وقتی خانه‌ای برای خودم داشته باشم، رقت‌انگیز است که کتابخانه‌ی معرکه‌ای نداشته باشم.

گاهی کتابی می‌خوانی که با تعصب انجیلی عجیبی لبریزت می‌کند، و قانع می‌شوی که دنیای در هم شکسته هرگز درست نمی‌شود. مگر تا زمانی که تمام انسان‌های زنده این کتاب را بخوانند.

از خطای ستارگان بخت ما

هرچه بیشتر بخوانی، بیشتر خواهی دانست. هرچه بیشتر یاد بگیری، به مکان­‌های بیشتری خواهی رفت.

از میتوانم با چشمان بسته بخوانم!

همیشه تصور کرده‌ام بهشت یک جور کتابخانه خواهد بود.  

چیزی که وقتی مجبور نیستی و می‌خوانی، تعیین می‌کند که در آینده‌ای که دست تو نیست، چه خواهی شد.

اتاق بدون کتاب، به سان جسم بی­‌روح است.