گمشده

با عصبانیت تلویزیون را خاموش کرد . با اکراه شال ارغوانی که بر دوشش بود روی سرش انداخت و بیرون رفت. گوشی اش مدام زنگ می خورد. اما توجه نمی کرد .بی هدف به آدمها خیره شد. دیگر هیچ احساسی برایش واقعی نبود. دوباره گوشی اش زنگ خورد. تلفن راجواب داد . همان صدای گرفته و متظاهر ی بود که شش ماه در گوشش نجوا کرده بود .مثل کسی که از پشت به پایش بزنند روی صندلی همیشگی افتاد. بازهم به دروغ های تکراری یک بازیگر گوش سپرد. بازیگری که نقشش را خوب اجرا نمی کرد.با اینکه همه تن گوش شده بوداما دوستت دارم هایی که می شنید فقط نمک زخم هایش می شد.تلفن را برزمین کوبید.خنده ی تلخی کردوقتی سیگار گوشه ی لب پسر نوجوانی را دید که کنار یک دختر قرمز پوش،ایستاده و ادای آدم های خوشحال را در می آورد.آخر این قصه ی شوم برایش آشنا بود.ناگاه بوی خوشی نگاهش را چرخاند. مرد میانسالی را دید که بایک بغل گل به سمت زن خنده رویی می رود. وقتی به زن رسید یکدفعه یک دختر بچه با موهایی که دو طرف سرش بسته بود، بسمت آنها دوید و خود را در آغوش زن انداخت. مرد با مهربانی رز سفیدی رابه دستان کوچک دخترک سپرد و بعد روی پنجه ی پایش ایستاد و همه ی گل ها را روی سرزنش ریخت.آنها بعد از چند جمله که در گوش هم زمزمه کردند شروع به خندیدن کردند.لحظاتی پس از آن ، مرد یک دست دخترک و زن دست دیگر دخترک را گرفت و از پارک بیرون رفتند ....

تا جایی که می توانست به رفتنشان خیره شد صدای خنده و باهم شمردنشان رامی شنید که هر چند دقیقه دختر کوچکشان را با دست های شادشان تاب می دادند .عصرگرمی بود .اما گرمی هواچیزی نبود که آزارش می داد . حسرت احساسی بیش از یک واژه که تا عمق وجودش را می سوزاند.چشم های پر اشکش را برهم گذاشت. سرش را به آسمان بلندکرد ،ناگاه صدای تازه ای در گوشش زنگ زد : "خانم خانما تنهایی؟"

همانطور که چشمهایش بسته بود نفس عمیقی کشید و بی آنکه توجهی به صدا کند بلند شدوچند قدم راه رفت که حس کرد چیزی به سمتش پرتاب شد. همزمان صدای خنده ی چند پسرجوان ، بلندشد.

چشم هایش را بازکرد برخلاف همیشه به سمت صداهابرنگشت. راهش را ادامه داد که ازمیان خنده ها صدای ظریفی به طعنه بلندشد :" شرط رو باختی دختره کوره!!!!!!"

و باز صدای خنده ها ، عصر دلگیرش را نحس تر کرد. به سمت جاده دوید. ناگاه نسیم سوزناکی شال ارغوانی اش را چند قدم جلو تر بر زمین انداخت.مکثی کرد ، نگاه قهوه ای اش را به مقابل دوخت .احساس ترس کرد مثل گمشده ای که امید را فراموش کرده باشد .بی قرار بود و مات ! مات یک خیابان با آدمهایی که باورشان نداشت. در همین حس گنگ بود که یک ماشین سیاه جلوی پایش ایستاد. دختری جوان با روسری بلندو سفیدی که جالب جلویش بسته بود پیاده شد. مثل مهربانی که آشنایی دیده باشد سلام کرد. ناگاه صدای مردجوانی از پشت فرمان بلند شد:" خانومم چی شده؟ آبجی مون کمک لازم داره؟"

دختر مهربان ازداخل ماشین کیفش رابیرون آورد.لبخندی زد و با احترام شال آبی روشنی را به دستان بانوی قصه ما سپرد و بی آنکه چیزی بگوید سوار ماشین شد و رفت.امابانوی قصه ی ما با همان بهت عجیب، غرق خاطرات شد . یادش آمد روزهایی هم خوشبختی رالمس کرده ، همان تابستانهایی که با بچه ها ی فامیل یخ دربهشت درست می کردند وتاخانه ی مادر بزرگ می دویدند .بعد سرمایه خیس و نیمه کاره شان را با ولع لیس می زدندو مادر بزرگ با دستانی پر از کلوچه می آمد. مهربانانه سلام می کرد . شادی بچه هارا که می دید یکی یکی می بوسیدشان و بی آنکه چیزی بگوید می رفت . وهمه دنبالش می دویدند...

بعد از مدتها ازته دلش لبخند شیرینی زد. شال آبی را روی سرش کشید در حالی که احساس می کرد انعکاس آسمان روی سر و شانه هایش می درخشد.

هرگز زمان را نمی شود بازگرداند اما می شود از اینجا به بعد را درست رقم زد!