معرفی کتاب: تاریکی مطلق

* قسمتی از متن کتاب *
استری تر فقط تابلو را دید چرا که مجبور شد کنار بزند و استفراغ کند. تازگی ها زیاد استفراغ میکرد آن هم تقریباً بدون هیچ نشانه ی قبلی- گاهی احساس دل پیچه، گاهی مزه ی فلز در پشت دهان و بعضی اوقات هیچی؛ فقط عُق و همه چیز بیرون می ریخت، مثل این که بپرسه حالت چطوره. این استفراغ کردن ها رانندگی را پرمخاطره کرده بود، با این وجود تازگی ها زیاد رانندگی می کرد، چرا که تا اواخر پاییز رانندگی دیگر برایش ممکن نبود و از جهتی هم باید به خیلی مسائل فکر می کرد و رانندگی بهترین زمان برای انجام این کار بود.
توى جاده هَریس اَوِنیو اِکستنشن بود، جاده ای پهن با تعداد زیادی مراکز ارائه خدمات به مردم و به طول دو مایل در امتداد فرودگاه دِری کاونتی. این مراکز بیشتر شامل مسافرخانه و مغازه های ابزار فروشی بودند. در طول روز اکستنشن شلوغ بود چرا که علاوه بر اتصال غرب و شرقِ دِری به یکدیگر، فرودگاه را هم سرویس می داد، اما عصرها نسبتاً خلوت بود. استری تر به طرف خط دوچرخه رو کنار کشید، کیسه ای را از بین توده ی کیسه های پلاستیکی که روس صندلی بغل دستش بود قاپید، روی صورتش گذاشت و بالا آورد. شامش را برای دومین بار بالا می اورد. اگر چشم هایش را باز گذاشته بود میتوانست آن را ببیند اما این کار را نکرد. یکبار استفراقِ یک شکم پرا را ببینی برای یک عمرت کافی است.
وقتی فاز دوم استفراق شروع شد، دردی وجود نداشت. دکتر هندرسون به او هشدار داد که این وضع خیلی تغییر خواهد کرد و در طول هفته گذشته هم این اتفاق افتاد. هنوز، نه درد خیلی شدید، فقط یک درد ناگهانی که از دل و روده شروع می شد و تا حلقش بالا می آمد، مثل اسید سوئ هاضمه. یک درد ناگهانی که محو میشد. اما این وضع بدتر خواهد شد. دکتر هندرسون این را هم به او گفته بود.
سرش را از کیسه بالا آورد، جعبه ی داشبورد را باز کرد، سیم نازکی را در آورد و قبل از انکه شامش فضای ماشین را پر کند در کیسه را بست. به سمت راستش نگاه کرد و چشمش به سطل آشغالی افتاد که نوشته ی آشغالا را سر جایش بذارین روی ان چاپ شده بود.
استری تر پیاده شد، به سمت سطل رفت و تازه ترین موادی که بدن رنجورش بیرون ریخته بود را داخل انداخت. خورشید تابان با رنگ قرمزی بالای محوطه ی صاف (و در آن زمان خلوت) فرودگاه در حال غروب کردن بود. سایه گسترده شده از پاهای استری تر بلند و به طرز عجیبی لاغر به نظر می رسید. سایه ای که بدن سرطان گرفته اش را در چهار ماه دیگر نشان می داد، چیزی که او را زنده زنده می بلعید.