دیوانه

امید وارم با نظرات خوب و نقد هاتون من رو در بهتر نوشتن کمک کنید.
ممنون

دیوانه
دقیقا نمیدانم چند بار این مسیر را رفته ام. ولی در میدانستم که در حرکت بودن به من نوعی احساس رهایی می دهد. برای چندمین باری که نمیدانستم، طول و عرض اتاق را پیمودم. اتاق وسایل بسیار کمی داشت. تنها اجزای اتاق را تخت خوابی ساده به رنگ سفید و میز و صندلی در گوشه اتاق تشکیل می داد. گلدانی با گیاهی که اسمش را نمیدانستم روی میز خود نمایی می کرد. زیر میز هم آبپاشی وجود داشت که نصفه پر از آب بود. کمی گیج بودم. نمیدانستم کجا هستم. و اصلا چرا اینجام. هیچ چیز را به خاطر نداشتم. به سمت تنها در اتاق رفتم. خواستم آن را باز کنم ولی به نظر می رسید که در را از بیرون قفل کرده اند. به سمت گلدان رفتم. خاک پای گیاه خشک به نظر می رسید. خم شدم و آب پاش را برداشتم و کمی آب برای گیاه ریختم. نمیدانم چرا ولی حس و علاقه زیادی به گیاه داشتم. به نحوی که احساس می کردم. این گیاه دوست داشتنی ترین چیز دنیاست. ناخوداگاه به نرمی دستی روی گیاه کشیدم و برگ های سبز ان را نوازش کردم. و گفتم:
خیلی دوست دارم. من دیوونتم.
دیوانه؟ نمیدانم چرا این حرف را زده ام. به نظر می رسید این جمله را بار ها شنیده باشم. ولی کجا؟ کی؟ نمیدانستم. دوباره با گلدان و گیاه زیبایی که درون آن قرار داشت خیره شدم. همانطور که نمیدانستم چطور به این اتاق آمده ام. از زمان رفتنم هم خبری نداشتم. ولی قصد داشتم که تا هر وقت که می توانم و یا حتی برای همیشه از این گیاه زیبا مواظبت کنم.
تصاویری را برای لحظه ای به یاد آوردم. چهره کسی. یا چیزی. نمیدانم. فقط احساس می کردم که به او علاقه زیادی دارم، و صدا. صدایی که مدام درن ذهنم تکرار می شد: "من دیوونتم "
احساس کردم صداهایی را از بیرون می توانم بشنوم. گوش هایم را تیز کردم. به نظر می رسید که دو نفر در حال صحبت کردن باشند. از آنجایی که صدا ها هر لحظه واضح تر می شدند. بهتر می توانستم بفهمم که در باره چه چیزی صحبت می کنند.
- خوب باب تقریبا کارمون تموم شده. بزار نگاه کنم...آره این آخرین نفره
- این همون جدیدست؟ چیزایی که می گن واقعیت داره؟ که اون...
- آره این یکی جدیده و نمیدونم. راستشو هم بخوای نمیخوام بدونم. چطوره فقط کارمونو انجام بدیم و به این چیزا فکر نکنیم؟
- درست میگی. فقط مواظب باشه ممکنه دیوونه بازی در بیاره.
دوباره چیز هایی را به یاد آوردم. دوباره آن چیز...نه... آن کس، به آرامی زیر لب زمزمه کردم: "آن زن " نمیدانم او که بود. فقط میدانستم که او عزیز ترین چیز من بود. عزیز تر از هر چیز دیگری. با تمام وجود احساس می کردم که میخوام تا ابد با او باشم و از او مواظبت کنم. با صدای افراد بیرون اتاق رشته افکارم هم پاره شد.
- حواسم هست. اها همینجاست.
