برده و اربابان

نام داستان: برده و اربابان
نویسنده: @Fantezy_killer@
لینک تاپیک باستانی تیم تخریب: تیم نقد A
Reza379 - عجب تضاد ریزی... بند ناف رو «بریدن» و به زندگی «گره» زدن.
خیلی خوب بود. نمی‌دونم درباره‌ش چه چیز خاصی باید بگم اما... اما واقعا قشنگ بود.
جالب بود که توی یه متن 30-40 خطی، نزدیک سه یا چهار بار دیدگاه و نظر کاراکتر عوض شد. این عجیبه. و جالبه که ترنزیشن بدی هم نبود. همین ساختار فرمی تونست خیلی خوب حس سرگردانی رو مشخص کنه. به جای اینکه توی یه جلمه گفته بشه «آه من چقدر سرگردانم و مدام مسیرم را عوض می‌کنم»، چند تا ترنزیشن شخصیتیِ بی‌ثبات این کار رو انجام دادن. البته نمی‌گم اونچنین جمله‌هایی نداشت یا نباید داشته باشه، اما به نظر من اون جمله‌ها وسیله‌ای بودند برای این فرمِ بیان بی‌ثباتی که بالاتر بهش اشاره کردم؛ که سردرگمی رو نشون بدن. اینکه کاراکتر از نظام برده و اربابی ناراضیه، بعد تصمیم می‌گیره برده نباشه، بعد نتیجه می‌گیره برای این مهم باید به پوچی برسه، بعد می‌فهمه یه ارباب دیگه هم هست که خودشه، جسمشه (البته این ایهام وجود داره که شاید از اولش هم درباره یه ارباب خارجی حرف نمی‌زده بلکه از همون اول منظورش «جسم» بوده؛ یا شاید هر دو.)، بعد از شر اربابان رها می‌شه، بعد برای مدتی پشیمون می‌شه، می‌بینه که بی‌اربابی چقدر درد داره و بعد... یه نوع ارباب جدید وارد ماجرا می‌شه؟!

موضوع داستانت فکر می‌کنم جدید بود. و عالی بود البته! جدای از اینکه فکر می‌کنم داره کشمکش‌های درونی ذهن خودت رو برای منِ مخاطب به نمایش می‌ذاره اما این فرمِ معرفی خدا، یعنی پرداختن به مفهوم «بردگی» و بیان انزجار از اون با هدف پرداخت مفهوم متضاد بردگی که «بندگی» (بندگی رو یک نوع آزادی فرض کنیم) باشه ، برای من یکی که جدید بود؛ زاویه دید جدیدی بود.
و راستی، می‌خواست قلبش رو با چاقو بزنه؟ چون من هر طور فکر می‌کنم قلب سمت چپ سینه‌س، نه راست.
خیلی خوشم اومد. ممنون برای این نوشته. بیش‌تر بنویس البته بین قرار دادن نوشته‌هات روی سایت هم یک مقداری وقفه بنداز که غلظت حضور داستانیت توی سایت خیلی نره بالا، به نظرم چیز خوبی نیست که توی مدت‌های کوتاهی مدام از یه نویسنده یه اثر جدید ببینی؛ بهتره یکم زمان برای هضم کردن به خواننده داده بشه و یک تشنگی‌ای هم توی مخاطب ایجاد بشه.
موفق باشی.

Rosela - این داستانه همون طور که خودتون گفتین یه تضاد بزرگ وسطش داشت
اولش میگفت میخوام از بردگی آزاد شم به نظر میومد آدمای بزرگیو میگه که براشون کار میکنه
بعد یدفعه خودش شد ارباب خودش
و خودشو کشت
یکم با هم جور در نمیومد
میخواسته روحش آزاد بشه؟ یا از بردگی برای دیگران خسته شده؟
اصلا وقتی به پوچی رسیده چطور تصمیم گرفته که برای آزاد کردن خودش خودشو بکشه

Reza379 - دقیقا سوال من هم همین بود که آیا منظورش فقط یکی از این بردگی‌ها بوده یا منظورش دو نوع بردگی بوده.
از اونجایی که «اربابان» می‌گفت، یعنی با ضمیر جمع خطاب می‌کرد و یک سری چیزای جزئی دیگه، برداشت من این بود که این اربابان یه سری افراد دیگه هستن که به طرق مختلف به بردگی کشیدنش.
منتهی هنوز هم ممکنه منظورش «جسم» بوده باشه.

