بادبان

فرای مهی به غلظت زمان، با رایحه ی روزهای گذشته

آیا جاهای خالی را با خاطره می توان پر نمود؟

می توان رنگهایی که ربوده شده اند را با خیال از نو قلم زد؟

هنگامی که حافظه و روزگار یاری نمی کند

آیا اجازه ی توسل به توهم را به من خواهی داد؟

درخشش جوهری ناب را با انکسار نور ماه در اشکی لغزان می توان تاخت زد؟

یا شاید بهتر است تنها روی موسیقی قدمهایی که از تاریخ جدا می شوند شناور بمانم

خیره ماندن روی هیئت های محو در اعماق سیاهی روا نباشد

بگذار امواج غروب و طلوع این تنه ی زنگ گرفته را التیام دهد

شاید نباید با بازوی آزرده پارو زد

بگذار باد روایت داستانی جدید را از سر گیرد....