چهار نکته برای نوشتن نقطه پیچش دوم

نکته اول: تشابهات را در کار بین نقطه پیچش اول و دومم یادداشت کنید.
به یاد داشته باشید که نقطه پیچش اول، مانند امیدی نو در نقطه ای که خانواده لوک کشته می شوند، وحشت به دنبال حادثه انگیزنده می آید، حادثه غیرمنتظره ای که تعادل زندگی قهرمانتان را تهدید می کند، مثل وقتی لوک می فهمد یک جدای است. این ضربه ای به قهرما در حالی که دنیایش از قبل می چرخید بود، که باعث شدن پیش رفتن در مسیرشان برایشان مانند یک ضرورت باشد. نقطه پیچش دوم، مثل نقطه پیچش اول، باید لحظه ای بسیار شخصی باشد و حادثه ای که شخصیت اصلی درک می کند باید در راهی خاص از اقدامات قیام کند، نه فقط به دلیل احساساتش بلکه به خاطر اینکه موقعیت مستلزم آن است. دوباره، تصمیم یک مسیر خاص از اقدامات باید منطقی به نظر برسد، حداقل هدایت ضخصیت اصلی به احساسات خالص می تواند نیروی پیشران صحیح باشد.

نکته دوم: این فصل را به عنوان منظره ای از آغازهای تجدید شده بسازید، نه تصمیمات.
درست مانند نقطه پیچش اول، در انتهای عمل اول، نقطه پیچش دوم نباید حل همه مشکلاتی باشد که شخصیت منفی از طریق مصیبت و نقطه تنگنای دوم ایجاد کرده است. تصور کنید در یک چاله هستید و متوجه می شوید که دشمنتان بر شما حاک می ریزد. فورا شروع به نقشه کشیدن می کنید که چگونه نقشه شرورانه دشمنتان را خراب کنید، افراد محبوبتان که در حفره های دیگر به دام افتاده اند را آزاد می کنید، یا روی تغییر خودخواهی ذاتیتان کار می کنید؟ نه، اکنون زمان این نیست. تمام آنچه اکنون نیاز دارید خروج از آن چاله است، اقدامی که به واکنش های دقیق و حتی حیوانی نیاز دارد. این را در نقطه پیچش دوم در بازگشت جدای می بینیم، وقتی که ویدر به لوک می گوید اگر به سمت تاریک نیرو منحرف نشود، شاید خواهرش منحرف شود. این تهدید ساده باعث می شود لوک خطرات وضعیتش را به طور کامل درک کند، او به طور خالص طبق غریزه واکنش نشان می دهد، باری بقای خودش و دوستانش شدیدا به ویدر حمله می کند، فقط سعی دارد از گودال بگریزد. همینگونه، احساسات و مشکلات موقعیتی شخصیت اول شما هنوز نباید حل شوند، فقط پیروزی به قدر کافی حاصل شود تا قهرمانتان بتواند بایستد و تصمیم بگیرد از آنجا کجا برود.

نکته سوم: درگیری برای فرار از حفره باید با عمق حفره متناسب باشد.
برای یک لحظه تعدادی از بدترین کمدی های عاشقانه ای که شاید دیده باشید، را به یاد بیاورید، وقتی که شخصیت اصلی به طرز تقریبا توهین آمیزی به سمت جذابیت عاشقانه داستان حرکت می کند. و بعد با تجلی ای دردناک، عذرخواهی ای تاسف بار، و اعتراف به هر چه که از مفهومی که آنها فکر می کنند عشق است می کاهد، شخصیت اصلی به طرز جادویی از خودخواهی خود فرار می کند، روابط را درست می کند، و مطمنن می شود که مشکل حل می شود انگار که خسارت رخ نداده است. این جور داستان گویی نه تنها غیرواقعی و تنبلانه است، بلکه اگر مسائل این قدر آسان حل شوند از ارزش تمام دردی که شخصیت اصلی با آن روبرو شده است می کاهد. در بازگشت جدای، لوک نمی تواند فورا نیروی ساکت خوبی شود و امید دارد که نه تنها برای پدرش رستگاری به دست بیاورد بلکه کهکشان را از سلطه امپراتور نجات دهد. نه، او باید هر دو را از طریق کشف نیروی خود در تاریکی، ظرفیتش برای ظلم، و از طریق درگیر شدن با احساسات نیرومند خود به واسطه حمله شدید به پدرش به دست بیابد. این بی رحمی برای نور انداختن به خودش و پدرش ضروری است و مخاطب می داند که فردی می تواند تاریکی را حس کند در آن سقوط می کند اما بعد زنجیرهای تاریکی را بر خود می شکند، در جایی که لوک دوباره بر می خیزد، در حالی که با فشار فزاینده و ناامیدی ای که از دانستن اینکه دوستان و خواهرش به زودی می میرند مقابله می کند. بنابراین مطمئن شوید که تلاش شخصیت اصلی برای فرار از موقعیت ناامیدکننده اش با پیچیدگی و سختی موقعیت تناسب دارد.