مشاعره با شعر نو...

دلم گرفته

دلم عجیب گرفته است

و هیچ چیز

نه این دقایق خوشبو , که روی شاخه ی نارنج می شود خاموش

نه این صداقت حرفی, که در سکوت میان دو برگ این شب بوست

نه هیچ چیز مرا از هجوم خالی اطراف نمی رهاند

و فکر می کنم

که این ترنم موزون حزن تا به ابد

شنیده خواهد شد

نگاه مرد مسافر به روی میز افتاد:

چه سیب های قشنگی!

یاد من باشد فردا ، بروم باغ حسن گوجه و قیسی بخرم .

یاد من باشد فردا لب سلخ ، طرحی از بزها بردارم ،

طرحی از جاروها ، سایه هاشان در آب .

یاد من باشد ، هر چه پروانه که می افتد در آب ، زود از آب در آرم.

یاد من باشد کاری نکنم ، که به قانون زمین بر بخورد .

یاد من باشد فردا لب جوی ، حوله ام را هم با چوبه بشویم .

یاد من باشد تنها هستم.

ماه بالی سر تنهایی است.

تن تو کوه دماوند است

با غرورش تا عرش

دشنه ی دژخیمان نتواند هرگز

ماری افتد از پشت

تن تو دنیایي از چشم است

تن تو جنگل بیداری هاست

هم چنان پابرجا

که قیامت

ندارد قدرت

خواب را خاک کند در چشمت

تن تو آن حرف نایاب است

کز زبان یعقوب

پسر جنگل عیاری ها

در مصاف نان و تیغه ی شمشیر

میان سبز

خیمه می بست برای شفق فرداها

تن تو یک شهر شمع آجین

که گل زخمش

نه که شادی بخش دست آن همسایه است

که برای پسرش جشنی برپا دارد

گل زخم تو

ویران گر این شادی هاست

تن تو سلسله ی البرز است

اولین برف سال

بر دو کوه پلکت

خواب یک رود ویران گر را می بیند

در بهار هر سال

دشنه ی دژخیمان نتواند هرگز

کاری افتد از پشت

تن تو

دنیایی از چشم است

تا بسازم گرد خود دیواره ای سر سخت و پا برجای،

با خود آوردم ز راهی دور

سنگ های سخت و سنگین را برهنه ای.

ساختم دیوار سنگین بلندی تا بپوشاند

از نگاهم هر چه می آید به چشمان پست

و ببندد راه را بر حمله غولن

که خیالم رنگ هستی را به پیکرهایشان می بست.

تالاب تاریک

سبک از خواب بر آمد

و با لالای بی سکون دریای بیهوده

باز

به خوابی بی رؤیا فرو شد...

جنگل با ناله و حماسه بیگانه است

و زخم تر را

با لعاب سبز خزه

فرو می پوشد.

حماسه دریا

از وحشت سکون و سکوت است.

شب تار است

شب بیمار ست

از غریو دریای وحشت زده بیدار است

شب از سایه ها و غریو دریا سر شار است،

زیبا تر شبی برای دوست داشتن.

با چشمان تو

مرا

به الماس ستاره های نیازی نیست،

با آسمان

بگو

وزشی می گذشت

و من در طرحی جا می گرفتم،

در تاریکی ژرف اتاقم پیدا می شدم.

پیدا، برای که؟

او دیگر نبود.

آیا با روح تاریک اتاق آمیخت؟

عطری در گرمی رگ هایم جابجا می شد.

حس کردم با هستی گمشده اش مرا می نگرد

و من چه بیهوده مکان را می کاوم:

آنی گم شده بود.

در نهان خانه ی جانم

گل یاد تو درخشید

باغ صد خاطره خندید

عطر 100 خاطره پیچید

در دور دست خودم ، تنها ، نشسته ام.

برگ ها روی احساسم می لغزند.

درخت تاك قد خم كرده ی بستان شهادت داد

مگر ديوار حاشا تا كجا،

- تا چند ؟

دیار من آن سوی بیابان هاست.

یادگارش در آغاز سفر همراهم بود.

هنگامی که چشمش بر نخستین پرده بنفش نیمروز افتاد

از وحشت غبار شد

و من تنها شدم

میان ما سرگدانی بیابان هاست.

بی چراغی شب ها، بستر خاکی غربت ها، فراموشی آتش هاست.

میان ما " هزار و یک شب " جست و جوهاست.

تمام راه به یک چیز فکر می کردم

و رنگ دامنه ها هوش از سرم می برد.

خطوط جاده در اندوه دش تها گم بود.

چه دره های عجیبی!

یكی بود یكی نبود

زیر گنبد كبود

لخت و عور تنگ غروب سه تا پری نشسه بود.

زار و زار گریه می كردن پریا

مث ابرای باهار گریه می كردن پریا.

گیس شون قد كمون رنگ شبق

از كمون بلن ترك

از شبق مشكی ترك.

روبروشون تو افق شهر غلامای اسیر

پشت شون سرد و سیا قلعه افسانه پیر.

از افق جیرینگ جیرینگ صدای زنجیر می اومد

از عقب از توی برج شبگیر می اومد...

در ابتدای خطیر گیاه ها بودیم.

که چشم زن به من افتاد:

صدای پای تو آمد: خیال کردم باد

عبور می کند از روی پرده های قدیمی.

صدای پای ترا در حوالی اشیا

شنیده بودم

ماه درون آسمان

درون شب

درون چشم تو

درون من

که من بدون تو

ندیده ام

نه دیده میشوم

نه تا ابد بدون تو