Rosela - آره دقیقا.
تضاد بزرگو یه اشکال نمیبینم یکم دلیل خودکشیش واسم نامفهوم شده میتونست کاری کنه که این قسمت تا این حد نامفهوم نباشه
و ابنکه به پوچی برسه دیگه نباید چیزی براش مهم باشه ولی انزجارش رو نشون داده از بردگی

Reza379 - در واقع، علت انتخاب پوچی رهایی از بردگی بود. این رو یک ابزار می‌دید.

Rosela - بله درسته ولی وقتی به پوچی رسید پس چرا رها نشد؟ خودشو کشت

Reza379 – (هرچند الان که دقت می‌کنم به حرفتون، می‌بینم آره اینکه آدم پوچ باشه با اینکه بخواد از بردگی رهایی پیدا کنه در تضاده.)
احتمالا اگر خودکشی رو یه مرحله از فرایند پوچی در نظر بگیریم مشکل حل بشه.
همه آدم‌های پوچ خودکشی نمی‌کنن البته، منتهی یه نوعی از پوچ‌گرایی هست که اون تهش خودکشیه، یه انواعیم هست که تهشون خودکشی نیست.

Rosela - خب اون در واقع افسردگیه
وقتی آدم پوچ باشه چیزی نباید براش مهم باشه که خودشو بکشه
البته شاید همین هم باعث خودکشی بشه
چون دیگه حال و حوصله زندگی واسه آدمی که هیچی برای مهم نیس نمیمونه

Reza379 - آدمای پوچ چیکار می‌کنن پس؟ مث مجمسه می‌مونن سر جای خودشون؟ چون اگر اینجوری باشه که نه نفس کشیدن، نه غذا خوردن، نه راه رفتن، نه دستشویی، نه هیچی نباید براشون «مهم» باشه.

Rosela -مهم نیس ولی اینا از روی عادته.

Reza379 - قضيه‌ی پوچی، حال و حوصله نیست. قضیه بی‌معناییه. و بی‌هدفی.

Rosela - دقیقا منظورم همین بود.

Reza379 – خب همین، یک مدل از بی‌معنایی هست که می‌گه باس بزنیم خودمون رو بکشیم همه‌چیز تموم بشه.
یه مدل دیگه هم از بی‌معنایی هست که می‌گه هرچند زندگی معنا نداره اما باید خودمون به زور بهش معنا بدیم.

Rosela - آره دقیقا.

Reza379 - اگر اون شخص توی دسته اول باشه، پوچیش به خودکشی ختم شده.

Rosela - و یه هدف داشته که حس انزجارشو به وضوح نشون داده، اون میخواسته به آزادی برسه

Reza379 – و در ادامه حرفم، علت رسیدن به پوچیش هم آزادی از بردگی بوده.
توی این بخش دوم (علت رسیدن به پوچی)، اینجا اون اشکالی که می‌گین به نظر من هم وارده.

Rosela - بله

Reza379 - یکم البته. شاید نویسنده بتونه دفاع کنه. تا ببینیم چی می‌گه.


پ.ن مهم: تیم نقد عضو می‌پذیرد. دوستانی که تمایل دارن حتما حتما حتما بهمون پیام بدن.

فعلا گروه هماهنگی تیم نقد توی تلگرام برقرار شده. به زودی روی سایت هم یک بخش هماهنگی راه اندازی خواهد شد. کار اصلا سخت نیست. کارهامون اکثرا با تیم نقد A که مخصوص داستان‌های کوتاهه خواهد بود. در نتیجه هیچ کس اصلا به مشکل بر نمیخوره. پس منتظرتون هستیم:
به آیدی تلگرام من @embassador_r یا به آیدی تلگرام رضا @outputu پیام بدید.

reza379;39373:

