داستان جدید:‌ ساعت شنی

mehr;30518:
(Purchasable content)

یه مقدمه ای توضیحی چیزی بزار تا بفهمیم
ژانر مورد علاقمون هست یا نه

نیمه شب;30519:
یه مقدمه ای توضیحی چیزی بزار تا بفهمیم
ژانر مورد علاقمون هست یا نه

مقدمه اش رو تو کانال گذاشتم.

ببخشید میشه یه خلاصه ای چیزی بزارین ؟ ممنان .

اگه کانال سایتو پیگیر هستید، بدون امتیاز میتونید اونجا بخونید این کتابو. اما خب فاصله ارایه اونجا با اینجا فرق داره.

هر از چند وقت یه بار چک کنید پست اول رو. چون بقیه فصل اضافه می شود.

فصل دوم ساعت شنی را می توانید در این پست بخوانید.
قبل از اینکه نگرانی راه تامین هوایم را مسدود کند، فریاد زدم: توماس.
سرم را به سمت صدای تلق تلق صندلی که به کف زمین آشپزخانه کشیده میشد چرخاندم. به نظر می رسید تا ابد طول می کشد. وقتی دوباره به سمت پنجره ها نگاه کردم، جک رفته بود. توماس به سرعت به داخل اتاق امد، سر خورد و کنار من ایستاد.
- چرا چرا چرا؟
ضمن پرسیدن، در کنار کتابخانه رو زمین افتادم و با هر سوال سرم را به آن میزدم: چرا تو همش یه چیزی رو بازسازی میکنی؟ چرا نمی تونی از اول یه چیزی رو بسازی؟
دهان توماس از تعجب باز ماند: اتفاق افتاد؟ اینجا؟
او داشت درباره مشکل من با کسانی که .... دیگر زنده نبودند، می پرسید.
البته نه دقیقا مرده. من هنوز نفهمیده بودم که این چیزهایی که می بینم چه هستند، فقط می دانستم که هیچ گاه داستانی درباره ارواح نشنیده ام که شامل این بشه که ارواح مانند بادکنک بترکند و اگر کسی آنها را لمس کند، منحل بشن. من وقتی سیزده سالم بود شروع به دیدن آنها کردم، درست قبل از اینکه والدینم فوت کنند. توماس داشت یه کارخانه قدیمی شیشه را بازسازی وبه دفاتر تبدیلشان می کرد.
اولین حضورم در یک محل ساخت و ساز، مکالمه خیلی دوست داشتنی با یک مرد پیر که کلاه ایمنی بر سرداشت داشتم. او بوی عرق و تنباکو می داد. بینی اش کمی از مرکزش کج بود، رگ هایش شکل به قلاب چوب لباسی شده بودند که نشان میداد خیلی به آب جو علاقه دارد. او خیلی مودب و دلپذیر بود و حتی شامش را هم تعارف کرد. من رد کردم، اما او اصرار کرد که من باید از پای کیک یخچالی اش که همسرش در ظرف غذای مستعملش گذاشته بود، بچشم.
اینجا بود که اوضاع دشوار شد. همان طور که او سعی داشت تا غذا را در دستان من قرار دهد، متوجه شدم که او جامد نیست. او هم به همین نتیجه رسید، پای را از دستش انداخت، و مانند زنی که فراموش کرده است قبل از آمدن واعظ لباس زیرهایش را از روی بند رخت جمع کند، شروع به جیغ زدن کرد. بعد ناپدید شد. پوف.
به دیوانگی خوش آمدید. به دنبال او، سلسله ای طولانی از افراد – افراد مرده- که در عجیب ترین جاها ظاهر می شدند و تنها وقتی که لمسشان می کردم، ناپدید می شدند. از اتاقک استراحتم در مغازه دنیز تا اتاق تعویض لباس میسی، من هیچ وقت بهشون عادت نکردم.
- باورم نمیشه بهت اجازه دادم منو متقاعد کنی اینجا زندگی کنم. باید می دونستم هیچ جا به این قدمت، امن نیست. و این مرد اسم منو هم میدونست.
این اتفاق تاکنون نیفتاده بود.
توماس به طور مشهودی سفت شد: اون اسمتو می دونست؟
