سرما زدگی

سوز سرد و گزنده ای او را به این فکر انداخت که آیا همیشه سرما برایش آزار دهنده بوده است یا نه؟ با کاوش در عمق ذهن ناتوانش رشته ای نازک از خاطراتش، بزرگ شدن در مناطق کوهستانی را به او یادآوری کرد. با کمی تقلا به این نتیجه رسید که قاعدتاً به این دلیل نمی توانست زیاد با سردی و گزندگی هوا نامانوس باشد. کم کم به یاد می آورد که سرما و مکان های سرد به شدت برایش محبوب بودند همیشه دوست داشت که قله های پوشیده از برف و یخ با خودش خلوت کند ولی سوال دیگری در ذهنش شکل گرفت چرا با تنهایی مانوس بود؟ در تلاش برای یافتن این جواب از ذهن خسته اش بود که دوباره احساسی گیج او را در بر گرفت و وقتی دوباره هوشیاریش را باز یافت خورشید از طرف راستش به طرف چپش تغییر موقعیت داده رمقی نداشت تا جلوی نور را با دستانش بگیرد و رشته ای نامفهوم از خاطرات دوباره شکل گرفتند جانوری بزرگ و سیاه در حال وارد شدن به خانه ی محقرشان بود مادر او را پشتش پنهان کرده بود و پدر داشت تبر قدیمییشان را بر میداشت ولی ... درد همچون رعد و برقی سریع نفسش را برای لحظه ای قطع کرد. چیزی از نوک انگشتاش داشت می چکید به زور سرش رو بلند کرد، خون برف زیر دستش را به رنگ سرخ خوش رنگی در آورده بود. دو سه متر آن طرف تر جسد سیاه حیوانی عظیم الجثه به پشت افتاده بود و چیزی آشنا از خاطراتی که بیاد آورده بود تبر کهنه پدرش برخلاف کندی و نبریدن دفعه قبلش و نابودی خانواده اش این بار به درستی کارش را انجام داده بود وزخم عمیق را در سینه حیوان ایجاد کرده بود. سالهای سال تمرین و ممارست در کوهستان در پرتاب و شکار و ردیابی حیوانات او را امروز در خون خواهی پدر و مادرش یاری کرده بود. در این افکار بود که سوز گزنده دیگری او را به زور از ذهن ملتهبش بیرون کشید، ناگهان عرق سردی بر پیشانیش نشست... یعنی تمام این سختی ها برای هیچ بودن. داشت به دلیل نا امیدی بی پایانش نگاه میکرد حیوان دوباره روی پاهایش ایستاده بود و تبر روی سینه اش همانجا جا خوش کرده بود ولی انگار اثری رویش نداشت. حیوان با چشمانی که سردی در آنها شعله می کشید دنبال او میگشت و بلاخره موفق شد او را نزدیک صخره ای که در حین خوردن تبر به سینه اش پرتاب کرده بود پیدا کرد. شدت ضربه و سختی صخره سنگی باعث شکستگی در چندین و چند جای بدنش شده بود به هیچ وجه قادر به تکان دادن بدنش نبود حیوان به تدریج با خنده ای روی صورت کریهش نزدیک میشد خنده ای سرد بر لبان خودش نیز نشست خنده ای که هزارن بار مهیب تر از گریه های تنهاییش و نا امیدی که قلب لرزانش را داشت تکه تکه از می درید گویی حیوان قبل از رسیدن به او داشت او را تکه تکه میکرد و در آخرین لحظات در آخرین قدمهای حیوان به سمت او جمله ای به تدریج در ذهنش نقش بست "بی شک نا امیدی تاریک ترین و عمیق ترین زخمی است که انسان به خود میبیند" جمله ای که با چشمان روشن مادرش قبل از رد کردن او از پنجره خانه اشان و کشته شدنش، نقش بست. ولی او به زودی با ضربه حیوان کشته میشد امیدی نبود با این همه در اوج نا امیدی نوری در دلش تابیدن گرفت نوری که از متوجه کردن تمام ذهنش به سمت خدا به آن رسیده بود، نور کم کم راهش را به بیرون از سینه خون الودش باز کرد و به تبر وصل شد... تبر حرکتی کرد باور کردنی نبود تبر داشت بیشتر در سینه حیوان فرو میرفت حیوان نعره ای رعب انگیز کشبد کم کم پاهاش لرزید و ناگهان روی زمین افتاد و خون سیاهش تمام زمین را پوشاند. ولی چطور؟ چرا؟ سوالاتی از دست داشت در ذهن ناتوانش نقش می بست که ناگهان در آخرین رمق های قبل از هوش رفتنش تصویر لرزانی از موجودی زیبا و دستش روی تبر ظاهر شد و صورتی که به او لبخند میزد و جمله ای واضح که وجودش را پر میکرد "ممنون که نا امیدی را شکستی" و حسی که سرمازگیش را به گرمای مطبوعی تبدیل میکرد...