شوالیه های بدنام(پروژه مشترک تایپ)

او نه ساله بود، دوباره میان اندوه و شادی، در حال پرواز در زیر ستارگان و بر فراز سرزمینی غرق در نور ماه. خواب می ­دید. حتی در نه سالگی می­ دانست که مردم واقعاً پرواز نمی ­کنند. با این حال، در این لحظه، چه رؤیا و چه بیداری، او تنها و آزاد بود.

کسی نبود که او را برای دزدیدن یک شیرینی عسلی تنبیه کند، کسی نبود که بعد از ساعت ­ها جلا دادن نقره­ ها، او را برای ندیدن یک اثر انگشت کتک بزند.
جایی - گرچه نمی­ دانست کجا - مادرش در سردی مرگ خوابیده بود و اندوهش مثل خنجری داغ در روح او فرو می ­رفت. اما، مانند تمام بچه ­ها، به زور غمش را از ذهن بیرون راند و به الماس پر تلالؤ ستاره­ ها نگاه کرد. اما آنها، درخشان و سرد، همواره از دسترس او دور می­ ماندند. از سرعت پروازش کاست و به زیر نگاه انداخت.


سرزمین گابالا حالا خیلی کوچک بود و دنیا بسیار بزرگ. جنگل اقیانوس مثل پوست گرگ زیر پایش گسترده بود، کوه ­ها، همچون چروک­ هایی روی پوست یک پیرمرد. پایین­ تر افتاد، می­ چرخید و به طرف زمین فرود می ­آمد و همچنان که کوه­ ها، تیز و تهدید­آمیز، به سویش بالا می ­آمدند، از وحشت فریاد می ­کشید. سقوط سرگیجه ­آورش آهسته ­تر شد و بار دیگر شناور ماند.
روی دریای آن­سوی بندر پرتیا می­ توانست کشتی­های بزرگ جنگی را با بادبان­های چهار­گوش و پاروهای بالا رفته و روی زمین، نور شهرها و دهکده ­ها را ببیند. چهار آتشدان بسیار بزرگ بر روی دیوارهای دژ مکتا روشن بودند و مثل شمع­ های روی کیک چشمک می ­زدند. از روی نورها به سوی کوه­ های دور­دست سرعت گرفت.
آرزو کرد هرگز به خانه باز نگردد؛ کاش می­ توانست، به دور از شکنجه­ های بردگی، همین­طور برای همیشه پرواز کند. هنگامی که مادرش زنده بود، کسی وجود داشت که دوستش داشته باشد - نه به عنوان یک غلام بچه - بلکه به عنوان لاگ، فرزندش، خون و گوشتش. آغوش او همیشه به رویش باز بود.
درد و غم دوباره سراسر وجودش را فراگرفت. وقتی که مادرش بیمار شد، به لاگ گفتند باید استراحت کند...اما این هیچ کمکی نکرد. دنبال گوییدیون شفاگر فرستادند، اما او به شهر فربولگسفر کرده بود. لاگ می ­دید که گوشت بدن مادرش آب می شود، از یک زن زنده و پرمهر به موجودی اسکلتی تبدیل می­ گردد، چشمانش بدون شناخت به او نگاه می­ کنند و بازوانش دیگر قدرت باز شدن برای او را ندارند.
و بعد او رفت...هنگامی که لاگ در خواب بود. به مادرش شب­ بخیر گفته و او را بوسیده بود. بعد لاگ را به اتاقی که حالا با پنج پسر دیگر شریک بود، بردند. صبح روز بعد کارهایش را تمام کرد و به طرف اتاق مادرش دوید و او را پیچیده در ملافه ­ای سفید یافت. ملافه را از روی صورتش کنار زد. چشم ­ها بسته بود، دهانش باز. هیچ نشانه­ای از تنفس یا حرکت در او دیده نمی ­شد.
برده­ ی پیر خانه، پاتریکایوس، لاگ را آنجا یافت و او را به اتاق خودش برد. لاگ از وجود پیرمرد آگاه بود، اما نمی ­توانست حرکتی بکند. زبانش بند آمده بود. احساس کرد او را در رختخواب پاتریکایوس می­ خوابانند و پتو های گرم را روی شانه ­هایش می ­کشند، اما حتی نمی ­توانست چشمانش را ببندد. پیرمرد صورتش را نوازش کرد و به نرمی چشمانش را بست.
