هزاران سال پیش، مجمعی از خردمندانِ نژاد‌های هوشمندِ سرزمین اوراسا توانستند قدرت چشمۀ خورشید را مهار زنند و با آن قدرت، بهشتی روی زمین به وجود آورند، رها از هر گونه سیاهی و تباهی. اما زمزمه حتی در بهشتِ زمین هم به گوش طمعکاران می‌رسید. زمزمه‌ای که به شنوندگانش وعدۀ خدایی می‌داد. پس طمعکارترینشان فریب زمزمه را خورد و پلیدی در نهان وجودش رویید و بالاخره دستانش را به خون یکایکِ یارانش آلود. و زمانی که یگانه‌صاحب قدرتِ چشمه شد، مانند خدایی خون‌ریز در اوراسا طلوع کرد و در آنی، بهشت خرم را جهنمِ حرص و آز کرد.

پس آنگاه چهار سوار از جهنمی که خود ساخته بود بر او شوریدند و به زیرش کشیدند، زیراکه چشمۀ خورشید در دستان سیاهی پایدار نمانَد. آنگاه که روح چشمه از چنگال سیاهی آزاد شد، پنج قفل استوار بر خود نهاد تا هیچ طمعکاری دوباره به قدرتش دست نیابد و وانگهی پنچ کلید برای پنج قفل ساخت؛ زیراکه قفلْ بدون کلید، استوار نمانَد. چهار کلید به چهار سوار فاتح داده شد تا نماد پادشاهیشان باشد. کلید قفل اول، جواهر سیاه، به برادر بزرگ‌تر، پانْتِرا داده شد تا برایش خردمندی به ارمغان آورَد. کلید قفل دوم، جواهر سرخ، به برادر کوچک‌تر، گِلارین داده شد تا زینت‌بخش شمشیرش باشد. کلید قفل سوم، جواهر سبز و نماد ارتباط، به اِلِریو داده شد، باشد که برای صلح بکوشد. کلید قفل چهارم، جواهر بنفش، به دستان روکاروس سپرده شد تا رازهای اعماق را بر نژادش روشن گردانَد. کلید قفل آخر، جواهر آبی، تنها جواهری که هنوز به روح چشمه متصل بود، انتخاب شد تا در زمان سرگردان شود و در طلوع دوبارۀ سیاهی به دنبال ناجی بگردد. باشد که هرگز پنج کلید در یک دست قرار نگیرند که صاحب آن دست تباه شود و تباهی به همراه آورَد.