احمد سوکارنو

دکتر احمد سوکارنو (۶ ژوئن ۱۹۰۱ - ۲۱ ژوئن ۱۹۷۰)، اولین رئیس‌جمهور اندونزی بود.

اندونزی به رهبری وی از هلند و ژاپن استقلال یافت. او بین سال‌های ۱۹۴۵ تا ۱۹۶۷ رئیس‌جمهور اندونزی بود.

اندونزی تا سال ۱۹۴۲ میلادی مستعمرهٔ هلند بود و در زمان جنگ جهانی دوم، از ۱۹۴۲ تا ۱۹۴۵ تحت اشغال ژاپن درآمد .

اندونزی به رهبری سوکارنو و محمد حتا در سال ۱۷ اوت ۱۹۴۵ از استقلال یافت.

نیروهای هلندی در ۱۹۴۹ با اعزام چترباز، پایتخت اندونزی را تصرف کردند و سوکارنو را به اسارت گرفتند. با فشار شوروی و سازمان ملل سوکارنو آزاد شد و هلند به استقلال اندونزی رأی داد.

محمد سوهارتو در دهه ۱۹۶۰ با یک کودتای نظامی احمد سوکارنو را از قدرت برکنار کرد

زندگینامه احمد سوکارنو که نام اصلی‌اش کوسنو سوسوردیهاردیو بود در ۲۵ سالگی به جنبش ملی‌گرایی پیوست و یک سال بعد یعنی در سال ۱۳۰۶ شمسی و ۱۹۲۷ میلادی همراه با گروهی از دوستان و هم‌فکران، "اتحادیه ملی‌گرایان اندونزی" را تشکیل داد و به رهبری این حزب که مشی ضدامپریالیستی، ضدسرمایه‌داری داشت برگزیده شد.

دو سال بعد بازداشت شد و یک سال را در زندان گذراند. او بار دیگر در سال ۱۳۱۲ در جاکارتا به دست پلیس هلند بازداشت شد و حدود ۱۲ سال تا زمانی که اندونزی به اشغال ژاپن درآمد، در زندان ماند.

احمد سوکارنو بعد از آزادی از زندان به خدمت ژاپنی‌ها درآمد و عملاً فرماندار اندونزی تحت اشغال ژاپن شد. سه روز بعد از تسلیم ژاپن در جنگ جهانی دوم، یعنی در ۱۸ اوت ۱۹۴۵ یا ۲۷ مرداد ۱۳۲۴ سوکارنو رسماً تشکیل جمهوری اندونزی به عنوان کشوری مستقل را اعلام کرد. بعد از جنگ جهانی دوم، نیروهای بریتانیا وارد اندونزی شده و بخش‌هایی از این کشور را مجدداً به سلطه استعمار هلند بازگرداند که منجر به ناآرامی‌ها و درگیری‌های طولانی شد؛ تا نهایتاً پنج سال بعد در سال ۱۳۲۹، اندونزی توانست استقلال کامل و واقعی به دست آرد و احمد سوکارنو به عنوان "پدر ملت" شناخته شود.

تیرماه ۱۳۴۲، مجلس اندونزی که از سوکارنو حرف‌شنوی کامل داشت، او را به عنوان رئیس‌جمهوری مادام‌العمر کشور تعیین کرد.

اما سرنوشت ریاست‌جمهوری سوکارنو قرار بود به گونه دیگری رقم بخورد. در سحرگاه اول اکتبر ۱۹۶۵ یا ۱۳۴۴ شمسی، گروهی از افسران گارد ریاست جمهوری، شش نفر از ژنرال‌های ارشد ارتش را از رختخواب بیرون کشیده و به قتل رساندند و این آغاز کودتایی بود که بعدها به "جنبش ۳۰ سپتامبر" موسوم شد. افسران کودتاچی، خود را کمونیست و حامی سوکارنو معرفی کردند و گفتند هدفشان خنثی کردن کودتایی بوده که گروهی دیگر از نظامیان در تدارکش بودند.

فردای آن روز، یک ژنرال دیگر ارتش به نام حاج محمد سوهارتو پایگاه هوایی تحت اشغال کودتاچیان را اشغال و به غائله پایان داد. این کودتا، جایگاه سوکارنو در صحنه سیاسی اندونزی را به شدت تضعیف کرد. رقابت‌های سیاسی بین کمونیست‌ها و مسلمانان که هر دو از ستون‌های اصلی حفظ سوکارنو در قدرت بودند بالا گرفت و موج تشنج و ناآرامی سیاسی تا دو سال بعد ادامه داشت.

۲۱ اسفند ۱۳۴۵، شورای مشورتی خلق یا مجلس اندونزی، به خلع سوکارنو از ریاست جمهوری رای داد و نقطه پایانی گذاشت بر چهار دهه فعالیت سیاسی مردی که زمانی پدر ملت شناخته می‌شد.

سوکارنو ۳۱ خرداد ۱۳۴۹، بعد حدود سه سال حبس خانگی، در خانه خود در جاکارتا درگذشت.

اقدامات بعد از نزدیک به چهل سال مبارزه سیاسی و به جاگذاشتن تاثیر شگرف در فرهنگ و سیاست اندونزی، احمد سوکارنو که از بنیانگذاران جمهوری اندونزی و نخستین رئیس‌جمهوری این کشور بود، سال‌های پایانی زندگی‌اش را در حبس خانگی گذراند.

از جمله اقدامات او در دورهٔ ریاست جمهوری، تأسیس جنبش عدم تعهد بود