شاعرانه

یادش بخیر بچه بودیم می خوندیم.:65::24:

شخص خاصی در این شعر مد نظر نیست
فقط مخاطبش کسایی هستن که قومیت های ایرانو مسخره میکنن
که خوب اکثرا متاسفانه تهرانین

الا ای داور دانا تو میدانی که ایرانی

چه محنت ها کشید از دست این تهران وتهرانی

چرا مردی کند دعوی کسی کو کمتر از یک زن

الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من؟

تو ای بیمار نادانی چه هذیان و هدر گفتی

به رشتی کله ماهی خور به طوسی کله خر گفتی

قمی را بد شمردی اصفهانی را بتر گفتی

جوانمردان اذربایجان را ترک خر گفتی

تو را اتش زدند و خود بر این اتش زدی دامن

الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من؟

تو اهل پایتختی باید اهل معرفت باشی

به فکر ابرو و افتخار مملکت باشی

چرا بیچاره مشتی وحشی و بی تربیت باشی؟

به نقص من چه خندی خود سراپا منقصت باشی

مرا این بس که میدانم تمیز دوست از دشمن

الا تهرانیا انصاف می کن خر تویی یا من

تو از این کنج شیر کش خانه و دکان سیرابی

به جز بد مستی و لاتی و الواتی چه دریابی؟

در این کولز که ندهندت به جز لیسانس تون تابی

نخواهی بو علی سینا شد و بونصر فارابی

به گاه ادعا گویی که دیپلم داری از لندن

الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من؟

تو عقل و هوش خود دیدی که در غوغای شهریور

کشیدند از دو سو همسایگان در خاک ما لشکر

به نق ناله هم هر روز حال بد کنی بدتر

کنون ترکیه بین ناز شست ترکها بنگر

که چون ماندند با ان موقعین از بلا ایمن

الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من؟

گمان کردم که با من همدل و هم دین همدردی

به مردی با تو پیوستم ندانستم که نامردی

چه گویم بر سرم با ناجوانمردی چه اوردی

اگر می خواستی عیب زبان هم رفع میکردی

ولی ما را ندانستی به خود هم کیش و هم میهن

الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من؟

به شهریور مه پارین که طیارات با تعجیل

فرو می ریخت چون طیر ابابیلم به سر سجیل

چه گویم ای همه ساز تو بی قانون هر دمبیل

تو را یک شب نشد ساز نوا در رادیو تعطیل

تو را تنبور وتنبک بر فلک می شد مرا شیون

الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من؟

به قفقازم برادر خواند با خود مردم قفقاز

چو در ترکیه رفتم وه چه حرمت دیدم و اعزاز

به تهران امدم نشناختی از دشمنانم باز

من اخر سالها سرباز ایران بودم و جانباز

چرا پس روز را شب خوانی و افرشته اهریمن

الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من؟

به دستم تا سلاحی بود راه دشمنان بستم

عدو را تا که ننشاندم خودم از پای ننشستم

به کام دشمنان اخر گرفتی تیغ از دستم

چنان پیوند بگسستی که پیوستن نیارستم

کنون تنها علی مانده ست حوضش چشم ما روشن

الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من؟

چو استاد دغل سنگ محک بر سکه مازد

تو را تنها پذیرفت و مرا از امتحان وا زد

سپس در چشم تو تهران به جای مملکت جا زد

چو تهران نیز تنها دید با جمعی به تنها زد

تو این درس خیانت را روان بودی من کودن

الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من؟

چو خواهد دشمنی بنیاد قومی را بر اندازد

نخست ان جمع را از هم پریشان و جدا سازد

چو تنها کرد عمر یک را به تنهایی بدو تازد

چنان اندازدش از پا که دیگر سر نیفرازد

تو بودی انکه دشمن را ندانستی فریب و فن

الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من؟

چرا با دوستدارانت عناد و کین و لج باشد؟

چرا بیچاره اذربایجان عضو فلج باشد

مگر پنداشتی ایران از اینجا تا کرج باشد؟

