اعتراف

اعتراف

کشیش، مرا از جیب کتش بیرون می‌آورد و روی میز می‌گذارد. طبق معمول، دقیقاً مقابل مجرمی که قرار است به زودی اعدام شود. من یک قاب عکسم، اما نمی‌دانم تصویرم چیست؛ چون هیچ‌گاه شانس این را نداشته‌ام که جلوی آیینه‌ای قرار بگیرم. هیچ‌گاه نتوانسته‌ام که درک کنم که چرا کشیش، عکس درون من را به مجرم‌ها نشان می‌دهد. شاید عکس منظره‌ای زیباست، چیزی مثل بهشت. آیا از این طریق می‌خواهد آن‌هایی را که جایشان جهنم است آرام کند؟!
شاید عکسی است که زیبایی‌هایی از خود زندگی نمایان می‌کند. تصویر گلی شاداب، دختربچه‌ای که مشغول بازی است، خانواده‌ای کنار ساحل، ...
پدر روحانی چندین سال است که هر وقت که برای شنیدن آخرین اعتراف اعدامی‌ها به زندان می‌آید، مرا داخل جیبش می‌گذارد و به آن‌ها نشان می‌دهد اما در طی این سال‌ها، همانند کشیش، هیچ یک از آن‌ها هیچ حرفی راجع به عکس نزده‌اند تا تصویر را توصیف کنند. فقط با نگاهی خیره و تهی به من زل زده‌اند؛ درست مثل این گناهکار که به من چشم دوخته است و می‌پرسد: «واسه چی داری این رو به من نشون میدی پدر؟»
- نگاهش کن.
- دارم نگاه می‌کنم پدر والاس ولی نمی‌تونم بفهمم منظورت از نشون دادن این عکس چیه.
والاس می خواهد چیزی بگوید که گوشی موبایلش زنگ می‌خورد و افکارش را بر هم می‌زند. از آن‌جایی که پشتم به کشیش است، نمی‌توانم او را ببینم اما می‌توانم حس کنم که گوشی‌اش را خاموش می‌کند تا به ادامه‌ی گفتگویش بپردازد.
از این زاویه‌ای که روی میز قرار گرفته‌ام، می‌توانم فضای زیادی از اتاق اعتراف را مشاهده کنم. اتاقی نسبتاً تاریک که به جز اندک نوری که لامپی کم‌سو به اطراف ساطع می‌کند، روشنایی دیگری به چشم نمی‌خورد. اما چهره‌ی زندانی به وضوح دیده می‌شود.
مردی جوان و لاغراندام است. حدوداً سی ساله به نظر می‌آید. چهره‌ای ژولیده و موهایی دراز دارد و چشمانش به قدری قرمز است که گویی کل عمرش را از بدو تولد تا همین لحظه مشغول گریه کردن بوده.
به قیافه‌اش نمی‌خورد که شرور باشد. شاید این هم از آن مجرم‌هایی باشد که زندگی درستی داشتند اما به دلیل یک اشتباه بزرگ و نابخشودنی، برایشان حکم اعدام صادر کرده‌اند. نمی‌دانم که جرم او چیست؛ چون وقتی در جیب کشیش بودم، نتوانستم چیزی بشنوم، گرچه به‌نظرم فقط خودشان را به یکدیگر معرفی کردند و چیز خاصی نگفتند. اما مطمئنم زمانی‌که اعتراف کند، همه چیز مشخص می‌شود.
والاس می‌پرسد: «نمی‌خوای اعتراف کنی آقای بِکِر؟»
- چرا، ولی قبلش می‌خوام خاطره‌های تلخی از زندگیم بگم.
- من اینجام که همه‌ی حرفات رو بشنوم.
بکر مضطرب نیست. به نظر می‌آید که برخلاف اغلب مجرمانی که می‌دانند قرار است به زودی روی صندلی الکتریکی اعدام شوند، مرگ خود را پذیرفته و قبول کرده است که باید این دنیا را ترک کند. گرچه اضطرابی در رخش نمایان نیست، اما غمی عمیق و عذاب‌آور بر چهره‌اش حاکم است. درحالی‌که دیگر به من نگاه نمی‌کند و نگاهش رو به کشیش است، با اخمی ریز می‌گوید: «خیلی سخته...واقعاً نمی‌دونم چجوری شروع کنم...»
