پچ پچ های سیزده

پس از من آسمان هر روز بارانیست

پس از من دیوار ها هر روز کوتاهند

پس از من،عشق را لای علف ها می توان بویید

پس از من لاله ها اهسته می خوانند

پس از من،صدای سوتک گریان نومیدی،به پیش سنگر گریان،همیشه خاک خواهد خورد

پس از من موج دریا ها به روی خاک تیپا(لگد)خورده ی نادان این ساحل،همیشه شاد خواهد بود

از این پس،مرده ی من را به روی خاک های سرد این ساحل نگه دارید

که با چشمان خویشتن بینم،که ساحل پا به پای عشق میگیرد نگاه سینه سوز موج دریا را

اگر چه در تمام امروز و فردا ها

نبینم یک نفس،دست محبت را که رنگ آرد دل غم خورده ی دیوانه ی هر روز بودن را

ولی امروز میدانم،که من بیهوده بودم در سرای هستی این فخر بی همتا