معلم ما اقای عربی

کلاس چهارم ابتدایی ، معلم زبان فارسی ما اقای عربی بود !
ادم بد انق و ترسناک ، خون سرد ، جوری به کتک زدن خو گرفته بود که انگار از کارهای روزمره هر معلمی کتک زدن بچهاست.
شک ندارم که شخصیت " مامور اسمیت " تو قیلم ماتریکس برداشتی از اقای عربی بود.جالب بود که هر وقت از لای در اتاق معلما بهش نگاه میکردم ، مشغول بذله گویی بود.
همیشه یه چایی دستش بود . قند رو با دوتا دندون خرگوشیش میگرفت و سرو صدا میکرد .

همیشه وقتی توی فیلمی یا کتابی فرعون مصری رو میبینم یاد اقای عربی میوفتم. ژستش روی صندلی جالب بود . دستوراتشم جالب بود . همیشه در حال دستور دادن بود . فلانی برو از دفتر اینو بیار ، یا تو پسر پاشو برو از ابدارخونه چایی بیار . داغ باشه ها .. یا ...
مهم ترین نکتش که همیشه باهاش بود . چوب دستیش بود . نمیدونم از چه درختی اونو کنده بود . سفت بود . محکم بود . ما هم نهیف بودیم. شل بودیم.
نگاه کردن به چوبه درد داشت ، چه برسه به این که یدونه نوش جون کنی.بعضی وقتا تو دفتر جا میذاشتش.همیشه یکیم مامور بود که چوب دستی هری پاتریشو براش بیاره . وقتی دستش میگرفت توی چشاش برق میزد. انگار بدون اون نصف هویتش از بین میرفت. یه بار به من گفت : برو از دفتر چوب دستیمو بیار.خیلی دلم میخواست برای یه بار اونو دستم بگیرم. باریک و محکم بود ، رنگشم به سرخی میزد. معلوم بود که روشو با سمباده صیقل داده بود . یعنی بچه های خودشم با اون میزنه. یا مثلا زنشو ... توی راهرو چند باری زدمش به دیوار . نوکش پرید.! وای خدای من .
وارد کلاس که شدم نفهمید. یه نفس راحت کشیدم . گذاشتش روی میز و رفت سر تخته.... اخر کلاس صدام کرد . گفت دفعه اخرت باشه با چوب من ور میری . دستمو گرفت و یه دونه محکم زد روی دستم . ذوق ذوق میکرد . ولی اون جوری که قکر میکردم درد نداشت. نه به اندازه دردایی که کشیدم .

همیشه پر از تناقص بود اسمش با هوییتش . روحیاتش با درسی که میداد ، شخصیت دوگانش ، شعر های حاقظ رو مثل راسل الن (( خواننده معروف متال)) میخوند . اگه حاقظ زنده بود بی شک دیگه شعر نمیگفت.وقتی کلاس چهارم تموم شد، تابستون رفتیم شمال ، توی اون همه زیبایی فقط چهره اقای عربی بود که تمام اون زیبای رو میشت و میبرد. بابام یه بار تو جلسه معلمین و اولیا دیده بودش، معلم معروفی بود. وقتی چشمام تو چشماش قفل شد ، انگار قاتل سریالی دیده بودم . مثل یه کابوس بود که با دیدنش حالم بد میشد.پدرم بهش سلام کرد . دست دادن و کمی صحبت های الکی رد و بدل شد.
از دور زن جونی با یه پسر هم سن و سال خودم داشت نزدیک میشد.. اقای عربی دوباره چشمش به من افتاد.

+خوبی ؟؟؟
-بله اقا .
+ تو تابستون درس میخونی یا فقط بازی میکنی ؟
-نه اقا پیک شادیمونو حل کردیم . مادرمون هروز با ما ریاضی کار میکنه...

دروغ گفتم . من از مدرسه بی زارم . من از درس بی زارم . من از این جا ، از این مکان هم بیزرام . روزی که مدرسه تعطیل شد پیک شادیمو تو جوب دمه مدرسه انداختم. رحیمیان و لشکری هم همین کارو کردن...بعد به مادرم گفتم که مدرسه امسال پیک نداده ...