صدای چرخیدن کلید را درون قفل در شنیدم و بعد از آن یک مرد و زن با لباس های سفید وارد شدند. مرد جثه بزرگی داشت. حداقل یک سر و گردن از من بزرگتر بود. زن هم قد بلندی داشت ولی وقتی در کنار آن مرد بود. ریز نقش به نظر می رسید. زن سینی کوچکی را حمل می کرد که روی آن یک کاسه و یک لیوان آب وجود داشت. نمیدانستم چه واکنشی نشان دهم. نمیداستم که آن ها دوست هستند یا نه و یا چه قصدی دارند. ترجیح دادم صبر کنم و ببینم که چه کاری می خواهند انجام دهند.
مرد به سمت من آمد و با بی حوصلگی گفت : "دهنتو باز کن "
با سردرگمی آن هارا نگاه کردم. منظور مرد را متوجه نمی شدم. چرا باید دهنم را باز می کردم؟ مرد قدمی برداشت و به نزدیکی من رسید. کمی ترسیدم و قدمی به عقب برداشتم. ناخودآگاه دهنم را باز کردم. شاید توانسته بودم که به آن ها اعتماد کنم و شاید هم فقط ترسیده بودم. زن جلو آمد و چیزی را درون دهانم گذاشت و لیوان را جلوی من گرفت و گفت: "بخور "
لیوان را برداشتم و نصف آب درون آن را سر کشیدم. مرد جلو آمد و دوباره از من خواست تا دهانم را باز کنم. با بی حوصلگی نگاهی گذرا به درون دهانم کرد و گفت :"خوبه.بلاخره امشب هم تموم شد. شب طولانی ای بود"
سپس بدون حرف اضافه دیگری آن دو از در بیرون رفتند. صدای قفل شدن در را شنیدم. دوباره تنها شده بودم. با رفتن آن ها اضطراب زیادی گرفتم. آن ها چه کسی بودند؟ چه چیزی را به خورد من دادند؟ شاید...شاید من را مسموم کرده باشند. فکر مسموم شدن اضطراب من را دو چندان کرده بود. باید جلوی آن را می گرفتم. به روی زمین زانو زدم. کمی به جلو خم شدم. دستم را درون دهانم بردم. انگشت هایم به ته حلقم برخورد می کردند. احساس تهوع می کردم و با تکان دادن دستم این احساس لحظه به لحظه بیشتر هم می شد. تا جایی که احساس تهوع امانم را برید و هرچه را که خورده بودم بالا آوردم. نگاهی گذرا به زمین کردم. به نظر می رسید که قبل از آب و آن ماده مسموم کننده که به من داده بودند. چیز های دیگری هم خورده بودم. به هرحال یادم نمی آمد و دست از فکر کردن به آن برداشتم. نمیتوانستم تشخصی دهم که چه چیزی را به من خورانده اند. سعی کردم به زمین نگاه نکنم. و دوباره شروع به راه رفتن در اتاق کردم. ذهنم آرام شده بود. نه ترسی و نه نگرانی ایی نداشتم. کم کم احساس خواب آلودی من را در بر گرفت. به سمت تختم رفتم. و روی آن دراز کشیدم. چند لحظه بعد پلک هایم سنگین شدند و تاریکی من را به درون خود کشید.
چشم هایم را باز کردم. باز هم درون آن اتاق بودم. گوشه تخت به حالت نشسته در آمدم و پاهایم را از تخت آیزان کردم. هنوز خواب آلود بودم. به کندی چشم هایم را کمی مالیدم. به بدنم کش و قوسی دادم. بلند شدم. دوباره و بدون هدف خاصی، شروع به قدم زدن کردم. بعد از مدتی به یاد گیاه نازنینم افتادم. به سمت میز و گلدان نگاه کردم، ولی از چیزی که می دیدم در جا خشکم زد. نه این امکان نداشت. کی و چه طوری این اتفاق افتاده بود؟ گیاه زیبای من...گلدان خوشکلم...
گلدان خورد شده بود و گیاه دروا ان از ریشه بیرون آوره شده و تکه تکه شده بود. نههه...این ممکن نبود. آخه چرا؟ کی این کارو با من کرده بود؟ با عصبانیت دادی زدم که گلویم به سوزش افتاد. ناگهان دنیا برای تیره و تار شد. و آخرین چیزی که دیدم. زمین بود که به سمت من می آمد.
پایان