خون ، سکوت ، نور

همه جا تاریک بود. من تنها قدم می زدم. رد خونی روی زمین بود و هیچ چیز دیگری دیده نمی شد. رد خون تازه بود، عجیب بود و به صورت ناامید کننده ای تمام نشدنی. در ظلمات مطلقی که مرا در آغوش گرفته بود حتی نمی توانستم پای خود را ببینم . تنها رد خون واضح بود . نه براق ،نه شفاف و نه جادویی که فقط واضح بود.من فقط در امتداد رد خون راه میرفتم و باز هم میرفتم. همه جا ساکت بود و صدا بازتابی نداشت. رد خون واضح بود و من می رفتم. تنهایی ، تاریکی و آینده مبهم هیچ کدام ترسی در من ایجاد نکرده بود. و باز هم میرفتم. چند بار وسوسه شدم مسیری غیر از رد خون انتخاب کنم اما چه مسیری؟ تاریکی مطلق؟ و باز هم میرفتم.تجربه ای که قبلا به نام غم می شناختمش برایم بی معنی بود. اصلا قبلا چه بود؟ واقعا در گذشته، گذشته ای هم وجود داشت؟ و من باز می رفتم.
سوال های بی جواب من پایانی نداشت. مفاهیم بی مفهوم بودند. و من باز هم می رفتم .نمیدانستم به کجا . دیگر رد خون وجود نداشت . نمیدانم از کجا رد خون تمام شد شاید هم آن را گم کرده بودم. و من اینبار در تاریکی محض راه می رفتم. چرا نمی ترسیدم؟ این سوال مهمی بود و یادم آمد قبلا خیلی از تاریکی می ترسیدم. و همینطور از همه چیز های که نمیدانستم چه هستند. نه ابتدایی بود و نه اتتهایی. به گمانم فقط خودم بودم . زمان مفهومی نداشت. دیگر یادم نمی آمد که بودم . شمار قدم ها از شمارگان بیشتر شده بود. مدت ها وقت دشتم تا به همه چیز فکر کنم . هر چه بیشتر فکر می کردم هیچ عایدم نمی شد. حتی گیج یا گمراه هم نمی شدم.
مدت ها گذشت و زمانی رسید که دیگر چیزی برای فکر کردن وجود نداشت. دیگر صدای گام هایم هم شنیده نمی شد. و هیچ چیز نبود. و در میان تاریکی که درون و برونم را احاطه کرده بود مبهوت بودم.ناگهان فریاد زدم : خدایا چه کنم ؟ خدا؟
دوست داشتم دوباره به آن فکر کنم.دوست داشتن چه بود؟درونم به غلیان در آمد و نوری دیدم. جاذبه ای در من ایجاد کرد. نمیدانم من به سمت آن میرفتم یا آنکه نور مرا در بر گرفت.اندکی گذشت تا فهمیدم در میان نور بودم و در آن حل شده بودم دیگر جهنمی نبود.