عذابی عظیم‌تر از این نیست که قصه‌ای ناگفته را درون خودت حمل کنی.

از من می‌دانم چرا پرندگان اسیر در قفس آواز می‌خوانند

چیزی که واقعاً من را از پا در می‌آورد کتابی است که وقتی خواندنش را تمام کرده‌ای آرزو می‌کنی که ای­کاش نویسنده‌اش یکی از دوستان فوق­العاده‌ات بود و هر زمان که دوست داشتی می‌توانستی به او زنگ بزنی. هرچند که چنین چیزی زیاد اتفاق نمی‌افتد.

یک کتاب خوب باید در انتها برایت تجربه‌ی بسیار و خستگی کمی باقی بگذارد. هنگام خواندن، تو چندین زندگی را زندگی می‌کنی.

کتاب‌های خوب تمام رازهایشان را یک­جا رو نمی‌کنند.

همیشه تصور کرده‌ام بهشت یک جور کتابخانه خواهد بود.  

ما کتاب می‌خوانیم تا بدانیم تنها نیستیم.  

از سرزمین‌های سایه