سرم را تکان دادم و چشمانم را بستم. جک همچنین گفته بود اینجاست که من را ببیند. نیازی نبود توماس این بخش را بداند.
- ام، من فکر میکردم متوقف شده.
مدرسه شبانه روزی من واقع در سدونا،‌ آریزونا بود. پیشکوستان در شهر رفت و آمد نکردند تا زمان چرخش قرن، در نتیجه خیلی سخت نبود تفاوت بین یه کوزه سفالی یاواپایی قدیمی و، بذار بگم، معلم ورزشم را بیان کنیم.
فکر میکردم اوضاع بهتر شده است، اما الان دیگر مطمئن نبودم. تا وقتی که لباس هایشان خیلی واضح و آشکار از دوره زمانی دیگری نبود، همیشه نمی توانستم بگویم که این افراد به حال و اکنون تعلق دارند، یا مثل اون پنجره به گذشته. من تبدیل به یک رهبر مد تاریخی شده بودم،‌ نه به این خاطر که عاشق لباس بودم، بلکه توانایی شناختن لباس ها در دهه های مختلف، کمک کننده بود. تشخیص زنان آسان تر بود، اما به استثنای یقه های پروانه ای و تاکسیدوهای آبی دهه 1970، لباس های مردانه کلاسیک نسل ها گسترده بوده و مشکل بزرگتری را پیش رو میذاشتن.
من از هر پارک مناسبتی یا موزه ای که پرسنلش به دوره زمانی ای لباس می پوشیدند، دوری کردم. یک کابوس کامل بود. من همچنین زمان طولانی را به سعی به لمس نکردن افراد گذراندم. مگر اینکه خیلی اتفاقی دامن فنری پوشیده باشند. و سر راهم قرار داشته باشند.
گفتم: قطع شده بود. فکر میکردم شده.
حداقل تا زمانی که داروهایم را داخل دستشویی ریخته بودم.
برادرم راه سخت رو باهم طی کرده بود. نگه داشتن غم در درونم – هم از دست دادن والدینم و دیوانگی ناشی از دیدن افرادی که واقعا آنجا نیستن- انتخاب سالمی برای ذهن نیست. بستری شدن در بیمارستان به همراه یک نوشیدنی قوی از داروها برای توقف این توهمات، مدتی کار کرد. اما زمستان گذشته، که از زندگی در مه زامبی وار خسته شده بودم، کار خطرناکی کردم و بدون اینکه به کسی بگم داروها را ترک کرده بودم.
حتی توماس.
تصاویر به آهستگی برگشتند. ام، دختر زامبی رفته بود، ‌اما ام، دختر احتمالا روان پریش هم خیلی موفق عمل نکرده بود. حالا، باز هم در عجب بودم که آیا افرادی که در خیابان باهاشون صحبت کرده بودم، واقعی بودند؟
- متاسفم ام.
به توماس نگاه کردم: تو هیچ دلیلی برای عذرخواهی نداری.
- من اون کسی ام که ساختمون رو خریدم.
ابروهایم چنان درهم فرورفته بودند که انگار هزارپایی روی پیشانی اش در حرکت بود.
- خب، لعنت به مه‌رویان، به هر قیمت که شده شغلتو عوض کن تا خواهر کوچولوی غیرعادیتو مورد مرحمت قرار بدی.
خودم را از کتابخانه جدا کردم: انگار که به اندازه کافی در زندگیت دردسر درست نکردم.
- اینو نگو. تو هنوزم هم به افتتاحیه رستوران خواهی آمد، مگه نه؟
توماس با نگرانی مشهود در چهره اش را این پرسید.
- لیلی رو بیار.
از آنجا که حس گناه در من هنوز بالا بود، خیلی برای توماس سخت نبود که تصمیم گیری را به نفع خودش تغییر دهد.
- آنجا خواهیم بود.
برای پیشگیری از هرگونه رویداد عجیب و غریب اتفاقی، برای حاضر شدن به خانه لیلی رفتم.
