یاقوت سرخ

کتاب عاشقانه؟ اینجا همه فانتزی کار میکنن ها
البته اون خط آخر سفر در زمانه؟ علمی - تخیلی؟

hamid;30737:
کتاب عاشقانه؟ اینجا همه فانتزی کار میکنن ها
البته اون خط آخر سفر در زمانه؟ علمی - تخیلی؟

تقریبا توی همه داستانای ادبیات گمانه زن می شه رمنس پیدا کرد. حتی فانتزی خشنی مثل وارکرافت (آرتاس و جاینا پرادمور).

ﯾﮏ
اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺻﺒﺢ روز دوﺷﻨﺒﻪ، در ﻏﺬاﺧﻮري ﻣﺪرﺳﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم. ﺑﺮاي ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﻮار ﺗﺮن ﻫﻮاﯾﯽ از ﺑﺎﻻﺗﺮﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ در ﺣﺮﮐﺖ ﺑﺎﺷﻢ. ﻓﻘﻂ دو ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ وﻟﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺪت ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﺗﺎ ﯾﮏ ﻇﺮف ﭘﺮ از ﭘﻮره ﺳﯿﺐ زﻣﯿﻨﯽ و آب ﮔﻮﺷﺖ را روي ﻟﺒﺎس ﻣﺪرﺳﻪ ام ﺑﺮﯾﺰم. ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪم ﻇﺮف را ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﮕﯿﺮم وﻟﯽ ﮐﺎرد و ﭼﻨﮕﺎﻟﻢ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ روي زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎدﻧﺪ.
وﻗﺘﯽ داﺷﺘﻢ آﺛﺎر ﺧﺮاﺑﮑﺎري را ﺗﺎ ﺟﺎي ﻣﻤﮑﻦ ﺗﻤﯿﺰ ﻣﯽ ﮐﺮدم، دوﺳﺘﻢ ﻟﺰﻟﯽ1 ﮔﻔﺖ: در ﻫﺮ ﺣﺎل، ﻣﺰه اﯾﻨﻬﺎ ﯾﻪ ﺟﻮرﯾﻪ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر از روي زﻣﯿﻦ ﺟﻤﻌﺶ ﮐﺮدي. اﮔﻪ دوﺳﺖ داري ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﻣﺎل ﻣﻨﻢ ﺑﮕﯿﺮي ﺑﺮﯾﺰي روي ﻟﺒﺎﺳﺖ."
ﻧﻪ، ﻣﻤﻨﻮن". اﺗﻔﺎﻗﺎ ﺑﻠﻮز ﻟﺒﺎس ﻓﺮم دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﺳﻨﺖ ﻟﻨﻮﮐﺲ2 ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ رﻧﮓ ﭘﻮره ﺳﯿﺐ زﻣﯿﻨﯽ ﻫﻢ ﺑﻮد، وﻟﯽ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ اﺛﺮ ﻏﺬاي ﻣﻦ روي آن ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد. دﮐﻤﻪ ﻫﺎي ژاﮐﺖ آﺑﯽ ﺗﯿﺮه ام را ﺗﺎ ﺑﺎﻻ ﺑﺴﺘﻢ. ﺳﯿﻨﺘﯿﺎ دﯾﻞ3 ﮔﻔﺖ: اﯾﻨﻢ ﮔﻮﺋﻨﯽ4 ﮐﻪ ﺑﺎزم ﺑﺎ ﻏﺬاش ﺑﺎزي ﻣﯽ ﮐﻨﻪ! ﮐﻨﺎر
ﻣﻦ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﻫﺎ، ﺷﻠﺨﺘﻪ ﺧﺎﻧﻢ."
اﻧﮕﺎر ﮐﻪ اﮔﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮدم ﺑﺎﺷﻪ، ﻣﯿﺎم ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﺑﺸﯿﻨﻢ، ﺳﯿﻦ5."
اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ، واﻗﻌﯿﺖ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ اﻏﻠﺐ اوﻗﺎت ﺑﺎ ﻧﺎﻫﺎر ﻣﺪرﺳﻪ ام
ﮐﻤﯽ ﻣﺸﮑﻞ دارم. ﻫﻤﯿﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﭘﻮدﯾﻨﮕﻢ از ﻇﺮف ﺑﯿﺮون ﭘﺮﯾﺪ
و ﭼﻨﺪ ﻗﺪم آن ﻃﺮف ﺗﺮ، درﺳﺖ روي ﻣﺎﮐﺎروﻧﯽ ﯾﮏ ﭘﺴﺮ ﺳﺎل ﻫﻔﺘﻤﯽ اﻓﺘﺎد. ﻫﻔﺘﻪ ﻗﺒﻞ از آن، آب ﻣﯿﻮه ام را رﯾﺨﺘﻢ و روي ﻫﻤﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ دور ﻣﯿﺰ ﻣﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﭘﺎﺷﯿﺪ. اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻪ ﺳﺮﺧﮏ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. و واﻗﻌﺎ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر اﯾﻦ ﮐﺮاوات ﻣﺴﺨﺮه ﮐﻪ ﺑﺨﺸﯽ از ﻟﺒﺎس ﻓﺮم ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﺎﺳﺖ در ﺳﺲ، آب ﻣﯿﻮه ﯾﺎ ﺷﯿﺮ ﻓﺮو رﻓﺘﻪ اﺳﺖ. ﻓﻘﻂ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ در آن ﻣﻮاﻗﻊ اﺣﺴﺎس ﺳﺮﮔﯿﺠﻪ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم. وﻟﯽ اﺣﺘﻤﺎﻻ ﻓﻘﻂ ﺧﯿﺎل ﻣﯽ ﮐﺮدم. اﺧﯿﺮا ﺧﯿﻠﯽ در ﻣﻮرد اﺣﺴﺎس ﺳﺮﮔﯿﺠﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﺷﺪ.
اﻟﺒﺘﻪ، ﻧﻪ ﺳﺮﮔﯿﺠﻪ ﻣﻦ: ﺣﻤﻼت ﺳﺮﮔﯿﺠﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻪ ام ﺷﺎرﻟﻮت. ﺷﺎرﻟﻮت، زﯾﺒﺎ و ﻣﻌﺼﻮم، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ، درﺳﺖ ﮐﻨﺎر ﺳﯿﻨﺘﯿﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻮﻗﺮاﻧﻪ ﭘﻮره ﺳﯿﺐ زﻣﺎﻧﯽ را در دﻫﺎن ﻇﺮﯾﻔﺶ ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺖ.
ﮐﻞ ﺧﺎﻧﻮاده در ﺣﺎل اﻧﺘﻈﺎر ﭘﺮ ﻫﯿﺠﺎﻧﯽ ﺑﺮاي وﻗﻮع ﺣﻤﻠﻪ ﺳﺮﮔﯿﺠﻪ ﺷﺎرﻟﻮت ﺑﻮدﻧﺪ. اﮐﺜﺮ روزﻫﺎ، ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ، ﻟﯿﺪي آرﯾﺴﺘﺎ1 ﻫﺮ ده دﻗﯿﻘﻪ ﯾﮏ ﺑﺎر از ﺷﺎرﻟﻮت ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﭼﻪ اﺣﺴﺎﺳﯽ دارد. ﺧﺎﻟﻪ ﮔﻠﻨﺪا2، ﻣﺎدر ﺷﺎرﻟﻮت، اﯾﻦ ﻓﻮاﺻﻞ ده دﻗﯿﻘﻪ اي ﺑﯿﻦ ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﻫﺎي ﻟﯿﺪي آرﯾﺴﺘﺎ را ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺳﺆال در ﻣﻮرد ﺳﺮﮔﯿﺠﻪ ﭘﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد.
و ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﺎرﻟﻮت ﻣﯽ ﮔﻔﺖ اﺣﺴﺎس ﮔﯿﺠﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ، ﻟﯿﺪي آرﯾﺴﺘﺎ ﻟﺐ ﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﺸﺎر ﻣﯽ داد و ﺧﺎﻟﻪ ﮔﻠﻨﺪا آه ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ. ﯾﺎ ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت ﺑﺮﻋﮑﺲ اﯾﻦ ﮐﺎر را اﻧﺠﺎم ﻣﯽ دادﻧﺪ.
ﺑﻘﯿﻪ ي ﻣﺎ، ﻣﺎدرم، ﺧﻮاﻫﺮم ﮐﺎروﻟﯿﻦ، ﺑﺮادرم ﻧﯿﮏ و ﻋﻤﻪ ﺑﺰرگ ﻣﺪي1 ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻤﺎن را ﮔﺮد ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. اﻟﺒﺘﻪ، در اﺑﺘﺪا ﻫﯿﺠﺎن اﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﺮدي ﺑﺎ ژن ﺳﻔﺮ زﻣﺎن را در ﺧﺎﻧﻮاده داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ وﻟﯽ ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ زﻣﺎن، ﻫﯿﺠﺎن ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﮐﻤﺮﻧﮓ ﺷﺪ. ﺣﺘﯽ ﮔﺎﻫﯽ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻫﯿﺎﻫﻮ در ﻣﻮرد ﺷﺎرﻟﻮت دﯾﮕﺮ زﯾﺎدي اﺳﺖ.
ﺧﻮد ﺷﺎرﻟﻮت، اﻏﻠﺐ اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺧﻮد را در ﭘﺸﺖ ﯾﮏ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻮﻧﺎﻟﯿﺰاﯾﯽ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯽ ﮐﺮد. اﮔﺮ ﻣﻦ ﺟﺎي او ﺑﻮدم، ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﺳﺮﮔﯿﺠﻪ ﺷﺮوع ﻧﺸﻮد ﻫﯿﺠﺎن زده ﺑﺎﺷﻢ ﯾﺎ ﻧﮕﺮان ﺷﻮم. ﺧﻮب، راﺳﺘﺶ، اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯽ ﺷﺪم. ﻣﻦ آدم ﮐﻤﺮوﯾﯽ ﻫﺴﺘﻢ و آراﻣﺶ و ﺳﮑﻮت را دوﺳﺖ دارم.
ﻟﯿﺪي آرﯾﺴﺘﺎ ﻫﺮ روز ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: "دﯾﺮ ﯾﺎ زود اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻣﯿﻔﺘﻪ و ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ آﻣﺎده ﺑﺎﺷﯿﻢ." ﻣﺴﻠﻤﺎ، ﺑﻌﺪ از ﻧﺎﻫﺎر در ﮐﻼس ﺗﺎرﯾﺦ آﻗﺎي وﯾﺘﻤﻦ1 اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎد. ﻣﻦ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮدم، ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري را ﺗﺮك ﮐﺮدم. ﯾﮏ ﻣﻮي ﺳﯿﺎه در دﺳﺮم ﮐﻪ ﭘﺎي ﺳﯿﺐ ﺑﻮد ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ ﻣﻮي ﺧﻮدم اﺳﺖ ﯾﺎ ﯾﮑﯽ از ﮐﺎرﮐﻨﺎن ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري. در ﻫﺮ ﺣﺎل، دﯾﮕﺮ رﻏﺒﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮردن ﻧﺪاﺷﺘﻢ.
