مادر همیشه هست !

چند روزی می شود که سراغ مادرش را می گیرد . به او می گویند به بهشت رفته است . " کی برمی گرده؟" در جواب این سوالش بزرگتر ها پاسخ های گیج کننده ای می دادند که برایش مفهومی نداشت . برای بچه اینطور به نظر می رسید که بهشت جای خوبیست و مادرش دیگر نمی خواهد برگردد و او را فراموش کرده . بابایش را فراموش کرده ... پس تصمیمش را گرفت . اگر او پیششان نمی آید پس خودشان به بهشت بروند .
هر چقدر گریه کرد فایده نداشت و کسی او را به آنجا نمی برد . در حضور پدرش بیشتر از مواقع دیگر گریه می کرد تا شاید او ببرتش اما مانند بقیه با حرف هایش می خواست به او بفهماند که غیر ممکن است . تنها تفاوتی که پدرش با دیگران داشت ، نگاه های اشک آلودش در موقع حرف زدن بود که بچه را بیشتر از پیش به گریه می انداخت .
روز ها یکی پس از دیگری می گذشتند و در خانه دیگر زیاد در مورد مادرش حرفی زده نمی شد. اما چیزی برای بچه تغییر نکرده بود. هنوز هم می خواست به بهشت برود و او را ببیند... از حرف هایی که در این مدت می شنید، فهمید بهشت جایی در آسمان است . خیلی از آدم ها به سوی آن پرواز می کردند و برای زندگی به آنجا می رفتند .
مثل روزهای دیگر پدرش او را به مهدکودک می برد . اما امروز برایش خاص بود . تمام شب قبل را اشک می ریخت . اشک هایی که برای دلتنگی سرازیر شدند ، برای به پایان رسیدن انتظار نمایان شدند ... انتظاری که فکر می کرد امروز به پایان خواهد رسید .تصمیمش را گرفته بود و با خودش تکرار می کرد " امروز او را خواهم یافت" ...
بچه را به داخل مهدکودک برد. به سمت اتاق بازی حرکت کرد . همزمان با صدای بسته شدن در ، بچه ایستاد . سر و صدای بقیه هم سن و سالانش در حین بازی، مانع از شنیدن صدای ورود او شده بود . پس از لحظاتی برگشت و مسیر راهرو را به سمت بیرون طی کرد . لبخند به لب در خیابان راه می رفت. هدفش از دور مشخص بود . فقط باید به آن می رسید .
ساعتی گذشت و همچنان راه می رفت . دورتر از چیزی بود که به نظر می آمد . از شدت خستگی قدم هایش آهسته شدند و تلو تلو می خورد . اما همچنان ادامه می داد ...
بالاخره رسید . نفسی تازه کرد و به بالا نگاهی انداخت. برج بلندی بود ...
روزهایی بسیاری را فکر کرده بود و به این نتیجه رسید که حتما بهشت را بالای آن برج می تواند از راه دور ببیند. مادرش را صدا بزند و او از آسمان پرواز کنان به سمتش بیاید... با همین فکر قدم به آن ساختمان بلند گذاشت . بعد از کمی سردگمی در میان محوطه ای بزرگ ، آسانسور را پیدا کرد. همراه مردی به داخل آسانسور رفت. از او خواست که دکمه ی طبقه آخر را برایش بزند . مرد با تعجب به بچه نگاه کرد و گفت "طبقه آخر اداره ی مخابراته، اونجا چیکار داری ؟" بچه با لبخندی ملیح جوابش داد "میخوام مامانمو ببینم" . "اوم ، پس مامانت اونجا کار میکنه !" و سپس دکمه را فشار داد .
از آسانسور که پیاده شد ، پله ها جلویش بودند . دوان دوان از پله ها بالا رفت . صورتش از شدت هیجان به سرخی میزد و صدای ضربان قلبش را حس می کرد. لبخندی که ساعاتی قبل بر لبانش نقش بسته بود جای خود را به بغضی داد که هر لحظه امکان داشت بترکد. به پله آخر رسید. نفسی عمیق کشید و در را گشود . قدم به پشت بام گذاشت ...
باورش نمیشد آنچه را که می دید . "مامان". اشک ها مانند آبشاری خروشان بر چشمانش فوران کردند و امان دیدن را از او گرفتند.
درست روبرویش بود . لبه ی پشت بام ایستاده و به آسمان می نگریست . انگار می خواست پرواز کند. پرواز کند و از آن لبه ی بلند به آسمان پر بکشد. دوید و فریاد زنان او را صدا زد ." مامان ... مامان صبر کن... مامان" ...
مادرش را از پشت سر در آغوش گرفت و دستانش را دور او حلقه کرد . گریست و گریست . چیزهایی را با هق هق به زبان می آورد و بیش از پیش او را در آغوشش می فشرد.
زن که روی برگرداند . بچه لحظه ای خشکش زد و کمی از او دور شد. " تو که مامانم نیستی " با صدای بریده ای این را گفت و به چهره ی زن خیره شده بود . هنوز بخاطر گریه ی شدید لحظاتی قبل، نفس نفس میزد. کمی که آرام گرفت ، چهره ی او را از نظر گذراند . آن زن هم در حال گریه کردن بود. در آن لحظات سکوت، فقط صدای اشک ریختن زن بود که می آمد...
بچه به آهستگی به جلو رفت و گفت " تو هم مثل من مامانت تنهات گذاشته و رفته " ..."تو هم دلت واسه مامانت تنگ شده"..."غصه نخور. بیا اونارو از این بالا صدا کنیم. تا از بهشت پرواز کنن بیان پهلومون"... زن با چشمانی اشک آلود لبخندی بر لبانش نقش بست و بچه را در آغوش کشید .
.......................................
تق تق تق . صدای در بود که آمد . مادرش وارد اتاق شد و گفت " داری چیکار می کنی ؟ " لپتاپ را به سمت او گرفت " داستان می نوشتم ". مادرش خم شد و زمزمه وار شروع به خواندن کرد . صورتش چندباری کج و معوج شد و سری تکان میداد . " خوبه " این را گفت و از اتاق بیرون رفت . صدایش زد " آخر داستانو نمیخوای بخونی؟ " . جوابی نیامد . لبخندی زد و گفت " البته خودت آخر داستانو بهتر از هر کس دیگه ای میدونی ".

پایان