تیم نقد A
(تیم تخریب)
*******************

نام داستان: برده و اربابان
نویسنده: @Fantezy_killer@
لینک تاپیک باستانی تیم تخریب: تیم نقد A
Reza379 - عجب تضاد ریزی... بند ناف رو «بریدن» و به زندگی «گره» زدن.
خیلی خوب بود. نمی‌دونم درباره‌ش چه چیز خاصی باید بگم اما... اما واقعا قشنگ بود.
جالب بود که توی یه متن 30-40 خطی، نزدیک سه یا چهار بار دیدگاه و نظر کاراکتر عوض شد. این عجیبه. و جالبه که ترنزیشن بدی هم نبود. همین ساختار فرمی تونست خیلی خوب حس سرگردانی رو مشخص کنه. به جای اینکه توی یه جلمه گفته بشه «آه من چقدر سرگردانم و مدام مسیرم را عوض می‌کنم»، چند تا ترنزیشن شخصیتیِ بی‌ثبات این کار رو انجام دادن. البته نمی‌گم اونچنین جمله‌هایی نداشت یا نباید داشته باشه، اما به نظر من اون جمله‌ها وسیله‌ای بودند برای این فرمِ بیان بی‌ثباتی که بالاتر بهش اشاره کردم؛ که سردرگمی رو نشون بدن. اینکه کاراکتر از نظام برده و اربابی ناراضیه، بعد تصمیم می‌گیره برده نباشه، بعد نتیجه می‌گیره برای این مهم باید به پوچی برسه، بعد می‌فهمه یه ارباب دیگه هم هست که خودشه، جسمشه (البته این ایهام وجود داره که شاید از اولش هم درباره یه ارباب خارجی حرف نمی‌زده بلکه از همون اول منظورش «جسم» بوده؛ یا شاید هر دو.)، بعد از شر اربابان رها می‌شه، بعد برای مدتی پشیمون می‌شه، می‌بینه که بی‌اربابی چقدر درد داره و بعد... یه نوع ارباب جدید وارد ماجرا می‌شه؟!

موضوع داستانت فکر می‌کنم جدید بود. و عالی بود البته! جدای از اینکه فکر می‌کنم داره کشمکش‌های درونی ذهن خودت رو برای منِ مخاطب به نمایش می‌ذاره اما این فرمِ معرفی خدا، یعنی پرداختن به مفهوم «بردگی» و بیان انزجار از اون با هدف پرداخت مفهوم متضاد بردگی که «بندگی» (بندگی رو یک نوع آزادی فرض کنیم) باشه ، برای من یکی که جدید بود؛ زاویه دید جدیدی بود.
و راستی، می‌خواست قلبش رو با چاقو بزنه؟ چون من هر طور فکر می‌کنم قلب سمت چپ سینه‌س، نه راست.
خیلی خوشم اومد. ممنون برای این نوشته. بیش‌تر بنویس البته بین قرار دادن نوشته‌هات روی سایت هم یک مقداری وقفه بنداز که غلظت حضور داستانیت توی سایت خیلی نره بالا، به نظرم چیز خوبی نیست که توی مدت‌های کوتاهی مدام از یه نویسنده یه اثر جدید ببینی؛ بهتره یکم زمان برای هضم کردن به خواننده داده بشه و یک تشنگی‌ای هم توی مخاطب ایجاد بشه.
موفق باشی.

Rosela - این داستانه همون طور که خودتون گفتین یه تضاد بزرگ وسطش داشت
اولش میگفت میخوام از بردگی آزاد شم به نظر میومد آدمای بزرگیو میگه که براشون کار میکنه
بعد یدفعه خودش شد ارباب خودش
و خودشو کشت
یکم با هم جور در نمیومد
میخواسته روحش آزاد بشه؟ یا از بردگی برای دیگران خسته شده؟
اصلا وقتی به پوچی رسیده چطور تصمیم گرفته که برای آزاد کردن خودش خودشو بکشه

Reza379 - دقیقا سوال من هم همین بود که آیا منظورش فقط یکی از این بردگی‌ها بوده یا منظورش دو نوع بردگی بوده.
از اونجایی که «اربابان» می‌گفت، یعنی با ضمیر جمع خطاب می‌کرد و یک سری چیزای جزئی دیگه، برداشت من این بود که این اربابان یه سری افراد دیگه هستن که به طرق مختلف به بردگی کشیدنش.
منتهی هنوز هم ممکنه منظورش «جسم» بوده باشه.

Rosela - آره دقیقا.
تضاد بزرگو یه اشکال نمیبینم یکم دلیل خودکشیش واسم نامفهوم شده میتونست کاری کنه که این قسمت تا این حد نامفهوم نباشه
و ابنکه به پوچی برسه دیگه نباید چیزی براش مهم باشه ولی انزجارش رو نشون داده از بردگی

Reza379 - در واقع، علت انتخاب پوچی رهایی از بردگی بود. این رو یک ابزار می‌دید.