آﻗﺎي وﯾﺘﻤﻦ ﺑﺮﮔﻪ اﻣﺘﺤﺎﻧﯽ ﺗﺎرﯾﺦ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ را ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ. ﻣﺸﺨﺼﻪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ آﻣﺎده ﺑﻮدﯾﺪ. ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺷﺎرﻟﻮت. ﻧﻤﺮه ﮐﺎﻣﻞ رو ﮔﺮﻓﺘﯽ." ﺷﺎرﻟﻮت ﻣﻮﻫﺎي ﺑﺮاق ﻗﺮﻣﺰ ﺧﻮد را از ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﻨﺎر زد و ﮔﻔﺖ: "ﭼﻪ ﺧﻮب!" اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ اﻣﺘﺤﺎن ﺑﺮاﯾﺶ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮده اﺳﺖ. ﺣﺘﯽ ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮﯾﻦ ﻧﻤﺮه را در ﻫﻤﻪ درس ﻫﺎ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ.
وﻟﯽ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﻦ و ﻟﺰﻟﯽ ﻫﻢ از ﻧﻤﺮه ﻫﺎﯾﻤﺎن راﺿﯽ ﺑﻮدﯾﻢ. ﻫﺮ دو ﻧﻤﺮه 19 ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﻫﺮﭼﻨﺪ "آﻣﺎدﮔﯽ" ﻣﺎ ﺑﺮاي اﻣﺘﺤﺎن ﺷﺎﻣﻞ ﺧﻮردن ﭼﯿﭙﺲ و ﺑﺴﺘﻨﯽ در ﺣﺎل ﺗﻤﺎﺷﺎي ﮐﯿﺖ ﺑﻼﻧﺸﺖ2 در ﻓﯿﻠﻢ اﻟﯿﺰاﺑﺖ: ﻋﺼﺮ ﻃﻼﯾﯽ" ﺑﻮد. اﻟﺒﺘﻪ، ﻣﺎ در اﯾﻦ ﮐﻼس ﺑﻪ درس ﮔﻮش داده ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع در ﻣﻮرد ﺳﺎﯾﺮ درس ﻫﺎﯾﻤﺎن ﺻﺎدق ﻧﺒﻮد.
ﮐﻼس ﻫﺎي آﻗﺎي وﯾﺘﻤﻦ آﻧﻘﺪر ﺟﺬاب ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﺑﻪ درس ﮔﻮش ﻧﮑﺮد. ﺧﻮد آﻗﺎي وﯾﺘﻤﻦ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد. اﻏﻠﺐ دﺧﺘﺮﻫﺎ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﯾﺎ ﻧﻪ ﭼﻨﺪان ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﻋﺎﺷﻖ او ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﻌﻠﻢ ﺟﻐﺮاﻓﯿﺎي ﻣﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺎﻧﺘﺮ1 ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر. او ﻫﺮ ﺑﺎر آﻗﺎي وﯾﺘﻤﻦ از ﮐﻨﺎرش ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ، ﺳﺮخ ﻣﯽ ﺷﺪ. آﻗﺎي وﯾﺘﻤﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺑﻮد. ﻫﻤﻪ دﺧﺘﺮﻫﺎ اﯾﻨﻄﻮر ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ، ﺑﻪ ﺟﺰ ﻟﺰﻟﯽ. ﻟﺰﻟﯽ ﻋﻘﯿﺪه داﺷﺖ آﻗﺎي وﯾﺘﻤﻦ ﺷﺒﯿﻪ ﺳﻨﺠﺎب ﻫﺎي ﮐﺎرﺗﻮﻧﯽ اﺳﺖ.
ﻫﺮ وﻗﺖ ﺑﺎ اون ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﻗﻬﻮه اي ﺑﺰرﮔﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﻨﻪ، اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﻓﻨﺪق ﺑﻬﺶ ﺑﺪم." او ﺣﺘﯽ ﺳﻨﺠﺎب ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﭘﺎرك ﻣﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪﻧﺪ را ﻫﻢ آﻗﺎي وﯾﺘﻤﻦ ﺻﺪا ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻣﺴﺨﺮه ﺑﻮد وﻟﯽ اﯾﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻣﺴﺮي ﺑﻮد و ﻫﻤﯿﺸﻪ وﻗﺘﯽ ﯾﮏ ﺳﻨﺠﺎب از ﮐﻨﺎر ﻣﻦ رد ﻣﯽ ﺷﺪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ: "اوه، اون آﻗﺎي وﯾﺘﻤﻦ ﭼﺎق ﮐﻮﭼﻮﻟﻮي ﻧﺎز رو ﺑﺒﯿﻦ!"
ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺮﯾﺎن ﺳﻨﺠﺎب، دﻟﯿﻠﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻣﻦ و ﻟﺰﻟﯽ ﺗﻨﻬﺎ دﺧﺘﺮﻫﺎي ﮐﻼس ﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ دﯾﻮاﻧﻪ ي آﻗﺎي وﯾﺘﻤﻦ ﻧﺒﻮدﯾﻢ. ﻣﻦ داﺋﻤﺎ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻋﺎﺷﻖ او ﺷﻮم )ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﭘﺴﺮﻫﺎي ﮐﻼس ﻣﺎ ﮐﺎﻣﻼ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﺎﺷﺪ( وﻟﯽ ﻓﺎﯾﺪه اي ﻧﺪاﺷﺖ. ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺳﻨﺠﺎﺑﯽ، ﮐﺎﻣﻼ در ذﻫﻦ ﻣﻦ ﺟﺎ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و از ﺑﯿﻦ ﻧﻤﯽ رﻓﺖ.
ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﯿﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺳﻨﺠﺎب ﺣﺲ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ؟
ﺳﯿﻨﺘﯿﺎ اﯾﻦ ﺷﺎﯾﻌﻪ را درﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ آﻗﺎي وﯾﺘﻤﻦ در زﻣﺎن داﻧﺸﺠﻮﯾﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺪل ﻟﺒﺎس ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮده و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺪرك، ﺗﺒﻠﯿﻐﯽ را از ﯾﮏ ﻣﺠﻠﻪ ﮐﻪ ﻣﺮدي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ آﻗﺎي وﯾﺘﻤﻦ را در ﺣﺎل اﺳﺘﻔﺎده از ﺷﺎﻣﭙﻮ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ داد ﺑﺮﯾﺪه ﺑﻮد.
اﻟﺒﺘﻪ، ﺑﻪ ﺟﺰ ﺳﯿﻨﺘﯿﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ﻣﺮدي ﮐﻪ در ﺗﺒﻠﯿﻎ ﺷﺎﻣﭙﻮ اﺳﺖ آﻗﺎي وﯾﺘﻤﻦ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﺪل ﺗﺒﻠﯿﻎ ﻓﺮورﻓﺘﮕﯽ ﭼﺎﻧﻪ داﺷﺖ و آﻗﺎي وﯾﺘﻤﻦ ﻧﺪاﺷﺖ.
ﭘﺴﺮﻫﺎي ﮐﻼس ﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ آﻗﺎي وﯾﺘﻤﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻪ ﺧﺼﻮص، ﮔﻮردون ﮔﻠﺪرﻣﻦ1 اﺻﻼ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﺤﻤﻠﺶ ﮐﻨﺪ ﭼﻮن ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ آﻗﺎي وﯾﺘﻤﻦ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﺎ ﺑﯿﺎﯾﺪ، ﻫﻤﻪ دﺧﺘﺮﻫﺎي ﮐﻼس ﻋﺎﺷﻖ ﮔﻮردون ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﺎﯾﺪ اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻋﺎﺷﻖ او ﺑﻮدم وﻟﯽ ﻓﻘﻂ ﯾﺎزده ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد و ﮔﻮردون ﻫﻨﻮز ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﻣﺰه ﺑﻮد. اﻻن در ﺷﺎﻧﺰده ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻓﻘﻂ اﺣﻤﻖ ﺑﻮد. و ﺻﺪاﯾﺶ ﻫﻢ در دوﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮐﻠﻔﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد. وﻟﯽ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ، ﺗﺮﮐﯿﺐ ﻏﺮش ﮐﺮدن و ﺟﯿﺮﺟﯿﺮ ﻣﺎﻧﻊ از ﻣﺰﺧﺮف ﮔﻔﺘﻦ داﺋﻤﯽ او ﻧﻤﯽ ﺷﺪ.
ﮔﻮردون ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻤﺮه ﭘﺎﯾﯿﻨﯽ ﮐﻪ در اﻣﺘﺤﺎن ﺗﺎرﯾﺦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد. "اﯾﻦ ﺗﺒﻌﯿﻀﻪ آﻗﺎي وﯾﺘﻤﻦ. ﺣﻖ ﻣﻦ ﺣﺪاﻗﻞ 15 ﺑﻮد. ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯿﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﻪ ﭘﺴﺮم ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﺮه ﺑﺪ ﺑﺪﯾﻦ."
آﻗﺎي وﯾﺘﻤﻦ ﺑﺮﮔﻪ ﮔﻮردون را ﮔﺮﻓﺖ، ﯾﮏ ﺻﻔﺤﻪ ورق زد و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ از روي آن ﺧﻮاﻧﺪ: "اﻟﯿﺰاﺑﺖ اول اﻧﻘﺪر زﺷﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮد. ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ او ﺑﺎﮐﺮه زﺷﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ." ﮐﻞ ﮐﻼس ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ. ﻮردون از ﺧﻮدش دﻓﺎع ﮐﺮد: "ﺧﺐ؟ ﻣﮕﻪ درﺳﺖ ﻧﮕﻔﺘﻢ؟ ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻨﻪ
ﮐﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎي ورﻗﻠﻤﺒﯿﺪه و ﻟﺐ ﻫﺎي ﻧﺎزك و ﻣﺪل ﻣﻮي ﻋﺠﯿﺒﺶ رو ﺑﺒﯿﻨﯿﻦ."
ﻣﺎ ﻋﮑﺲ ﻫﺎي ﺧﺎﻧﺪان ﺗﻮدور1 را در ﮔﺎﻟﺮي ﻣﻠﯽ ﭘﺮﺗﺮه2 دﯾﺪه ﺑﻮدﯾﻢ و ﻗﻄﻌﺎ در آن ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻫﺎ ﻣﻠﮑﻪ اﻟﯿﺰاﺑﺖ اول ﭼﻨﺪان ﺷﺒﺎﻫﺘﯽ ﺑﻪ ﮐﯿﺖ
ﺑﻼﻧﺸﺖ ﻧﺪاﺷﺖ. وﻟﯽ اوﻻ، ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ در آن زﻣﺎن ﻟﺐ ﻫﺎي ﻧﺎزك و ﺑﯿﻨﯽ ﺑﺰرگ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﯿﮏ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯽ ﺷﺪه و ﺛﺎﻧﯿﺎ، ﻟﺒﺎس ﻫﺎﯾﺶ ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺳﻮم اﯾﻨﮑﻪ درﺳﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻟﯿﺰاﺑﺖ اول ﻫﻤﺴﺮي ﻧﺪاﺷﺖ وﻟﯽ ﻋﺸﺎق زﯾﺎدي داﺷﺖ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از آﻧﻬﺎ ﺳﺮ ... اﺳﻤﺶ ﭼﻪ ﺑﻮد؟ در ﻫﺮ ﺣﺎل، ﮐﻼﯾﻮ اوون1 ﻧﻘﺶ او را در ﻓﯿﻠﻢ دوم ﺑﺎزي ﻣﯽ ﮐﺮد.
آﻗﺎي وﯾﺘﻤﻦ ﺑﻪ ﮔﻮردون ﮔﻔﺖ: "او ﺑﺎ ﻋﻨﻮان ﻣﻠﮑﻪ ﺑﺎﮐﺮه ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﭼﻮن ..." ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺑﻪ ﺷﺎرﻟﻮت ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. "ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﻪ ﺷﺎرﻟﻮت؟ ﺳﺮت درد ﻣﯽ ﮐﻨﻪ؟"
ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺷﺎرﻟﻮت ﮐﻪ ﺳﺮش را در دﺳﺘﺎﻧﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد، ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﻧﺪ. اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﻨﻢ... ﻓﻘﻂ اﺣﺴﺎس ﺳﺮﮔﯿﺠﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ." و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. "ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ دور ﺳﺮم ﻣﯽ ﭼﺮﺧﻪ." ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم. ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺧﻮب، ﺷﺮوع ﺷﺪ. ﻟﯿﺪي آرﯾﺴﺘﺎ و ﺧﺎﻟﻪ ﮔﻠﻨﺪا از ﺧﻮﺷﯽ ﭘﺮواز ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺮد.
ﻟﺰﻟﯽ زﯾﺮﻟﺐ ﮔﻔﺖ: "واي، ﭼﻪ ﺑﺎﺣﺎل. اﻻن ﯾﻬﻮ ﻏﯿﺐ ﻣﯽ ﺷﻪ؟" ﺑﺎ وﺟﻮدي ﮐﻪ ﻟﯿﺪي آرﯾﺴﺘﺎ داﺋﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺤﺖ ﻫﯿﭻ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﺣﻖ ﻧﺪارﯾﻢ ﭼﯿﺰي در ﻣﻮرد ﻣﺸﺨﺼﺎت ﺧﺎص ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺎن ﺑﻪ اﻓﺮاد ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ، ﻣﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ در ﻣﻮرد ﻟﺰﻟﯽ اﯾﻦ ﻗﺎﻧﻮن را ﻧﺎدﯾﺪه ﺑﮕﯿﺮم. ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ، او ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ دوﺳﺘﻢ ﺑﻮد و ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ دوﺳﺖ ﻫﺎ از ﻫﻢ رازي را ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ.
از زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﺎرﻟﻮت را ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ )ﮐﻪ در واﻗﻊ ﮐﻞ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺑﻮده(، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﯽ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻪ اﺳﺖ. وﻟﯽ ﻣﻦ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ. ﺧﺪا ﻣﯽ داﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﮔﻠﻨﺪا ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد.
ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻪ آﻗﺎي وﯾﺘﻤﻦ ﮔﻔﺘﻢ: "ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﯿﺴﺖ. ﻣﻦ ﺷﺎرﻟﻮت رو ﻣﯽ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ."
آﻗﺎي وﯾﺘﻤﻦ ﺑﻪ ﺷﺎرﻟﻮت ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد. ﮔﻔﺖ: "ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﮐﺎر درﺳﺘﯿﻪ ﮔﻮﺋﻨﺖ. اﻣﯿﺪوارم ﺣﺎﻟﺖ زود ﺧﻮب ﺷﻪ ﺷﺎرﻟﻮت."
ﺷﺎرﻟﻮت ﮔﻔﺖ: "ﻣﻤﻨﻮن." در راه ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻦ از ﮐﻼس ﺗﻌﺎدﻟﺶ را ﮐﻤﯽ از دﺳﺖ داد. "داري ﻣﯿﺎي ﮔﻮﺋﻨﯽ؟"
ﺑﺎزوﯾﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﺮاي ﺷﺎرﻟﻮت ﻣﻬﻢ ﻫﺴﺘﻢ. اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﯾﮏ ﺑﺎر ﻫﻢ ﮐﻪ ﺷﺪه ﻣﻮرد ﻧﯿﺎز ﺑﺎﺷﯽ. از ﺟﻠﻮي ﻟﺰﻟﯽ ﮐﻪ رد ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: "ﯾﺎدت ﻧﺮه زﻧﮓ ﺑﺰﻧﯽ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﯽ ﭼﯽ ﺷﺪ."
ﺷﺎرﻟﻮت ﮐﻪ ﺧﺎرج از ﮐﻼس اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻤﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ وﺳﺎﯾﻠﺶ را از ﮐﻤﺪ ﺑﺮدارد وﻟﯽ ﻣﻦ ﻣﺤﮑﻢ آﺳﺘﯿﻨﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻢ. "اﻻن ﻧﻪ ﺷﺎرﻟﻮت! ﺑﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ. ﻟﯿﺪي آرﯾﺴﺘﺎ ﻣﯿﮕﻪ
ﺷﺎرﻟﻮت ﮔﻔﺖ: "ﺗﻤﻮم ﺷﺪ."
ﺧﻮب ﮐﻪ ﭼﯽ؟ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺮﮔﺮده." ﺷﺎرﻟﻮت اﺟﺎزه داد او را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﺮوﺟﯽ ﺑﺒﺮم. "اون ﮔﭻ رو ﮐﺠﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ؟" ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ ﺟﯿﺐ ﮐﺘﻢ را ﮔﺸﺘﻢ. "ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ، اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ. ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ. ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ؟ ﺗﺮﺳﯿﺪي؟ ﭼﻪ ﺳﻮال ﻣﺴﺨﺮه اي، ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ. ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﯿﺠﺎن زده م." ﻋﯿﺒﯽ ﻧﺪاره. ﻧﻪ، ﻧﺘﺮﺳﯿﺪم." از ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮم راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ. ﻫﻤﺎن ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺮاﻓﺎده ﻇﺮﯾﻒ ﻣﻮﻧﺎﻟﯿﺰاﯾﯽ را ﺑﻪ ﻟﺐ داﺷﺖ. ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﭼﻪ ﭼﯿﺰي را ﭘﺸﺖ آن ﻣﺨﻔﯽ ﮐﺮده اﺳﺖ. ﺧﺐ، ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ؟"
ﺷﺎرﻟﻮت ﺟﻮاب داد: "ﭼﻪ ﻓﺎﯾﺪه اي داره؟"
ﻓﻘﻂ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم..."
ﺷﺎرﻟﻮت ﮔﻔﺖ:"ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن رو ﺑﺬار ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﻣﻦ، ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش."
از ﭘﻠﻪ ﻫﺎي ﺳﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﺟﯿﻤﺰ ﻫﻤﯿﺸﻪ روي آن ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﯿﻢ. وﻗﺘﯽ ﻣﺎ را دﯾﺪ از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ وﻟﯽ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ او ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم. ﻣﺸﮑﻞ ﺟﯿﻤﺰ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ دﯾﮕﺮي ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ او را ﺑﺒﯿﻨﺪ ﯾﺎ ﺻﺪاﯾﺶ را ﺑﺸﻨﻮد - ﻓﻘﻂ ﻣﻦ.
