نواده اژدها «داستان مستقل»

کتاب خوبیه

امید وارم که
موفق و پیروز باشید

ادامه دارد

سلام من میگم اول شخص برو باحال تر میشه اگه سوم شخص بنویسی خود به خود یه جاهایی از داستان لو میره :54:

سلام دوستان!.پس از غیبت طولانی برگشتم تا به نواده اژدها جانی دوباره ببخشم.در مدتی که فعالیت نداشتم تغییراتی در داستان بوجود اومده که بدین قراره:
1-خلاصه داستان عوض شده
2-شروع داستان هم عوض شده
3-زاویه دید هم خودتون میبینید!!:دی
و یه تشکر کنم از دوستانی که نظر دادن و علاقه نشون دادن به داستان ، از همتون ممنونم

فصل 1 به زودی...

البته اضافه کنم تصمیم گرفتم کتابها کوتاه ولی بیشتر باشند.چون خودم به شخصه علاقم به خوندن کتاب های 30الی 100 صفحه بیشتر از کتاب های 100صفحه به بالاست.

سلام.فصل اول به پیام بالا اضافه شد.

سلام . ببخشید کسی هست که بتونه کاور طراحی کنه برای داستان؟اگر هست لطفا بیاد پیام خصوصی بده.

این پست حذف شود

مقدمه و فصل 1 موضوع جالبی داشت از همین حالا منتظر فصل جدیدم فصل دهی به چه شکله؟

ایده ی داستان خوبه و تم کلی هم چیزیه که اکثر فانتزی خون ها میپسندن و اگر به درستی پیش بره و به قولی دربیاد میتونه جذاب باشه اما بگذارید نقص هارو بگم تا بهتر بنویسید و ما هم در اینده بیشتر از خوندن داستانتون لذت ببریم. فکر میکنم اینطوری مفید تر خواهد بود
اولین چیزی که باید بهش دقت کنید سیر منطقی داستان و اتفاقاته. مثلا نزدیک شدن لشکری صد هزار نفری چیزی نیست که بشه مخفیش کرد پس تعجب پادشاه باور پذیر نبود این باعث میشه ذهن خواننده نتونه ارتباط بگیره
دوم دیالوگ ها خیلی سریع پیش رفتند چون شما خودتون نویسنده هستید و از تمام داستان اگاهی دارید ممکنه تصور کنید خواننده هم اینطوره اما حداقل برای من اینطور نبود. وقتی خودم رو در اون تالار تصور کردم نتونستم مکالمه ی اون هارو درک کنم. سریع و کوتاه بود و همین طور گرمای لازم رو نداشت
اما اول داستان و توضیحات جالب بود
امیدوارم بیشتر و بیشتر بنویسید و تجربه کنید تا جایی که هیچ ایرادی وجود نداشته باشه
ایام خوش و روزگار بکام