- سیگار لازم داری؟
- ممنون میشم.
والاس پاکتی سیگار روی میز می‌گذارد، نخی بیرون می‌کشد و پس از روشن کردن به زندانی می‌دهد. بکر دست‌هایش را که در دستبند هستند، بالا می‌برد و سیگار را روی لبش می‌گذارد و بعد از اینکه پکی عمیق به آن می‌زند با لبخند می‌گوید: «کاش با خودت شراب لامار می‌آوردی پدر.»
کشیش روحانی چیزی نمی‌گوید. می‌توانم بفهمم که او نیز همانند من مشتاق شنیدن داستان زندگی این فرد محکوم به اعدام است.
بکر از پشت دود غلیظ تنباکو، سرش را به جلو خم می‌کند و با چشمانی اشکبار می‌گوید: «من هیچ‌وقت نتونستم قدر مادرم رو بدونم، هیچ‌وقت. مادرم من رو دست‌تنها بزرگ کرد. در واقع، من هرگز پدرم رو ندیدم؛ چون وقتی توی شکم مادرم بودم فوت کرد.
مادرم اسم من رو نیکولاس گذاشت. ولی دوستام بهم می‌گفتن نیک. گرچه دوست زیادی نداشتم. بچه‌ی شلوغ و پرخاشگری بودم. من و مادرم با سختی زندگی می‌کردیم. خونه‌مون توی هیوستون بود و پول زیادی نداشتیم. اما مادرم همیشه سعی کرد روی میز غذا باشه تا من سیر بشم، حتی اگه خودش گرسنه باشه. یادمه بعضی شب‌ها بشقاب شام رو می‌ذاشت جلوی من و می‌گفت که خودش غذا خورده، ولی من می‌دونستم با شکم خالی می‌خوابه.
مادرم توی رستوران کار می کرد و هرگز با مرد دیگه‌ای ازدواج نکرد. وقتی بچه بودم برام داستان می‌خوند تا خوابم ببره. ولی من چجوری جواب خوبی‌ها و محبت‌هاش رو می‌دادم؟ با بدرفتاری و بی‌دلیل عصبی‌شدن. یه شب مثل دیوونه‌ها چراغ خوابم رو پرت کردم سمتش و داد زدم: «نمی‌خوام مامان من باشی.» هیچ موقع نفهمیدم توی مغز کوچولوم چی می‌گذشت، شاید دلیلش این بود که مادرم از صبح تا شب کار می‌کرد و مجبور می‌شدم خونه تنها بمونم و تلویزیون تماشا کنم. ولی می‌دونی پدر، تلویزیون دیدن بعد یه مدت خسته‌کننده و حوصله‌سربر میشه.
یادمه یه روز تعطیل من رو برد پارک و باهام قدم زد. روی نیمکت نشستیم و فضای سبز اطراف رو نگاه کردیم. پرنده‌ها و درخت‌ها رو. من بچه‌های دیگه رو می‌دیدم که با پدر و مادر و خواهر و برادراشون هستن و از زندگی لذت می‌برن.
مادرم همون روز برام بستنی خرید. بستنی خوش‌مزه‌ای بود. یه لایه‌ی پررنگ شکلات روی وانیل. ولی بعد دو سه بار لیس زدن، بستنی رو کوبوندم به مادرم و لباسش رو کثیف کردم. چون یاد بچه‌هایی افتادم که پدر داشتن؛ ولی من نداشتم. عقده‌ای شده بودم.
بزرگ‌تر که شدم دیگه خونه تنها نمی‌موندم. چند تا دوست پیدا کرده بودم که باهاشون می‌رفتم بیرون و خوش‌گذرونی می‌کردم. شب‌ها دیر خونه می‌رفتم. خیلی دیر. ولی هر بار که در رو باز می‌کردم می‌دیدم مادرم بیداره و منتظر منه.
در حقش خیلی بدی کردم. چون * بودم. یه * تمام عیار. اون واسه آسایش و راحتی من شب و روز کار می‌کرد ولی من فقط به فکر خودم بودم. توی دبیرستان مواد می‌کشیدم و مست می‌کردم.
