مسابقه‌ی پرواز خیال -دور هفتم. پایانی

سلام سلام
منم امدم ببخشید اگه خیلی قوی نیست من تو کوتاه نویسی آخرش هیچی نمیشم.

هنوز بیاد دارم . آن شب شوم زمانی که برفراز بلندی ایستاده بودم و در زیر آن نور شوم با وحشت به منظرۀ شهری که زمانی خانه ام بود خیره شده بودم.شهر من!خانه ای که در آن بزرگ شده بودم. همه چیز میپیچید، همه چیز در هم کشیده میشد. در هر مکانی که نور گسترش پیدا میکرد جاذبه ناپدید میشد.هرآنچه که در خیابانها مانده بود به سمت گودال نور کشیده میشد. میدیدم که چطور خانه ها یکی پس از دیگری متلاشی میشدند و در هوا به پرواز در می آمدند .ما شش نفر روی پشت بامی در لبۀ دنیا با درماندگی به تماشای فاجعه ایستاده بودیم. . صدای روناک مرا به خود آورد: تلاش خودمون رو کردیم.هرکی رو که میتونستیم نجات دادیم. برادرم از پشت سر پوزخند زد:اوه اره.چند نفر رو نجات دادیم؟ از شش میلیون نفر شاید حدود صد هزارتا... روناک آهی کشید: کار دیگه ای از دستمون برنمی اومد.خودتم اینو میدونی. باید زودتر از اینجا بریم _بریم؟ کجا رو داریم که بریم؟ اون سیاه چاله داره هرلحظه بزرگتر میشه .تا کجا میتونیم از دستش فرار کنیم؟این کاریه که ما شروعش کردیم.شاید باید پایانش رو هم تماشا کنیم. این مجازات ماست.کیفری برای بهم ریختن نظم طبیعی دنیا

- بچه ­ها، دنیا داره می­چرخه...؟!
مردی که لبه بام ایستاده بود، عینکش را صاف کرد، چشمانش از شگفتی برقی زدند و با لحنی حاکی از شعف و البته دانایی، گفت:« بنا به اعتقاد من، جیمز، نیویورک داره تو خودش لولـــه می­شه!» لحظه­ای برگشت و نیش تا بناگوش بازشده ­اش را به همراهانش نشان داد، سپس دوباره رویش را به سمت ساختمان­ هایی برگرداند که آهسته آهسته از زمین بلند می­شدند... درواقع، این زمین بود که در حال بلند شدن بود. ساختمان­ ها و خیابان­ ها و ماشین­ ها و… بدون آنکه آسیبی به آن­ ها برسد به سمت آسمان می­رفتند، و آرام آرام انحنایی به سمت داخل تشکیل می­دادند؛ گویی که جاذبه زمین نیز با آنهابالا می­ آید و چرخ می­خورد.
برعکس مرد ذوق ­زده، پنج همراه او حیران و آشفته نظاره­ گر حادثه ­ای آخرالزمانی بودند، حادثه ­ای که گمان می­رفت آخرین ثانیه­ های زندگی آن­ ها را تشکیل می­دهد. یکی از مردان گفت: «باید بریم پایین. بجنبین.» و شروع به تشویق دیگر همراهانش کرد؛ اما همه آن­ ها می­دانستند که هیچ راهی برای فرار از این وضعیت وجود نخواهد داشت. آن­ها مانند حشراتی کوچک، بین ساختمان­ های غول­پیکر می­ماندند و له می­شدند. به ذهنشان خطور کرد: صورت­ هایی که زیر بار فشار له می­شوند، پوست و گوشت و استخوانی که از شدت وزن یکی می­شوند و امشاء و احشاءشان که مانند شیره از درونشان بیرون می­ریزد...
انگار که در فکر همه­ شان این بوده باشد، چشمان همه ­شان از شدت ترس گشاد شد. به یکدیگر نگاه کردند، نگاه­هایی هاج و واج که از فردی به فرد دیگر می­افتاد، و هیچ کس هم راه چاره ­ای به ذهنش نمی­رسید. بدون اراده، مسیر یکدیگر را در پیش گرفتند... و به هم نزدیک شدند. دستان یکدیگر را گرفتند و ناگهان از شدت سرگیجه روی پشت بام درازکش شدند. چشمانشان جای آسمان را نگاه می­کرد، جایی که قبلا آسمان بود، و اکنون... شهرشان. فکر کردند که آخر کارشان است، کلامی از دهانشان بیرون نمی ­آمد، چشم­ها نگران و اندوهگین، و ذهن­ها آشفته، به این فکر ­کردند که هنوز زندگیشان را می­خواهند، هنوز می­خواهند زندگی کنند، آدم بکشند و مزد بگیرند، پول پارو کنند و خوش بگذارنند... اما پایان، اجتناب ناپذیر بود.
صدای زنانه ­ای پرسید: «اصلا چی شد که اومدیم بالای ساختمون؟!» برای چند لحظه انگار که ذهن­ها مشغول یافتن جوابی برای این سؤال شده باشند، تنش و اضطراب پیش از مرگ کاهش یافت. یکی گفت: «خب ما قاتلیم دیگه، اسلحه ­های توی دستتون رو نگاه کنید، معلومه دنبال یه سری آدم بودیم که به درک بفرستیمشون، نه؟»
- آره، آره... راست میگی. ولی، پس کجا رفتن یهو؟ مگه نیومدن بالای ساختمون؟
دیگر جوابی نیامد. برای هیچ­کدامشان مهم نبود. لحظه­ ای که ساختمان کناریشان را دیدند که به آسمان رفت، فکر کردند پایان کارشان فرا رسیده است. چشمانشان را بستند. در لحظه­ای هولناک و پر از ترس، ناگهان ساختمانی که آن­ها روی آن بودند هم شروع به حرکت کرد، و به سمت آسمان کشیده شد! فکر اینجا را نکرده بودند... یعنی قرار است از بالا به پایین پرت شوند؟! پس اینگونه خواهند مرد؟
اما وقتی تغییری در نیروی جاذبه­ای که بهشان وارد می­شد حس نکردند، با تعجب به یکدیگر نگریستند. نگاهشان به مردی که لبه ساختمان ایستاده بود، افتاد، از شدت خنده روی زمین افتاده بود. به یکدیگر نگاه کردند، و در چشم برهم زدنی، دنیا به حالت عادی برگشت. توهم زده بودند...
-------------------------------------------------
530

این دوره از مسابقه نویسندگی پرواز خیال به اتمام رسید.
تا شروع دوره ای دیگر، خداحافظ.