سلام. ایده داستانت - تا اینجایی که خوندم (که زیاد هم نیست) - بد نبود به نظرم. فکر کنم دلیل اصلی ای که دارم اینو میگم به خاطر اینه که خوب بیان نکردی موضوعت رو. اگر بهتر بیان میکردی قضیه رو، خیلی بهتر می شد. کاشکی به جای این که یک فصل، کلا یک صفحه باشه، یک ماجرای طولانی تر از داستان رو میگنجوندی توش و خواننده رو بیشتر درگیر میکردی. یکی از دلایل این حرفم هم روند سریع داستانه. حالا مقدمه رو که نمیشه اومد گفت: «آقای نویسنده، مقدمه رو چرا سریع نوشتی؟ باید یواش یواش بره جلو و...» از این دست چیزها، منتهی با اینکه مقدمه بود، و شاید میخواستی سریع یه سرگذشت تعریف کنی و بگذری برسی به اصل قضیه توی ذهنت، اما باز هم زیادی سریع بود. شاید اگر یکم توضیحات رو بیش تر میکردی، جزئیات بیشتری رو میگنجوندی توی مقدمه، خواننده بهتر درک میکرد حق مطلب رو.
از طرفی دیگه، نثرت خیلی نیاز به بهبود داره. نه که بگم جملاتت قشنگ نبود، برعکس اتفاقا خوب بودن، ولی باید سطحشون بره بالاتر تا بشه یه داستان رو اونطور که تو ذهنت هست منتقل کنی. سر این بخش حرفم، آخر متنی که دارم الان مینویسم یه سری مثال میزنم و زیرشون توضیح میدم منظورم چیه.
منتهی تکرار می کنم، این چیزایی که نوشتی خیلی خام بودن، باید بهشون پر و بال داده بشه. مثل این بود که داشتیم دست نوشته های مخصوص خودت که یه جای دیگه یادداشتی کردی تا داستان یادت نره رو میخوندیم. مقدمه رو که گفتم، خیلی سریعه و اینا، فصل اول هم خیلی خیلی کوتاهه! نمیشه بهش گفت فصل، هیچ قضیه خاصی رو توضیح نمیده. توصیف نسبتا ناموفق یه سالن و اشخاص اون تو (میگم ناموفق دارم به همون حرفم که گفتم خیلی کوتاهه و باید طولانی تر بشه و مفصل تر بشه و اینا اشاره دارم) و چند تا دیالوگ نامفهوم که بین دو نفر - بدون اینکه احساسی تو خواننده به وجود بیاد - رد و بدل میشه؛ اینا خواننده رو جذب که نمیکنه هیچ، خستش هم میکنه. اگر میخوای یهو بپری وسط یه موضوعی که خواننده از گذشتش خبر نداره (که این دوئل چی بوده؟ قضیه چیه اصلا؟ چرا دشمن شدن؟ ارتش دراکولا؟ چی میشه که شیشه ها میشکنن اصن؟ چطور تونستن شیشه ها رو بشکنن؟ و اینا...) باید با اون ابزاری که در اختیار داری توی اون موقعیت، خواننده رو جذب کنی. ابزار تو توی این موقعیت که خودت درست کرده بودی، دیالوگ بود. میتونستی از دیالوگ ها و توصیف خیلی بهتر استفاده کنی و باعث بشی خواننده با شخصیتای داستان ارتباط برقرار کنه؛ و در نتیجه اون خلا ندونستن پیشینه یا همچین چیزی رو فراموش کنه.
فصل با توصیف شروع شد، با توصیفی که به طور مشخصی روی دو نفر تمرکز کرده بود. روی دو نفری که راوی هم که باس بدونه کی هستن، میگفت «به نظر میاد که این پادشاهه، به نظر میاد این ملکس و...»
یه جور دیگه اگر بخوام کل این حرفام رو بزنم، خیلی سریع رفتی تو دل قضیه. خواننده نه میدونه خاندان اژدها چیه، نه میدونه اینجا کجاس، نه میدونه تو چه نوع دنیاییه (به جز اون اولش که گفتی هنوز با شمشیر میجنگیدن)، در همین حال که توی یه نوع سردرگمی ای قرار داره که بچه تازه به دنیا اومده دچارش میشه، یهو نویسنده دو نفر رو میندازه به جون همدیگه. این دو نفر هم به جای اینکه یه سری دیالوگ داشته باشن که ماجرا رو خوب و واضح براشون روشن کنه، بیشتر داستان رو پیچ میدن. یکیشون میگه نذار بگم چطور با حقارت پیروز شدی، یکیشون میگه دروغ میگی برو بیرون. این وسط، افرادی هم که تو سالن نشستن انگار روحن، هیچ واکنشی، صدایی، احساسی چیزی ازشون نشون داده نمیشه. این یکم داستانو غیر طبیعی جلوه میده.
واسه داستانی که تازه یه صفحس شروع شده، و هنوز توی مرحله توصیف یه مکانه، و دقیقاً بعد از تموم شدن توصیفات ناقص اون مکان، یه اتفاق بزرگ میفته، بدترین جا واسه تموم شدن رو انتخاب کردی. هم اینکه داستان هیچ پیشرفتی نداشته، هم اینکه خواننده هیچ چیزی رو احساس نکرده.
دیگه خیلی خیلی خیلی بخوام حرفمو کلی تر توی یه جمله بگم: «خیلی کوتاهه متن، باید! طولانی تر باشه، مخصوصا که اسم فصل روشه، نه مقدمه.»