هنوز از ماست ایران را اگر روزی فرج باشد

تو گل را خار می بینی و گلشن را همه گلخن

الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من؟

تو را تا ترک اذربایجان بود و خراسان بود

کجا بارت بدین سنگین و کارت هم بدین سان بود

چه شد کرد و لر و یاغی کزو هر مشکل اسان بود

کجا شد ایل قشقائی کزو دشمن هراسان بود

کنون ای پهلوان چون نی نه تیری مند و نه جوشن

الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من؟

کنون گندم نه از سمنان فراز اید نه از زنجان

نه ماهی و برنج از رشت ونه چایی ز لاهیجان

از این قحط و غلا مشکل توانی وارهاندن جان

مگر در قصه ها خوانی حدیث زیره و کرمان

دگر انبانه از گندم تهی شد دیزی از بنشن

الا تهرانیا انصاف میکن خر تویی یا من؟
شعر از :
استاد شهریار

ﺁﻩ ﺁﻩ ﺍﺯ ﺩﻝ ﻣﻦ
ﮐﻪ ﺍﺯﻭ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺧﻮﻥ ﺟﮕﺮ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻦ
ﺯﺍﻧﮑﻪ ﻫﺮ ﺩﻡ ﻓﮑﻨﺪ ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺗﺸﻮﯾﺶ
ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﺑﺎ ﺩﻝ ﺧﻮﯾﺶ؟
ﭼﻪ ﺩﻝ ﻣﺴﮑﯿﻨﯽ؟
ﮐﻪ ﻏﻤﯿﻦ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺍﻧﺪﺭ ﻏﻢ ﻫﺮ ﻏﻤﮕﯿﻨﯽ
ﻫﻢ ﻏﻢ ﮔﺮﮒ ﺩﻫﺪ ﺭﻧﺠﺶ ﻭ ﻫﻢ ﻏﺼﻪ ﯼ ﻣﯿﺶ
ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﺑﺎ ﺩﻝ ﺧﻮﯾﺶ؟
ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﻫﺴﺖ ﻫﻮﺱ
ﮐﻪ ﺭﺳﺪ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﻫﻤﻪ ﮐﺲ
ﭼﻪ ﺍﻣﯿﺮﯼ ﻣﺘﻤﻮﻝ ﭼﻪ ﻓﻘﯿﺮﯼ ﺩﺭﻭﯾﺶ
ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﺑﺎ ﺩﻝ ﺧﻮﯾﺶ؟
ﻃﻔﻞ ﻋﺮﯾﺎﻧﯽ ﺩﯾﺪ
ﭼﺸﻢ ﮔﺮﯾﺎﻧﯽ ﻭ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ ﺩﯾﺪ
ﺷﺪ ﭼﻨﺎﻥ ﺳﺨﺖ ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺳﺎﺧﺖ ﭘﺮﯾﺶ
ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﺑﺎ ﺩﻝ ﺧﻮﯾﺶ؟
ﺩﯾﺪﻩ ﮔﺮﺩﯾﺪ ﻓﻘﯿﺮ
ﺑﻬﺮ ﻧﺎﻥ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺁﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﺷﺪ ﺳﯿﺮ
ﭼﻪ ﮐﻨﻢ؟ ﺩﻝ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﻡ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺪﻭ
ﺯﺍﺭﻡ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻋﺪﻭ
ﺑﺲ ﮐﻪ ﻣﺤﺘﺎﻁ ﺑﻪ ﺑﺎﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺩﻭﺭﺍﻧﺪﯾﺶ
ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﺑﺎ ﺩﻝ ﺧﻮﯾﺶ؟
ﮔﺮ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﻢ ﺑﺎ ﻣﺎﺭ
ﻧﯿﺴﺖ ﺭﺍﺿﯽ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺗﺎ ﮐﺸﺪ ﺍﺯ ﻣﺎﺭ ﺩﻣﺎﺭ
ﻟﯿﮏ ﺭﺍﺿﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺨﻮﺭﻡ ﺻﺪﻫﺎ ﻧﯿﺶ
ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﺑﺎ ﺩﻝ ﺧﻮﯾﺶ؟
ﺩﺍﺭﺩ ﺍﯾﻦ ﺩﻝ ﺍﺻﺮﺍﺭ
ﮐﻪ ﻣﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺷﻮﻡ ﺑﻬﺮ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﻏﻤﺨﻮﺍﺭ
ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﻭﻗﺖ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﮐﯿﺶ
ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﺑﺎ ﺩﻝ ﺧﻮﯾﺶ؟
ﺍﺯ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﮐﺲ
ﺩﻝ ﺑﯽ ﺭﺣﻢ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻭﺭﻩ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺁﯾﺪ ﻭ ﺑﺲ
ﻧﺮﻭﺩ ﺑﺎ ﺩﻝ ﭘﺮ ﻋﺎﻃﻔﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﭘﯿﺶ
ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﺑﺎ ﺩﻝ ﺧﻮﯾﺶ؟
ﺍﺯ ﺍﺑﻮﺍﻟﻘﺎﺳﻢ ﺣﺎﻟﺖ

