داستان کوتاه: شب شوم!

در آن شب شوم حتی ماه هم زهره‌ آشکار کردن خود را نداشت و در پشت ابرها پنهان شده بود. صدای گریه‌های دخترک سوار بر باد از کوچه پس کوچه ها می‌گذشت و به دنبال هدفی برای شکار بود که بالاخره آن را یافت.

دخترک سرش را بالا آورد و با چشمانی که از گریه قرمز شده بودند، به مرد نگریست. حدودا چهار-پنج سالش بود و چهره‌ای معصوم و زیبا داشت.دخترک اشک‌هایش را با آستینش پاک کرد و به سمت در همان خانه‌ی قدیمی اشاره کرد. گفت:«پدرم... پدرم خیلی وقته رفته اون تو...»مرد به در خانه که اکنون تنها روی یک لولایش قرار گرفته بود نگاهی کرد. پنجره‌های خانه در گذر زمان خرد شده بودند و اکنون اثری از آن‌ها باقی نمانده بود.

مرد با دلسوزی به دختر نگاهی کرد و گفت:«می‌خوای من برم و به پدرت بگم که....؟» هنوز حرف مرد کامل نشده بود که صدای فریاد کسی از درون خانه آمد. صدا به فریاد کسی می‌مانست که زنده زنده پوست‌اش را می‌کندند.مرد سراسیمه به دختر گفت که برود و قایم شود. بعد خودش به درون خانه رفت. قبل از رفتن کمی تردید کرد اما یاد‌آوری نگاه مظلوم دختر،‎ او را به درون خانه راند.درون خانه سرد و تاریک بود و هیچ چیز دیده نمی‌شد. بوی مردار در فضای آنجا پیچیده بود و گذر باد از لا به لای درزهای خانه صدای دهشتناکی را ایجاد می‌کرد.مرد متوجه صدای جیرجیر بسته شدن در از پشت سرش شد. برگشت و با چهر‌ه‌ای وحشت زده به در خانه نگریست که آهسته روی همان یک لولایش می‌چرخید و بسته می‌شد. به سمت در خانه دوید و چند قدم آخر را با پرشی بلند طی کرد. اما با پرش او در سریعا بسته شد.

دختری با لباس‌های کثیف و پاره، و با موهایی که در صورت‌اش ریخته بودند، لبخندزنان او را نگاه می‌کرد. آرام آرام به سمت مرد آمد و مقابل‌ او ایستاد. آنقدر نزدیک شده بود که تنفس‌اش را حس می‌کرد. تنفس‌اش بوی مردار می‌داد و حال مرد را به هم می‌زد.

قبل از اینکه به سمت راست برود پشت سرش را نگاه کرد ولی چیزی ندید. اما باز به راهش ادمه داد. باید از آن خانه جهنمی خارج می‌شد. راهروها را یکی یک پشت سر می‌گذاشت اما گویا این مسیر پایانی نداشت!

وارد اتاقکی شد که مانند همان اتاق اولی سرد و نمور بود. با خودش اندیشید که شاید به همان اتاق بازگشته. اما فکرش اشتباه بود. با اینکه اتاق تاریک بود اما احساسش می‌گفت از اتاق اولی بزرگتر است.چیزی فرق داشت. یک چیزی مشکوک بود.ناگهان چراغی مهتابی اتاق را روشن کرد. اما اینبار یک چیز فرق داشت. یک دختر نبود! ده ها نفر شبیه او بودند.

همه‌ی آنها مانند دختر لبخند شومشان را بر لب داشتند. مرد را محاصره کرده بودند. دیگر راه فراری نبود. دهان‌هایشان را باز کردند و لحظه‌ای بعد صدای فریاد مرد در خانه پیچید و کم و کم محو شد.دختری در اتاق با سری خونین لبخند میزد... دخترکی پنج ساله تنها کلمه‌ای را تکرار می‌کرد و مردی از کوچه پس کوچه‌های تاریک شهر می‌گذشت که صدای گریه‌ی دختری را شنید.