آنچه بارید...

جیوه،ابر،باد و آفتاب همه بلا تکلیف مانده بودند . آفتاب، گویا نمیدانست که باید با آن همه چین بی فایده چه کند .

باد نمی دانست از کدام طرف و چگونه بوزد ؟ شدید؟ آرام ؟ از شمال ؟ از جنوب ؟ از شرق یا غرب ؟

ابر هم که منتظر بود تا باد تکلیفش را مشخص کند . جیوه هم با بی حوصلگی تا روی صفر بالا آمده بود و این تصمیم بقیه بود که روی او هم اثر میگذاشت .

سر انجام آفتاب به ابر گفت :

ـحضور من اینک در اینجا بی فایده است . ای ابر ! به نزد من و بیا و من را پنهان ساز . آمدنت برای من و برای آن مردم مور مانند خالی از لطف نیست . آنان نیز پس از چندی طعم باریدن تو را میچشند .

ابر پوفی کرد که یعنی بله . ابر از آن دسته موجودات مغروری بود که فکر میکنند زمین و زمان بایستی به کام آنها باشد !

او رو به باد کرد و غرید :

ـ بوز! از هر طرف و هر گونه که میخواهی بوز . اما مرا به زیر آفتاب ببر . بلکه از این بلاتکلیفی تکلیفی بیرون آورم .

باد هو کرد:

ـ می وزم ! از شرق و تند می وزم . در ضمن ،ابر تو با این قواره ات کاری نمی توانی بکنی . صبر کن تا باقی دوستانت را نیز به تو متصل سازم .

ابر با شنیدن این حرف ها اخم هایش را در هم کشید اما حرفی نزد . باد نفس عمیقی کشید و هرچه هوای گرم باقی مانده بود را فرو داد و شروع به وزیدن کرد .

کم کم باقی ابر های پراکنده را نیز در گوشه ای جمع کرد و همه را به هم پیوند زد و ابر یک پارچه و ضخیمی را بوجود آورد .

ابر هم از شوق و شعف اینکه قوی تر شده ،سریع زیر دامن آفتاب را گرفته و او را بر پشت خود نهاد و آفتاب از نظر ها پنهان شد .

وقتی که باد از نفس افتاد، ابر نفس عمیقی کشید و رو به جیوه با تحکم گفت :

ـ ای جیوه تنبل بی خاصیت ! جیوگی کن و پایین برو . اما حواست باشد، فقط کمی پایین تر بروی . چون می خواهم ببارم .

جیوه لحظه ای جوش آورد و بالا رفت اما اندکی بعد آرام شد و از آن ابر خود رای مغرور پرسید :

ـ چه بباری ؟ هان ؟ باران؟ خسته نشدی ؟ نه!؟ خوب من را که خسته کرده ای مردم را هم همین طور . چله زمستان هم که بدون هیچ چیز خاصی گذشت . چیز دیگری بباران تا من هم پایین بروم .

ابر غرید اما چون جیوه پایین نیامده بود، نتوانست صدایش را به آن پایین هم برساند ! فریاد کشید :

ـ می خواهم باران ببارانم ! می خواهم رعد بزنم ! به تو چه ؟ به او چه ؟ به این چه ؟ به آنها چه ؟

جیوه دیگر چیزی به ابر نگفت ؛ حتی زمزمه ی عصبانی ای که شد، مال باد بود . جیوه با ایما و اشاره به باد چیزی گفت . باد منظورش را فهمید و پسر بچه شیطان را ندایی داد و حرف جیوه را به او گفت . پسر بچه شیطان هم قبول کرد .

باد به جیوه علامت داد و جیوه به محض دریافت علامت، خودش را رها کرد تا به روی ۵- رسید و توقف کرد . سپس پسر بچه شیطان ریشخند کنان نگاهی به ابر انداخت و از رعد هم بلند تر فریاد زد :

ـ ببار ببینم . ابر خود رای خیره سر ! اگر نمیدانی بدان . به من می گویند ال نینو . ال نینو! بازگشت زمستان !

ابر مغرور هم بارید . پسر بچه شیطان هم قهقهه زنان سفره ی هوای سردش را به زیر باران پهن کرد و یواش یواش آن را بالاتر فرستاد تا که سفره به درون ابر رفت . او فریاد کشید :

ـ هــــــــــــــی! این که باران نیست ! ببینید دارد ...

بقیه حرف هایش در زوزه ی شادی باد گم شد . قطره ها آرام از ابر و سفره ی سرد پسر بچه شیطان جدا میشدند و به زمین مینشستند . آنها ...

آن پایین، در زمین، دختر کوچکی که در خانه اش بود، دید که دعا هایش مستجاب شده اند . دید که آفتاب دامن پرچین و بی فایده اش را جمع کرد . دید که ابر ضخیم و یکپارچه شد . دید که باد تند و از شرق وزید . دید که مهی غلیظ کوه ها را بلعید . دید که ابر بارید . دید که چیز هایی آرام بر زمین نشستند . دید که دارد می بارد . به زیر آن رفت و شادی کرد . هر یک از دانه های آن به سفیدی صفحات یک دفتر، که هنوز در آن داستانی نوشته نشده است و به شیرینی و لطافت خنده ی یک کودک بودند . دخترک خندید و از خنده ی او هم دانه ای برف بارید . داشت برف می بارید ...

پایان