از درس و مدرسه بدم می‌اومد. به مادرم گفتم برام ماشین بخره، با اینکه می‌دونستم پول نداره. مدام اصرار می‌کردم و اون می‌گفت که پول کافی برای خرید ماشین نداره. ولی من بازم اصرار می‌کردم و تحت فشارش می‌ذاشتم.
بالاخره توی روز تولد هجده سالگیم، با هزار بدبختی تونست یه ماشین بخره و به من کادو بده. من به چیزی که می‌خواستم رسیده بودم ولی نمی‌دونم چند شب بعدش چی شد که دوباره قاتی کردم و سوار ماشینم شدم و از خونه زدم بیرون.
عمداً ماشین رو به دیوار ساختمون‌ها و درخت‌ها کوبوندم تا داغونش کنم. ساعت سه‌ی نصف شب بود که ماشین له و لورده شده بود و دیگه حرکت نمی‌کرد. بیرون شهر بودم. لاشه‌ی ماشین رو هل دادم توی دریاچه و خودم پیاده برگشتم خونه.
دو سال بعد از اون، مادرم فوت کرد. من با دوست‌دخترم عشق و حال می‌کردم که گوشیم زنگ خورد. قضیه از این قرار بود که مادرم واسه خرید بیرون رفته بود و وقتی برگشت و دنبال کلیدش می‌گشت که در رو باز کنه، حالش بد شد و افتاد زمین. یکی از همسایه‌ها فوراً اورژانس خبر کرده بود. ولی مادرم توی آمبولانس تموم کرد.
من گوشی رو قطع کردم و دوس‌دخترم که پرسید: «کی بود؟» فقط سرم رو تکون دادم و گفتم: «اشتباه گرفته بود.» و به عشق‌بازی ادامه دادم. بیمارستان نرفتم. حتی توی خاکسپاریش هم شرکت نکردم.
من توی یه گروه موسیقی محلی عضو شده بودم و گیتارزن اصلی بَند بودم. درآمد خوبی هم از اجراها و کنسرت‌ها داشتیم. ولی چند ماه که گذشت معنای واقعی تنهایی رو فهمیدم.
نمی‌دونم دقیقاً چی شد، یادم نمیاد چه اتفاقی افتاد، شاید مربوط به خوابی بود که یه شب دیدم؛ ولی بعد چند ماه سر عقل اومدم و پشیمونی و عذاب وجدان اومد سراغم و همه‌ی وجودم رو گرفت.
شاید مسخره به‌نظر برسه که بگم کلاً عوض شدم اما والاس، من تبدیل به یه آدم دیگه شدم. یه آدم متفاوت. یه آدم بهتر. دیگه سمت سیگار و مواد و الکل نرفتم و از گروه موسیقی خارج شدم. شروع کردم به گارسونی‌کردن توی همون رستورانی که مادرم کار می‌کرد.
الان سیزده ساله که از مرگ مادرم می‌گذره. نمی‌تونی حتی تصور کنی که چقدر پشیمونم. حاضرم هرچی دارم رو بدم تا دوباره مادرم رو ببینم. چیز زیادی ندارم ولی حتی حاضرم این یه ساعت باقی مونده از عمرم رو بدم تا فقط یه دقیقه ببینمش. فقط یه دقیقه. تا دست گرمش رو محکم بوس کنم و بابت تموم اشتباهاتم ازش عذرخواهی کنم و بگم پشیمونم، تا ازش بابت همه‌ی زحمت‌هاش تشکر کنم و بگم که قدردانم. تا بغلش کنم و بهش بگم که دوستش دارم. هرچند، احساس می‌کنم خودش می‌دونه...»
نیک سیگار را تمام و ته آن را روی میز له کرد. چشمانش پر از قطرات اشک شده بود. کشیش آهی غمبار کشید و گفت: «بابت مرگ مادرت متأسفم آقای بکر.»
نیک با پشت دست چشمانش را پاک کرد، دماغش را بالا کشید و گفت: «دلم می‌خواد بازم برام قصه بگه. دلم... دلم برای مادرم تنگ شده. واقعاً دلم براش خیلی تنگ شده. ولی حداقل، خیلی زود می‌تونم دوباره ببینمش. مگه نه؟»
- نیکولاس، تو خودت می‌دونی چیکار کردی...
- درسته، می‌دونم؛ ولی باید یه رستگاری‌ای وجود داشته باشه. منظورم اینه که، تو به همین خاطر اینجایی پدر. که کاری کنی من با روح پاک این دنیا رو ترک کنم.