Rosela - بله درسته ولی وقتی به پوچی رسید پس چرا رها نشد؟ خودشو کشت

Reza379 – (هرچند الان که دقت می‌کنم به حرفتون، می‌بینم آره اینکه آدم پوچ باشه با اینکه بخواد از بردگی رهایی پیدا کنه در تضاده.)
احتمالا اگر خودکشی رو یه مرحله از فرایند پوچی در نظر بگیریم مشکل حل بشه.
همه آدم‌های پوچ خودکشی نمی‌کنن البته، منتهی یه نوعی از پوچ‌گرایی هست که اون تهش خودکشیه، یه انواعیم هست که تهشون خودکشی نیست.

Rosela - خب اون در واقع افسردگیه
وقتی آدم پوچ باشه چیزی نباید براش مهم باشه که خودشو بکشه
البته شاید همین هم باعث خودکشی بشه
چون دیگه حال و حوصله زندگی واسه آدمی که هیچی برای مهم نیس نمیمونه

Reza379 - آدمای پوچ چیکار می‌کنن پس؟ مث مجمسه می‌مونن سر جای خودشون؟ چون اگر اینجوری باشه که نه نفس کشیدن، نه غذا خوردن، نه راه رفتن، نه دستشویی، نه هیچی نباید براشون «مهم» باشه.

Rosela -مهم نیس ولی اینا از روی عادته.

Reza379 - قضيه‌ی پوچی، حال و حوصله نیست. قضیه بی‌معناییه. و بی‌هدفی.

Rosela - دقیقا منظورم همین بود.

Reza379 – خب همین، یک مدل از بی‌معنایی هست که می‌گه باس بزنیم خودمون رو بکشیم همه‌چیز تموم بشه.
یه مدل دیگه هم از بی‌معنایی هست که می‌گه هرچند زندگی معنا نداره اما باید خودمون به زور بهش معنا بدیم.

Rosela - آره دقیقا.

Reza379 - اگر اون شخص توی دسته اول باشه، پوچیش به خودکشی ختم شده.

Rosela - و یه هدف داشته که حس انزجارشو به وضوح نشون داده، اون میخواسته به آزادی برسه

Reza379 – و در ادامه حرفم، علت رسیدن به پوچیش هم آزادی از بردگی بوده.
توی این بخش دوم (علت رسیدن به پوچی)، اینجا اون اشکالی که می‌گین به نظر من هم وارده.

Rosela - بله

Reza379 - یکم البته. شاید نویسنده بتونه دفاع کنه. تا ببینیم چی می‌گه.


پ.ن مهم: تیم نقد عضو می‌پذیرد. دوستانی که تمایل دارن حتما حتما حتما بهمون پیام بدن.

فعلا گروه هماهنگی تیم نقد توی تلگرام برقرار شده. به زودی روی سایت هم یک بخش هماهنگی راه اندازی خواهد شد. کار اصلا سخت نیست. کارهامون اکثرا با تیم نقد A که مخصوص داستان‌های کوتاهه خواهد بود. در نتیجه هیچ کس اصلا به مشکل بر نمیخوره. پس منتظرتون هستیم:
به آیدی تلگرام من @embassador_r یا به آیدی تلگرام رضا @outputu پیام بدید.

نمیدونم چی بگم به جز تشکر بابت نقد عالی و کاملتون و وقتی رو که صرف این متن کردین
در مورد اینکه اربابان کیا هستن، خب برای هر کسی می‌تونه فرق داشته باشه، می‌تونه یه انسان باشه یا یک وسیله که به زندگی سمت و سو میده...
در مورد این سمت چپ و راست قلب، اشتباه لپی بود که با تشکر از دقت شما اصلاح شد...
و در مورد اینکه این که خودش به ارباب خودش تبدیل میشه و تصمیم میگیره تا خودش رو بکشه میشه گفت یه جورایی منظور از این ارباب خود شدن جسم شخص و وابستگیش به این دنیا بود و اینکه با خودش اونکار رو کرد یه قتل حقیقی نبود بلکه شخص این کار رو در ذهنش انجام داده بود و این قلب نشان از علایق دنیوی داشتن که باعث بردگی شخص نسبت به خودش میشدن...
در مورد گنگی و نامفهوم بودم حق با شماست پ، ولی بنده هم نمی‌خواستم تا متن طولانی تر و خسته کننده تر از این بشه و لااقل این گنگی ها تلنگری به خواننده باشن برای فکر کردن...
به شخصه قبول دارم که متن گنگ و سخت نوشته شده ولی برای بازنویسی نیاز به تعدادی نظر داشتم تا به درستی اینکار رو انجام بدم و بسیار ممنونم از بابت اینکه این فرصت رو برای بنده به وجود آوردید...
باز هم خیلی ممنونم که متن رو تحمل کردید و نظراتتون رو گفتید.

