مجموعه نامه‌ها.

روزها را در خزانی بی پایان سر کرده ام. به دنبال تو و به یادت سر کرده ام. برای دل خسته ام نوشته ها خط کرده ام. برای آن نگاهت نقش ها طرح کرده ام. اما چرا این دل خسته شکوایه سر می دهد. چرا برای سروده هایم ناله ها سر می دهند. در میان باد و نسیم از برای تو می نگارم، اما چرا نجوای پاسخت اینچنین شراره بار می رسد. به دنبال جوابم ای یار محبوب من. نگاشته ام را به باد می سپارم، شاید تو را بیابد و دل سوخته ام رهایی یابد.

آتش میسوزد. شمع ها آب میشود. تک تک اشک هایم بر کاغذ نامه میریزد و آنها را نم دار میکند. دود شمع ها ذهنم را پر میکند. و جا را برای فکر تو تنگ تر میکند.
هر روزی که نیستی بخشی از ذهنم به فراموشی می افتد، هر روز تاری در ذهنم تنیده میشود که چهره ات را می‌پوشاند. هر روز قلبم دوست دارد بیشتر به تو فکر کند، فکر کردنی که کمتر از دیروز است.
آن دم که برای نخستین بار دیدمت، اولین خاطره ای شد که فکر میکردم هرگز از یاد نخواهم برد، هرگز فراموش نخواهم کرد. و اولین خاطره ای شد که نشانم داد آن چیزی که فکر میکنیم با آن چیزی که خواهد شد چه قدر تفاوت دارد.
تنهاییم همواره غرق خاطرات مه آلودی از نگاهاست از رفتارها. تو تنها درون من قدم میزنی. آوازی میخوانی که هر دم برایم تازه است، آوازی که از یاد بردمش. تو تنها گره ای بودی که میتوانستم همواره احساسش کنم، همواره بخوانمش. و حالا این گره به اندازه یک آن از من فاصله دارد، به اندازه لحضه تحویل سال نو، به اندازه یه نفس کشیدن، یک پلک زدن، به اندازه بند زیر پای بند باز، به اندازه یک نگاه، به اندازه اولین نگاه، به اندازه شوقی که تنها یک دم در رگ هایم احساس کردم، به اندازه یک زندگی و یک مرگ، به اندازه آخرین نگاه، به اندازه ای که دیگر تنها نبودم، و به اندازه ای که تنها شدم.
دست در دست تو منتظر خواهم ماند، دست در دست تا ابد،حتی اگر...
حتی اگر...

پ.ن: شاید یادش رفته حتی اگر چی!

هرچی به عقب برمیگردم، یادم نمیاد، اولین بار کی و کجا بهت احساس پیدا کردم، نمیدونم کی فهمیدمت، ولی اینو میدونم که امروز خیلی به تو محتاجم، میدونی تو این همه سال چه بالا چه پایین گذشت، تو با بودنت میتونستی خیلی راحت ترش کنی.
این که همیشه در دسترس هستی خوبه، ولی وقتی به من محل نمیزاری ازارم میده، این که هر روز میبینمت هم ارامش میده، اما این که حتی تو چشمام نگاه نمیکنی اذیتم میکنه، من همیشه بهترین جا رو واسه تو نگه داشتم، زمانی هم که پیشم هستی هرچند کم، نهایت سعیم رو میکنم که خوب ازت نگهداری کنم، جنس لباست رو دوست دارم، حتی رنگ بندیش، ولی این که همه ادما بهت بها میدن کمی گیجم میکنه، بیشتر اهل عملی تا حرف، بودنت سندیه برای بقا.
اول نامه یادم رفت سلامی عرض کنم.
سلام پول عزیز. راستی پدرم هم به سلام میرسونه، همه خانواده بهت ارادت دارن، فکر میکنم به قدری بزرگ و عاقل باشی که نصیحت من به دردت بخوره، اما با ادم های خوبی رفاقت نمیکنی، درسته که همه تو رو میخوان، ولی میتونی کمی دقت کنی، ادمای زیادی با وجود تو دنیاشون فرق میکنه. راستی امسال عید بهت خیلی احتیاج دارم، سعی بیای و زود بیای.
پایان