محبت در گرانی است به هرکس ندهند / پر طاووس قشنگ است به کرکس ندهد

به تو خو کرده ام، مانند "سربازی" به "سربندش"
تو معروفی به دل کندن... مونالیزا به لبخندش

تو تا وقتی مرا سربار می بینی، نمی بینی-
-درخت میوه را پرُبار خواهد کرد پیوندش!

به تو تقدیم کردم از همان اول، دلت را زد...
بهای شعر هایم را بپرس از آرزومندش!

به دنیا اعتباری نیست، این حاجی بازاری
نه قولش قول خواهد شد نه پا برجاست سوگندش

گریزی نیست جز راه آمدن با مردم پابند
همیشه کفش تقدیرش گره خوردست با بندش

به غیر از رفتنت چیزی اگر هم بوده، یادم نیست
چنان شعری که میماند به خاطر آخرین بندش

چه حالی داشتم با رفتنت؟ "سربسته" می گویم
شبیه حال مردی شاهد اعدام فرزندش...

(حسین زحمتکش)

فکر کن باران شبی نم نم بیاید، وای نه یار ِ مو خرمایی ات از بم بیاید، وای نه

بعد ِ عمری دست دور ِ گردنت جای ِ سلام
بوسه با هر "دوستت دارم" بیاید، وای نه

تو بپرسی: عاشقم هستی چه اندازه؟ و من
هرچه بشمارم ستاره کم بیاید، وای نه

از قلم موی ِ اجاق و مینیاتورهای ِ دود
چایی ِ قوری ِ چینی دم بیاید، وای نه

عطر ِ قلیان ِ دو سیبت رشک ِ حوای ِ بهشت
من کنارت، غبطه بر آدم بیاید، وای نه

در دهانش بسته باشد، پرده ها پوشیده چشم
پلکهای ِ پنجره برهم بیاید، وای نه

چشم در چشمم بریزی تا شوم مست از شراب
درصد ِ گیرایی ات کم کم بیاید، وای نه

من همان پروانه ی ِ بدپیله ی ِ آغوش ِ تو
نوبت ِ زندان ِ ابریشم بیاید، وای نه

کاشکی از خاب ِ شعرم برنخیزم تا ابد
طعم ِ لبهایت مگر دستم بیاید، وای نه

شهراد میدری

شانه اش هر لحظه باید بیشتر افتاده باشد
جاده وقتی از سرش فکر سفر افتاده باشد

خوب می داند چه حالی دارد از جنگل بریدن
هر سپیداری که در پای تبر افتاده باشد

بار سنگینی ست زندانی شدن در رختخوابی
خاصه وقتی خاطراتت دور و بر افتاده باشد

می پری از خواب و می بینی که سیمرغی نبوده ست
گرچه روی بالشت یک مشت پر افتاده باشد

ناگهان حس می کنی بیگانه ای با هفت پشتت
مثل فرزندی که از چشم پدر افتاده باشد

فرض کن روزی که مرد خانه در می آید از پا
مادرت مانند کوهی از کمر افتاده باشد

برده باشد وصله ی پیراهنش را باد از یاد
کفش هایش زیر باران، پشت در افتاده باشد

سرنوشت ما مترسک های جالیزی همین است
تا خدا در دست مشتی بی خبر افتاده باشد

عبدالحسین انصاری

- - - - - - - - - به دلیل ارسال پشت سر هم پست ها ادغام شدند - - - - - - - - -

- - - - - - - - - به دلیل ارسال پشت سر هم پست ها ادغام شدند - - - - - - - - -

از کنارم رد شدی بی‌اعتنا، نشناختی
چشم در چشمم شدی اما مرا نشناختی
در تمام خاله‌بازی‌های عهد کودکی
همسرت بودم همیشه بی‌وفا نشناختی؟
لی‌له‌باز کوچه‌ی مجنون‌صفت‌ها فکر کن
جنب مسجد، خانه‌ی آجرنما، نشناختی؟
