معرفی کتاب ربات فراری

درباره داستان:

این داستان جز اولین داستان‌های علمی- تخیلی محسوب می‌شود. متن ساده‌ی داستان همراه با موضوعات علمی آسان، خود بیانگر این مسأله است. می‌توان گفت تنها چیزی که در پی این همه سال این اثر را همچنان زنده نگه داشته، روبوت مهربان و انسان دوستی است که داستان را روایت می‌کند. طرز تفکر روبوت، عشقی که به یک انسان پیدا می‌کند، اشتیاق به انسان بودن و در آخر فرار زیرکانه‌ی او، همه و همه می‌توانند تأثیر فراوانی در خواننده بگذارند. این کتاب رامی‌توان یک سفرنامه‌ی فضایی در منظومه‌ی شمسی به حساب آورد که از دهان یک روبوت بازگو می‌شود.

قسمتی از متن کتاب:

در گانیمد، بزرگ‌ترین ماه سیاره‌ی مشتری، هیچ چیز نمی‌تواند به اندازه‌ی سفینه‌های سرنشین داری که از کره‌ی زمین می‌آیند، شگفت‌انگیز باشد.
گانیمد اغلب مقصد سفینه‌های بی‌سرنشین و باری است ولی به زودی، میزبان یکی از بزرگ‌ترین سفینه‌های مسافری کره‌ی زمین خواهد شد و این برای پسرکی زمینی که تمام طول عمرش را دور از کره‌ی زمین، در یک قمر بدون اکسیژن سپری کرده است، یک معجزه محسوب می‌شود.
پل، شانزده سال دارد و از سه سالگی با والدین و خواهر کوچکش در گانیمد زندگی می‌کند.
و من رکس، روبوت پل هستم.
در این جا تمام امور به دست روبوت‌ها انجام می‌شود. از کار در مزرعه گرفته تا امور اداری. گانیمد مزرعه‌ای برای تولید نوعی قارچ دارویی است که در کره‌ی زمین ارزش فراوانی دارد.
من یک روبوت خانگی هستم و از باقی آن‌ها باهوش‌تر ساخته شده‌ام. در اصل برای همدمی با انسان‌ها ساخته شده‌ام و به همین دلیل پدر پل، راجر سیمپسون مرا برای پسرش خریده است. پدر پل یکی از فرماندگان اصلی گانیمد به شمار می‌آید.
پل تفاوت مهم بین روبوت‌ها را به من آموزش داد، او یاد گرفته بود که برای زنده ماندن نیاز به اکسیژن دارد و من بدون دلیل، می‌دانستم که برداشتن کلاه برای او خطرناک است. از همان آغاز کودکی پل، مراقبت از او که مبادا کلاه فضایی‌اش را از سر بردارد یا کار احمقانه‌ی دیگری بکند، وظیفه‌ی من بوده است.
خیلی از اوقات سعی می‌کردم مفهموم تمام موضوع‌ها را به خوبی انسان‌ها متوجه شوم. اما آن چه من درک می‌کنم عبارت است از: «توانایی محدود برای تحقیق در شرایط غیر قابل پیش‌بینی، جهت اجتناب از نابودی. این تنها چیزی است که در دستورالعمل من نوشته شده است .
روزهای زندگی من و پل، محدود به روزهای خوش نبود. طولی نکشید که خبر مهاجرت خانواده‌ی پل به زمین به گوشم رسید. زمین مکانی است که تمام ساکنان گانیمد در آرزوی بازگشت به آن هستند .در این میان یک مشکل اساسی وجود داشت و آن‌ هم حضور یک روبوت در سفینه‌ی فضایی بود. کره‌ی زمین، مکانی برای ساخت روبوت‌ها و صدور به نواحی مختلف منظومه‌ی شمسی است. بازگشت یک روبوت به محل ساخته شده‌اش علاوه بر بی‌دلیل بودن، مخارج فراوانی به دنبال داشت. به همین دلیل پدر پل قبل از ترک گانمید مرا فروخت. من برای این که یک بار دیگر پل را ببینم راهی فرودگاه فضایی شدم.
جعبه‌ی کنترلم در حال کشمکش بود ولی فکر فرار همچنان به قوت خود باقی بود و نابود نشده بود. باید پل را پیش از ترک گانیمد به مقصد زمین می‌دیدم و برای این کار تنها یک راه وجود داشت. فرار...
بخش کوتاهی از فصل نهم کتاب:
در اعماق سیاهی فضا، زمان چندان مفهومی ندارد. ین جمله را من در یكی از كتاب‌های پل دیده بودم و چون احساس غیر قابل درکی به من منتقل می کرد ، از آن خوشم آمد. با این حال می‌دانستم که این نوعی احساس است. هرگز فکر نمی‌کردم بتوانم معنای این جمله را بفهمم . اما به هنگام فرار از گانیمد به مریخ و در سفینه‌ی ترابلا معنای آن را فهمیدم . انگار در فضا دیگری نیازی به زمان نبود. اصلاً زمان به چه درد می‌خورد؟ فضای اطراف همیشه تاریك بود. خورشید نه بالا می‌آمد و نه پایین می‌رفت. همه چیز كاملاً یك نواخت و بدون تغییر بود.