این همه فاز منفی دادم، ولی وقتی برای بار دوم متن رو خوندم، خارج از فاز ایرادگیری، یه حس خوب و جالبی هم بهش پیدا کردم. درسته که گفتم جملاتت زیادی به هم چسبیده بودن و خیلی سریع پیش میرفت داستان، منتهی با همین حجم کم هم، خوشم اومده. جملات قشنگ هستن، رو حرفم هستم که قابلیت بهتر شدن رو دارن، ولی واقعا قشنگ هستن. توصیفاتت هم بد نیستن، نمیگم خوبن، اما بد نیست. به نسبت حجم پایین و ویرایش نشده بودن، صحنه های قابل قبولی تو ذهن ایجاد میکنن. منتهی انتقال حس خیلی نکته مهمیه. که باید خیلی روش کار کنی. خواننده ارتباط برقرار نکنهمیزاره میره، و حجم کم هم میتونه یکی از مهمترین دلایل این اتفاق باشه.
راستی داشت مهمترین نکته این نوشته رو یادم میرفت بگم:
همه اینایی که نوشتم، از نظر یک فردی هستن که هیچ تخصصی تو نویسندگی نداره و فقط داره احساساتش رو بیان میکنه تا به نحوی کمک کنه. یعنی میخوام بگم، ممکنه همه، تاکید میکنم، همه چیزایی که اینجا نوشتم، اشتباه باشن. واقعا همچین چیزی ممکنه؛ ممکنه بقیه خواننده ها با نظراتم مخالف باشن، حتی ممکنه با دلایل منطقی نظراتم رو رد کنن، این هم کاملا ممکنه.
پس یه معذرت خواهی بدهکارم برای اینکه: «ممکنه هر چیزی که اینجا نوشتم اشتباه بوده باشه و حرف مفت زده باشم :)»
خلاصه که موفق باشی، و امیدوارم فصلای طولانی تری ببینیم ازت در آینده.

senator;32685:
مقدمه و فصل 1 موضوع جالبی داشت از همین حالا منتظر فصل جدیدم فصل دهی به چه شکله؟

خیلی ممنون از نظرت.فصل دهی فعلا نامنظمه تا وقتی که صفحه آرا و کاوریست هم پیدا کنم، ولی فعلا پس از ویراست این فصل ، به زودی فصل دوم رو هم منتشر میکنم.بعد از پیدا شدن کاوریست و صفحه آرا انشاالله هفته ای یک یا دو فصل ارایه میشه.