دستی روی سرم کشید و مثل این که داره چوب اره میکنه رو سرم بازی بازی میکرد . تو همین لحظه مادر و پسر نزدیک شدن . معرقی کرد که همسرشه با مادرمم شروع به پچ پچ های زنونه کردن و از اون تاروفای مسخره.رد و بدل شد . " شما بفرمایین ... نه خواهش میکنم ... مه عربی خستس .." زیر چشمی به پسره نگاه میکردم . حس انتقام در من زنده شد. دستام و مشت کردم که بزنم زیر اون چشای ریزش ...
بابم گفت : سهیل چرا با دوستت بازی نمیکنی...؟

من نمیشنیدم . داشتم به این فکر میکردم که اقای عربی چه جوری میتونه اینقدر قشنگ فیلم بازی کنه . این همون ادمه ؟؟. کاش رحیمیان و لشکری هم بودن ... اونا میتونستن تصدیق حرفای من و زجر ای ما باشن... وقتی نگاهش میکردم . به نظرم ادم دیگه ای بود. مثل یه افتاب پرست موزی...

.... سهیل چرا با دوستت بازی نمیکنی ؟؟؟
برو ... برو اونجا ... توپتم ببر . فقط جلو چشم باش...
مامانم داد میزد : سهیییل دور نری مادر ... " از اون مادرانه های ابکی "

-اسمت چیه ؟؟
+ ایمان .
ایمان عربی ؟؟
+ از کجا میدونستی ؟
- خب خنگه بابات معلم ماست . کلاس چندمی
+ سوم.. دارم میرم چهارم .. معدلم 15 شد .!!!
-15 شدی . کلاس سوم !! بابات دعوات نکرد.
+نه . بابام خیلی مهربونه.
-یعنی هیچی بهت نگفت. هیچی . هیچی .
+گفتم که نه . قول داده برام دوچرخه ام میخره.. مگه تو خودت معدلت چند شد...؟
-من 20 شدم.
+ بیست واقعی ؟
- مگه بیست الکیم داریم... بابام برام اتاری خرید.
+ اتاری دوست دارم . بابام میگه خیلی گرونه.
-بیا خونه ما بازی کنیم.خب.
+باشه به بابام میگم.. " توی دلم هزارتا نقشه میکشیدم . انواع کتک زدن پسر بچه کلاس سومی خنگ "
+ فوتبال بلدی ؟
- اره..
+ بیا بازی کنیم. برو اونمور من میشوتم تو بگیر...

تو گرما گرم بازی یه پشت پای محکم براش گرفتم .خورد زمین و زانوی شلوارش رفت .. بچه نق نقوی بیچاره . چه گریه ایی میکرد. مامان بابا ها دویدن سمت ما . مامانش میزد تو کلش که ذلیل مرده تازه برات خریده بودم...
+سهیل چرا این جوری کردی !!؟؟
- اقای شاداب بچه ان دیگه . بازی میکنن . خورده زمین..اشکال نداره.. عوضش سهیل پسر درس خونیه
+ سهیل با دوستت برین دم اب خوری.. دستتو صورتشو بشوره..

تو راه تا دم ابخوری پارک ... توی اون همه ازدحام . مردم . بوی کباب و جوجه کباب من توی خودم بودم . در درونم احساس رضایت میکردم....

با تمام خوبی یا و بدیاش تابستون ما تموم شد. توی حیاط . لشکری و رحیمیان و دیدم. با سرعت رفتم به شمتشون ...

+ سلام سلام..
- سلام شاداب . خوبی.. تابستون کجا رفتی
+رفتیم شمال . اقای عربی رو دیدیم . باورتون میشه
*عربی !!!! وای تو چقدر بد شانسی. با چوب زدت .
+ نه. ولی من با پا زدم تو پای پسرش . زانوش زخم شد . دلم خنک شد..

خنده هر 3تامون رفت هوا . از ته دل ... اما پایان تمام خوشی ها بود . چون طبق برنامه مدرسه زنگ اول ادبیات فارسی بود. اسم معلم هارو با تمام روزای کلاس روی تابلو راهرو زده بودن..
رحیمیان زودتر رفته بود . برگشت سمت ما با حالتی خوشحال ..

-بچه هااا... شاداب .. لشکری !!!
+چی شده .. ؟
* چی شده ؟؟؟
- اسم اقای عربی تو لیست نبود . اقای ملک زاده معلم فارسیمونه .. میدونی کیه . همونی که رنو داره... به نظرم خیلی مهربونه...
+ واقعا میگی... هورااااا

صدای دلخراش زنگ مدرسه بلند شد...بچه ها مثل موشهای هیپ نو تیزم شده به سمت صف هاشون میرفتن....
وایی نه . خدای من !!!
این باور کردنی نیست ؟!!
ای وااااایی...

و کابوس کلاس پنجم ما شروع شد ... اقای عربی ناظم مدرسه شده بود. با همون چوبش . باهمون چهره انق و ترسناکش...

پایان .