ﺟﯿﻤﺰ ﯾﮏ روح ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ ﺑﻮد ﮐﻪ وﻗﺘﯽ اﻓﺮاد دﯾﮕﺮي ﺑﻪ ﺟﺰ ﻟﺰﻟﯽ دور و ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﻧﮑﻨﻢ. ﻟﺰﻟﯽ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﺮاي ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺟﯿﻤﺰ ﺷﮏ ﻧﮑﺮد. او ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎور ﻣﯽ ﮐﺮد و اﯾﻦ، ﯾﮑﯽ از دﻻﯾﻠﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ دوﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻮد. ﻓﻘﻂ ﻣﺘﺄﺳﻒ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﺮا ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺧﻮدش ﺟﯿﻤﺰ را ﺑﺒﯿﻨﺪ و ﺑﺎ او ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ.
وﻟﯽ ﻣﻦ از اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﭼﻮن وﻗﺘﯽ ﺟﯿﻤﺰ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻟﺰﻟﯽ را دﯾﺪ ﮔﻔﺖ: "ﺧﺪاي ﻣﺘﻌﺎل، اﯾﻦ ﮐﻮدك ﺑﯿﭽﺎره ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺳﺘﺎره ﻫﺎي آﺳﻤﺎن ﮐﮏ و ﻣﮏ دارد! اﮔﺮ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ اﺳﺘﻔﺎده از ﯾﮏ ﻣﺤﻠﻮل ﺳﻔﯿﺪ ﮐﻨﻨﺪه ﺧﻮب ﻧﮑﻨﺪ، ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺷﻮﻫﺮ ﮔﯿﺮ ﻧﻤﯽ آورد!"
در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ اوﻟﯿﻦ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻟﺰﻟﯽ وﻗﺘﯽ او را ﺑﻪ ﺟﯿﻤﺰ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮔﻔﺖ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ "ازش ﺑﭙﺮس ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺟﺎﯾﯽ ﮔﻨﺞ ﻣﺨﻔﯽ ﮐﺮده."
ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺟﯿﻤﺰ از آن ﻧﻮع اﻧﺴﺎن ﻫﺎي ﮔﻨﺞ ﻣﺨﻔﯽ ﮐﻦ ﻧﺒﻮد و ﮐﻤﯽ ﻫﻢ از اﯾﻦ ﺣﺮف ﻟﺰﻟﯽ اﺣﺴﺎس ﺗﻮﻫﯿﻦ ﮐﺮد. او ﺧﯿﻠﯽ زود اﺣﺴﺎس ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻟﺰﻟﯽ در ﻣﻼﻗﺎت اول ﭘﺮﺳﯿﺪ: "ﺷﻔﺎﻓﻪ؟ ﯾﺎ ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺳﯿﺎه و ﺳﻔﯿﺪه؟" ﺟﯿﻤﺰ دﻗﯿﻘﺎ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻘﯿﻪ اﻓﺮادي ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽ دﯾﺪم. اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﺟﺰ ﻟﺒﺎس ﻫﺎﯾﺶ. ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ از ﺗﻮش رد ﺑﺸﯽ؟" ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ. ﺗﺎ ﺣﺎﻻ اﻣﺘﺤﺎن ﻧﮑﺮدم." ﻟﺰﻟﯽ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮد: "ﭘﺲ اﻻن اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻦ."
ﺟﯿﻤﺰ ﻗﺼﺪ ﻧﺪاﺷﺖ اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﺪ ﻣﻦ اﯾﻦ ﮐﺎر را اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻨﻢ. ﻣﻨﻈﻮرش از روح ﭼﯿﺴﺖ؟ ﺟﯿﻤﺰ آﮔﻮﺳﺘﻮس ﭘﺮﮔﺮﯾﻨﻪ ﭘﯿﻤﭙﻮل ﺑﻮﺗﺎم ﺷﺮﯾﻒ1، وارث ﭼﻬﺎردﻫﻤﯿﻦ ارل ﻫﺎرﺳﺪﯾﻞ2، ﻫﯿﭻ ﺗﻮﻫﯿﻨﯽ را از
دﺧﺘﺮان ﺟﻮان ﺗﺤﻤﻞ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ!"
ﺟﯿﻤﺰ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﺴﯿﺎري از روح ﻫﺎي دﯾﮕﺮ، ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد ﻗﺒﻮل ﮐﻨﺪ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ زﻧﺪه ﻧﯿﺴﺖ. ﻫﺮ ﭼﻘﺪر ﻫﻢ ﺗﻼش ﻣﯽ ﮐﺮد ﻣﺮدﻧﺶ را ﺑﻪ ﯾﺎد ﻧﻤﯽ آورد. ﺟﯿﻤﺰ و ﻣﻦ ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ در اوﻟﯿﻦ روزي ﮐﻪ ﺑﻪ دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﺳﻨﺖ ﻟﯿﻨﻮﮐﺲ آﻣﺪم ﺑﺎ ﻫﻢ آﺷﻨﺎ ﺷﺪﯾﻢ وﻟﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺟﯿﻤﺰ ﻫﻤﯿﻦ ﭼﻨﺪ روز ﭘﯿﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﮐﻠﻮپ ﺧﻮد ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎزي ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن ﺧﻮد در ﻣﻮرد اﺳﺐ، ﺧﺎل و ﮐﻼه ﮔﯿﺲ ﺣﺮف ﻣﯽ زد. )او ﻫﻢ ﮐﻼه ﮔﯿﺲ و ﻫﻢ ﺧﺎل ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ داﺷﺖ وﻟﯽ ﻫﺮ دو ﺑﯿﺸﺘﺮ از آﻧﭽﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ ﺑﻪ او ﻣﯽ آﻣﺪ.( او ﮐﺎﻣﻼ اﯾﻦ واﻗﻌﯿﺖ را ﮐﻪ ﻗﺪ ﻣﻦ از زﻣﺎن آﺷﻨﺎﯾﯽ ﻣﺎن ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﺎﻧﺘﯿﻤﺘﺮ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺷﺪه، اﻧﺪاﻣﻢ ﻓﺮق ﮐﺮده، دﻧﺪان ﻫﺎﯾﻢ را ﺳﯿﻢ ﮐﺸﯽ ﮐﺮده و دوﺑﺎره ﺑﺮداﺷﺘﻪ ام را ﻧﺎدﯾﺪه ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ. او ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻨﺰل اﺷﺮاﻓﯽ ﭘﺪرش ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ اي ﺑﺎ ﻟﻮﻟﻪ ﮐﺸﯽ آب، روﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﺮق و ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺣﺮارﺗﯽ ﻣﺮﮐﺰي ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ او ﻫﺮ از ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ آن ﺗﻮﺟﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد اﻧﺪازه رو ﺑﻪ ﮐﺎﻫﺶ داﻣﻦ ﻫﺎي ﻟﺒﺎس ﻓﺮم ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﺎ ﺑﻮد. ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺎق ﭘﺎ و ﻗﻮزك دﺧﺘﺮﻫﺎ در زﻣﺎن او در ﻣﻌﺮض دﯾﺪ ﻧﺒﻮدﻧﺪ.
ﺟﯿﻤﺰ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ: "ﺑﺮازﻧﺪه ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺪون ﺑﺮ زﺑﺎن آوردن ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ از ﮐﻨﺎر ﯾﮏ ﺟﻨﺘﻠﻤﻦ اﺷﺮاﻓﯽ ﻋﺒﻮر ﮐﻨﺪ، ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻮﺋﻨﺖ." ﺑﻪ ﺷﺪت از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ از ﮐﻨﺎرش رد ﺷﺪه ﺑﻮدم آزرده ﺷﺪه ﺑﻮد.
ﮔﻔﺘﻢ "ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ. ﻋﺠﻠﻪ دارﯾﻢ." ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺗﻮر ﺳﺮ آﺳﺘﯿﻨﺶ را ﻣﺮﺗﺐ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮔﻔﺖ: "اﮔﺮ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮرﺗﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﮐﻤﮑﯽ ﮐﻨﻢ، ﮐﺎﻣﻼ در ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ."
ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ وﻟﯽ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﻤﻨﻮن. ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺮﺳﯿﻢ ﺧﻮﻧﻪ." اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺟﯿﻤﺰ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮐﻤﮑﯽ ﺑﮑﻨﺪ. او ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﯾﮏ در را ﺑﺎز ﮐﻨﺪ. ﺗﻮﺿﯿﺢ دادم: "ﺣﺎل ﺷﺎرﻟﻮت ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ." ﺟﯿﻤﺰ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺷﺎرﻟﻮت ﺗﻮﺟﻪ ﺧﺎﺻﯽ داﺷﺖ ﮔﻔﺖ: "ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰي را ﻣﯽ ﺷﻨﻮم." ﺟﯿﻤﺰ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺷﺎرﻟﻮت ﺑﺮ