دختر همسایه! یاد جرزنی‌هایت به‌خیر
این منم تک‌تاز گرگم‌برهوا، نشناختی؟
اسم من آقاست اما سال‌ها پیش این نبود
ماه‌بانو یادت آمد؟ مشتبا! نشناختی؟
کیست این مرد نگهبانت که چشمش بر من است
آه! آری تازه فهمیدم چرا نشناختی
*مجتبی سپید

- - - - - - - - - به دلیل ارسال پشت سر هم پست ها ادغام شدند - - - - - - - - -

کتمان نباید کرد،

در این عکسها پیداست

من بعد از آن پاییز هم خندیده ام گهگاه!

خندیده ام، یا از ته دل

یا دست دور گردن فرد بغل دستی

با گفتن یک "سیب" ناقابل

خندیده ام اما تو میدانی

من بعد از آن پاییز تنهایم

خندیده ام اما تو میدانی

در عکسهای دسته جمعی نیز تنهایم

محمد مهدی سیار

- - - - - - - - - به دلیل ارسال پشت سر هم پست ها ادغام شدند - - - - - - - - -

هر قدر نزديك‌ آمدم كمتر مرا ديدي
بعداً شنيدم چشم‌هايت دوربين بودند
پانته آ صفایی

- - - - - - - - - به دلیل ارسال پشت سر هم پست ها ادغام شدند - - - - - - - - -

قیچی رو برداشتی که تقسیم کنی
عکسی که یاد گار یک جنونه
هرجوری ور میری بازم نمیشه
دستِ تو دور گردنم می مونه

به دفترم خیلی علاقه داره
شومینه اشتهاش بی حد و مرزه
میندازمش بفهمه دوستت دارم
یه مشت غزل مگه چه قدر می ارزه؟

دارم میرم شبیه برگ زردی
که داره از شاخه جدا می افته
یکی همیشه سرجاش می مونه
یکی نمیدونه کجا می افته

کوچ همین جوری خودش شکنجه اس
بیچاره ای اگه پرت بشکنه
پرم شکسته کاش می شد بمونم
جاده الهی کمرت بشکنه

ببین تو تازه اول بهاری
یه چیزی می گم واسه یادگاری
تورو خدا با هرکی عکس گرفتی

دست تو دور گردنش نذاری...

حامد عسکری

دل می‌رود ز دستم صاحب دلان خدا را

دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

کشتی شکستگانیم ای باد شرطه برخیز

باشد که بازبینیم دیدار آشنا را

ده روزه مهر گردون افسانه است و افسون

نیکی به جای یاران فرصت شمار یارا

در حلقه گل و مل خوش خواند دوش بلبل

هات الصبوح هبوا یا ایها السکارا

ای صاحب کرامت شکرانه سلامت

روزی تفقدی کن درویش بی‌نوا را

آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است

با دوستان مروت با دشمنان مدارا

در کوی نیک نامی ما را گذر ندادند

گر تو نمی‌پسندی تغییر کن قضا را

آن تلخ وش که صوفی ام الخبائثش خواند

اشهی لنا و احلی من قبله العذارا

هنگام تنگدستی در عیش کوش و مستی

کاین کیمیای هستی قارون کند گدا را

سرکش مشو که چون شمع از غیرتت بسوزد

دلبر که در کف او موم است سنگ خارا

آیینه سکندر جام می است بنگر

تا بر تو عرضه دارد احوال ملک دارا

خوبان پارسی گو بخشندگان عمرند

ساقی بده بشارت رندان پارسا را

حافظ به خود نپوشید این خرقه می آلود

ای شیخ پاکدامن معذور دار ما را

اگر شادی سراغ از من گیرد جای حیرت نیست
نشان می جوید از من تا نیاید اشتباه اینجا