سهراب سپهری

وقتی که داشتم به اشعار سهراب با صدای خسرو گوش میدادم عهد کردم در اولین فرصت برم بهشت زهرا و برم سر قبر خسرو و هنرمند مورد علاقم فردین .

خیلی زیبا هستند . ممنون بچه ها ممنون ((86))

غربت

ماه بالاى سر آبادى است

اهل آبادى خواب

روى اين مهتابى،خشت غربت را مى بويم

باغ همسايه چراغش روشن

من چراغم روشن

ماه تابيده به بشقاب خيار،به لب كوزه ى آب

غوك ها مى خوانند

مرغ حق هم گاهى

كوه نزديك من است:پشت افرا ها،سنجد ها

و بيابان پيداست

سنگ ها پيدت نيست،گلچه ها پيدانيست

سايه هايى از دور،مثل تنهايى آب،مثل آواز خدا پيداست

نيمه شب بايد باشد

دب اكبر آن است:دو وجب بالاتر از بام

...

روشنى ،من،گل،آب

ابرى نيست

بادى نيست

مى نشينم لب حوض

گردش ماهى ها،روشنى،من، گل ،آب

پاكى خوشه زيست

مادرم ريحان مى چيند

نان و ريحان وپنير

آسمان بى ابر،اطلسى ها تر

رستگارى نزديك:لاى گل ها حياط

نور در كاسه ى مس،چه نوازش ها مى ريزد

نردبان سر ديوار بلند

صبح را روى زمين مى آرد

پشت لبخندى پنهان هر چيز

روزنى دارد ديوار زمان

كه از آن چهره ى من پيداست

چيزهايى هست كه نمى دانم

مدانم،سبزه اى را بكنم خواهم مرد

مى روم بالا تا اوج،من پر از بال و پرم

راه مى بينم در ظلمت،من پر از فانوسم

من پر از فانوسم

من پر از نورم و شن

و پر از دار و درخت

پرم از راه ،از پل،از رود ،از موج

پرم از سايه برگى در آب

درونم چه تنهاست.

من به سیبی خشنودم

بالارو ، بالارو. بند نگه بشكن*، وهم سيه بشكن*.

شهر تو گم نشود ، پيدا نشود.

من عاشق سهرابم . خداییش عارف بزرگی بود و شعرهاش هم اگه از ورای کلماتش رد شی دنیایی داره

بچه ها ترورم نکنین !

اینو تو پایونیر احمد گذاشته بود ولی بد جاش اینجا خالی بود !

درسته اولیش به سهراب ربطی نداره ولی جوابیه اش از سهراب واقعاً قشنگه:

خدايا کفر نميگويم،

پريشانم،

چه ميخواهي تو از جانم؟!

مرا بي آنکه خود خواهم اسير زندگي کردي.

خداوندا!

اگر روزي ز عرش خود به زير آيي

لباس فقر پوشي

غرورت را براي تکه ناني

به زير پاي نامردان بياندازي

و شب آهسته و خسته

تهي دست و زبان بسته

به سوي خانه باز آيي

زمين و آسمان را کفر ميگويي

نميگويي؟!

خداوندا!

اگر در روز گرما خيز تابستان

تنت بر سايه ي ديوار بگشايي

لبت بر کاسه ي مسي قير اندود بگذاري

و قدري آن طرفتر

عمارتهاي مرمرين بيني

و اعصابت براي سکه اي اين سو و آن سو در روان باشد

زمين و آسمان را کفر ميگويي

نميگويي؟!

خداوندا!

اگر روزي بشر گردي

ز حال بندگانت با خبر گردي

پشيمان ميشوي از قصه خلقت، از اين بودن، از اين بدعت.

خداوندا تو مسئولي.

خداوندا تو ميداني که انسان بودن و ماندن

در اين دنيا چه دشوار است،

چه رنجي ميکشد آنکس که انسان است و از احساس سرشار است…

دکتر علي شريعتي

اينم جواب سهراب

منم زیبا

که زیبا بنده ام را دوست میدارم

تو بگشا گوش دل پروردگارت با تو میگوید

ترا در بیکران دنیای تنهایان

رهایت من نخواهم کرد

رها کن غیر من را آشتی کن با خدای خود

تو غیر از من چه میجویی؟

تو با هر کس به غیر از من چه میگویی؟

تو راه بندگی طی کن عزیز من، خدایی خوب میدانم

تو دعوت کن مرا با خود به اشکی، یا خدایی میهمانم کن

که من چشمان اشک آلوده ات را دوست میدارم

طلب کن خالق خود را، بجو ما را تو خواهی یافت

که عاشق میشوی بر ما و عاشق میشوم بر تو که

وصل عاشق و معشوق هم، آهسته میگویم، خدایی عالمی دارد

تویی زیباتر از خورشید زیبایم، تویی والاترین مهمان دنیایم

که دنیا بی تو چیزی چون تو را کم داشت

وقتی تو را من آفریدم بر خودم احسنت میگفتم

مگر آیا کسی هم با خدایش قهر میگردد؟

هزاران توبه ات را گرچه بشکستی؛ ببینم من تو را از درگهم راندم؟

که میترساندت از من؟ رها کن آن خدای دور؟!

آن نامهربان معبود. آن مخلوق خود را

این منم پروردگار مهربانت.خالقت. اینک صدایم کن مرا.

با قطره ی اشکی

به پیش آور دو دست خالی خود را. با زبان بسته ات کاری ندارم

لیک غوغای دل بشکسته ات را من شنیدم

غریب این زمین خاکی ام. آیا عزیزم حاجتی داری؟

بگو جز من کس دیگر نمیفهمد. به نجوایی صدایم کن.

بدان آغوش من باز است

قسم بر عاشقان پاک با ایمان

قسم بر اسبهای خسته در میدان

تو را در بهترین اوقات آوردم

قسم بر عصر روشن، تکیه کن بر من

قسم بر روز، هنگامی که عالم را بگیرد نور

قسم بر اختران روشن اما دور، رهایت من نخواهم کرد

برای درک آغوشم، شروع کن، یک قدم با تو

تمام گامهای مانده اش با من

تو بگشا گوش دل پروردگارت با تو میگوید

ترا در بیکران دنیای تنهایان. رهایت من نخواهم کرد