بیشتر افرادی که من باهاشون بزرگ شدم، مثل یه تبخال، از من دوری می کردن. این ها همه ناشی از یک اتفاق کلیدی که در انظار انجام دادم بود. خلاصه داستان اینکه، من یه جر و بحث طولانی با یک مرد در کافه تریای مدرسه درباره اینکه چقدر رفتارش بی ادبانه است که جای من رو اشغال کرده اونم وقتی که من رفتم فقط یه چنگال بیارم داشتم. بعد هم شروع کردم به تهدید که با همون چنگال بهش ضربه بزنم.
هیچ کس دیگری او را ندید.
اگر، جر و بحث واقعا جیغ مانند با هوای رقیق برای قانع کردن جمعیت ناهار که من از خط خارج شده ام کافی نبود؛ خنده هیستریکی که بعدش آمد این کار را کرد. و وقتی لیلی بازوانش را دور کمر من حلقه کرد و به سرعت مرا به دستشویی برد، اینها به یاوه گویی بدل شد.
لیلی از اولین روزی که او را دیدم، از سال سوم، بهترین دوستم بود. او اغلب مرا به خاطر انچه که هستم قبول می کرد، حالا شامل هرچی که بشود. من هم همین کار را برای او کرده بودم. وقتی به توماس گفتم که او تنها دلیلی است که برگشت به مدرسه ایوی اسپرینگ مشکلی نخواهد داشت، اغراق نکرده بودم.
لیلی و مادربزرگش در یک اپارتمان بالای رستورانشان زندگی می کردند. با استفاده از در پشتی، وارد شدم. او را وسط اتاق نشیمنش یافتم، که پاهایش را در یکی از حرکت های پیلاتس باز کرده بود. به نظر دردناک می رسید. من ترجیح می دادم بدوم- هدفون تو گوشم بذارم و بروم، چشمانم را به زمین بدوزم و سعی کنم از وسط کسی رد نشوم- یا مشت بزنم. باید نزدیک ترین باشگاه کاراته را پیدا میکردم. کسب کمربند قهوه ای پیش از ترک آریزونا، من را تشنه کسب کمربند سیاه کرده بود. و به علاوه، لگد زدن به دیگران خیلی هم ارامش بخش بود.
وقتی او بدنش را به سمت من چرخاند پرسیدم: هی، تصمیم گرفتی که امشب چی بپوشی؟
- عصبانی نشو.
- اگه نمی خوای بیای، دیگه دیر شده. الانش هم عصبانی ام.
او روی زانوانش نشست و دستانش را مانند بچه یتیمی که برای شوربایی بیشتر التماس می کند، به هم چسباند: لطفا؟ من برای یه عکاسی شبانه احضار شدم. یه تعدادی غارنورد یه سری پوستر برای وبسایتشون میخوان.
لیلی با دوربین به همون راحتی که بعضیا با توستر کار می کنن، کار می کند. مهارت او باعث شد تا شغلی تابستانی به عنوان دستیار یکی از موفق ترین عکاسان طبیعت آپالاچیا برایش به دست بیاورد.
- بگو که میدونی اگه فکر میکردم میتونم بپیچونمش و کارم رو نگه دارم، از زیرش در نمی رفتم.
چشمانم را می چرخانم: میدونم اگه فکر میکردی میتونی بپیچونیش و کارت رو نگه داری، از زیرش در نمی رفتی.
لیلی عرض اتاق را به سرعت روی زانوانش طی کرد تا بازوانش را دور من حلقه کند و به آغوش بکشد: مرسی، مرسی. اوه، ببین، من عملا الان هم قد تو شدم.
خنده کنان، او را به سمت مت تمرینش هل می دهم و به اتاقش می روم تا وسایلم را آنجا بگذارم، و لباسی که زن برادرم مرا مجبور به پوشیدن کرده را به همراه، کفش، کیف و جواهرات روی تخت لیلی بگذارم. درو مخصوصا به من راهنمایی کرده بود که چگونه همه اینها را باهم بپوشم. بعضی وقت ها او این احساس را به من میداد که من قادر نیستم لباس بپوشم. که بودم، فقط مسئله این است که من یک کمینه گرا هستم. و لوازم تزئینی، مرا گیج میکنند.
تا زمانی که لیلی این اعجاجش را به پایان ببرد، من دوش گرفتم و از کامپیوترش برای یه تحقیق سریع درباره ساعت شنی استفاده کردم. دوست داشتم وقتی موضوع درباره برادرم و گروه پزشکان، تراپیست‌ها، و دکترهای ساحره است، آماده باشم اما به جز نتایج طبقه بندی خرید و یک لینک به خصوص شرم آور به یک کلوب استریپتیز، هیچی به دست نیاوردم. وقتی برای یه جستجوی گسترده نداشتم چون می دانستم اگر سر وقت نرم، توماس من را خواهد کشت.
درو واقعا سلیقه ای عالی داشت. لباس مخمل سیاه توردوزی در کمر، آستینی سه چهارمی و دامن کوتاهی داشت که وقتی راه می رفتم مثل زنگ تکان می خورد. فکر میکردم وقتی کفش ها را بپوشم، می توانم راه برم. کشنده بودند. منظورم این نبود که آنها خوشگل بودند، اگرچه که بودند. منظورم این است انها واقعا بلند و باریک بودند، و اگرچه من دست و پا چلفتی نیستم، اما اونها هم برای من و هم برای اطرافیانم، مرگبار هستند.
لیلی ترو تازه از تمرینش وارد اتاق شد – البته اگه در مسیر باد می ایستادی، خیلی هم ترو تازه نبود- درست وقتی که من داشتم رژ لب قرمز تیره ام را می زدم.
او گفت: خیلی دراماتیک و مرموز به نظر می رسی.
بعد لپ هایش را به درون دهنش کشید و مژه هایش را بهم زد، خیلی شبیه به کاری که اسکارلت این بعد از ظهر انجام داده بود.
- خوشحالم از اینکه می بینم تا قابلیت هات زندگی می کنی.
- واو، این تعریف خیلی بزرگ از سمت توئه.
او چشمانش را چپ کرد و شروع کرد به درهم ریختن موهای من.
لیلی با زیبایی کلاسیک و پوستی به رنگ کارامل، از آن دست دخترانی بود که باعث می‌شد تا مردان به علائم موجود در خیابان برخورد کنند و از روی صندلی‌ها واژگون شوند چون سرشان به تماشای او گرم بود تا اینکه بخواهند راه بروند. اگر او حس شوخ‌طبعی شیطنت‌آمیز و وفاداری بیش از برنارد مقدس نداشت، احتمالاً فقط از نظر اصولی ازش متنفر می‌شدم. درحالی‌که لیلی تکه‌ای مو را در اطراف صورتم می‌پیچاند و می‌کشید، به دنبال گردن بندی که درو با لباس فرستاده بود، گردنم را گشتم، مطمئناً انداخته بودمش.
لیلی که چشمانش را از من برنمی‌داشت گفت: گردن بند هنوز روی کمده. گوشواره هات هم توی کیف روی تخت.
دستانش را به کناری می‌زنم: تو چطوری میدونی کجا چیزها رو پیدا کنی؟ و تو مطمئنی که نمیتونی بیای؟ ممکنه پسر رویاهات رو ببینی.
او زیر لب گفت: هیچ پسری که شبیه به پسر رویاهام باشه وجود نداره.
قبل از اینکه با یک حلقه سرکش موی دیگر ور برود نگاهی به کمد انداخت: بقیه اشون دیگه خیلی دردسرسازن.
- خب، اگر او واقعی هم بود، نمی‌توانست از پس این بو بر بیاد. برو دوش بگیر.
با خنده و شوخی به پشت او ضربه‌ای می‌زنم: نمی خوام بوی گندتورو به خودم بگیرم.
او خندید و با قدم‌های اغراق‌شده مانکن‌ها، از اتاق خارج شد، اما اطراف چارچوب در سرش را برگرداند و لبخند کشنده ای را تحویلم داد: تو واقعاً خوشگل شدی. سعی کن به خودت تو اون کفش‌ها آسیب نرسونی.
چرخیدم تا نتیجه نهایی محصول را در آیینه بررسی کنم. بعد از اینکه از عطر محبوبم – عطر گل یاس ملایم با رایحه‌ای از وانیل، زدم، کیف و لباس رویم را برداشتم. تقریباً خارج از در بودم که یاد چترم افتادم. رنگش هماهنگ نبود. شاید به داخل راهم نمی‌دادند.

بخش جدید اضافه شد.

خیلی قشنگه
فقط قیمتش بالا نیس؟ 50 امتیاز؟ بانو جان درامد ما کفاف نمیده ها

hamid;30599:
خیلی قشنگه
فقط قیمتش بالا نیس؟ 50 امتیاز؟ بانو جان درامد ما کفاف نمیده ها

نفرمایید شما که سرمایه داری! 😉

فصل سوم ساعت شنی را در این پست بخوانید.

همچین شانسی نداشتم.
وقتی وارد شرکت تلفن شدم، درو دو شستش را برایم بالا برد و برادرم یک شیشکی ناخوشایندی زد. بعد از توضیح اینکه من چرا تنها آمده‌ام، مؤدبانه به تمام افراد مهمی که توماس مرا به آنها معرفی می‌کرد، سلام کردم، تصاویر چهره‌شان با نگاه‌های پولک، منجوق و مروارید و الماس‌هایی که برای آدم‌هایی که روی فرش قرمز قدم نمی‌زدند، بیش از حد مجاز بودند پاک شد. به‌محض اینکه توانستم فرار کنم، خودم را پشت یک گروه سه نفره جاز که تقریباً در زیر پله مارپیچ در نزدیکی بار قرار داشتند، پنهان ساختم و همانطور که از نوعی آب‌میوه گازدار می‌نوشیدم و سعی می‌کردم در دیوار پشت سرم محو شوم. نمایش را می‌نگریستم.
و کفش‌های کشنده را از پایم درآوردم.
من همیشه تمایل به خجالتی بودن داشتم، ‌اما هیچ‌وقت تا زمان دیدن تصاویر افراد از گذشته، غیراجتماعی نبودم. موجودیتی عجیب‌وغریب بود. اینکه ندانی فردی که داری باهاش صحبت می‌کنی، به‌صورت فیزیکی آنجا حضور دارد یا خیر. اینکه ندانی آیا تو یه متوهم به دور از کمپ روانپریش ها هستی یا نه. وقتی به‌صورت معمول شروع به دیدن تصاویر کردم، نگاه می‌کردم ببینم آیا کسی هست که هیچ توجهی را به خود جلب نکند، این امر کمک بزرگی در این بود که شاید آن فرد واقعاً آنجا حضور نداشته باشد. البته که در نهایت دلم برایشان می‌سوخت و درهرحال با آنها صحبت می‌کردم. اگرچه مطمئن می‌شدم که کسی نگاه می‌کند.
فقط محض احتیاط.
مدت‌ها قبل تصمیم گرفتم افرادی که می‌بینم را مانند بادکنک نترکانم. دراز کردن دستم در چیزی که به نظر یک انسان می‌رسید و دیدن اینکه فقط هوای رقیق است ... به همان اندازه که من را می‌ترساند، آنها را هم می‌ترساند. سعی کردم خیالات و تصوراتم را تنها بذارم، مگر اینکه مجبور بودم از میانشان عبور کنم.
حداقل، امشب اوضاع تا الان معمولی پیش رفته بود. دیگر راحت بودم که مرد جوانی را در کنار درهای ایوان پشتی، در انتهای دیگر اتاق دیدم. شانه‌های پهنش در یک تاکسیدوی مشکی‌رنگ خوش‌دوخت به نمایش داده‌شده بودند که خیلی به او می‌آمد اما برای من ناخوشایند بود. برای ارزیابی کردن او، چک‌لیست همیشگی از جزئیات که به من برای کمک می‌کرد تعیین کنم زنده یا مرده است را بررسی می‌کنم. قبل از هر چیز، استایل لباس‌هایش بود. کراوات مشکی از لباس‌های خیابانی، برای من دشوارتر بود. به دلیلی به آن کلاسیک می‌گفتند و او به همان اندازه آنها کلاسیک بود.
موهای سیاهش، به سمت بلند تمایل داشت- اینجا هم هیچ کمکی نبود. به‌طور معمول، جذاب و سکسی بود، اما استایل خاصی نداشت. به چهره‌اش تمرکز کردم. به‌خوبی اصلاح‌کرده بود، اما شرط می‌بستم که ته‌ریش داشت. ابروهای کمانی فتنه انگیزش، به چشمان تیره پلک بلندی می‌رسید. پوست زیتونی‌اش نیاکان مدیترانه‌ای را پیشنهاد می‌داد و استخوان‌های گونه مشخصش، با زاویه چهره‌اش در تناسب بود. تنها استثنا، دهان پرش بود. لب‌هایش حواسم را پرت می‌کردند.
من واقعاً آرزو می‌کردم او زنده باشد.
تکان ذهنی به خودم می‌دهم. داشتم چه‌کار می‌کنم. لب که در چک‌لیست من نبود؛ و وقتی نوبت به پسرها می‌رسید- پسران خوش‌قیافه مرده یا زنده- هرگز نتوانسته بودم نگاه خیره‌ای را جذب کنم؛ اما اگر نیشخند آهسته‌ای که روی صورتش به آهستگی نقش می‌بست، گواه چیزی بود، همین الان آن را به دست آوردم. دوباره پاهایم را در آن پاشنه‌های کشنده کردم، به دنبال توماس و درو اتاق را جستجو کردم، اما نتوانستم آنها را ببینم. به مرد تاکسیدو پوش دوباره نگاه می‌کنم. او مستقیم به سمت من قدم برمی‌داشت.
وقت رفتنه. دستم را دراز کردم تا لیوانم را در لبه پیانو قرار دهم و بعد متعجب و شوک زده، نگاه می‌کنم که لیوان درست از میان آن عبور می‌کند و روی کاشی‌های سرامیکی زمین به هزاران قطعه کریستال کوچک خورد می‌شود.
برادرم بلافاصله کنارم ظاهر می‌شود: تو خوبی؟
- نه. مگر اینکه تو هم گروه سه نفره جاز نواز رو ببینی؟
لطفاً. لطفاً.
- نمی‌بینمشون.
- پس صد در صد خوب نیستم.
موزیسین‌های خیالی به نواختن ادامه می‌دهند. هیچ تلاشی برای برقراری تماس فیزیکی با آنها انجام نمی‌دهم- احتمالاً تنها دلیلی است که آنها محو نشده‌اند.
آنها. سه نفر در یک‌زمان؟ و یک پیانو؟ هیچ‌وقت قبلاً یک صحنه کامل ندیده بودم. نمی‌توانستم نفس بکشم.
- به هوا احتیاج دارم. به هوا احتیاج دارم.
- ما رو ببخشید.
توماس به افراد زندۀ اطرافمون لبخندی زد، میزبان مهربان، به خواهر کمی هیستریایی خود کمک می‌کند. او مرا در عرض اتاق بزرگ به سمت درهای فرانسوی که به بیرون باز می‌شوند، هدایت می‌کند. سفر وحشتناکی بود. سعی می‌کنم تظاهر کنم که چشمانی که مارا دنبال می‌کنند نمی‌بینم. به ایوان وارد می‌شویم که به خاطر سردی هوای ناشی از بارش باران کمی قبل، خالی است.
نفس عمیقی کشیدم، می‌خواستم تا آدرنالین موجود در سیستم بدنی‌ام، کاهش یابد.
- چند تا ساختمون قدیمی رو قصد داری برای مصرف عمومی بازسازی کنی؟ فقط برای اینکه خودم و آماده کنم.
حداقل من در اروپا زندگی نمی‌کردم. تمام مرده‌های قرون مختلف، در اطراف آن قدم می‌زدند. تو آمریکا، تنها باید با چند نسل از افرادی که زندگی کردن در زمان حال را قاطی کرده بودند سروکار داشتم. وقتی توماس و درو قصد داشتند تا سفری یک‌روزه را به نمایشگاه بومی چروکی در کارولینای شمالی برنامه‌ریزی کنند، من مؤکدا مخالفت کرده بودم. بازآفرینی تاریخی. اصلاً و ابداً.
- باورم نمیشه که انقدر بده.
توماس این را گفت و برای افزایش آسودگی به بازویم ضربه‌های یواش همدردی زد. من سرم را به علامت نه تکان دادم. اکنون، زمان آن نبود که درباره داروها حقیقت را بیان کنم.
به‌خصوص که مرد تاکسیدو پوش، داشت از میان در دولنگه به درون می‌آمد.
- اونو می‌بینی؟
زمزمه می‌کردم و چشمانم را با دستانم پوشانده بودم و از مابین انگشتان لرزانم نگاه می‌کردم و از این فکر کرد خیلی زود بعد از گروه سه نفره جاز، دوباره تصورو خیالی داشته‌ام، می‌لرزیدم.
- کیو می‌بینم؟
اونو.
بهش اشاره می‌کنم که به پشت سرش نگاه کند. اگر مرد تاکسیدو پوش انسانی زنده و از این قرن نبود، التماسش می‌کردم که مرا دوباره در تیمارستان بستری کند.
توماس، با کلماتی که با آسودگی خیال رسیده شده بودند گفت: بله. می‌بینمش. اون مایکله.
- مایکل کیه؟
- همون مشاوری که بهت درباره‌اش گفتم.

کل فصل سه قرار گرفت

mehr;30518:
نوشته: Myra McEntire
ژانر:

• Teen & Young Adult
• ›
• Science Fiction & Fantasy

بخش بخش ترجمه میشه. همین جا قرار میگیره. هر فصل که تموم شه، میره تو یه پست دیگه.

(Purchasable content)

فصل دوم: http://btm.bookpage.ir/post30550.html#post30550
فصل سوم: http://btm.bookpage.ir/thread3059-2.html#post30624

سلام ملکه . حالتون چطوره ؟ خوبید ؟ اوضاع چطوره ؟ امیدوارم پروژه خوبی باشه و موفق باشید .

هر فصل 50 سرمایه باید بدیم؟ از کجا بیاریم؟ ممنون میشم اگر کمش کنید.

چه خبره بابا. حداقل سرمایه را 10 باشه خوبه