حماقت خردمندان

در دنیای تالکین همیشه خردمندان زیادی وجود داشته اند.مانند فین گولفین ،فئانور ، تین گول ، دنه تور ، گندالف و سارومان

اما این خردمندان با این که خردشان زبان زد بود وافراد بزرگی بودند اما گاهی اشتباهات خیلی بزرگی انجام می دادند که گاهی بسیار احمقانه بودند.

خیلی احمقانه

مثلا گندالف چندین سال می دانست که حلقه دست بیلبو هست اما هیچ کاری برای نابود کردن حلقه انجام نداد.

یا سارومان کلی زحمت کشید و کارادهراس رو روی سر یاران حلقه خراب کرد تا اونها رو بفرسته موریا ولی بعد گذاشت اونها برن لورین ،خوب اینو میگم چون ساحر ها قدرت و سرعت بالایی داشتند .حتی سارومان بدون عصا می تونست نه تا سوار رو بزنه.

به نظر من باید می رفت جلوی دروازه ی خروجی موریا منتظر یاران می موند.نه اینکه بعد از رفتنشون به لورین اوروک های رو بفرسته دنبالشون

یا تو جنگ احمقانه ی اشک های بیشمار که دیگه شرحشو نمی گم.

البته به نظر من این از ضعف های بزرگ نوشته های تالکینه.

این موضوع تنها توی ارباب حلقه ها دیده نمیشه بلکه در وارکرافت هم نمونه ی اون یافت میشه.

مثلا لرد آنتونیداس و ترناس که حرف پروفت یا مدیو رو گوش نکردن.

یا حماقت ایلیدن که دنبال جادوهای سیاه رفت و خودشو برده ی ازشارا و سارگراس کرد و از همون موقع روند بدبختیش شروع شد.

یا حماقت لیچ کینگ یا همون نرزول

اینها یکی از مشکل های بزرگی هست که تو فانتزی های حماسی وجود داره آیا به نظر شما این یه ضعفه یا اینکه یک عرف در این نوع داستان هاست.