لاگ، مدتی طولانی خوابید. سپس چیزی در درونش شکست و روحش در هوای شب آزادانه به پرواز درآمد.
به خود لرزید،گرچه احساس سرما نمی­ کرد و آرزو کرد کاش می ­توانست مادرش را برگرداند. درست در همان زمان، در زیر پا حرکتی به چشمش خورد. ردیفی از سواران، نه نفر، بر روی اسب های سفید بلند پیش می­ تاختند. لاگ به طرفشان پایین آمد و متوجه شد که شوالیه ­ها، زره­ های نقره ­ای و رداهای سفیدی که دنباله ­اش روی زین اسب­ ها افتاده بود، به تن دارند. آن ها روی چمنزار صفی تشکیل داده بودند و غباری سفید مثل دریایی شبح گونه در اطراف سُم اسب ­ها موج می­ زد. روی تپه ­ای نزدیک، مردی را دید، صورتش توسط کلاهی تیره بر روی ردایی بنفش نیمه ­پنهان بود. مه غلیظ­تر شد و شوالیه ­ها در سکوت روی اسب ­هایشان نشسته بودند.
لاگ نزدیک ­تر آمد، از جلوی مردی که سرود می ­خواند خود را کنار کشید و روی تپه ­ای دیگر، نزدیک چند درخت، فرود آمد. وقتی به زمین رسید، در آن فرو رفت؛ وحشت وجودش را فراگرفت و دوباره برخاست. آرزو کرد کاش سخت و جامد می­ بود. آرزویش به واقعیت تبدیل شد و روی علف­ ها نشست. مه به بالای تپه نرسیده بود، او نشست تا شوالیه ­ها را تماشا کند.
زره ­هایشان زیر نور ماه می ­درخشید، کلاه خود های گرد در زیر شاه­ پره ای سیاه و بلند، زره ­های گردن نقره ­ای متصل به حفاظ­ های شانه، جوشن­ های سین ه­ی حکاکی شده، محافظ­ های ران و ساق­ پوش­ ها، با این حال آنها سپری حمل نمی­ کردند.
نُه سوار بر روی نُه اسب سفید...
لاگ داستان­ هایی را که پاتریکایوس در سالن برد ه­ها هنگام جشن انقلاب تابستانی تعریف کرده بود، به یاد آورد و آنگاه دانست به چه کسانی نگاه می ­کند.
شوالیه­ های افسانه ­ای گابالا.
لاگ نام­ هایشان را نمی­ دانست به جز لرد شوالیه، سامیل داناچ، بزرگترین شمشیرزن منطقه. پسرک به دقت گروه را از زیر نظر گذراند. درست در وسط، بلند قدتر از بقیه، سامیل داناچ، با کلاغی که با بال ­هایِ نقره ­ایِ درخشان کلاهخود او را تزیین کرده بود، آرام نشسته بود...انتظار می­ کشید.
اما انتظار چی؟
هنگامی که لاگ نگاهش را به طرف مرد سرود­خوان برگرداند، ناگهان اسب ها از ترس شیهه کشیدند. شوالیه­ ها آنها را محکم نگه داشتند، دهان لاگ باز ماند، زیرا دروازه­ای بزرگ و سیاه در مقابل سواران شکل می ­گرفت و ستارگان آسمان ناپدید می­ شدند. رنگی نقره ­ای- خاکستری در میان چهارچوب سیاه ظاهر شد و بادی گزنده از میان دهان ه­ی ورودی زوزه کشید. سپس مه، مانند موجی غول­پیکر بلند شد و شوالیه­ ها را در خود فرو برد و فریاد ­های رعب­ انگیزی از پشت دروازه ­ی سیاه به گوش رسید.
