دنیای اشتباهی

همگام با صدای قدم های اژدهای قرمز ، جنگاور شمیشیری که در دستانش جا خوش کرده بود را بر لبه های تیز سپرش میکوبید. چهره ای سرد به خود گرفته و چشمانش را بیباکانه در چشمان سیاه رنگ موجود شیطانی دوخته بود.
برایش ذره ای اهمیت نداشت که هیولا باقامتی بسیار بلند در برابرش قد افراشته است. تنها و تنها به سلاخی کردن موجود مغرور اهمیت میداد. با صدای فریادی رعب آور قدم هایش را سرعت بخشید تا به زیر پاهای فلس دارش برسد.

سپس شمشیرش را تا میانه ی تیغه در فلس های سفت اژدها فرو کرد تا زجه ی ناشی از درد هیولا تمام قلعه ی متروکه را در بر بگیرد. نگاهی سریع به پشت سرش انداخت ، البته که موقیعت اژدها به گونه ای بود که راه فراری برایش باقی نگذراد. جنگاور نیشخندی زد.

حریف روبرویش چه ابلهانه با خود فکر میکرد که برد از آن اوست. باری دیگر شمشیرش را تاب داد که ....

به اینجای داستان که رسید ، نویسنده اهی از لبانش بیرون داد. بی حوصله قلم نفیسش که در میان انگشتان او تخیلش را به کالبد کلمات میدمید ، بر روی کاغذ انداخت. دیگر خسته شده بود.

دیگر نمیتوانست افکارش را نظم بدهد. تکیه اش را صندلی پشت سرش داد و آن را تا جایی خم کرد که نگاهش بتواند نقش های روی سقف را به راحتی نظاره کند. به ارامی نفس میکشید. اخم هایش ناخداگاه در هم رفته بود و افکارش را به نامتهی تاریک ذهنش فرستاد.

اما لحظه ای بعد دوباره افکارش بند های واقیت را شکافتند تا باری دیگر به او واقعیت تلخ زندگی اش را یاد اوری کنند.
دیگر از خلق کردن دنیا ها و شخصیت ها به ستوه آمده بود. دیگر نمیخواست که تنها نظاره گر داستان هایش باشد. خسته شده بود از دنیایه تکراری هر روزش که خستگی را هر دقیقه به وجودش تزریق میکرد.

به جایگاهش برگشت و برای هزارمین بار بر کاغذ روبروش کلماتی نقش بست :
(من در دنیای اشتباهی زندگی میکنم)