داستانک3

در منطقه*یِ گرینویچ هنرمندان فراوانی زندگی می*کردند. دو دختر نقاشِ جوان بنام*های «سو» و «جانسی» در نیمه*های بهار از دو شهر مختلف آمدند و در پی یافتن مکانی برای اجاره به هم رسیدند و خانه*ای مشترک در طبقه*یِ دوم ساختمانی اجاره کردند. در طبقه*یِ پایین نیز نقاش پیری به نام «بِرمَن» زندگی می*کرد. زندگی این گروه همراه با دیگر هنرمندان به پیش می رفت و زمان نیز می*گذشت تا سرمای میانه*یِ پاییز شهر را در بر گرفت. به دنبال سرما بیماری ذات*الریه از راه *رسید و مردم در برابر آن ناتوان ماندند. بیماری همچونِ غولی قدرتمند در شهر حرکت می*کرد و انگشتان یخین خود را به رهگذران می*زد و آنگاه فرد بر زمین می*افتاد. روزی غول بیماری یخ دست خود را به پیشانیِ جانسی گذاشت و جانسی از پای درآمد. جانسی بستری شد و حالش روزبروز بدتر شد. سرانجام روزی دکتر به «سو» گفت که امکان زنده ماندن جانسی تنها ده در صد است. جانسی بیمار و ناتوان در بستر بیماری دچار افسردگی هم شده بود.

روزی «سو» از کار برگشت و متوجه شد که جانسی عددهایی را می*شمارد. «سو» متوجه شد که جانسی برگ*های درختِ عشقه*ای را در حیات می*شمارد. جانسی گفت که دیگر جانش بسته به آخرین برگ درخت عشقه در حیات خانه است. هنگامی که آخرین برگ از درخت کنده شود و بر زمین بیفتد، آخرین برگ زندگیِ جانسی نیز بر خاک خواهد افتاد. «سو» از این هذیان*گویی دوستش بسیار نگران شد و به طبقه*یِ پایین رفت تا همسایه*یِ پیرشان، آقای بِرمَن را خبر کند. برمن مردی بود که در خانه*اش بومی داشت و همیشه ادعا می*کرد که روزی شاهکارش را خواهد کشید، اما حتا یک بار هم قلم*مویش به بوم نخورده بود.

هنگامی که برمن بالا آمد شماره*یِ اعداد جانسی خیلی ناچیز شده بود. جانسی به آسانی می*توانست تعداد برگ*ها را بشمارد. مرد دریافت که بیماری جسمیِ دختر به حالتِ بیماری روانی تبدیل شده است. اندکی جانسی را سرزنش کرد و پند داد که آرام باشد و بخوابد.

شبی سرد با توفانیِ شدید در راه بود. «سو» پرده*ها را کشید و سعی کرد به دوستِ بیمارش غذا بدهد. تلاشِ او بیهوده بود. در بیرون صدای بادیِ ویرانگر خانه*ها را می*لرزاند و در اندرون دختر بیماری از تب می*لرزید. پیش از به خواب رفتن، جانسی گفت که صبحِ روز بعد پرده*ها بالا خواهد رفت و او برای آخرین بار به درختی بی*برگ نگاه خواهد کرد و آنگاه خواهد مُرد. شبی هولناک سپری می*شد.

روشنایی صبح از پشت پرده حس شد. جانسی بیدار شد و «سو» را بیدار کرد تا پرده را کنار بزند و او دَمی بیرون را نگاه کند. «سو» پرده را کنار زد و در کمال شگفتی دو دختر برگی را روی شاخه*یِ درختِ عشقه دیدند. جانسی تکانی خورد، لبخند کم*رنگی زد و دید که آخرین برگ هنوز بر جایش* است. با خود اندیشید که انگار قرار نیست او بمیرد، زیرا در چنان شبی توفانی برگِ امیدش هنوز روی درخت مانده است. «سو» غذای گرمی درست کرد و خوردند. جانسی آرام شده بود. هنگامی که دکتر به دیدن جانسی آمد و او را معاینه کرد در کمال شگفتی خوب شدن جانسی را احساس کرد. دیگر دارویی تجویز نکرد و تنها خواست که مراقب باشند و خوب غذا بخورند. دکتر به دیدن بیمار دیگرش در طبقه*یِ پایین رفت. حالِ پیرمرد نقاش، بِرمَن بسیار بد بود. پیرمرد را به بیمارستان بردند و او در بیمارستان جان سپرد.

دو روز بعد جانسی بهبود یافته بود. غذایی درست کرده بودند. خواست به پیرمرد هم غذا ببرد. «سو» به آرامی جانسی را بغل کرد و گفت که پیرمرد مرده است. «سو» به جانسی گفت که در آن شبِ توفانی، پیرمرد برای نجاتِ جانسی تا صبح کار کرده بود و برگی را روی دیوار چنان کشیده بود که جانسی احساس کند برگ همچنان روی درخت است. سرما و یجبندان پیرمرد را از پای انداخته بودند. دو دختر به پایین رفتند و به نردبان، چند قلم مو و رنگ* سبز و زرد پاش*خورده چشم دوختند. برگِ عشقه به زیبایی روی دیوار نقش بسته بود. دو دختر نقاش، در سکوت خویش و به زبان بی زبانی تایید کردند که سرانجام پیرمرد پیش از مرگش شاهکارش را خلق کرد.