تجربیات نویسندگی

به به . خب ، الان خیلی وقت برای نوشتن ندارم ولی چون موضوعت جالبه ی چند تایی از آپشن های مورد علاقم رو می نویسم:
شخصیت ها اسطوره ای نباشن. درسته که چند تا از داستان هایی که شخصیت هاشون از همون اول سرتر از بقین موفق شدن و شاید جالب باشن ولی جزو دسته دلخواه من نیستن(آدم خودش باید متفاوت باشه. متفاوت به دنیا اومدن هنر نیست. چیزی ک نصف فانتزیا بر حسب اون پیش میرن)
توصیفات در حد اندازه باشن. لازم نیست نویسنده قدرت توصیف و تشبیهش رو تو هر صحنه ای به نمایش بزاره.
خب فعلا من برم. خیلی آپشنا مونده هنوز :)))

z.p.a.s;41645:
به به . خب ، الان خیلی وقت برای نوشتن ندارم ولی چون موضوعت جالبه ی چند تایی از آپشن های مورد علاقم رو می نویسم:
شخصیت ها اسطوره ای نباشن. درسته که چند تا از داستان هایی که شخصیت هاشون از همون اول سرتر از بقین موفق شدن و شاید جالب باشن ولی جزو دسته دلخواه من نیستن(آدم خودش باید متفاوت باشه. متفاوت به دنیا اومدن هنر نیست. چیزی ک نصف فانتزیا بر حسب اون پیش میرن)
توصیفات در حد اندازه باشن. لازم نیست نویسنده قدرت توصیف و تشبیهش رو تو هر صحنه ای به نمایش بزاره.
خب فعلا من برم. خیلی آپشنا مونده هنوز :)))

منم موافقم. شخصیت اصلی داستان نباید کس خاصی به دنیا بیاد. باید تلاش کنه خاص بشه.

این قضیه ی توصیفات بیش از اندازه فکر کنم یه اشاره ی غیر مستقیم به کتاب من داره:21:

یه چیزهایی هست که خود نویسنده ها برای خودشون باید رعایت کن..مثلا اینکه همه زندگیشونو رو کتابشونو شرطبندی نکنن..و در عین حال بدونن دارن همه امیدهاشونو رو این کار شرط میبندمنباید از خذف یا تغییر بهترین. حتی به اندازه جایه جا کردن دو تا فصل با هم یا عوض کردن اسم شخصیتا.
از نظر من بعد بن مایه و مضمون، شخصیت مهمترین چیزه. آگه شخصیتا انسانی تر باشن، نوشتن بقیه داستان راحتتره.انگار به یه نقطه آسایش میرسی و شخصیتا برات کار میکنن.
آگه بازم به ذهنم اومد مینویسم b-)

helen praspro;41667:
یه چیزهایی هست که خود نویسنده ها برای خودشون باید رعایت کن..مثلا اینکه همه زندگیشونو رو کتابشونو شرطبندی نکنن..و در عین حال بدونن دارن همه امیدهاشونو رو این کار شرط میبندمنباید از خذف یا تغییر بهترین. حتی به اندازه جایه جا کردن دو تا فصل با هم یا عوض کردن اسم شخصیتا.
از نظر من بعد بن مایه و مضمون، شخصیت مهمترین چیزه. آگه شخصیتا انسانی تر باشن، نوشتن بقیه داستان راحتتره.انگار به یه نقطه آسایش میرسی و شخصیتا برات کار میکنن.
آگه بازم به ذهنم اومد مینویسم b-)

علاوه بر شخصیت پردازی خوب، به نظرم جزئیات داستان هم باید خوب بهش پرداخته بشه. یه مقاله توی همین بوک پیج هست که میگه جزئیات داستانتون رو زنده میکنن. یعنی اگه شخصیت پردازی قوی باشه و داستانت متفاوت، آخرش اگه به اتفاقات روزمره ی شخصیت های اصلی نپردازی داستان غیرواقعی و مصنوعی میشه.

تو قرنی زندگی میکنیم که فانتزی نویسی بشدت محبوبه.هر روز کتاب های جدیدی با عنوان فانتزی چاپ میشن و استقبال خوبی هم دارن.به لیست نویسنده های معروف نگاه میکنی و میگی چه خوب میشد اگه یه اسم ایرانی هم بینشون بود.یا اصلا چرا ما ایرانیا فانتزی خوب و معروفی نداریم؟من روش فکر کردم و به جوابی رسیدم که شاید کمکتون کنه.
ما ایرانی نمینویسیم.درواقع کارمون اورجینال نیست و کپیه.
کمتر کسی تاریخ اروپا رو مطالعه کرده ولی بیشترمون باهاش آشناییم.چطور؟از طریق رمان فانتزی.کسی هست که بگه با خوندن ارباب حلقه ها یا نغمه حتی یه ذره هم به اون دوره و فرهنگ علاقه پیدا نکرده؟مارتین فرهنگ و تاریخ اروپا رو به روشی هنرمندانه،ساده و جذاب به خواننده جهانی تحویل میده.
بقیه نویسنده ها هم همینطور.اصالت خودشون رو به روشی جذاب تبدیل به فانتزی میکنن جوری خواننده وطنی احساس غرور کنه و خارجی لذت ببره.
میدونم ایرانی نوشتن سخته و مرغ همسایه غازه ولی اگه قراره فانتزی بنویسین چرا یبارم ک شده ایرانی نمینویسین؟
نمونه نویسنده ایرانی که رمان ایرانی مینویسه رضا امیرخانیه.کسی که کتاباش استقبال فوق العاده ای داره و موفقه.
پ ن: رمان ایرانی قرار نیس حتما اسم شخصیتاش عربی باشه و تو دوره معاصر.دوران قبل اسلام سوژه خوبی برای شروعه

