در آغوش آفتاب گردان

دیوار هایی که به دورم تنیده اند سفید است. من در چشمانش اسیر شده ام. تمام قطرات باران را هم فقط از پشت آجر هایش نگاه میکنم و از میان آنهمه خورشید، من گرفتار مهتاب میشوم. من نمیبینم او نمیبیند اما در آغوش سبز بوستان میرویم و نامش را معجزه میگذاریم. پیراهن زرد بر تن دارد، همه ی ابر ها به این ضیافت دعوت میشوند. صدای خنده های باد در راهرو های مغزم میپیچید و در طوفان گرم آسمانش گم میشوم. نسیم دلپذیر از پیچ و خم های اندامش میوزد و من در سیل چشمانش غرق میشوم. باز به یاد نمی آورم او نمیبیند، برای همین است من نمیبینم. هم آوا با موسیقی آبشار میخوانم و صخره ی خاطرات را با دست تیشه میبوسم. مست معجون روی ماهش شده ام و عشق بازی ما از آن ساعت هایی آغاز میشود که موج دست نوازشش بر تن ساحل میلغزد.هوا که گرگ و میش است، از لباس های خیس تو میفهمم باران آمده است. خیسی گونه هایت را با حریر قلبم میزدایم و باز به عشق آسمانی مان سلام میکنیم. اگر باران ها حکایت از طوفان آورده اند، ما هم دست در دست روی گل و لای کره ی خاکی تاب میخوریم و احساس یعنی همین بودن ها. خیالم با تو رقم می خورد و ما نشسته بر تخت سلطنت دنیا شام میخوریم. هوس شطرنج نگاهت را کرده ام؛ سیاه و سفید هایی که فقط ملکه نام دارند. رقص اشکهایم در سلول های نگاهت زیباتر از رنگ به رنگ شدن های آسمان است. وقتی گونه هایت سرخ بوسه هایم میشود، انرژی حضورت را به ساقه هایم تزریق میکنی و من در بودنت محو تو میشوم و تو فقط به دور دست نگاهم خیره شده ای.
دستش که بر گردن یار می افتد، برگ هایش را پیشکش میکند. بوسه ها را به جان ساقه هایم می اندازد و چشم های بسته اش هم حرف ها میزند. نغمه ی اشک هایش در سکوت رویاهایم طنین می افکند و گل باران نفس هایش جاده های زیر پایمان را فرش میکند. صدای غصه هایش هم به گوش میرسد ولی امواج پیراهنش که بر آن بلورها سایه انداخته، همچو شعله هایی ست که مرا در هم می پیچاند. پلک میزند و من از هوش میروم، آن چشم و ابرو ها به ناز آفریدن عادت کرده اند. عطر شبنم که می پیچد در میابیم که روز پتوی شب را برویش کشیده است. حتمن آفتاب عشق هم غروب کرده است که آتش سرد شده ی این عشق مرا در آغوش یار میکشد.

#hana_sha