ﺧﻼف ﻟﺰﻟﯽ ﮐﻪ "دﺧﺘﺮي ﮐﮏ ﻣﮑﯽ ﺑﺎ رﻓﺘﺎر ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﺳﺐ" ﺑﻮد، اﻓﺴﻮﻧﮕﺮي ﻓﺮﯾﺒﻨﺪه و ﺟﺬاب" اﺳﺖ. ﺣﺎﻻ ﻫﻢ داﺷﺖ ﺗﻤﻠﻖ ﺑﯿﺸﺘﺮي
ﺑﺮاﯾﺶ ردﯾﻒ ﻣﯽ ﮐﺮد. "ﺧﻮاﻫﺸﻤﻨﺪم آرزوﻫﺎي ﻋﻤﯿﻖ ﻗﻠﺒﯽ ﻣﺮا ﺑﻪ او اﺑﻼغ ﮐﻦ. و ﺑﻪ او ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺴﺤﻮر ﮐﻨﻨﺪه اﺳﺖ. ﮐﻤﯽ رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه وﻟﯽ ﺑﻪ ﺟﺬاﺑﯿﺖ ﯾﮏ ﻓﺮﺷﺘﻪ." ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ را ﮔﺮد ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: "ﺑﺎﺷﻪ. ﺑﻬﺶ ﻣﯿﮕﻢ." ﺷﺎرﻟﻮت ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﺮﯾﺪ: "اﮔﻪ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮري ﺑﺎ دوﺳﺖ ﻫﺎي ﺧﯿﺎﻟﯿﺖ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ آﺧﺮش ﮐﺎرت ﺑﻪ دﯾﻮوﻧﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﮐﺸﻪ."
ﺣﺎﻻ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺷﺪ، ﭼﯿﺰي ﺑﻪ او ﻧﻤﯽ ﮔﻮﯾﻢ. ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﻫﻢ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪ ﻫﺴﺖ.
ﺟﯿﻤﺰ ﺧﯿﺎﻟﯽ ﻧﯿﺴﺖ، ﻓﻘﻂ ﻧﺎﻣﺮﺋﯿﻪ. ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺮق دارن."
ﺷﺎرﻟﻮت ﺟﻮاب داد: "ﻫﺮ ﭼﯽ ﺗﻮ ﺑﮕﯽ." ﺷﺎرﻟﻮت و ﺧﺎﻟﻪ ﮔﻠﻨﺪا ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﻣﻦ ﻣﺎﺟﺮاي ﺟﯿﻤﺰ و ﺑﻘﯿﻪ ارواح رو ﺑﺮاي ﺟﻠﺐ ﺗﻮﺟﻪ ﺳﺮ ﻫﻢ ﮐﺮده ام. در اﯾﻦ ﺳﻦ و ﺳﺎل، ﭘﺸﯿﻤﺎن ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭼﺮا اﺻﻼ در ﻣﻮرد آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺷﺎرﻟﻮت ﮔﻔﺘﻪ ام وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ﺑﺮاﯾﻢ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ دﻫﺎﻧﻢ را در ﻣﻮرد ﮔﺎرﮔﻮﯾﻞ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ زﻧﺪه ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ و ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ از روي ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ آﻣﺪﻧﺪ و ﺻﻮرت ﻫﺎي ﮔﻮﺗﯿﮏ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺑﺒﻨﺪم. ﮔﺎرﮔﻮﯾﻞ ﻫﺎ ﺑﺎﻣﺰه ﺑﻮدﻧﺪ وﻟﯽ روح ﻫﺎي ﺑﺪاﺧﻼق و ﺷﻮﻣﯽ ﻫﻢ وﺟﻮد داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ از آﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم. ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﯽ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪم ارواح ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ آﺳﯿﺒﯽ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ. ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎري ﮐﻪ واﻗﻌﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ اﻧﺠﺎم دﻫﻨﺪ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮدم را ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﻨﺪ. اﻟﺒﺘﻪ ﺟﯿﻤﺰ اﯾﻨﻄﻮر ﻧﺒﻮد. او اﺻﻼ ﺗﺮﺳﻨﺎك ﻧﺒﻮد. وﻗﺘﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪم ﺟﯿﻤﺰ ﺻﺪاي ﻣﺎ را ﻧﻤﯽ ﺷﻨﻮد ﮔﻔﺘﻢ: "ﻟﺰﻟﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﻫﻤﻮن ﺑﻬﺘﺮ ﮐﻪ ﺟﯿﻤﺰ ﺗﻮ ﺳﻦ ﺟﻮاﻧﯽ ﻣﺮد. ﺑﺎ اﺳﻤﯽ ﻣﺜﻞ ﭘﯿﻤﭙﻮل ﺑﻮﺗﺎم، ﻋﻤﺮا ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺗﻮ اﯾﻦ دوره و زﻣﻮﻧﻪ زن ﺑﮕﯿﺮه. ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﮐﯽ ﺑﺎ ﻣﺮدي ﮐﻪ اﺳﻤﺶ ﺷﺒﯿﻪ ﭘﯿﻤﭙﻞ ﺑﺎﺗﻢ1 اﺳﺖ ازدواج ﻣﯽ ﮐﻨﻪ؟"
ﺷﺎرﻟﻮت ﺳﺮي ﺗﮑﺎن داد.
راﺳﺘﺶ، ﺑﺪ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻧﯿﺴﺖ. اﮔﺮ در ﻣﻮرد ﺧﺎﻧﻮاده اش درﺳﺖ ﺑﮕﻪ، ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﭘﻮﻟﺪاره. ﻓﻘﻂ اﯾﻦ ﻋﺎدﺗﺶ ﮐﻪ ﯾﮏ دﺳﺘﻤﺎل ﻋﻄﺮي اﺑﺮﯾﺸﻤﯽ رو دم دﻣﺎﻏﺶ ﻣﯽ ﺑﺮه، ﯾﻪ ﮐﻢ روي اﻋﺼﺎﺑﻤﻪ." ﺷﺎرﻟﻮت ﮔﻔﺖ: "ﭼﻪ ﺣﯿﻒ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺟﺰ ﺗﻮ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺗﺤﺴﯿﻨﺶ ﮐﻨﻪ." ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻓﮑﺮ را ﻣﯽ ﮐﺮدم. و ﭼﻘﺪر ﮐﺎر اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ اي ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﺧﺎرج از ﺧﺎﻧﻮاده در ﻣﻮرد اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﻪ آدم ﻋﺠﯿﺐ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﯽ." اﯾﻦ ﻫﻢ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ از ﮐﻨﺎﯾﻪ ﻫﺎي ﺷﺎرﻟﻮت ﺑﻮد. ﻗﺼﺪش اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮا ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﻨﺪ و در ﻋﻤﻞ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻫﻢ ﮐﺮد.
ﻣﻦ ﻋﺠﯿﺐ ﻏﺮﯾﺐ ﻧﯿﺴﺘﻢ."
ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ!"
ﺗﻮ ﯾﮑﯽ ﮐﻪ ﺣﻖ ﻧﺪاري در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ، ﺣﺎﻣﻞ ژن!"
ﺧﺐ، ﻣﻦ ﮐﻪ راه ﻧﻤﯽ اﻓﺘﻢ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ در ﻣﻮردش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ. ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﻋﻤﻪ ﻣﺪي دﯾﻮوﻧﻪ اي. او در ﻣﻮرد اﻟﻬﺎﻣﺎﺗﺶ ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﭘﺴﺘﭽﯽ ﻫﻢ ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻪ."
ﺧﯿﻠﯽ آدم آﺷﻐﺎﻟﯽ ﻫﺴﺘﯽ."
ﺗﻮ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده ﻟﻮﺣﯽ."
ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺑﮕﻮ ﻣﮕﻮ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ از ﺳﺎﻟﻦ و ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ﮔﺬﺷﺘﯿﻢ و وارد ﺣﯿﺎط ﻣﺪرﺳﻪ ﺷﺪﯾﻢ. ﺑﺎد ﺷﺪت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و آﺳﻤﺎن ﺗﯿﺮه و ﺗﺎر ﺑﻮد و اﺣﺘﻤﺎل داﺷﺖ ﺑﺎران ﺑﺒﺎرد. ﮐﺎش ﮐﺖ ﻫﺎﯾﻤﺎن را از ﮐﻤﺪ ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ.
ﺷﺎرﻟﻮت ﻧﺎﮔﻬﺎن، اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﭘﺸﯿﻤﺎن ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻔﺖ: "ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺒﯿﻪ ﻋﻤﻪ ﻣﺪي ﻫﺴﺘﯽ. درﺳﺘﻪ ﻣﻦ ﻫﯿﺠﺎن زده ام وﻟﯽ ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ام."
ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم. ﺷﺎرﻟﻮت ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد.