بازم مثل همشه عالی(این بهتر از قبلیات بود.)
و اینکه وقتی داستانتو خوندم اولش به نظرم اومد که اون ((اربابان)) همون افکار و تاریکی های ذهن خودشن که از دستشون خلاصی پیدا می کنه.
ولی در هر صورت کار جالی بود.
پ.ن: اگه نظر می خوای من ک میگم تغییرش ندی هم خوبه.

z.p.a.s;39427:
بازم مثل همشه عالی(این بهتر از قبلیات بود.)
و اینکه وقتی داستانتو خوندم اولش به نظرم اومد که اون ((اربابان)) همون افکار و تاریکی های ذهن خودشن که از دستشون خلاصی پیدا می کنه.
ولی در هر صورت کار جالی بود.
پ.ن: اگه نظر می خوای من ک میگم تغییرش ندی هم خوبه.

خیلی ممنون که مثل همیشه لطف کردید و متن بنده رو خوندید و نظر دادید.
در مورد اربابان توی داستانم سعی کردم زیاد توصیفشون نکنم که باعث محدود بودنشون بشه و در این مورد هر کسی می‌تونه هر چیزی رو یک ارباب بدونه...
در مورد تغییر دادن یا ندادن حقیقتش همیشه جا برای پیشرفت هست به نظرم و می‌شه حتی با یه تغییر کوچیک متن رو بهتر از وضع فعلیش کرد ولی بازم بابت توصیتون ممنونم
همین که وقت می‌ذارید و متن‌های بنده رو دنبال می‌کنید و نظر می‌دید قوت قلبیه برای بنده و خیلی ازتون ممنونم.

مگه میشه چیزی گفت استاد ؟:shy:کیلی کشنگ بود !

داستان های شما واقعا برایم جالب هستند حتی این داستان رو دو بار خوندم شاید میخواستم نکته هایی که باعث شدین احساس داستان به خوبی منتقل بشه و خواننده تا پایان چشم از داستان نگیره رو کشف کنم و هر بار بیشتر علاقه مند به ادامه داستان شدم باید بگم اکثرا وقتی داستان هایی رو شروع میکنم به خوندن زود از ادامه منصرف میشم و فقط به امید باریکه ای نور در تاریکی اون رو تا پایان میخونم ولی داستان های شما فرق دارن اون ها رو به شکل آموزشی برای خودم میبینم حتی داستان های قبلیتون امیدوارم روزی بتونم داستان بلندی از شما رو بخونم .:8:موفق باشین

ساحره;39811:
مگه میشه چیزی گفت استاد ؟:shy:کیلی کشنگ بود !

خیلی ممنون که وقت گذاشتید و خوندید و نظر دادید ولی استاد... زیادی کلمه‎ی بزرگی و در حد بنده نیست، باز هم ممنون که خوندید و نظر دادید. (:

omidcanis00;39897:
داستان های شما واقعا برایم جالب هستند حتی این داستان رو دو بار خوندم شاید میخواستم نکته هایی که باعث شدین احساس داستان به خوبی منتقل بشه و خواننده تا پایان چشم از داستان نگیره رو کشف کنم و هر بار بیشتر علاقه مند به ادامه داستان شدم باید بگم اکثرا وقتی داستان هایی رو شروع میکنم به خوندن زود از ادامه منصرف میشم و فقط به امید باریکه ای نور در تاریکی اون رو تا پایان میخونم ولی داستان های شما فرق دارن اون ها رو به شکل آموزشی برای خودم میبینم حتی داستان های قبلیتون امیدوارم روزی بتونم داستان بلندی از شما رو بخونم .:8:موفق باشین

خیلی ممنون که وقت گذاشتید و خوندید و نظر دادید، واقعا نظراتی که دوستان میدن ارزشمندن و صد البته روحیه بخش، ولی واقعا نوشته هام در حد این نیستن که بهشون به دید داستان آموزشی نگاه کرد، ولی اگه چیزی ازش یادگرفتید باعث خوشحالی و به خاطر تلاش خودتون بوده، خودم هم امیدوارم روزی بتونم یه داستان بلند خوب و با کیفیت بنویسم.
باز هم ازتون ممنونم که نظر دادید، امیدوارم شما هم در راهتون موفق باشید. (: