نقد و برسی Fantastic Four (چهار شگفت انگیز)

کارگردان : Josh Trank نویسندگان : Josh Trank, Simon Kinberg, Jeremy Slater بازیگران : Miles Teller, Kate Mara, Michael B. Jordan هزینه تولید: ۱۲۰ میلیون دلار محصول کشور: ایالات متحده آمریکا کمپانی توزیع کننده: 20th Century Fox خلاصه داستان : چهار بيگانه جوان از طريق دورگردی وارد جهانی ديگر و خطرناک میشوند که به طرز شوک آوری فرم فيزيکی آنها را تغيير میدهد. اين چهار نفر بايد ياد بگيرند که چگونه تواناییهای جديد خود را مهار کنند و با همکاری يکديگر زمين را از شر دوستی که دشمن شده است نجات دهند.

منتقد: جیمز براردینلی - امتیاز ۶.۳ از ۱۰ (۲.۵ از ۴)

سر و صدای منفی به راه افتاده دور و بر توليد پردردسر «چهار شگفت انگيز»(Fantastic Four) ممکن است باعث شود که بينندههای باهوش با بيم و نگرانی به فيلم نزديک شوند. شايد در کمال تعجب، اين فيلم فرقی با ساير فيلمهای ابرقهرمانی سال ۲۰۱۵ نداشته باشد. اين وضعيت بيش از آنکه گويای کيفيت آخرين محصول کمپانی مارول روی پرده باشد نشان میدهد که امسال تا چه حد برای ارتش کتابهای کميک ناراحت کننده و نااميدکننده بوده است. میتوانستم بگويم که اين فيلم بهترين تکرار اکشن زنده ماجراهای اين تيم ستودنی است اما آن با توجه به اسلاف خود (يک فيلم بی کيفيت از راجر کورمن و يک اقتباس مسخره از 00ها) آن طور که بايد تحويل گرفته نشده است. شايد طرفدارهای «چهار شگفت انگيز» کلاسيک از ديدن آنچه جاش ترانک کارگردان (کرونيکل/Chronicle) ساخته است شوک زده شوند. آن‌هایی که اميدوار به ديدن يک اقتباس وفادار به کتاب هستند محکوم به نااميدی اند. (نبود يک حضور کوتاه از استن لی به خوبی نشان می دهد که اتفاقات تا کجاها منحرف شدهاند.) اما اين کارگردان برای ساخت يک تقليد کورکورانه به کار گرفته نشده است. نيت از آوردن او به هم ريختن همه چيز بوده است و نمیتوان گفت که او نتوانسته از پس ماموريت خود برآيد. برای يک فيلم ابرقهرمانی مارولی، همه چيز تيره و تار بوده است (حداقل تا به الان). لحن اين فيلم بيشتر به «بتمنهای» نولان نزديک است تا به کارهای پرزرق و برقی که قبلاً از مجموعههای سينمایی مارول ديده بوديم.

هنوز معلوم نيست که چرا فيلم سازها تصور کردهاند که بيان دوباره داستان چهار شگفت انگيز ضروری بوده است. )سه تا از چهار اکشن زنده فيلمهای «چهار شگفت انگيز» روی همين زمين باير کاشته شدهاند). درست است که اين يکی کمی با فيلمهای قبلی که از آن ديدهايم کمی متفاوت است، اما اين تفاوت آنقدر نيست که بتوان از دل آن يک داستان تازه بيرون کشيد. (و صراحتاً بگويم، مکانيک تغييرشکل بی نهايت پيچيده است). برای تغيير ماجرا، خوب میشد اگر فيلم از شر الزام مولفه «نحوه به وجود آمدن آنها» خلاص میشد و يک راست سراغ يک داستان جالبتر میرفت. افسوس، اين اتفاق اينجا رخ نداده است. بنابراين، دوباره با نسخه تعمير شده نسخه سال ۲۰۰۵ روبرو میشويم البته به جز حضور بازيگران جوانتر و يک لحن متفاوت.

در اين بازسازی «چهار شگفت انگيز» پنج کاراکتر اصلی دور هم جمع میشوند تا روی يک وسيله دورگردی کار کنند. وقتی که سفر به يک منطقه منفی به طرز وحشتانکی اشتباه از آب در میآيد، همگی دچار تغيير شکل میشوند- ريد ريچارد (مايلز تلر) از محدوديتهای خود در قالب آقای شگفت انگيز دور میشود، سو استورم (کيت مارا) به عنوان دختر نامرئی از نظرها دور میشود، جانی استورم (مايکل بی جوردن) به شکل اشيا در میآيد و ويکتور وان دوم (توبی کبل) به شکل اسمش به عنوان دکتر دوم در می‌آيد. وقتی که انسان ها سوپرانسان میشوند، داستان کار زيادی غير از هموار کردن راه برای اين چهار قهرمان برای مبارزه با دوم خودشيفته، که هدفش تبديل کردن سياره زمين به يک حفره سياه است، نمیکند. انتقامجوها کجا هستند وقتی به آنها نياز داريد؟ اوه بله آنها در دنيای ديگری هستند.

لحن تاريک فيلم خوشايند است، گرچه اينجا به اندازه «بتمن آغاز می کند»(Batman Begins) جواب نمیدهد. اين لحن باعث شده که «چهار شگفت انگيز» جدیتر و بزرگسالانهتر از آنچه انتظار میرود به نظر برسد. متأسفانه، حرف زيادی برای گفتن درباره اين فيلم وجود ندارد. نيمی از فيلم (نيمه بهتر آن) صرف معرفی شخصيتها میشود و نيمه ديگر نيز به نمايش تغيير شکل و مقابله آنها با دوم به مدت حدود ۴۰ دقيقه میپردازد (از جمله يک پرش زمانی يک ساله مصيبت بار).اوج فيلم خيلی عجولانه ساخته شده است و جنگ نهایی بين ابرقهرمانها به امری عادی در فيلمهای کميکی تبديل شده است.

زنان و مردان بازيگر «چهار شگفت انگيز» بازيگران خشک و کاريزماتيکی هستند و نهايت تلاش خود را برای ايفای نقش کاراکترهای فانتزی به کار بردهاند. زمان و انرژی کمی صرف ساخت افراد سه بعدی شده است و تعاملات بين فردی آن ضعيف است. مدام روی مولفه «خانواده» تاکيد میشود، اما اين هرگز جواب نمی‌دهد. هيچگونه حس نزديکی يا رفاقتی ميان اين چهار تن ديده نمیشود. دوستی بن و ريد مصنوعی است. يک رمانس کاذب بين ريد و سو رخ میدهد. در مورد دوم (doom)، اين يک آغاز ننگين برای يکی از بدنام ترين ومنفورترين شخصيت های منفی مارول است. انگيزههای او ضعيف هستند و بازیاش ربطی به شخصيت نمادين موجود در کتاب ندارد. شايد بتوان او را تنها آدم بده کميک هميشگی #۱ ناميد. افرادی که میتوانند «چهار شگفت انگيز» را از کتاب اصلی دور کنند، شايد بهتر از طرفدارهای ديرپای يکی از قديمیترين مجموعههای مارول بتوانند اين خطاها را ببخشند. به عنوان يک فيلم ابرقهرمانی، اين را می توان نه فيلمی به يادماندنی و نه فراموش شدنی ناميد. نشانههایی از يک فيلم متقاعد کننده تر ديده میشوند، اما هرگز اينها پرورده نمیشوند و فيلم به طور کلی چيزی شبيه به ازدواج ناخوشايند موضوعات رقيب تبديل میشود. چيز جديدی برای تماشا در اينجا وجود ندارد.

....................

نقد فارسی