ﻣﯽ دوﻧﻢ." ﯾﻪ ﮐﻢ ﻫﻮل ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺪاﻧﺪ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮده، ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ. اﻟﺒﺘﻪ در واﻗﻊ، اﺻﻼ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﭼﻪ اﺣﺴﺎﺳﯽ دارد. اﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﻮدم، از ﺗﺮس ﺳﮑﺘﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدم و دﻗﯿﻘﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻧﺪان ﭘﺰﺷﮑﯽ ﻣﯽ روم، ﻫﯿﺠﺎن زده ﺑﻮدم!! اداﻣﻪ دادم: "در ﻫﺮ ﺣﺎل، ﻣﻦ ﻋﻤﻪ ﻣﺪي را دوﺳﺖ دارم." راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ. ﺷﺎﯾﺪ ﻋﻤﻪ ﺑﺰرگ ﻣﺪي ﮐﻤﯽ ﭘﺮﺣﺮف ﺑﻮد و ﻫﺮ ﭼﯿﺰ را ﭼﻬﺎر ﭘﻨﺞ ﺑﺎر ﻣﯽ ﮔﻔﺖ وﻟﯽ ﻣﻦ اﯾﻦ رﻓﺘﺎر او را از رﻓﺘﺎر ﻣﺮﻣﻮز ﺑﻘﯿﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ. در ﺿﻤﻦ، ﻋﻤﻪ ﺑﺰرگ ﻣﺪي ﻫﻤﯿﺸﻪ در ﻣﻮرد آﺑﻨﺒﺎت ﻫﺎي ﻟﯿﻤﻮﯾﯽ اش ﺧﯿﻠﯽ دﺳﺖ و دﻟﺒﺎز ﺑﻮد. وﻟﯽ اﻟﺒﺘﻪ ﺷﺎرﻟﻮت ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺟﺎت دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ. از ﺧﯿﺎﺑﺎن رد ﺷﺪﯾﻢ و در ﭘﯿﺎده رو ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ. ﺷﺎرﻟﻮت ﮔﻔﺖ: "اﯾﻨﻘﺪر زﯾﺮﭼﺸﻤﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻦ. ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش، اﮔﺮ ﻏﯿﺐ ﺑﺸﻢ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ. ﺑﻌﺪش ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ اون ﮔﭻ ﻣﺴﺨﺮه ات روي زﻣﯿﻦ ﻋﻼﻣﺖ ﺑﺰﻧﯽ و ﺑﺪوي ﻃﺮف ﺧﻮﻧﻪ. وﻟﯽ اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﻧﻤﯿﻔﺘﻪ. اﻣﺮوز ﻧﻪ."
از ﮐﺠﺎ ﻣﯽ دوﻧﯽ؟ ﻧﮕﺮان ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﺠﺎ ﺳﺮ در ﻣﯿﺎري؟ ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺳﺮ در ﻣﯿﺎري؟"
ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﮐﻪ ﻧﮕﺮاﻧﻢ."
ﮐﺎش ﺣﺪاﻗﻞ وﺳﻂ آﺗﺶ ﺳﻮزي ﺑﺰرگ ﺳﺎل 1664 ﻧﺒﺎﺷﻪ."
آﺗﺶ ﺳﻮزي ﺑﺰرگ ﻟﻨﺪن ﺳﺎل 1666 اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد. ﺣﻔﻆ ﮐﺮدﻧﺶ ﺳﺨﺖ ﻧﯿﺴﺖ. ﺗﺎزه، اون ﻣﻮﻗﻊ ﻫﻨﻮز اﯾﻦ ﺑﺨﺶ ﺷﻬﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﭼﯿﺰي ﺑﺮاي ﺳﻮﺧﺘﻦ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ."
ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺷﺎرﻟﻮت را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻋﻼﻣﻪ دﻫﺮ و ﺿﺪ ﺣﺎل ﻫﻢ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ؟
وﻟﯽ ﻣﻦ ول ﮐﻦ ﻧﺒﻮدم. ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺪﺟﻨﺴﯽ ﺑﺮﺳﺪ وﻟﯽ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺣﺘﯽ ﺑﺮاي ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ، آن ﻟﺒﺨﻨﺪ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ را از ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﺤﻮ ﮐﻨﻢ. ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﻋﺎدي ﮔﻔﺘﻢ: "اﺣﺘﻤﺎﻻ اﯾﻦ ﻟﺒﺎس ﻓﺮم ﻫﺎي ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﺜﻞ ﭼﻮب ﺧﺸﮏ ﻣﯽ ﺳﻮزه."
ﺷﺎرﻟﻮت ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ: "ﺑﻠﺪم ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ."
از دﺳﺖ ﺧﻮدم ﺣﺮص ﻣﯽ ﺧﻮردم ﮐﻪ ﭼﺮا ﺧﻮﻧﺴﺮدي اش را در ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﺗﺤﺴﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. از ﻧﻈﺮ ﻣﻦ، اﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻓﺮود ﺑﯿﺎﯾﻢ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺑﻮد.
ﮔﺬﺷﺘﻪ اﻓﺘﻀﺎح ﺑﻮد، ﻓﺮﻗﯽ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺖ در ﭼﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﻗﺮار ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭼﯿﺰ وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﻣﺜﻞ ﺟﻨﮓ، آﺑﻠﻪ و ﻃﺎﻋﻮن در ﮐﻤﯿﻦ ﺑﻮد. اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺣﺮف ﻧﺎﻣﺮﺑﻮﻃﯽ ﺑﺰﻧﺪ، ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ او را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺟﺎﺳﻮس ﺑﺴﻮزاﻧﻨﺪ. ﺗﺎزه، ﻫﻤﻪ ﺷﭙﺶ داﺷﺘﻨﺪ، از ﻟﮕﻦ ﺑﻪ ﺟﺎي دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﻫﺮ روز ﺻﺒﺢ آن را از ﭘﻨﺠﺮه ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﮐﺴﯽ آن ﭘﺎﯾﯿﻦ از ﺧﯿﺎﺑﺎن رد ﻣﯽ ﺷﺪ.
وﻟﯽ ﺷﺎرﻟﻮت از زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ دﺳﺖ ﻫﺎي ﻇﺮﯾﻔﺶ ﻋﺮوﺳﮏ ﺑﺎزي ﻣﯽ ﮐﺮد ﺑﺮاي ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﺑﻪ دﻗﺖ آﻣﻮزش دﯾﺪه و آﻣﺎده ﺷﺪه ﺑﻮد. او ﻫﯿﭻ وﻗﺘﯽ ﺑﺮاي ﺑﺎزي ﯾﺎ دوﺳﺖ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن، ﺧﺮﯾﺪ ﮐﺮدن، ﺳﯿﻨﻤﺎ رﻓﺘﻦ ﯾﺎ ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﺑﺎ ﭘﺴﺮﻫﺎ ﻧﺪاﺷﺖ. در ﻋﻮض، رﻗﺺ، ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺑﺎزي، اﺳﺐ ﺳﻮاري، زﺑﺎن ﻫﺎي ﺧﺎرﺟﯽ و ﺗﺎرﯾﺦ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. و از ﭘﺎرﺳﺎل ﻫﺮ ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺑﺎ ﻟﯿﺪي آرﯾﺴﺘﺎ و ﺧﺎﻟﻪ ﮔﻠﻨﺪا ﺑﯿﺮون ﻣﯽ رﻓﺖ و ﺗﺎ ﺷﺐ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ ﮔﺸﺘﻨﺪ. آﻧﻬﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮔﺮدﺷﺸﺎن، آﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﺎ اﺳﺮار ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ. وﻟﯽ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺷﺎرﻟﻮت ﭼﯿﺰي در ﻣﻮرد اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ اﺳﺮار ﭼﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺖ.
اوﻟﯿﻦ ﺟﻤﻠﻪ اي ﮐﻪ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﯾﻦ ﺑﻮد: "اﯾﻦ ﯾﮏ رازه." و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ از آن: "ﺑﻪ ﺗﻮ رﺑﻄﯽ ﻧﺪاره."
ﻟﺰﻟﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ از وزارت اﻃﻼﻋﺎت اﻧﮕﻠﯿﺲ اﺳﺮار و ﺧﺒﺮ ﻣﺤﺮﻣﺎﻧﻪ دارد. اﺣﺘﻤﺎﻻ درﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ.
ﻣﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺑﺎ اﺗﻮﺑﻮس ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ. اﺗﻮﺑﻮس ﺧﻂ 8 در ﻣﯿﺪان ﺑﺮﮐﻠﯽ اﯾﺴﺘﮕﺎه داﺷﺖ و از آﻧﺠﺎ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ راه زﯾﺎدي ﻧﺒﻮد. اﻣﺮوز ﻃﺒﻖ ﺳﻔﺎرش ﻫﺎي ﺧﺎﻟﻪ ﮔﻠﻨﺪا در ﻣﻮرد زﻣﺎن ﺳﺮﮔﯿﺠﻪ ﻫﺎي ﺷﺎرﻟﻮت، ﭼﻬﺎر اﯾﺴﺘﮕﺎه ﭘﯿﺎده رﻓﺘﯿﻢ. ﻣﻦ ﮔﭽﻢ را در ﮐﻞ اﯾﻦ زﻣﺎن آﻣﺎده ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ وﻟﯽ ﺷﺎرﻟﻮت ﻏﯿﺐ ﻧﺸﺪ.
وﻗﺘﯽ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎي ورودي ﺑﺎﻻ ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ ﺗﺎ ﺣﺪي ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﭼﻮن دﯾﮕﺮ ﻧﻘﺶ ﻣﻦ در اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺗﻤﺎم ﻣﯽ ﺷﺪ. از ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﮐﺎر را در دﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻦ ﺑﺎز ﻫﻢ از دﻧﯿﺎي اﺳﺮار ﺗﺒﻌﯿﺪ ﻣﯽ ﺷﺪم.
آﺳﺘﯿﻦ ﺷﺎرﻟﻮت را ﮐﺸﯿﺪم. "ﻧﮕﺎه ﮐﻦ! ﻣﺮد ﺳﯿﺎﻫﭙﻮش ﺑﺎز ﻫﻢ اوﻧﺠﺎﺳﺖ." 28

