روح شاعر

یکی دیگر از آن گوی های آتش از سمت مرسوم آسمان چشم بر جهان گشود. بگذار شاد باشد، کسی به او نگفته که بعد از سرسره بازی روی قوس کهن صفحه ی آبی، در سوی دیگر کسی جز تاریکی پذیرای او نخواهد بود. و آنگاه پایان عمر یک روزه اش را می تواند در جوار خاکستر گوی های پیشین جشن بگیرد تا به انبوه زباله ی روزهای سپری شده ملحق شود. پرتوهای نوک تیز و طلایی اش، ناشیانه و با اشتیاقی از جنس جوانی، بر روی درختان خواب آلود جنگل فرود می آیند. و بعد از اینکه چنگال شاخه ها و سوزن برگها خرد و پاره شان کرد، به شکلی واگرا و گریزان هوای دم گرفته و ضخیم جنگل را می شکافند تا در اعماق تیرگی انتهای جنگل گم شوند. و اما جنگل، از نفرین کردن این گوی های سر به هوا خسته شده و دیگر به این کم خوابی ها عادت کرده است. سرمای کینه ای و بی رحم شب، خواب را بر دلهای خسته درختان حرام می کند. تا اینکه در نیمه های شب در حالی که سعی می کنند دعایی که مدت هاست فراموش شده را به یاد آورند تا شاید از این سوز بی منطق جان سالم به در برند، به آرامی چشمانشان بسته می شود. تنها روز معلوم می شود که جان هایشان تا ابد در خوابی یخی اسیر شده یا اینکه این بار هم از مهلکه جسته اند.

رود سربه زیر و درون گرایی که با محافظه کاری قلمروی تیره ی جنگل را دور می زد تا دردسری جدید گریبانش را نگیرد، حالا زیر این آفتاب، امواج آرام و نیمه خواب خود را روی سطح صیقل خورده سنگهای کنار رود پهن می کند تا کمی گرمای از دست رفته ی خود را بازیابند. همین سنگها نبودند که ذهن و خاطره ی این امواج را در طول سفرشان از شمال شست و شو دادند؟ طوری که هیچ کدام خروش و سرکشی جوانی خود را به یاد ندارد. شقایق های وحشی، بر روی شیب ملایم و رو به شرق تپه ای که سالها پیش چشم از جهان فروبسته، تن عریان خود تا در معرض نسیم سحرگاه گذارده اند. او که با نوک انگشتان هوس بازش، پاسخ این تن فروشی را با نوازشی عاری از حیا می دهد و شقایق های جوان با قلقلک او روی سینه ی بی جان تپه، به رقص افتاده اند. بگذار این نسیم هم دلش به چیزی خوش باشد. فاصله ها دورتر، آسیابی متروک و هرزگرد تا انتهای زمان از او بیگاری خواهد کشید.

چکمه های سیاهش ترکیب خوشایندی را با سبز این چمنها نمی ساخت. بیش از حد تیره بودند، چرا که با سکوت شبهای جنگل خو گرفته بودند. ردای سرخ و سیاهش دورش پیچیده بود. گویا پوشالی بودن وعیدهای نسیم سحرگاه را دریافته بود. او هم با زوزه ی باد جنگل بیشتر دم خور بود. با دست زبرش دسته ای از موهای یک در میان نقره ای و خاکستری اش را کنار زد. به خورشید نگریست و اجازه داد آن گوی نوپا، نسخه ای بدلی از خود را در سیاهی مردمک هایش تکثیر دهد. چینهای صورتش زیر ریش و سبیلش که حالا پر پشت شده بود همچنان می توانستند گذر زمان را انکار کنند. کمی سرش را بالاتر آورد و سرپوشش کنار رفت تا موهایش روی گردن و شانه هایش سرازیر شود. روی سر آسمان، ابرهای صورتی همچون لاشخورهایی سحرخیز در دسته های بزرگ می چرخیدند. اگر به خاطر خوابی که شب قبل دیده بود نبود، او اکنون اینجا، بیرون جنگل نبود. خواب دید شعرش را از یاد برده. و او گرچه چیزی از معنایش نمی دانست، اما خاطره ی شاعرش تنها چیزی بود که به غیر از زندگی و مرگ برایش باقی مانده بود. و چه می شد اگر هندسه ی انحنای لبهایش را نیز فراموش می کرد؟ پشت کوههای خاموش، فرای مرز نقشه ها، روح شاعرش شاید آنجا باشد. تنهایی جنگل دیگر هم صحبت او نخواهد بود. بگذار خاکی دیگر گور او را میهن باشد...