آتش به جان

بعد از باز کردن چشمانم، اولین نگاهم به سقف دودگرفته جلب شد. تعجب کردم نه تنها سقف تمام خانه سیاه و دودی شده بود و وسایل هایش سوخته بود. یادم نمی امد چه شده است، تن و بدنم هم کمی آسیب دیده به نظر می آمد اما دردی احساس نمیکردم، از جایم برخاستم و باعث شدم خاکستر های اطرافم کمی به هوا بلند شوند، سرم کمی گیج میرفت و تلو تلو میخوردم، اما بعد از چندی موفق به صاف ایستادن شدم و سعی کردم راه بروم. چند قدمی به سمت میز سوخته برداشتم ، البته که دیگر چیزی از میز باقی نمانده بود. به سمت در خروجی رفتم اما هر قدر تلاش کردم در را باز کنم انگار در را از آنطرف قفل کرده باشند یا پشت در وسیله گذاشته بودند، راه خروجی وجود نداشت. کلافه شدم، من که نمیتوانستم در این اتاق حبس شوم و بدون هیچ اب و غذایی بمیرم. در اصلا تکان نمیخورد به نظر می آمد در را به دیوار میخ کرده اند، عصبی بودم و به دنبال راهی برای خروج که متوجه پنجره ی آنسوی اتاق شدم، لبخندی بر روی لبانم جای گرفت اما بعد از دیدن ارتفاع ساختمان اشک در چشمانم حلقه زد، من در طبقه ی ده یک ساختمان بلند بودم، جمعیت انبوه مردم در پایین ساختمان توجهم را جلب کرد، چقدر جمعیت ان پایین بود، مگر چه اتفاقی افتاده است؟! نور امیدی در ذهنم درخشید میتوانستم فریاد بزنم و از مردم ان پایین کمک بخواهم، صدایم را بلند کردم : آهای؟! کمک! کمک!
اما هیچکس صدایم را نشنیده بود چون هیچ تغیر و جنب و جوشی را حس نمیکردم. چند بار دیگر همینطور فریاد زدم اما موفق نبودم، کسی صدایم را نمیشنید. کورسوی امید ذهنم از بین رفته بود درمانده و با چشمهای اشک بارم به جمعیت خیره شدم... اینهمه ادم اما دریغ از ذره ای کمک، بهم ثابت شد که زندگی ادم ها برای دیگری مهم نیست... احساس میکردم نفسم سنگین شده است و به دنبال دلیل بودم دوباره از پنجره ی سوخته به بیرون نگاه کردم اما اینبار به بالا نگاه کردم، خدایا طبقات بالایی ساختمان در حال سوختن بودند! تقریبا دود غلیظ اتاق را پر کرده بود من بیشتر حس میکردم که نفس کشیدن سخت است. کنار پنجره ی باز ایستادم قطرات اشک از گونه هایم جاری بود، گریه نمیکردم دود سیاه بود که چشمانم را میسوزاند. پوست تنم داغ شده بود و با هر دم ریه هایم بود که آتش میگرفت، چند قدم راه رفتم، کلافه و درمانده... همه ی دنیایم رو به نابودی و من فقط میتوانستم از این پنجره در این ارتفاع به زیستن مردم نگاه کنم. دوباره به سمت در رفتم اما اینبار با نفسی سنگین و ریه های در حال سوختن، دستگیره و در داغ بود و نمیتوانستم لمسش کنم، شاید آتش جهنم پشت این در زبانه میکشید...
گذر زمان قلبم را فشرده میکرد، فکر کنم چند ساعتی گذشته بود هوا گرم تر شده بود، دود غلیظ دست از سر ریه های دردناکم برنمیداشت، کنار پنجره روی زمین دراز کشیده بودم و به مرگ تلخم فکر میکردم... دیگر هیچ چیز مهم نبود، حتی جمعیت پایین ساختمان، صدای آژیر های پی در پی، من، نفس های سنگین، هیچ چیز مهم نبود... در همین افکار بودم که لرزش را در زیر بدنم حس کردم ، هر لحظه شدید تر میشد فکر کردم قرار است معجزه ای رخ بدهد اما نه سقوط کردم از طبقه ی دهم سقوط کردم، دیوار ها فروریخت، دردناک به زمین خوردم، هیچ نوری وجود نداشت تکه های بتنی سقف محصورم کرده بود و نمیتوانستم حرکت کنم، سرفه امانم نمیداد اما نه بخاطر دود، بخاطر گرد و خاک زیادی که جلوی دید و نفسم را گرفته بود... تمام استخوان هایم درد میکرد، عجیب بود که هنوز زنده بودم... زمان دیر میگذشت، صداهای گنگی میشنیدم، صدای فریاد بود، خواستم پاسخ فریاد را بدهم اما توان نداشتم، صدا از گلویم خارج نمیشد...گذر زمان خواب را به چشمانم آورد....
بیدار شدم و به اطراف نگاه کردم هنوز در زندان بتنی گیر کرده بودم دریغ از کمک، دریغ... صداهای فریاد نزدیک به گوش میرسید اما قدرت پاسخ از من سلب شده بود، نمیدانستم چگونه بمیرم که اینقدر دردناک نباشد، حس میکردم گناه بزرگی مرتکب شده ام و مرا به سیاهچال انداخته اند و به دیوار زنجیر شده ام... خاطرات مبهم به یادم آمدند گناهم وارد شدن به این ساختمان برای نجات جان آدم ها بود و سیاهچالم این بتن ها بودند و زنجیر شدنم هم فضای تنگ و تاریک اینجا بود... به لحظات ورودم فکر کردم ، با دوستانم به اینجا امده بودیم چون گذارش اتش سوزی یک اتاق را داده بودند اما بعد به خاطر چند نفر دیگر من به این طبقات بالا امدم و انجا بود که دقیق یادم نیست چه اتفاقی افتاد، تصاویر گنگ از ذهنم میگذشت دادن ماسک صورتم به پیرمردی، و بستن در برای راحت کردن خیال انها گفته بودم در را میبندم که دود وارد اتاق نشود و گرنه پیرمرد حاضر به رفتن نبود، من جان او را نجات دادم اما حالا این من هستم که در این سیاهچال گیر افتاده ام...
صدای فریاد ها زیاد شده بود و نزدیک، ناگهان نور بود که تمام صورتم را در برگرفت چشمانم را بستم و فریاد بلند الله اکبر چند نفر را شنیدم ، امدند و من را بلند کردند بردند، هنوز چشمانم بسته بود.

بیدار شده بودم و هوشیار اما نمیدانم چرا هنوز در این مکان تنگ و تاریک بودم، انها که من را پیدا کرده بودند؟! شاید خواب میدیدم... صدا ها زیاد بود و من در این جعبه احساس حرکت میکردم، من را داشتند روی دست میبردند...
با شجاعت آتشی بر پیکرت انداختی **** با نجات دیگران جان خودت را باختی