والاس نفسش را بیرون داد: «اما در آخر، این پروردگاره که تصمیم می‌گیره بخشیده بشی یا نه. متأسفم نیکولاس، نمی‌تونم اطمینان بدم که بعد از مرگ رستگار میشی. فقط می‌تونم تمام سعیم رو بکنم و امیدوار باشم که این اتفاق می‌افته.»
نیک ناامید به نظر می‌رسد. چند تار موی بلندش را از جلوی چشمش کنار می‌زند و دستی به موهای بلند قهوه‌ای اش می‌کشد. کشیش روحانی، فندک و پاکت سیگار را به او می‌دهد. نیک نیز سیگاری دیگر روشن می‌کند و داستان زندگی‌اش را ادامه می‌دهد: «کارم توی رستوران خیلی خوب بود. هم توی گارسونی و هم توی نظافت خبره شده بودم و به طرز خستگی ناپذیری کار می‌کردم و همین باعث شد صاحب رستوران ازم خوشش بیاد و حقوقم رو زیاد کنه. با اینکه افسردگی شدید داشتم همه‌چی به ظاهر عادی پیش می‌رفت تا اینکه عاشق یکی از مشتری‌های همیشگی رستوران شدم که معمولاً با دوستاش می‌اومد و ناهار می‌خورد. فهمیدم اسمش الیناست و یه هنرمنده که گالری نقاشی داره. نمی‌دونم چی داشت که این‌قدر من رو جذب خودش کرده بود ولی احساس می‌کردم الینا فرشته‌ی نجاتمه و می‌تونه مسیر زندگیم رو برای همیشه عوض کنه.
وقتی غذا رو سرو می‌کردم، سعی می‌کردم خوش‌رو و بامزه باشم تا ازم خوشش بیاد، ولی هیچ‌وقت واکنش خاصی به من نشون نمی‌داد. یه روز که تنها اومده بود رستوران، تصمیم خودم رو گرفتم تا کاری کنم که تکلیفم مشخص بشه.
همراه سفارشش، یه تکه کاغذ و قلم گذاشتم که توی کاغذ نوشته بودم: «من ازت خوشم میاد. تو هم از من خوشت میاد؟» و پایینش دو تا گزینه‌ی «آره» و «نه» گذاشته بودم. با خودم گفتم اگه بزنه «نه» سعی می‌کنم فراموشش کنم و دیگه بهش فکر نکنم؛ اما اگه بزنه «آره» کاری کنم که براش بهترین باشم و خوشحالش کنم و از این طریق خودم هم خوشحال بشم.
مدتی‌که نشسته بودم و منتظر بودم غذاش رو تموم کنه، طولانی‌ترین انتظار عمرم بود. وقتی از در بیرون رفت، با عجله رفتم سر میز غذا تا کاغذ رو بردارم. پیش‌بینی همه‌چی رو کرده بودم. ممکن بود کاغذ رو نبینه، یا ببینه و محل نده. حتی امکان داشت خیال کنه آدم بدی‌ام و کاغذ رو پاره کنه.
وقتی کاغذ رو برداشتم، روی هیچ‌کدوم از گزینه‌ها علامت نخورده بود. ولی در عوض، توی کاغذ نوشته بود: «نمی‌دونم!» پیش‌بینی این‌جاش رو نکرده بودم. از جوابش تعجب کردم. دفعه‌ی بعد شماره‌م رو بهش دادم. از اون به بعد دیگه رستوران نیومد و فهمیدم که دیگه قرار نیست الینا رو ببینم.
که دو سه هفته بعد، باهام تماس گرفت و قرار گذاشتیم. سر قرار یه گل رز قرمز با خودم بردم و تقدیمش کردم. سرت رو درد نیارم پدر، بعد از گذشت فقط یه سال با هم ازدواج کردیم. خوشبخت‌ترین مرد روی کره‌ی زمین بودم. از لحظه لحظه‌ی زندگیم با الینا لذت می‌بردم. ما خوشحال بودیم، ولی...