- - - - - - - - - به دلیل ارسال پشت سر هم پست ها ادغام شدند - - - - - - - - -

reza379;32689:
سلام. ایده داستانت - تا اینجایی که خوندم (که زیاد هم نیست) - بد نبود به نظرم. فکر کنم دلیل اصلی ای که دارم اینو میگم به خاطر اینه که خوب بیان نکردی موضوعت رو. اگر بهتر بیان میکردی قضیه رو، خیلی بهتر می شد. کاشکی به جای این که یک فصل، کلا یک صفحه باشه، یک ماجرای طولانی تر از داستان رو میگنجوندی توش و خواننده رو بیشتر درگیر میکردی. یکی از دلایل این حرفم هم روند سریع داستانه. حالا مقدمه رو که نمیشه اومد گفت: «آقای نویسنده، مقدمه رو چرا سریع نوشتی؟ باید یواش یواش بره جلو و...» از این دست چیزها، منتهی با اینکه مقدمه بود، و شاید میخواستی سریع یه سرگذشت تعریف کنی و بگذری برسی به اصل قضیه توی ذهنت، اما باز هم زیادی سریع بود. شاید اگر یکم توضیحات رو بیش تر میکردی، جزئیات بیشتری رو میگنجوندی توی مقدمه، خواننده بهتر درک میکرد حق مطلب رو.
از طرفی دیگه، نثرت خیلی نیاز به بهبود داره. نه که بگم جملاتت قشنگ نبود، برعکس اتفاقا خوب بودن، ولی باید سطحشون بره بالاتر تا بشه یه داستان رو اونطور که تو ذهنت هست منتقل کنی. سر این بخش حرفم، آخر متنی که دارم الان مینویسم یه سری مثال میزنم و زیرشون توضیح میدم منظورم چیه.
منتهی تکرار می کنم، این چیزایی که نوشتی خیلی خام بودن، باید بهشون پر و بال داده بشه. مثل این بود که داشتیم دست نوشته های مخصوص خودت که یه جای دیگه یادداشتی کردی تا داستان یادت نره رو میخوندیم. مقدمه رو که گفتم، خیلی سریعه و اینا، فصل اول هم خیلی خیلی کوتاهه! نمیشه بهش گفت فصل، هیچ قضیه خاصی رو توضیح نمیده. توصیف نسبتا ناموفق یه سالن و اشخاص اون تو (میگم ناموفق دارم به همون حرفم که گفتم خیلی کوتاهه و باید طولانی تر بشه و مفصل تر بشه و اینا اشاره دارم) و چند تا دیالوگ نامفهوم که بین دو نفر - بدون اینکه احساسی تو خواننده به وجود بیاد - رد و بدل میشه؛ اینا خواننده رو جذب که نمیکنه هیچ، خستش هم میکنه. اگر میخوای یهو بپری وسط یه موضوعی که خواننده از گذشتش خبر نداره (که این دوئل چی بوده؟ قضیه چیه اصلا؟ چرا دشمن شدن؟ ارتش دراکولا؟ چی میشه که شیشه ها میشکنن اصن؟ چطور تونستن شیشه ها رو بشکنن؟ و اینا...) باید با اون ابزاری که در اختیار داری توی اون موقعیت، خواننده رو جذب کنی. ابزار تو توی این موقعیت که خودت درست کرده بودی، دیالوگ بود. میتونستی از دیالوگ ها و توصیف خیلی بهتر استفاده کنی و باعث بشی خواننده با شخصیتای داستان ارتباط برقرار کنه؛ و در نتیجه اون خلا ندونستن پیشینه یا همچین چیزی رو فراموش کنه.
فصل با توصیف شروع شد، با توصیفی که به طور مشخصی روی دو نفر تمرکز کرده بود. روی دو نفری که راوی هم که باس بدونه کی هستن، میگفت «به نظر میاد که این پادشاهه، به نظر میاد این ملکس و...»
یه جور دیگه اگر بخوام کل این حرفام رو بزنم، خیلی سریع رفتی تو دل قضیه. خواننده نه میدونه خاندان اژدها چیه، نه میدونه اینجا کجاس، نه میدونه تو چه نوع دنیاییه (به جز اون اولش که گفتی هنوز با شمشیر میجنگیدن)، در همین حال که توی یه نوع سردرگمی ای قرار داره که بچه تازه به دنیا اومده دچارش میشه، یهو نویسنده دو نفر رو میندازه به جون همدیگه. این دو نفر هم به جای اینکه یه سری دیالوگ داشته باشن که ماجرا رو خوب و واضح براشون روشن کنه، بیشتر داستان رو پیچ میدن. یکیشون میگه نذار بگم چطور با حقارت پیروز شدی، یکیشون میگه دروغ میگی برو بیرون. این وسط، افرادی هم که تو سالن نشستن انگار روحن، هیچ واکنشی، صدایی، احساسی چیزی ازشون نشون داده نمیشه. این یکم داستانو غیر طبیعی جلوه میده.
واسه داستانی که تازه یه صفحس شروع شده، و هنوز توی مرحله توصیف یه مکانه، و دقیقاً بعد از تموم شدن توصیفات ناقص اون مکان، یه اتفاق بزرگ میفته، بدترین جا واسه تموم شدن رو انتخاب کردی. هم اینکه داستان هیچ پیشرفتی نداشته، هم اینکه خواننده هیچ چیزی رو احساس نکرده.
دیگه خیلی خیلی خیلی بخوام حرفمو کلی تر توی یه جمله بگم: «خیلی کوتاهه متن، باید! طولانی تر باشه، مخصوصا که اسم فصل روشه، نه مقدمه.»

