اسب های نیمه جان ... قسمت اول

اسب های نیمه جان .... 1#

دوان دوان به سمت دهکده می رفتم . زمانی که از خستگی اشک در چشمانم جمع شده بود ، پلک های ناتوانم کار را برایم سخت تر کردند .

درست مثل سنگ اندازی مردم ، وقتی که در خانه ی فلزی ام که تبدیل به حفاظ نه چندان امنی برای در امان بودن از سنگ های غوطه ور در آسمان

تبدیل شده بود ، اشک می ریختم .

پشت سرم ، چندین محافظ بلند قامت ، برای گرفتن من تقلا میکردند ، اما وقتی پدرم را دیدم که با مشعلی کم فروغ در انتظارم است کارشان را بی فایده

خواندم . حالا میفهمم کارشان بی فایده نبود . با دنبال کردن من ، ضربه ی محکمی به زندگیم زدند .

- برو کنار پیر مرد ! ما باید در مقابل اموال آن مردم بیگناه صادق باشیم .

لرزش پاهایم را حس کردم ، خیلی ترسیده بودم .

پدرم ، با صدای بی رمغش جواب داد : « این بچه گناهی ندارد »

- که گناهی ندارد ... میخواهی تو را به جایش مجازات کنیم ؟؟؟

سرم ، با ضربه ای که با چوب به سر پدرم اصابت کرد ، به پرواز در آمد .

- نزنیدش ! ن ... زنیدش !

وحشت زده ، به عقب رفتم . ناله های پدرم مرا تحت تاثیر قرار داد .

- برو شارلوت ! اینجا نمان !

اما گام های کوتاهم ، چشمان وحشت زده و دستان لرزانم حرف پدرم را رد کرد . این ذهنم بود ، که پاهایم را به حرکت در آورد . به تدریج ، سرعتم

آن قدر زیاد شده بود که شکستن باد ، موجب خشک شدن اشک هایم شد .


با خودم گفتم : « تو کار بدی نکردی شارلوت ! توباید سرنوشتت را میساختی »

جنگل ، سرد و مه آلود شده بود .

با هدف گرم شدن شروع به دویدن کردم . باد تندی وزید ، انگار ، باد با من همگام بود ، اما سایه های تیره و تار ، حرف دیگری میزدند .

نکند آن ها دنبال من آمده باشند ؟

نکند پدرم را کشته باشند ؟

هزاران سوال ذهنم را آشفته کرده بود ، کاش زمان به عقب بر میگشت و من هیچوقت با گرت آشنا نمیشدم . همان پسر مو بور و بی رحمی که پا به پای

مردم به من سنگ میزد .

درحالی که ، توی قفس سرد و خالی نشسته بودم و به امید این که سنگ ها به من برخورد نکنند ، میپریدم .

در حالی که دزدی از مردم کار خودش بود .

سر انجام ، با صدای عجیبی ، از فکر کردن دست کشیدم .

کالسکه ی اشرافی ، از میان مه پدیدار شد .

چند نفر از کالسکه بیرون آمدند و به طرفم آمدند .

یعنی آن ها که بودند ؟

از من چه میخواستند ؟

ادامه دارد ...