متوجه شدیم نمی‌تونیم بچه‌دار بشیم. دکتر‌ها نمی‌دونستن مشکل از کدوممونه. هم من و هم الینا از نظر باروری سالم بودیم و همه‌ی آزمایش‌ها درست بود اما، بچه‌دار نمی‌شدیم. این مسئله باعث نشد چیزی از عشقمون کم بشه. چند سال به همین منوال گذشت که بالاخره تصمیم گرفتیم از پرورشگاه بچه‌ای رو به سرپرستی بگیریم.
داشتیم خودمون رو کم کم از هر نظر آماده می‌کردیم که...
یه معجزه رخ داد. الینا باردار بود. بچه‌ از هر نظر بی‌نقص بود و دکتر‌ها بهمون تبریک می‌گفتن. وقتی فهمیدیم دختره، تصمیم گرفتم به یاد مادرم اسمش رو سامانتا بذارم. بعدِ اون همه سال، خدا بهمون یه فرشته‌ی کوچولوی خوشگل هدیه داده بود و من به خودم قول دادم و عهد بستم که این زندگی صحیح رو ادامه بدم.
سامانتا عاشق گربه بود. چهار سالش که شد براش یه گربه‌ی کوچولو خریدم تا باهاش بازی کنه. با هم شاد بودیم. خانواده‌ای ساخته بودم که همیشه آرزوش رو داشتم. برای سامانتا پدری بودم که خودم هرگز نداشتم. سامانتا ازم می‌پرسید: «بابا، ما وقتی می‌میریم کجا میریم؟» من هم جواب می‌دادم: «جایی که برای همیشه خوشحال باشیم.» می‌گفت: «اونجا گربه هست؟» منم می‌خندیدم و می‌گفتم: «اونجا هرچی که بخوای هست. هرچی که بخوای.» روزها می‌گذشت و ما خوشحال‌ترین خانواده‌ی دنیا بودیم تا اینکه...
خدا هدیه‌ای رو که داده بود پس گرفت. یه روز که من و الینا و سامانتا داشتیم از پارک برمی‌گشتیم خونه، گربه‌ی سامانتا از دستش پرید پایین و به سمت خیابون فرار کرد. سامانتا هم داد زد و رفت دنبالش تا گربه رو نجات بده ولی...
توی یه چشم به‌ هم زدن، یه ماشین با سرعت به سامانتا زد و دختر کوچولون رو کشت. من توی جام میخکوب شده بودم و نمی‌تونستم تکون بخورم. الینا با جیغ و گریه سر جسم بی‌حرکت سامانتا شیوَن می‌کرد و چند دقیقه طول کشید تا چیزی رو که می‌بینم باور کنم و بپذیرم که کابوس نیست و واقعیت داره.
راننده‌ی مست فرار کرد و هیچ‌وقت دستگیر نشد. اون گربه‌‌ی لعنتی هم رفت و دیگه پیداش نشد. افسردگی دوباره اومد سراغم. خودم رو واسه مرگ سامانتا مقصر می‌دونستم. با خودم مدام می‌گفتم: «اگه اون گربه رو نمی‌خریدم... اگه فقط اون گربه رو نمی‌خریدم...» ولی بی‌فایده بود. من نمی‌تونستم زمان رو به عقب برگردونم. الینا داغون‌تر از من بود. بعد مرگ دخترمون دیگه هیچ‌وقت الینای سابق نشد.
الینا جفتمون رو سرزنش می‌کرد و معتقد بود باید مواظب سامانتا می‌شدیم و دستش رو می‌گرفتیم. می‌دونی والاس، اون مدت خیلی برامون سخت گذشت، خیلی. جلسه‌های درمانی روانشناسی هم تأثیر چندانی نداشت. الینا می‌گفت می‌تونیم دوباره سعی کنیم و بچه‌دار بشیم.
من هر شب به یاد سامانتا گریه می‌کردم و یاد روز تصادف می‌افتادم. سامانتا دختر خوشگلی بود و من خیلی دوستش داشتم. اون به زندگیم معنا داده بود؛ در واقع، اون همه‌ی زندگیم بود. چرا رفت و من رو تنها گذاشت؟.... فقط چهار سالش بود... سامانتا...»
نیک دیگر نمی‌تواند ادامه دهد و درحالی‌که آبشار اشک از چشمانش سرازیر شده و هق‌هق می‌کند، سیگار را روی میز خاموش می‌کند و دست‌های در بندش را روی سرش می‌گذارد تا کشیش گریه‌اش را نبیند.