چیزی که تو داستانا همیشه مغز منو سوراخ میکنه ایده ال بودن شخصیت هاست!برای مثال شخصیت ایکس به طرز وحشتناکی خوش قیافه است انقدر که حضرت یوسف باید جلوش لنگ بندازه،موهای خوش حالتش،بینی خوش فرمش، لباش وای خدا! از طرفی شخصیت ایکس خیلیم باهوشه،نقشه ها و تاکتیکاش حرف نداره، همیشه باهوش ترین توی کلاس بوده و همیشه هم هر کاری میکنه نتیجه ی دلخواهو میگیره! و فکر میکنید همینجا تموم میشه؟نه شخصیت ایکس توی جنگیدنم همتا نداره میزنه همرو تو دو ثانیه پودر میکنه تازه مدل موهاشم خراب نمیشه:106:
شاید بگید دارم بزرگنمایی میکنم اما الان که دارم اینارو مینویسم حداقل ده مورد _اونم تو کتابای خیلی خفن_ ازین شخصیت های ارمانی تو دهنم رژه میرن.
پس اهای اهل قلم،
میدونم ما همه تمایل داریم بهترین باشیم،ما همه میخوایم هم به بهترین نحو ممکن درس بخونیم، هم ورزش کنیم، هم ساز بزنیم،هم بنویسیم و کارای هنری انجام بدیم، هم زنده بمونیم و هم روانمونو به فنا ندیم. اما نمیشه،غیر ممکنه! زندگی مجموعه ای از گزینه هاست که ما با انتخاب یسریشون بقیرو فدا میکنیم...
اقا یا خانوم نویسنده ی عزیز،وقتی یه شخصیت ایده ال مینویسی زیبایی انسان بودن رو ازش میگیری،بخش زیادی از ما رو نقص ها و کمبود هامون و واکنشی که بهشون نشون میدیم میسازن،تلاش برای بهترین بودن هیچ عیبی نداره بلکه ستایش هم میشه اما ما ادما ایده ال نیستیم و این مارو قشنگ و واقعی میکنه! یه شخصیت ایده ال صرفا یه ربات غیر قابل لمسه و من به شخصه از خوندن چنین شخصیت هایی هیچ _تاکید میکنم،هییییچ_ لذتی نمیبرم...
شخصیت هایی با نقص های طبیعی بنویسید و بهشون اجازه بدید که رشد کنن،بهشون اجازه بدید که زندگی کنن،اینطوری خواننده هم باهاشون رشد و زندگی میکنه!
_بعنوان مثال شخصیت جیس توی شدوهانترز یا شکارچیان سایه جزو اون شخصیت های بی نقص روی مخ بود که تازه جزو نقش های اصلی بود! اما از یه طرف شخصیت الک توی همین سری ازون شخصیت های واقعی بود که حسابی رشد کرد، از اشتباهاتش درس گرفتو اگه جایی لازم بود تغییر کرد. برای من به شخصه خیلی خیلی قابل لمس تر از جیس ایده ال خوش قیافه که همه ی دخترا عاشقشن بود. دقت کنید این سری کتابا جزو سری های پرطرفدار بین فانتزی خونای نوجوونه!_

خب منم چندتا موضوع رو میگم
سعی کنید نزارید حال روحی و احساسات شخصی در لحظه هگ روی روند داستان تاثیر بزاره

با مخاطب ارتباط داشته باشید، روند رشد قلمتون رو به شدت سرعت می بخشه
زیادم از مخاطبم تاتیر نگیرید
از موجودات جادویی که مثل نخود توی همه رمان ها هستند بیرون بکشید و موجودات جدید خلق کنید، حالا حتما لازم نیست قطعا تو رمانتون الف و کوتوله و دورف و.. باشه
بخاطر اینکه یک نفر دیگه با ایده ای شبیه مال شما داستان نوشته، مثلا با موضوع خون اشامی
نگید این موضوع قدیمیه و بیخیالش بشید

از رمانای خوب یاد بگیرید اما کپی نکنید، گاهی اوقات این کپی کردنه کاملا غیر ارادیه، بشینید فکر کنید ایده های خوبی بدست میاد

شخصیت خلق کنید، و از خلق شخصیت نترسید
اینکه توی رمانا یک شخصیت خوب مطلقه و یکی بد مطلق خیلی مسخرس به نطرم چون تو دنیای واقعی چنین چیزی وجود نداره
شخصیت ها میتونن خاکستری باشن، اصلا اشکالی ندلره شخصیت اصلی چندباری گند بزنه
و اینو بدونین که قرار نیست مجموع کارکترا بشه ادم بدا و ادم خوبا ، رو خلق شخصیت های خاکستری کار کنید چون خیلی کیفیت داستان رو بالا می برن

نیاز نیست شخصیتتون به سندرم قهرمان اسکول مبتلا بشه( این سندرم همیشه کتاب های مورد علاقه ام رو به گند کشیده)

راستش این مدت که دور بودم از همه چیز، فهمیدم خیلی اشکالات رو زمان به راحتی حل می‌کنه. بعضی چیزها واقعا راه حل ساده‌ای دارن و اون هم خوندنه. من چند وقتی میشه دیگه سر توصیفات و فضاسازی و این چیزها به هیچکس گیر ندادم 🙂 چون به مرور با مطالعه بیشتر و تمرین اوکی میشن.

پس اگه هرجا به مشکل بر خوردین، اول منطقی فکر کنین ایراد تکنیکاله یا ساده و موقت. همین