خون تاوان اعتمادم بود

سلام این داستان رو از روی بیکاری نوشتم و اولین باریه که داستانی رو تو سایت میزارم مطمئنا مشکلات زیادی داره امیدوارم با نظراتتون به بهتر شدن کارم کمک کنید .ممنون:wh1::wh1:

سرد است .در گوشه ای از باغ کنار درخت سرو کهن سالی ایستاده ام باد شاخه هایش را به ارامی تکان میدهد گویی با یکدیگردر حال بازی هستند بازی ای شیرین و لذت بخش .به اسمان زل زده ام دانه های برف ارام و با متانت روی صورتم مینشینند .ذهنم از هر چیزی خالی است .نمی دانم کجایم! حتی یادم نمی اید که هستم!
دلم میخواهد تا ابد همان جا بایستم و به اسمان خیره شوم .نمیخواهم به چیزی جز اسمان نگاه کنم .
با چشم افتادن اهسته دانه ی برفی را دنبال میکنم دلم میخواد لمسش کنم دستم را بالا میاورم تا در کف دستم قرار بگیرد.چشمم به کف دستم میافتد.قرمز است چرا؟........
سرم را پایین میاورم تمام باغ پوشیده از برف است.اما چرا برف ها سرخ اند؟؟؟؟...مگرنه که برف باید سفید باشد؟؟؟....
به اطراف نگاه میکنم افراد بی شماری روی زمین افتاده اند زن و مرد میانسالی رو به رویم روی زمین قرار دارند جای جای بدنشان پر از زخم های ریز و درشت است... از زخم هایشان مایعی قرمز به روی زمین میچکد و برف های سفید اطرا فشان را به رنگ سرخ در میاورد.نمیدانم انها کیستند...اما با دیدنشان بی اختیار اشک از چشمانم جاری میشود گویی انها را از مدت ها قبل میشناختم اما هرچه فکر میکنم چیزی به خاطر نمیاورم میخواهم به طرفشان بروم اما پاهایم مرا یاری نمیکنند.
صدایی از پشت سرم میشنوم برمیگردم! پسر جوان و خوش قیافه ای روبه رویم ایستاده ....جای جای لباس اشرافی اش را لکه هایی سرخ پوشانده به دستش زل میزنم ...در دستش شمشیری ساده اما زیبا قرار دارد.باز هم همان مایع سرخ رنگ از تیغه شمشیرش به روی زمین میچکد به راستی که ان مایع سرخ رنگ چیست؟؟... هرچه هست دوست ندارم دیگر ان رنگ سرخ را ببینم ...جوان در حالی که لبخند شیرین وجذابی بر لب دارد اهسته به طرفم حرکت میکند.
در چهره اش هیچ چیز ناخوشایند و ترسناکی نیست اما چرا وقتی به او نگاه میکنم بند بند وجودم از ترس به لرزه میافتد؟؟؟؟؟
پاهایم بی اراده حرکت میکنند و قدمی به عقب بر میدارم و از پشت روی زمین میافتم...قطرات اشک نا خوداگاه از چشمانم جاری میشود...او کیست....؟؟
سرم تیر میکشد دستانم را روی سرم میگذارم و از درد ناله ای سر میدهم.به یکباره همه چیز را به خاطر می اورم.به بالا نگاه میکنم او درست روبه رویم ایستاده خم میشودو با دستش اشک هایم را پاک میکند.با صدایی که گویی از اعماق چاهی ژرف شنیده می شود ارام و بریده میگویم..
نیک چ چ چرا این کارو کردی؟ چ چ چه طور تونستی با من این کارو بکنی چه طور تونستی پدر و مادرم و بقیه رو بکشی؟
برااای چییی؟
قسمت اخر را با هق هق فریاد میزنم.صدایش رامیشنوم که میگوید:
اوه هیلی این طور نباش هیچ کدوم از اینا تقصیر من نیست.همه اینا تاوان اعتماد بیش از حد تو به منه.
دستش را بالا می اورد و به ارامی لای موهای طلایی و بلندم فرو میکند و مرا به اغوش می کشد بدنم خشک شده و نمیتوانم در برابرش مقاومت کنم به یکباره درد زیادی را حس میکنم که باعث میشود خودم را به سرعت از او جدا کنم .شمشیرش را میبینم که تا دسته در بدم فرو رفته .مایع قرمز گرمی که حالا درک میکنم خون است به ارامی لباس سفیدم را به رنگ سرخ در میاورد.نیک دستش را دوردسته شمشیر حلقه میکندو ان را بدون لحظه ای تردید بیرون میکشد. با این کار خون با شدت از محل زخم جاری میشود .شدت درد انقدر زیاد است که حتی توان ناله را هم از من ربوده. چند بار سرفه میکنم و مقدار زیادی خون بالا میاورم.
احساس میکنم بدنم سنگین شده .دیگر تحمل وزن خودم را ندارم وروی زمین میافتم.بدنم به رعشه افتاده و چشمانم سیاهی میروند.خون برف های سفید اطرافم را به رنگ سرخ دراورده به راستی که از این رنگ متنفرم. به نیک نگاه میکنم که با لبخندی تلخ به من زل زده است نگاهم را از او میگیرم و به اسمان خیره میشوم.
دانه های زیبای برف به ارامی رویم مینشینند سردم است....
در دل دعا میکنم ای کاش هرگز به او اعتماد نمیکردم چرا که او همچون دانه های سفید برف در ظاهر پاک و زیبا اما از درون سرد و بی رحم بود
دیگر نمیتوانم تحمل کنم بدنم خشک شده و اسمان را تار میبینم قطره اشکی از گوشه چشمم رو زمین می افتدو برف را اندکی ذوب میکند گویی برف هم از اندوه موجود دراشکم شرمسار است . لبخند تلخی میزنم و با خود میگویم شاید این طور بهتر باشدو چشمانم برای همیشه بسته می شوند.