به نظرم پس زمینه آبی فایل رو حذف کن، چشم رو اذیت میکنه. نوع فونت رو عوض کن، B Mitra یا B Nazanin بذار، خوندنشون راحته. علائم نگارشی رو شدیدا درست کن، چون هم بعضی جاها استفاده ازشون بی دلیل بود، هم بعضی جاها جاشون درست نبود یا اضافه بودن اصلا.
ضمنا توی جامعه ای که بچه هایی با موی دو رنگ رو میکشن، وقتی بزرگ شدن چطور تونستن وارد اجتماع بشن؟
اژدها که رابرت خیلی خیلی براش کوچیک بود، چطور تونست 20 سال ازش نگهداری کنه. حالا درسته افسانه و فانتزیه، منتهی یه حداقل منطقی رو باید تو خودش بگنجونه. ی چیزی که خواننده نیاد بگه: «چه عجیب غریب، این چیزا یعنی چی اخه. نمیشه که.»
حالا می رسیم به مثال ها:

- فلش های آتشین
بهتره بنویسی پیکان های آتشین

- تاج مرد که به نظر ارباب و فرمانده به نظر میرسید
تکرار شده این «نظر» البته یادمه که گفتی ویرایش شده نیست. گفتم که گفته باشم فقط.

- شکل اژدهایی بود که به سرش دمش را گرفتهبود
نمیفهمم «به سرش دمش را گرفته بود» یعنی چی. فکر کنم باید با جملاتی دیگه منظورت رو برسونی.

- تاج مرد که به نظر ارباب و فرمانده به نظر میرسید به شکل اژدهایی بود که به سرش دمش را گرفتهبود.و به جای چشمانش یاقوت و زمرد قرار داشت
فکر میکنم اینجا دیگه «و» نیاز نباشه. جمله ها رو میتونی راحت جدا کنی و کار خواننده و درک داستان رو ساده تر کنی.

- بر عکس تاج همسرش که به نظر ملکه میرسیدساده بود و همچون یک تاج معمولی که در مهمانی ها استفاده میشوند ساخته شده بود.که بر روی آنیاقوت کبود قرار داشت
نه فقط اینجا، به طور کلی از واژه «که» خیلی استفاده میکنی. میتونی جملات رو جدا کنی، اصلا نیاز نیست این همه جملات توصیفی و صحنه ساز به همدیگه چسبیده باشن. با جدا کردنشون هم بند جمله از دستت در نمیره، هم خواننده بهتر میفهمه.

- چرا چرت و پرت میگی؟!والد برو بیرون و گرنه...
فکر نکنم ترکیب «چرت و پرت» به فاز داستانت بخوره.

اینجا ها که فریاد میزنه «آتش»، کاشکی یکمی مرموزتر بشه. هر چی نباشه دراکولاست و توی یه شنل سیاه پیچیده شده و... کلا بهشون میخوره یه حالت مرموزی داشته باشه. ولی رفتارش، شخصیتش زیاد مرموزانه نیست. مثلا میتونستی چهرشو توصیف کنی، یه خونسردی بی حد و حصری توی چهرش به جا بذاری، لبخند سرد. چشای بی روح، صورت سفید (مثل اکثر خون آشاما) و از این چیزا. تازه فریادم که میزنه. من به شخصه اگر یه اشاره ای میداد با دستش، یا خیلی آهسته میگفت «حمله کنید» یا کلا همچین چیزی، خیلی بیشتر حال میکردم. بالاخره تو نویسنده ای البته، تو باید تصمیم بگیری که چی بشه، من به عنوان خواننده نظرمو میدم.

