۱۴ تیر، روز قلم، بر همه ی نویسندگان مبارک

«آن هایی که داستان میگویند بر جامعه حکم میرانند.»- Plato

تعریف نویسنده سخت است، آیا هر فردی که قلم بر دست میگیرد نویسنده است؟ آیا هر رمانی لایق آن است که به خالقش مقام مقدس نویسندگی بدهد؟

به گفته ی فیتز جرالد «نویسنده یک فرد نیست. بلکه مجموعه ای از افراد است که سعی میکنند یک نفر باشند.»
نویسنده فردی است که با دیگران فرق دارد. او خالق است. یا بقول ویکتور هوگو « نویسنده جهانی است که درون یک فرد به دام افتاده»
نویسندگان واقعی نگاه دیگری به جهان دارند. آنها عظمت بمبی که بر شهری افتاده را نمیبینند. خون و اعضای قطع شده ی بدن قربانیان را نمیبینند. بلکه اشک کودکی را میبینند که مادرش را گم کرده. آنها تجربه ی هزاران بار زندگی کردن را به تو میدهند! تجربه ی یک زندانی، یک ماهی گیر، یک پزشک ...
دروغ میگوید کسی که میگوید مقدس ترین شغل آموزگار بودن است! یک کتاب میتواند به میلیون ها نفر درسی بدهد که یک معلم بعد از چند سال تدریس نمیتواند!
نویسندگان در سطح دیگری از واقعیت قدم برمیدارند. آنها فراموش کار هستند. اما بیاد می آورند. شاید سالگرد ازدواجشان و ملاقات هایشان را فراموش کنند. اما بیاد می آورند که معشوقه شان چه پوشیده بود. چه عطری زده بود.
فراموش میکنند چه گفته بود، اما داستانی که تعریف کرد هیچوقت از یادشان نمیرود.
نویسندگان فراموشکارند، چون مشغول بیاد آوری چیز هایی مهم تر هستند.
آن ها شاید تصمیمات عجیبی بگیرند. رفتار های عجیب. همانطور که ادگار آلن پو میگفت «من نویسنده ام، پس دیوانه ام». بیاد می آورم در کتابی خوانده بودم که یک کشیش (که نامش را فراموش کردم) نویسنده بود و داستانی مینوشت، به قسمتی از داستان رسید که شخصیت اول در آن سم خورده بود. میخواست به بهترین نحو بنویسد، پس آنقدر به خودش تلقین میکند که سم خورده که طعم سم را در زیر زبان خود احساس میکند و میمیرد.
پس وقتی میگویم که نویسندگان در سطح دیگری از جهان هستند، آنها افکارشان و دنیایی که میسازند برایشان واقعی تر است مطمئن باشید که این طور است.
آنهایی که به گفته ی برندن تیرین«عکاسان افکار هستند»

نویسندگی شغل سختی است. کنار هم گذاشتن میلیون ها کلمه که تنها از چند حرف ساخته شده اند ... حتی فکر کردن به آن باعث میشود بترسم.
کلماتی اینقدر بدون آرام و بدون قدرت که در لغت نامه نشسته اند، زمانی که در دستان نویسنده به رقص می آیند میتوانند جهان را تغییر بدهند، افکار را عوض کنند، ذهن ها را به سمت و سویی ببرند که نویسنده می خواهد. تبدیل یه سهمگین ترین سلاح میشوند که میتوانند باور های افراد را تغییر بدهد.
این ها نویسندگان اند.
عضوی از کم درآمد ترین قشر های جامعه ی ما.
کسانی که تا نیمه ی شب بیدار میمانند تا دیالوگ بین دو فرد غیرواقعی را درست کنند.
کسانی که ویرایش میکنند تا سر حد تنفر از نویسندگی، اما باز هم ادامه میدهند. نویسندگی نوعی اعتیاد است. حتی لحظه ای خارج شدن از این دنیای تاریک و ورود به جهانی که خالق آن هستند. جهان واقعی تر.

۱۴ تیر روز قلم بر تمامی نویسندگان مبارک