پدر روحانی از جا برمی‌خیزد و با قدم‌هایی آرام میز را دور می‌زند و پشت نیک می‌ایستد. او هم با چشمانی پر خود را در غم او شریک می‌داند و می‌توانم حدس بزنم که دارد به این فکر می‌کند که چه بگوید که نیک آرام شود.
موی سفید کشیش پیر، در روشنایی نور برق می‌زند. پیشانی پر چین و چروکش حاکی از یک عمر تجربه است. یقه‌ی کت سیاهش را صاف می‌کند، دستش را روی شانه‌ی نیک می‌گذارد و می‌گوید: «تو غم زیادی رو توی زندگی تحمل کردی آقای بکر. واقعاً متأسفم.»
نیک جوابی نمی‌دهد و به اشک ریختن ادامه می‌دهد. کشیش آیاتی از انجیل می‌خواند و صحبت‌هایی می‌کند تا به نیک کمک کند اما نیک فقط گوش می‌دهد و چیزی نمی‌گوید. دقایقی به همین صورت در سکوت و دود سیگارهای پی‌درپی می‌گذرد و من هنوز هم کنجکاوم که نیک مرتکب چه جرمی شده است. والاس پیر، کتاب انجیل را روی میز می‌گذارد و می‌پرسد: «خب آقای نیکولاس بکر، حالا که حرفات رو زدی، آماده‌ای که اعتراف کنی؟»
نیک که اکنون آرام‌تر شده، می‌گوید: «هنوز همه‌ی حرفام رو نزدم.»
- بسیار خب. فقط به یاد داشته باش که تنها یک ربع زمان داری...
نیک آب گلویش را قورت می‌دهد و شروع می‌کند به تعریف کردن سومین بخش از زندگی‌اش: «من و الینا می‌خواستیم بازم بچه‌دار شیم اما، الینا مریض شد. سرطان پستان. دکتر‌ها ازش قطع امید کردن و گفتن شیش ماه بیشتر زنده نمی‌مونه. توی اون شیش ماه من مدام کلیسا می‌رفتم. هم برای دعا، هم برای پرسش این سؤال از خدا که چرا همه‌ی این بلاها داره سر من می‌افته. مگه من چیکار کرده بودم که باید زجر می‌کشیدم؟
می‌دونستم اگه الینا رو هم از دست بدم، نابود میشم. اون تنها یارم بود. به خودم گفتم اگه الینا هم پرواز کنه، خودم رو می‌کشم. زندگی برام پوچ و بی‌معنی شده بود. ساعت‌ها توی بیمارستان سپری می‌کردم و کنار تخت بستری الینا می‌نشستم.
دستش رو می‌گرفتم و بوس می‌کردم و بهش می‌گفتم که: «نگران نباش عزیزم، خوب میشی...» اما ته دلم خودم هم می‌دونستم که امید چندانی نیست.
شیش ماه شد هفت ماه و هفت ماه شد یه سال، ولی الینا همچنان نفس می‌کشید. دارو و درمان بی‌فایده بود و اون هنوز هم به سختی نفس می‌کشید. می‌تونستم بفهمم که فقط بخاطر من زنده مونده بود و داشت با سرطان می‌جنگید.
سالگرد ازدواجمون فرا رسید و من به یاد و خاطره‌ی اولین قرارمون، یه شاخه رز قرمز براش خریدم. وقتی وارد اتاقش شدم، دیدم تخت خالیه. نیم ساعت پیش از دنیا رفته بود و جسدش رو برداشته بودن. پدر، من یه سال تموم خودم رو واسه این لحظه آماده کرده بودم اما وقتی فهمیدم الینا دیگه پیش من نیست، پاهام لرزیدن و افتادم کف اتاق.
متوجه شدم روی میز کنار تخت یه یادداشت کوچیک هست. برش داشتم و دیدم دستخط الیناست، که نوشته: «منو می‌بخشی؟ آره. نه.» من از الینا راضی بودم، چیزی برای بخشیدن وجود نداشت. اون برام بهترین بود. همیشه هست. وقتی به عمیق‌ترین نقطه‌ی قلبم نگاه می‌کنم، یه دختر می‌بینم که با لبخند نقاشی می‌کشه. نقاشی زندگی، نقاشی عشق. اون دختر دوستم داره...»