- - - - - - - - - به دلیل ارسال پشت سر هم پست ها ادغام شدند - - - - - - - - -

hamid;30737:
کتاب عاشقانه؟ اینجا همه فانتزی کار میکنن ها
البته اون خط آخر سفر در زمانه؟ علمی - تخیلی؟

این کتاب یه فانتزی تخیلیه بخونید متوجه میشید نمیتونم بگم که

ﺧﺐ؟" ﺷﺎرﻟﻮت ﺣﺘﯽ ﻧﮕﺎه ﻫﻢ ﻧﮑﺮد. آن ﻣﺮد در ورودي ﭘﻼك 18، ﺧﺎﻧﻪ ي رو ﺑﻪ روي ﻣﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد. ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ، ﯾﮏ ﺑﺎراﻧﯽ ﻣﺸﮑﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪه و ﮐﻼﻫﺶ را ﺗﺎ روي ﺻﻮرﺗﺶ ﭘﺎﯾﯿﻦ آورده ﺑﻮد. ﻣﻦ اول ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدم او ﯾﮏ روح اﺳﺖ ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻧﯿﮏ، ﮐﺎروﻟﯿﻦ و ﻟﺰﻟﯽ ﻫﻢ او را ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻨﺪ. ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮدﺗﻘﺮﯾﺒﺎ 24 ﺳﺎﻋﺘﻪ ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﺑﻮد. ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻣﺮد ﮐﻪ دﻗﯿﻘﺎ ﺷﮑﻞ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﻣﺎ در ﻣﻮرد اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد دزد، ﮐﺎراﮔﺎه ﺧﺼﻮﺻﯽ ﯾﺎ ﯾﮏ ﺟﺎدوﮔﺮ ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﺑﺤﺚ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ. ﺟﺎدوﮔﺮ، ﻧﻈﺮ ﺧﻮاﻫﺮم ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﻪ آن اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺖ. ﮐﺎروﻟﯿﻦ ﻧﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد و ﻋﺎﺷﻖ داﺳﺘﺎن ﻫﺎي ﺟﺎدوﮔﺮ و ﭘﺮي ﺑﻮد. ﺑﺮادرم ﻧﯿﮏ، دوزاده ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮد و ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد داﺳﺘﺎن ﻫﺎي ﺟﺎدوﮔﺮ و ﭘﺮي ﺑﯿﺨﻮد اﺳﺖ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد دزد اﺳﺖ. ﻟﺰﻟﯽ و ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ او ﯾﮏ ﮐﺎراﮔﺎه ﺧﺼﻮﺻﯽ ﺑﺎﺷﺪ.
اﮔﺮ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ از ﺧﯿﺎﺑﺎن رد ﺷﻮﯾﻢ و از ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ او را ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ، ﯾﺎ در ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﯾﺎ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﻨﺘﻠﯽ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺳﺮ ﭘﯿﭻ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﯽ ﺷﺪ و ﻣﯽ رﻓﺖ.
ﮐﺎروﻟﯿﻦ ادﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﺮد: "اون ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺟﺎدوﯾﯿﻪ. وﻗﺘﯽ ﮐﺴﯽ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﯾﮏ ﮐﻼغ ﻣﯿﺸﻪ. و ﺧﻮد ﺟﺎدوﮔﺮ ﻫﻢ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﯾﻪ ﻣﺮد رﯾﺰ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻣﯿﺸﻪ و ﭘﺸﺖ ﮐﻼغ ﭘﺮواز ﻣﯽ ﮐﻨﻪ."
ﻧﯿﮏ، ﻣﺤﺾ اﺣﺘﯿﺎط، ﭘﻼك ﺑﻨﺘﻠﯽ را ﯾﺎدداﺷﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد. اﻟﺒﺘﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: " اوﻧﻬﺎ ﺑﻌﺪ از دزدي ﻣﺎﺷﯿﻦ رو رﻧﮓ ﻣﯽ زﻧﻦ و ﭘﻼﮐﺶ رو ﻋﻮض ﻣﯽ ﮐﻨﻦ."
ﺑﺰرﮔﺘﺮﻫﺎ ﺟﻮري رﻓﺘﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻣﺸﮑﻮﮐﯽ در ﻣﻮرد اﯾﻨﮑﻪ ﯾﮏ ﻣﺮد ﺳﯿﺎﻫﭙﻮش ﮐﻼه دار روز و ﺷﺐ ﻣﺮاﻗﺐ آﻧﻬﺎﺳﺖ وﺟﻮد ﻧﺪارد.
ﺷﺎرﻟﻮت ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر. "اﯾﻦ ﻣﺮد ﺑﯿﭽﺎره ﭼﻪ آزاري ﺑﻪ ﺷﻤﺎ رﺳﻮﻧﺪه؟ اون ﻓﻘﻂ واﯾﺴﺎده اوﻧﺠﺎ ﺗﺎ ﯾﻪ ﺳﯿﮕﺎري ﺑﮑﺸﻪ، ﻫﻤﯿﻦ."
واﻗﻌﺎ؟" ﻣﻦ داﺳﺘﺎن ﮐﻼغ ﺳﺤﺮآﻣﯿﺰ را ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮف ﻗﺒﻮل داﺷﺘﻢ.
ﺑﺎران ﺷﺮوع ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻣﺎ دﻗﯿﻘﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ. ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ در را ﺑﺎز ﮐﻨﻨﺪ ﭘﺮﺳﯿﺪم: "ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﺎز ﻫﻢ اﺣﺴﺎس ﺳﺮﮔﯿﺠﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟" ﮐﻠﯿﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻤﺮاﻫﻤﺎن ﻧﺒﻮد. راﺣﺘﻢ ﺑﮕﺬار. ﻫﺮ وﻗﺖ ﻣﻮﻗﻌﺶ ﺑﺎﺷﻪ ﺷﺮوع ﻣﯿﺸﻪ."
آﻗﺎي ﺑﺮﻧﺎرد در را ﺑﺮاﯾﻤﺎن ﺑﺎز ﮐﺮد. ﻟﺰﻟﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ آﻗﺎي ﺑﺮﻧﺎرد ﺳﺮﭘﯿﺸﺨﺪﻣﺖ ﻣﺎﺳﺖ و وﺟﻮدش دﻟﯿﻞ ﻣﺤﮑﻤﯽ اﺳﺖ ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻣﻠﮑﻪ ﯾﺎ ﻣﺪوﻧﺎ ﭘﻮﻟﺪارﯾﻢ. وﻟﯽ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ آﻗﺎي ﺑﺮﻧﺎرد دﻗﯿﻘﺎ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﯾﺎ ﭼﻪ ﮐﺎره اﺳﺖ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﺎﻣﺎن، او ﭘﺎدوي ﻣﺎدر ﺑﺰرگ" ﺑﻮد، وﻟﯽ ﻟﯿﺪي آرﯾﺴﺘﺎ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎن ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻣﺎﺳﺖ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ و ﻧﯿﮏ و ﮐﺎروﻟﯿﻦ او ﻓﻘﻂ ﭘﯿﺸﺨﺪﻣﺖ ﯾﮏ ﮐﻤﯽ ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺐ ﻟﯿﺪي آرﯾﺴﺘﺎ ﺑﻮد. ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﺎ، اﺑﺮوﻫﺎﯾﺶ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ.
ﮔﻔﺘﻢ: "ﺳﻼم آﻗﺎي ﺑﺮﻧﺎرد. ﭼﻪ ﻫﻮاي ﺑﺪي.
" ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪه". ﺑﯿﻨﯽ ﻋﻘﺎﺑﯽ و ﭼﺸﻤﻬﺎي ﻗﻬﻮه اي آﻗﺎي ﺑﺮﻧﺎرد در ﭘﺸﺖ ﻋﯿﻨﮏ ﮔﺮد دور ﻃﻼﯾﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺮا ﯾﺎد ﺟﻐﺪ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ. "ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ﺗﻮ ﻫﻤﭽﯿﻦ روزي ﻣﻮﻗﻊ رﻓﺘﻦ ﭘﺎﻟﺘﻮ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪﯾﺪ."
ﺧﺐ، ﺑﻠﻪ، ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد."
ﺷﺎرﻟﻮت ﭘﺮﺳﯿﺪ: " ﻟﯿﺪي آرﯾﺴﺘﺎ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟" او ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﺎ آﻗﺎي ﺑﺮﻧﺎرد ﻣﺆدﺑﺎﻧﻪ ﺑﺮﺧﻮرد ﻧﻤﯽ ﮐﺮد. اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﭽﻪ ﺑﻮد ﺑﺮ ﺧﻼف ﺑﻘﯿﻪ ﺗﺮس و ﺗﺤﺴﯿﻦ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او اﺣﺴﺎس ﻧﮑﺮده ﺑﻮد. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ اﯾﻨﮑﻪ آﻗﺎي ﺑﺮﻧﺎرد ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ در ﻫﺮ ﻗﺴﻤﺖ از ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن و ﺑﻪ آراﻣﯽ ﯾﮏ ﮔﺮﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮت ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮد، ﮐﺎﻣﻼ ﺗﺤﺴﯿﻦ ﺑﺮاﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮد. ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ از ﭼﺸﻢ او ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ و ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮔﻮش ﺑﻪ زﻧﮓ ﭼﯿﺰي اﺳﺖ.
آﻗﺎي ﺑﺮﻧﺎرد از ﻗﺒﻞ از ﺗﻮﻟﺪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻮد و ﻣﺎﻣﺎن ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺣﺘﯽ وﻗﺘﯽ او دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﻮده ﻫﻢ در اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ. ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ، آﻗﺎي ﺑﺮﻧﺎرد ﻫﻤﺴﻦ ﻟﯿﺪي آرﯾﺴﺘﺎ ﺑﻮد ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻦ ﻧﺸﺎن ﻧﻤﯽ داد. او اﺗﺎﻗﯽ ﻣﺨﺼﻮص ﺑﻪ ﺧﻮدش ﺑﺎ راﻫﺮوي ﻣﺠﺰا در ﻃﺒﻘﻪ دوم داﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺣﻖ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ در آن ﭘﺎ ﺑﮕﺬارﯾﻢ.
ﺑﺮادرم، ﻧﯿﮏ، ﻣﯽ ﮔﻔﺖ آﻗﺎي ﺑﺮﻧﺎرد در آﻧﺠﺎ در ﻣﺨﻔﯽ و ﺳﯿﺴﺘﻢ زﻧﮓ ﺧﻄﺮ دارد ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻣﺮاﻗﺐ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﻧﺎﺧﻮاﻧﺪه ﺑﺎﺷﺪ وﻟﯽ دﻟﯿﻠﯽ ﺑﺮاي اﺛﺒﺎت ﺣﺮﻓﺶ ﻧﺪاﺷﺖ. ﻫﯿﭻ ﮐﺪام از ﻣﺎ ﺟﺮأت ورود ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﻤﻨﻮﻋﻪ را ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ.
ﻟﯿﺪي آرﯾﺴﺘﺎ اﻏﻠﺐ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: "آﻗﺎي ﺑﺮﻧﺎرد ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺮﯾﻢ ﺧﺼﻮﺻﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ." ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ: "ﭼﻪ ﺣﺮف درﺳﺘﯽ! ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰي اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ." وﻟﯽ اﯾﻦ ﺣﺮف را آﻧﻘﺪر آرام ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻟﯿﺪي آرﯾﺴﺘﺎ ﻧﺸﻨﯿﺪ.
آﻗﺎي ﺑﺮﻧﺎرد ﺑﻪ ﺷﺎرﻟﻮت اﻃﻼع داد: "ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﺘﺎن در اﺗﺎق ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ اﺳﺖ."
ﻣﻤﻨﻮن." ﺷﺎرﻟﻮت ﻣﺎ را در ﻫﺎل ﺗﺮك ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ي ﺑﺎﻻ رﻓﺖ. اﺗﺎق ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ در ﻃﺒﻘﻪ اول ﺑﻮد و ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺖ ﭼﺮا اﯾﻦ اﺳﻢ را روي آن ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﻧﺪ. ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﭘﯿﺎﻧﻮ ﻫﻢ آﻧﺠﺎ ﻧﺒﻮد.
اﺗﺎق ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ، اﺗﺎق ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ﻟﯿﺪي آرﯾﺴﺘﺎ و ﻋﻤﻪ ﺑﺰرگ ﻣﺪي ﺑﻮدو ﻫﻤﯿﺸﻪ ردي از ﺑﻮي ﻋﻄﺮ ﮔﻞ ﺑﻨﻔﺸﻪ و ﺳﯿﮕﺎرﻫﺎي ﻟﯿﺪي آرﯾﺴﺘﺎ در آن ﺣﺲ ﻣﯽ ﺷﺪ. اﺗﺎق ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ ﻫﻮاي ﺗﺎزه ﻧﻤﯽ ﮔﺮﻓﺖ و زﯾﺎد ﻣﺎﻧﺪن در آﻧﺠﺎ ﺑﺎﻋﺚ اﺣﺴﺎس ﺧﻮاب آﻟﻮدﮔﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ.
آﻗﺎي ﺑﺮﻧﺎرد در ورودي را ﺑﺴﺖ. ﻣﻦ ﻗﺒﻞ از آن ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻪ آن ﻃﺮف ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﻣﺮد ﮐﻼه دار ﻫﻨﻮز ﻫﻢ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد. اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم ﯾﺎ دﺳﺘﺶ را ﺟﻮري ﺑﺎﻻ آورده ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﺮاي ﮐﺴﯽ دﺳﺖ ﺗﮑﺎن ﻣﯽ دﻫﺪ؟ ﺷﺎﯾﺪ آﻗﺎي ﺑﺮﻧﺎرد، ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﻣﻦ؟
در ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ و دﯾﮕﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻓﮑﺮم اداﻣﻪ دﻫﻢ ﭼﻮن ﻧﺎﮔﻬﺎن اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺳﻮار ﺗﺮن ﻫﻮاﯾﯽ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻢ دﻟﻢ ﻓﺮو رﯾﺨﺖ. ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ در ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﻢ ﻣﺤﻮ ﺷﺪ. زاﻧﻮﻫﺎﯾﻢ ﺿﻌﻒ رﻓﺖ و ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ ﺑﺪﻫﻢ ﺗﺎ ﻧﯿﻔﺘﻢ. وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺳﺮﻋﺖ، اﯾﻦ اﺣﺴﺎس از ﺑﯿﻦ رﻓﺖ.
ﻗﻠﺒﻢ دﯾﻮاﻧﻪ وار ﻣﯽ ﺗﭙﯿﺪ. ﺣﺘﻤﺎ ﻣﺸﮑﻠﯽ داﺷﺘﻢ. وﻗﺘﯽ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺳﻮار ﺗﺮن ﻫﻮاﯾﯽ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﺣﺴﯽ ﺑﺮاﯾﺖ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺣﺘﻤﺎ ﯾﮏ ﻣﺸﮑﻞ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪي وﺟﻮد دارد.
ﻣﮕﺮ اﯾﻨﮑﻪ، ... ﻧﻪ ﻣﺴﺨﺮه اﺳﺖ. ﺣﺘﻤﺎ دارم ﺧﯿﻠﯽ زود رﺷﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻮﻣﻮر ﻣﻐﺰي دارم؟ ﯾﺎ اﮔﺮ اﯾﻦ اﺣﺘﻤﺎل ﺧﻄﺮﻧﺎك را ﮐﻨﺎر ﺑﮕﺬارﯾﻢ، ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻓﻘﻂ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﺎﺷﻢ. ﺑﻠﻪ، ﺣﺘﻤﺎ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر اﺳﺖ. از ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﭼﯿﺰي ﻧﺨﻮرده ام. ﻧﺎﻫﺎرم روي ﻟﺒﺎﺳﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد. ﻧﻔﺲ راﺣﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪم.
در آن ﻣﻮﻗﻊ، ﺗﺎزه آﻗﺎي ﺑﺮﻧﺎرد را دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﺟﻐﺪوارش ﺑﻪ دﻗﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد.
اوه"، ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺣﺮف ﮐﻤﯽ دﯾﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد.
اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺳﺮخ ﺷﺪه ام. زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻢ:"ﻣﯿﺮم ﺗﮑﺎﻟﯿﻔﻢ رو اﻧﺠﺎم آﻗﺎي ﺑﺮﻧﺎرد ﻓﻘﻂ ﺳﺮي ﺗﮑﺎن داد. وﻟﯽ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻫﻨﻮز ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.
در ﺣﺎل ﺑﺮﮔﺸﺖ از دورﻫﺎم ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻼﻗﺎت دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﮏ ﻟﺮد ﻣﻮﻧﺘﺮوز1، ﮔﺮﯾﺲ ﺷﭙﺮد2، ﮐﻪ دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﮑﺶ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ دو روز ﻗﺒﻞ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ. در ﮐﻤﺎل ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺗﻮﻟﺪ ﮔﻮﺋﻨﺖ ﺳﻮﻓﯽ اﻟﯿﺰاﺑﺖ ﺷﭙﺮد3 را ﺛﺒﺖ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﻢ.

