...پاییز می شدم ...

فهمیده ام اگر من هم میتوانستم بین فصل هاانتخابی کنم .. پاییز می شدم ...
نه از پاییز این روزهای شهر های گرم .. درست مثل مال شهر خودمان ... به خصوص شبیه ابان ماه اش ... همین قدر سرد... تنها .. با درختان اکثرا بی برگ وشاید چندی سرخ و زرد رنگ ..
اسمانش هر روز و هرروز ابری .. گاهی که صبرش سرریز می شود از ظرف دلش... میبارد ..بعضی ارام و چکه چکه .. بی سر و صدا .. بعضی با غرش و برق و درد که دل هر کسی را هری پایین بریزد..
با خورشیدی که روز تمام نشده ، تمام می شود .. میرود در دل افق قایم می شود.. هرچند با این حجم تیره ابر ها به سختی قابل دیدن است .. فقط گاهی که کمی حال پاییز خوب بود .. اسمان شبیه به انفجاری از رنگ ها میشود .. نارنجی... زرد .. صورتی و حتی بنفش ..
ولی حتی با این غروب های زیبایش هم تنهایی اش بیداد میکند .. البته شاید من و پاییز دوستان خوبی برای هم بشویم.. حکمتی دارد ابانی بودنم حتما ... که من هم از جنس خود خودش باشم ... همانقدر سرد همانقدر تنها .. همواره ابری...
اری من و پاییز معشوقه هایی بسی شبیه و جدایی ناپذیریم ...