لاگ تیغه ­ی شمشیر سامیل داناچ را دید که مثل فانوس روشن شد و صدایش را شنید: همه به دنبال شمشیر
و صدای ضربه سم اسب ­ها شنیده شد، هنگامی که شوالیه ­ها غرش­کنان به پیش تاختند. سپس سکوت شد و تاریکی از میان رفت و ستارگان بار دیگر درخشیدند.
لاگ به طرف تپه دیگر نگاه انداخت، اما مرد سرود­خوان رفته بود.
مه جمع شد و به سوی قله ­ی تپه بالا رفت. لاگ بلند شد و کوشید پرواز کند. اما نتوانست. بدنش سخت شده و به زمین چسبیده بود. باد سرد بر او پنجه کشید و لاگ لرزید.
رویا دیگر آرام بخش نبود و او ناامیدانه می­ خواست به خانه برگردد. اما خانه کجا بود؟ چه مسافتی پرواز کرده بود؟
صدایی از میان مه به گوشش رسید، صدای لغزش و خش­ خش. چرخید و سعی کرد زمین اطرافش را ببیند، اما مه خاکستری همه ­جا گسترده بود. در حالی که قلبش به­ شدت می ­تپید به طرف بالای تپه دوید، اما سُر خورد و روی علف ­های گل­ آلود افتاد و روی پشتش غلتید. سایه­ ای سیاه رویش افتاد و چنگال ­های تیز بر بدنش پنجه کشید؛ همچنان که چنگال ­ها پوست سینه ­اش را می­ خراشید، در کمال ناامیدی دوباره غلت زد.
هنگامی که دندان­های جانور با آب دهان سرازیر شده به صورتش نزدیک شد، جیغ کشید: «نه!» دستانش را بالا برد. پرتویی طلایی و درخشان از انگشتانش بیرون زد و جانور را بلعید و او با فریادی از درد ناپدید شد. لاگ دوباره روی علف­ ها افتاد. سایه ­ی دیگری رویش افتاد، خودش را روی زمین جمع کرد.
صدایی گفت: نترس!
لاگ نگاهش را بالا گرفت و طرح بدن مردی را دید. ماه از پشت شانه ­ی مرد می تابید و صورتش در سایه بود، اجزای صورتش به هیچ ­وجه دیده نمی ­شد.
لاگ گفت: می ­ترسم، می­ خوام برم خونه.
- میری، پسرم. و بعدش این...رویا رو...فراموش می­ کنی.
- اون جونور چی بود؟
- از پشت دروازه آمده بود. اما حالا مرده. تو نابودش کردی. پسر...(اینو می­ دونستم)چون توی وجودت قدرت داری. به امید دیدار. دوباره همدیگر رو می ­بینیم.
- تو کی هستی؟
- من داگدا هستم. حالا بخواب و برگرد خونه.
لاگ چشمانش را بست و از دنیای آگاهی رها شد. هنگامی که بار دیگر چشمانش را باز کرد، در رختخواب پاتریکایوس دراز کشیده بود؛ پیرمرد کنارش نشسته بود و روی یک صندلی چرت می­زد.
لاگ غلت زد. تختخواب صدا کرد و پیرمرد بیدار شد.
- حالت چطوره، لاگ؟
- من اینجا چکار می­ کنم، آقا؟ مادرم کجاست؟
پاتریکایوس با لحنی غمگین گفت: اون مرده، پسر. امروز بعد از ­ظهر دفنش کردیم.
پسرک بلند شد و پتو از رویش سر خورد.
پاتریکایوس زیر لب گفت: خدای من! تو چکار کردی؟
لاگ نگاهش را به زیر انداخت؛ روی سینه ­اش اثر چهار خراش بود که به شدت خونریزی کرده و ملافه ­ی زیر پتو را خیس کرده بود. وقتی پاتریکایوس پتو را کنار زد، پاهای پسرک پوشیده از گِل خشک بود.
- اینو توضیح بده، لاگ. وقتی من خواب بودم، کجا رفتی؟
لاگ گفت: نمی ­دونم، من چیزی نمی­ دونم. مادرمو می­ خوام! خواهش می­ کنم.
پیرمرد کنار پسرک که گریه می­ کرد نشست و او را در آغوش گرفت.
- متأسفم، لاگ. واقعاً متأسفم.