بیایید گاهی هم مرکز عالم نباشیم…

داستان از یه دوست خوبم

وقتی راجع به گیاه خواری نوشتم، انتظارم این بود که تفکر سیستمی در مرکز توجه مخاطب قرار گیرد. اما واقعیت این است که در ذیل آن نوشته (در سایت و فیس بوک)، همه چیز بحث شد غیر از آنچه من می خواستم. از مقدس اندیشان سطحی که به من یادآوری می‌کردند انسان اشرف مخلوقات است و هر آنچه در طبیعت است در اختیار اوست و می‌تواند به هر شکل دلخواهی هر موجود دیگری را مورد استفاده قرار دهد تا گیاهخواران دگم که چنان از حیوانات دفاع می‌کردند که فکر می‌کنم اگر چاره‌ای داشتند، گوشت ما را هم تکه تکه می‌کردند تا خوراک سگ‌هایشان شود.

انسانها در مورد موتور یک ساعت مکانیکی می‌فهمند که ما قطعه‌ی کوچک و قطعه‌ی بزرگ داریم. اما قطعه‌ی بیشتر مهم و قطعه‌ی کمتر مهم نداریم. مهم نیست کوچک ترین چرخ‌دنده‌ی ساعت خراب شود یا بزرگترین عقربه‌ی آن. به هر حال دیگر ساعتی وجود ندارد. اما نمی‌دانم چرا در عالم هستی این نگاه را نداریم. چرا فکر نمی‌کنیم که در اکو سیستم بزرگ هستی، یک موش به همان‌ اندازه می‌تواند مهم باشد که یک آدم. یک سگ به همان اندازه می‌تواند ارزشمند باشد که یک سوسک. یک درخت به همان اندازه برای بشریت مفید است که یک مادر.

دانسته‌های مذهبی‌ام را مرور می‌کردم. گفتگوی زیبای موسی و خداوند را به یاد آوردم. آن هنگام که خداوند از موسی خواست که پست ترین موجود را نزدش بیاورد. موسی گشت و لاشه‌ی سگی را پیدا کرد. اما در آخرین لحظه پشیمان شد و گفت: شاید این سگ از من شریف‌تر باشد. و ندا آمد که: اگر آن سگ را می‌آوردی، رسالتم را از تو می‌گرفتم!

به یاد آوردم کلام خداوند را (کهف-۲۰) وقتی که در مورد تعداد اصحاب کهف صحبت می‌کند و در انتهای هر جمله، آن سگ را هم می‌شمارد!

به یاد آوردم فیلم معروف National Geographic را که یوزپلنگی را نشان می‌دهد که میمونی را شکار می‌کند و پس از شکار میفهمد که میمون نوزادی دارد و بر خلاف خوی حیوانی، مسئولیت پرورش آن نوزاد را می‌پذیرد و مقایسه می‌کنم با زنان و مردانی که غیرمسئولانه، صرفاْ برای سرگرمی و تحقق رویاهای محقق نشده‌ی خود، پای نوزادی را به دنیا باز می‌کنند و دیگر زمانی، از سر هوس و خیانت، فرزند خود را در جامعه بی سرپرست و بدسرپرست، رها می‌کنند (لینک دانلود فیلم نشنال جئوگرافیک).

بیایید قضاوت‌های ارزشی را کنار بگذاریم. به خاطر بسپاریم که انسان می‌تواند پست‌تر از خاک یا برتر از افلاک باشد.

ما همه گرفتار یک سرنوشتیم. در روی این سنگ گردان معلق، چرخدنده های ساعتی هستیم که سالها قبل از ما گردیده و سالها پس از ما نیز خواهد گردید و هرگز نخواهیم فهمید کدامیک، در ساعت هستی، عقربه‌ی کوک و دقیق بوده‌ایم…