کسی پشت سرم آب نریخت

کلاس در سکوت سنگینی فرو رفته بود. تنها صدای قدم‌های آقای بهرامی، دبیر تاریخ، سکوت را می‌شکست. گه گاهی بالای سر یکی از بچه‌ها می‌ایستاد و به پاسخ‌هایشان خیره می‌شد. خودکار در دهانم بود و در آن را می‌جویدم و پشت سر هم آهسته تکرار می‌کردم: منگوقاآن پس از مسلمان شدن چه نامی اختیار کرد ؟ منگوقاآن

اه! چرا یادم نمی‌آمد. اگر این بیست و پنج صدم را از دست بدهم بیست نمی‌شوم. کاش یادم می‌آمد اما نیامد! هر چه به مغزم فشار آوردم بیفایده بود. انگار سخت‌ترین پرسش امتحان را بی‌پاسخ می‌گذاشتم. اگر فقط همین پرسش را بی‌پاسخ می گذاشتم حتما با ارفاق بیست می‌شدم، اما در پاسخ به پرسش دیگری هم مانده بودم: پیمان چنگیز خان با خاندانش به چه نامی مشهور شد ؟

_ وقت تموم شد بچه‌ها، لطفا ورقه‌ها بالا.

از ناراحتی نفس بلندی کشیدم و به ناچار ورقه را بالا بردم. نگاهم به سمیرا افتاد که لبخندی حاکی از رضایت روی لبانش نقش بسته بود.

_ باشه! این دفعه بیست مال تو.