگر نتواند در برابر سیل و صاعقه و سیلیِ زندگی آن‌جور فریاد را بزند، دلش سوراخ می‌شود.

از سووشون

مک ماهون رو به زَری ادامه داد: خوب که فکرش را می‌کنم می‌بینم همۀ ما در تمام عمرمان بچه‌هایی هستیم که به اسباب‌بازی‌هایمان دل خوش کرده‌ایم. وای به روزی که دلخوشی‌هایمان را از ما می‌گیرند، یا نمی‌گذارند به دلخوشی‌هایمان برسیم. بچه‌هایمان، مادرهایمان، فلسفه‌هایمان... مذهبمان...

از سووشون