مرد و خدا

بر پهنه‌ی دشتی وسیع در نور طلایی یک عصر پاییزی

زیر آسمانی شناور بر ابرهای خاکستری

مردی تنها فریاد می‌زند

فقط اوست و شاخه‌های مرتجع و چشمه‌های یخ و سنگ‌های صیقل‌خورده و چمن‌های خیس و آفتاب نارنجی

و مرد می‌گوید که دیگر تاب بار خود را ندارد

از سرگشتگی خود تعریف می‌کند

و از اینکه نمی‌فهمد چرا نمی‌تواند لبخند بزند

و خدا جوابش را می‌دهد:

تو نیامده‌ای تا به رستگاری برسی

فقط باش

همچون برگ، همچون خاک

فریاد بزن ولی چیزی نخواه

دل‌شکسته باش ولی طلبکار نه

همچون رود، همچون ماه