انیمیشن کوتاه «ماشین‌شهر» | Autodale

قسمت اول
اسم قسمت: زیبا بودن | Being Pretty
مدت: 03:20
انتشار: 2017

زیبایی خیلی از وقت‌ها یه مفهوم نسبیه که بسته به عرف و نحوه تربیت و فرهنگ یک جامعه متغیره. این که زیبا بودن رو تبدیل به تنها عرف مورد پسند و قابل تمجید و پذیرفتنی یک جامعه بکنیم یک چیزه و بعد، این که چه چیزهایی رو در دسته‌بندی‌ای به اسم «زیبا» بگنجونیم، یک چیز دیگه. کی تصمیم می‌گیره که «چاق‌بودن» یعنی «زشت» بودن؟ کی تصمیم می‌گیره که «کوربودن»، «کربودن»، «معلول‌بودن»، «پیربودن»، «سیاه‌بودن»، «سفیدبودن»، «تحصیل‌کرده‌بودن»، «بی‌سوادبودن» یعنی زشت یا زیبابودن؟
در واقع این صفات برای ما هیچ ارتباطی با «زیبایی» ندارن، اما وقتی قدرت حاکم دلش بخواد ربطشون بده چی؟

هر کسی توی ذهنش یه هیولا برای خودش داره. شاید واژه «هیولا» کودکانه و غیرواقعی به نظر بیاد، اما هیولاها وجود دارن؛ هرچند کسی نمی‌دونه واقعا چین و چه شکلین! اما یه چیز رو همه مطمئن‌ان: هیولاها وجود دارن. فکرشو بکنین که اعماق ذهنتون بدونین که یه همچین موجودات بدطینت و آزاررسانی وجود دارن و دارن اطرافتون می‌گردن، اما مدام به خوردتون داده بشه که «نه، هیولاها وجود ندارن، انقدر نترسین، بهشون فکر نکنین، زندگی کنین و لذت ببرین، اینجا در امانین.»
تنها کسایی که از این کار سود می‌برن، از این که مردم به وجود هیولاها باور نداشته باشن، یه دسته‌ان: خود هیولاها!

برای فانتزی‌خون‌ها که خیلی از اوقات، شب و روزشون رو توی فانتزی و تخیل می‌لولن و لذت می‌برن، تخیل بهترین و تنها موهبت واقعی دنیاست. تخیل هم با این که می‌تونه انسان رو غرق کنه و از همه‌چیز جداش کنه، اما برعکسش رو هم می‌تونه انجام بده، می‌تونه حفاظت کنه و نجات بده. ولی وقتی یک دست پشت‌پرده، به علاوه خیلی چیزهای دیگه، تخیل رو هم تحت کنترل خودش در بیاره، اونوقت دیگه حتی در عالم خیال هم نمی‌شه با اندیشه‌های اون دست پشت پرده مخالفت کرد؛ چرا؟ چون که کاشته شدن توی ذهن هدف، دیگه تفکر دست دوم به حساب نمیان، بلکه فرد اینطور فکر می‌کنه که خودش با اختیار خودش به فلان موضوع باور داره. خیلی واضحه که نتیجه چی خواهد بود: «انسان حتی در سطح عقیده و تفکر هم آزادی اختیار خودشو از دست می‌ده؛ برده می‌شه»

شاید هیولای ظالم و پشت پرده یه شهر، عرف غایی جامعه‌ش رو با واژه «زیبایی» تعریف‌کرده باشه، اما یادتون باشه هیولاهای دیگه‌ای هم هست. غول‌پیکره‌های نادیدنی و خیمه‌شب‌بازهایی که عالمین مطلق و قادرین مطلق شهرشون هستن، همه چیز رو کنترل می‌کنن و از همه‌چیز خبر دارن؛ اما وای، هیچکس از اونا خبر نداره! حالا اگر این هیولاهای حکم‌ران، نظرشون چیز دیگه‌ای بوده باشه و عرف غایی جامعه‌شون رو با واژه‌ی دیگه‌ای تعریف کرده باشن چی؟ مثلا... «دلربابودن»؟ اگر ساکنین این شهرها روزی از محیط ایزوله‌شون خارج بشن و با همدیگه رو در رو بشن، همدیگه رو چی خواهند دید به جز موجوداتی نامتعارف و عجیب و غریب که حتی ظاهر جسمانی‌شون هم به واسطه این تفاوت زاویه‌دید به چشم اون‌ها دچار دگرگونی شده و تبدیل شدن به موجوداتی «عجیب‌الخلقه» و هیولاوار؟! اون هم در صورتی که همگی از یک نژاد هستن: انسان!

بیخیال توضیح؛ خودتون ببینین 🙂