دو ﮐﯿﻠﻮ و ﭘﺎﻧﺼﺪ ﮔﺮم، 50 ﺳﺎﻧﺘﯿﻤﺘﺮ.
ﻣﺎدر و ﻓﺮزﻧﺪ ﻫﺮ دو ﺳﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ.
ﺗﺒﺮﯾﮑﺎت ﻗﻠﺒﯽ ﺑﻪ اﺳﺘﺎد اﻋﻈﻢ ﻣﺎ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﺗﻮﻟﺪ ﭘﻨﺠﻤﯿﻦ ﻧﻮه اش.
ﮔﺎه ﺷﻤﺎر ﻣﺤﺎﻓﻈﺎن
10 اﮐﺘﺒﺮ 1994
ﮔﺰارش از: ﺗﻮﻣﺎس ﺟﻮرج، ﺣﻠﻘﻪ داﺧﻠﯽ
36

سلام ممنون از معرفی این کتاب.
جلد اول رو خوندم جالب بود ایده سفر در زمان جالب بود و نویسنده صحنه های متنوع رو خیلی خوب به متصل کرده بود.
تم احساسی هم داشت . به شخصه از این احساساتی بودن زیاد خوشم نمیاد.

آرون بقیش چی شد اونوقت؟
چرا نصفه گذاشتی رفتی؟

http://btm.bookpage.ir/thread3176.html#post32278

hamid;32507:
آرون بقیش چی شد اونوقت؟
چرا نصفه گذاشتی رفتی؟

hamid;32507:
آرون بقیش چی شد اونوقت؟
چرا نصفه گذاشتی رفتی؟

والا استقبال خیلی بالا بود بی خیال شدم. اگه بدونم می خونید میذارمش

اینم لینک کلی کتاب
http://s8.picofile.com/file/8331719984/Ruby_Red.pdf.html

مدیرای محترم لطفا بگذارنش تو پست اول