کشیش والاس، دست‌های نیک را می‌گیرد و می‌گوید: «متأسفم نیکولاس. تو زندگی سختی داشتی. حقت نبود اون همه درد و رنج رو تحمل کنی. اما بدون تقصیر تو نیست. هیچ‌وقت هم نبوده. خودت رو سرزنش نکن. مطمئنم چیزی فراتر از درک من و تو وجود داره که سرنوشت و زندگی آدما رو کنترل می‌کنه. تموم اون اتفاقات و مشکلات، تو رو به اینجا کشوند. چیزی که الان مهمه اینه که می‌تونی اعتراف کنی و بخشوده بشی.»
والاس، کتاب مقدس را باز می‌کند و آیاتی دیگر می‌خواند. سپس یادآوری می‌کند: «فقط پنج دقیقه از عمرت مونده آقای بکر. به گناهت اعتراف کن.»
نیک که اشک‌هایش تمامی ندارند، سرش را تکان می‌دهد و می‌گوید: «نمی‌تونم.»
- باید بتونی. آخرین فرصت برای رستگاریه.
نیک سرفه‌ای می‌کند و می‌پرسد: «تو نمی‌دونی من چیکار کردم؟»
- نه، من هیچ موقع پرونده‌ی زندانی‌ها رو قبل اعدام نمی‌خونم. چون ترجیح میدم از زبون خودشون بشنوم. ولی حدس می‌زنم قتل بوده، درسته؟
- درسته. ولی نمی‌تونم اعتراف کنم...
- چرا؟
نیک خمی به ابرو می‌آورد و می‌گوید: «چون پشیمون نیستم.»
کشیش با لحنی حاکی از بهت و حیرت داد می‌زند: «هیچ معلوم هست چی میگی؟ تو یه آدم کشتی. جون یه انسان رو گرفتی...»
- نه، من یه حیوون پست رو کشتم که داشت به یه دختر سیزده ساله تجاوز می‌کرد. وقتی از پنجره پرتش کردم پایین، هیچ عقیده‌ای نداشتم که متجاوز، شهردار شهر باشه. حالا هم که اینجام، ولی اگه برگردم به گذشته دوباره همون کار رو می‌کنم. دوباره شهردار فاسدی رو می‌کشم که به یه دختربچه رحم نمی‌کنه.
کشیش به نرمی می‌گوید: «نیکولاس، تو تصمیم نمی‌گیری که کی زنده بمونه و کی بمیره.»
نیک داد می‌زند: «من حق تصمیم دارم، حقیه که خداوند در وجودم گذاشته و اگه من اون حیوون رو نمی‌کشتم و وقتی سروصدا رو شنیدم که از یه ساختمون متروک میاد فقط پلیس رو خبر می‌کردم، امکان داشت به هر نحوی از مراجع قانونی قسر در بره یا فقط چند سال حبس بکشه و بعدش دوباره به دخترهای بیشتری تجاوز کنه. من نمی‌تونستم نکشمش، چون وقتی به صورت مظلوم اون دختر نگاه کردم، سامانتا رو ‌دیدم. و الینا رو. و خودم رو موظف دونستم که این کار رو انجام بدم. من پشیمون نیستم و به دنبال رستگاری هم نمی‌گردم، احتمالاً لیاقتش رو هم ندارم. فقط خوشحالم که اون موجود کثیف رو از صفحه‌ی روزگار پاک کردم. حرف دیگه‌ای ندارم پدر. ممنون بابت وقتی که گذاشتی.»
کشیش می‌خواهد چیزی بگوید که صدای زنگ اعدام و باز شدن در اتاق، مانع می‌شود. اما می‌توانم بگویم والاس نیز با نیک موافق است. حدس می‌زنم که نیک به زودی به آغوش خانواده‌اش باز می‌گردد. او مرد بزرگی است که بیهوده نزیست. بدون شک، بیهوده نیز نخواهد مرد.
نگهبانی چاق وارد اتاق می‌شود و نیک را بلند می‌کند. کشیش، مرا به همراه انجیل از روی میز برمی‌دارد و درحالی‌که در دست نگه داشته، به دنبال نیک و نگهبان، راهروی زندان را طی می‌کند.
درحالی‌که تکان‌تکان می‌خورم، دو نگهبان دیگر می‌بینم که جلوی اتاق اعدام منتظراند. نگهبان چاق نیک را به داخل هل می‌دهد و در را می‌بندد.
