مرگ زیبا

مرگ،مرگ و مرگ؛ بیماری که همه عمر مارا گرفتار میکند. چیزی در پیموده هایم از جاده تفکرم نمانده فقط درد هایم را به یاد میاورم . کنترلی ندارم و اشک هایم بدون هیچ عجله ای به آرامی گونه هایم را قلقلک میدهند.
نفسی سوزناک از پس سینه ام بر میخزد و آهی را دچار میشود که تمام اشک هایم را در آتش خود به جوش می آورد ، همچون مشتی دریچه های قلبم را باز میکند خون همانند گدازه هایی به دیواره رگ هایم میخورد.
خشمگینم،همیشه مقصر بوده ام حتی زمانی که مادرم مرا به دنیا آورد خودم بودم که انتخاب کردم. درست است من بودم روحم را به این جسم لعنتی فروختم. من بودم که همچون میخی پاهایم را در زمین کوبیدم و آن آغوش را ترک گفتم من بودم همیشه من بودم که انتخاب کردم. همیشه خودم را در هر سنی نفرین کردم در هر جایی که بودم نوشته هایم سرشار از درد و عقده طولانیم از همان سنین بوده.
مرا آن دلاوری که سوار بر اسب سفیدش مرگ را زمزمه جان همه کرد نام نگذاشته من متولد شهر مرگم ،شهری از دامن دره های سرسبز خونین که همه آن جارا جهنم میدیدند .من کسی نیستم که بیخبر بمیرم مرا از همان اول مرده زاییده اند از همان انتخاب اول از همان قدم اول از همان اول...
شاید گفتن جمله های درد بینهایت همچون قطرات بارانی باشد که بی امان به آغوش دریا میکوبد.
شاید اگر مرگ نبود دیگر شجاعت معنی نمیداشت و آزادی هم معنی نمیداشت. شاید همین چن ثانیه را دیگر مجال گذشتن نبود و هیچوقت نامی نمیداشت.
بسیار خنده دار است که مرگ زیباست. مرگ را دوست بداریم