توی داستان از این دست اشکالات هست، اینا نمونه بودن. و واقعا خیلی سخت بود از توی دو سه صفحه انقد مثال در بیارم! انصافا طولانی ترش کن.
خب دیگه من مغزم در همین حد کشش داره. ببخشید اگر نظراتم خامن یا اشتباهن.

این همه فاز منفی دادم، ولی وقتی برای بار دوم متن رو خوندم، خارج از فاز ایرادگیری، یه حس خوب و جالبی هم بهش پیدا کردم. درسته که گفتم جملاتت زیادی به هم چسبیده بودن و خیلی سریع پیش میرفت داستان، منتهی با همین حجم کم هم، خوشم اومده. جملات قشنگ هستن، رو حرفم هستم که قابلیت بهتر شدن رو دارن، ولی واقعا قشنگ هستن. توصیفاتت هم بد نیستن، نمیگم خوبن، اما بد نیست. به نسبت حجم پایین و ویرایش نشده بودن، صحنه های قابل قبولی تو ذهن ایجاد میکنن. منتهی انتقال حس خیلی نکته مهمیه. که باید خیلی روش کار کنی. خواننده ارتباط برقرار نکنهمیزاره میره، و حجم کم هم میتونه یکی از مهمترین دلایل این اتفاق باشه.
راستی داشت مهمترین نکته این نوشته رو یادم میرفت بگم:
همه اینایی که نوشتم، از نظر یک فردی هستن که هیچ تخصصی تو نویسندگی نداره و فقط داره احساساتش رو بیان میکنه تا به نحوی کمک کنه. یعنی میخوام بگم، ممکنه همه، تاکید میکنم، همه چیزایی که اینجا نوشتم، اشتباه باشن. واقعا همچین چیزی ممکنه؛ ممکنه بقیه خواننده ها با نظراتم مخالف باشن، حتی ممکنه با دلایل منطقی نظراتم رو رد کنن، این هم کاملا ممکنه.
پس یه معذرت خواهی بدهکارم برای اینکه: «ممکنه هر چیزی که اینجا نوشتم اشتباه بوده باشه و حرف مفت زده باشم :)»
خلاصه که موفق باشی، و امیدوارم فصلای طولانی تری ببینیم ازت در آینده.

خیلی خیلی از نقد و نظراتت ممنونم.واقعا مرسی که نقد می کنی.درباره مقدمه باهات موافقم.اینکه در مقدمه گفتم اژدها از رابرت مراقبت کرد با ایکه خیلی کوچک بود،اگر قبلش رو خونده باشید ، ذکر کردم که اژدها از روحش به رابرت بخشید،یعنی رابرت به نحوی فرزند اژدها شده بود و به همین دلیل اژدها میتونست از اون مراقبت کنه.شاید یکم غیر منطقی به نظر بیاد اما در آینده من خیلی با رابرت کار دارم و شما بیشتر با نحوه بزرگ شدنش و زندگیش آشنا میشین.و اینکه چطور وارد اجتماع شدن،اسپویل نمی کنم و این قضیه هم در فصول آینده روشن خواهد شد.
درباره مکالمات گنگ آرتور و اون دراکولا بگم، از قصد نگفتم که به چه دلیل اینها جنگیدن و ...،و درباره زمان داستان فکر کنم اشتباه کردم و حق با شما بوده و باید زمان داستان رو هم میگفتم که ویرایشش میکنم.
راستی رابرت و دریک دو شخصیت جدا هستن و ربطی به فصل اول ندارن؛ آرتور که ذکر شد، نواده رابرت هست و اینکه چرا با اون دراکولا افتادن به جون هم ؛ در فصول آینده متوجه خواهید شد.
این فصل رو دیروز هم به نظرم رسید که گسترشش بدم اما مشکلی پیش اومد و نشد. امروز انشاالله بهش میپردازم.
لطفا بازم نقد کنید تا داستان هرچه بیشتر بهتر شه.
سپاس.