من از اینجا دیگر زاویه‌ی دید مناسبی ندارم و تنها چیزی که می‌بینم کفش‌های آن دو نگهبان است. اما کشیش رو به پنجره‌ی شیشه‌ای اتاق ایستاده است و نیک را تماشا می‌کند که با غل و زنجیر به صندلی دوخته می‌شود. این را از صداها می‌توانم بفهمم.
کشیش پیر از نگهبان‌ها می‌پرسد: «راهی وجود داره که بشه جلوی اعدام رو گرفت؟» والاس دارد آخرین تلاشش را می‌کند که اگر نتوانسته روح نیک را نجات دهد، حداقل زندگی‌اش را نجات دهد. گرچه این از آن دسته سؤال‌هایی است که انسان می‌پرسد، با اینکه خود جواب را بهتر می‌داند.
یکی از نگهبان‌ها جلوتر می‌آید و با مکث می‌گوید: «این اولین باره که می‌بینم واسه یه قاتل احساساتی میشی پدر.»
نگهبان جوان‌تر اضافه می‌کند: «می‌خوای جلوی اعدام این * رو بگیری؟ هه!»
کشیش دیگر هیچ نمی‌گوید، فقط محکم ایستاده و به نیک چشم دوخته که ثانیه‌هایی بعد اعدام می‌شود. من را محکم در دست فشار می‌دهد و...
صدای فعال شدن صندلی الکتریکی همانند رعد و برقی عظیم تن را به لرزه در می‌آورد. کشیش برمی‌گردد تا جزغاله شدن نیک را نبیند.
نیکولاس بکر اعدام شد. می‌توانم حس کنم که کشیش دارد اشک می‌ریزد. نگهبان مسن‌تر می‌پرسد: «چرا ناراحتی پدر؟»
والاس می‌گوید: «اون با بقیه فرق داشت. اون...»
نگهبان جوان‌تر با خنده می‌گوید: «البته که فرق داشت! اون از هر مجرمی که دیدم پست‌فطرت‌تر بود. سر یه خصومت شخصی زن و بچه‌ی شهردار هیوستون رو کشت. کدوم آشغالی یه دختر چهار ساله رو به قتل می‌رسونه؟»
دست و پای کشیش می‌لرزد. ناباورانه با صدایی لرزان می‌پرسد: «چی؟ چی گفتی؟»
نگهبان دیگر، پرونده‌ای که در دست داشت را باز می‌کند و ورق زنان می‌گوید: «الینا و سامانتا، زن و بچه‌ی شهردار...با ضربات چاقو.»
کشیش به تته پته می‌افتد: «ولی...اون...اون به من یه چیز دیگه گفت. گفت الینا و سامانتا زن و بچه‌ش بودن. اون... اون به من گفت بخاطر قتل شهردار دستگیرش کردن...»
نگهبان پرونده به دست، می‌خندد و می‌گوید: «تو هم باورش کردی؟!»
نگهبان جوان‌تر اضافه می‌کند: «البته تعجبی هم نداره که دروغاش رو باور کردی. اون * بازیگر تئاتر بود. خوب بلد بود نقش بازی کنه.» و با صدای بلند می‌خندد.
کشیش نیز همانند من چیزی را که می‌شنود باور نمی‌کند. شاید هیچ‌گاه نپذیرد که هرچه که از دهان نیکولاس بکر بیرون آمد، دروغی بیش نبوده است.
سرانجام پس از سکوتی طولانی، از نگهبان‌ها می‌پرسد: «اسم شهردار چیه؟»
نگهبان نگاهی دیگر به پرونده می‌اندازد و می‌گوید: «آقای نیکولاس بکر.»
او حتی خودش را نیز به دروغ معرفی کرده بود. کشیش با تفکر به این طرف و آن طرف قدم می‌زند و ناگهان با صدای بلند می‌خندد. چنان قهقهه می‌زند که صدای خنده‌اش در کل زندان می‌پیچد.
آن دو نگهبان نیز با صدای بلند شروع به خندیدن می‌کنند.
به راستی، تصویر من چیست؟

پایان.

Wallace

Becker

Lamar Wine

Nicolas

Nick

Houston

Elina

Samantha