شعری از عبید زاکانی

ز حد گذشت جدایی ز حد گذشت جفا

بیا که موسم عیشست و آشتی و صفا

*

لبت به خون دل عاشقان خطی دارد

غبار چیست دگر باره در میانه‌ی ما

*

مرا دو چشم تو انداخت دشر بلای سیاه

وگرنه من که و مستی و عاشقی ز کجا

*

کجا کسی که از آن چشم ترشک‌وا پرسد

که عقل و هوش جهانی چرا کنی یغما

*

ز زلف و خال تو دل را خلاص ممکن نیست

که زنگیان سیاهش نمی‌کنند رها

*

دلم ز جعد تو سودائی و پریشانست

بلی، همیشه پریشانی آورد سودا

*

عبید وصف دهان و لب تو می‌گوید

ببین که فکر چه باریک و نازکست او را