- - - - - - - - - به دلیل ارسال پشت سر هم پست ها ادغام شدند - - - - - - - - -

AMORIUN;32687:
ایده ی داستان خوبه و تم کلی هم چیزیه که اکثر فانتزی خون ها میپسندن و اگر به درستی پیش بره و به قولی دربیاد میتونه جذاب باشه اما بگذارید نقص هارو بگم تا بهتر بنویسید و ما هم در اینده بیشتر از خوندن داستانتون لذت ببریم. فکر میکنم اینطوری مفید تر خواهد بود
اولین چیزی که باید بهش دقت کنید سیر منطقی داستان و اتفاقاته. مثلا نزدیک شدن لشکری صد هزار نفری چیزی نیست که بشه مخفیش کرد پس تعجب پادشاه باور پذیر نبود این باعث میشه ذهن خواننده نتونه ارتباط بگیره
دوم دیالوگ ها خیلی سریع پیش رفتند چون شما خودتون نویسنده هستید و از تمام داستان اگاهی دارید ممکنه تصور کنید خواننده هم اینطوره اما حداقل برای من اینطور نبود. وقتی خودم رو در اون تالار تصور کردم نتونستم مکالمه ی اون هارو درک کنم. سریع و کوتاه بود و همین طور گرمای لازم رو نداشت
اما اول داستان و توضیحات جالب بود
امیدوارم بیشتر و بیشتر بنویسید و تجربه کنید تا جایی که هیچ ایرادی وجود نداشته باشه
ایام خوش و روزگار بکام

خیلی ممنون از نظرت و خوشحالم که داستان به نظرتون خوب اومده.حتما نقد و نظرات درستتون رو در نوشته اعمال میکنم.سپاس.

خوب بود ولی در آینده میتونه خیلی بهتر بشه .و یه موضوع اینکه فصلت خیلی خیلی کوتاه بود.در کل منتظر ادامش هستیم:67:

amir-fire;32701:

خیلی خیلی از نقد و نظراتت ممنونم.واقعا مرسی که نقد می کنی.درباره مقدمه باهات موافقم.اینکه در مقدمه گفتم اژدها از رابرت مراقبت کرد با ایکه خیلی کوچک بود،اگر قبلش رو خونده باشید ، ذکر کردم که اژدها از روحش به رابرت بخشید،یعنی رابرت به نحوی فرزند اژدها شده بود و به همین دلیل اژدها میتونست از اون مراقبت کنه.شاید یکم غیر منطقی به نظر بیاد اما در آینده من خیلی با رابرت کار دارم و شما بیشتر با نحوه بزرگ شدنش و زندگیش آشنا میشین.و اینکه چطور وارد اجتماع شدن،اسپویل نمی کنم و این قضیه هم در فصول آینده روشن خواهد شد.
درباره مکالمات گنگ آرتور و اون دراکولا بگم، از قصد نگفتم که به چه دلیل اینها جنگیدن و ...،و درباره زمان داستان فکر کنم اشتباه کردم و حق با شما بوده و باید زمان داستان رو هم میگفتم که ویرایشش میکنم.
راستی رابرت و دریک دو شخصیت جدا هستن و ربطی به فصل اول ندارن؛ آرتور که ذکر شد، نواده رابرت هست و اینکه چرا با اون دراکولا افتادن به جون هم ؛ در فصول آینده متوجه خواهید شد.
این فصل رو دیروز هم به نظرم رسید که گسترشش بدم اما مشکلی پیش اومد و نشد. امروز انشاالله بهش میپردازم.
لطفا بازم نقد کنید تا داستان هرچه بیشتر بهتر شه.
سپاس.

اگر توی متنی که نوشتم، درباره وقایع توی تالار اشتباها اسم رابرت و دریک رو ذکر کردم، معذرت میخوام. حواسم نبوده. چون یادمه که انتهای مقدمه نوشته شده بود که و همینطور نسلشون ادامه پیدا کرد...

منتظر ویرایش های عظیم این دو بخش خواهیم بود 🙂 موفق باشید

بسیار امیدوار کننده است