اعدام

صدای سوت در سرم اکو میشد، من چه کردم؟! خدایا... هجوم خون را به مغزم حس میکردم، لرزش دستانم لحظه ای متوقف نمیشد. با پایم ظربه ای آرام به پهلویش زدم اما تکان نمیخورد، نفس هم نمیکشید، گمانم به سمت مرگ میرفت اما دلم نمیخواست باور کنم... از اطرافم هیچ چیز متوجه نمیشدم فقط خون بود که از گلوی پاره او به بیرون میجهید... سعی کردم نفس عمیقی بکشم و به خودم تلقین کنم که او نمرده است اما تلقین فایده ای نداشت و در آن لحظه به واقعیت برگشتم، مغزم هشدار فرار میداد، هیچ چیز نمیفهمیدم فقط میدانستم که باید از این کابوس همیشگی فرار کنم.
دویدم و از ساختمان خارج شدم، عرق بود که از سر و رویم میریخت، خدایا من چه کار کردم؟! یعنی واقعا مرد؟! به پشت سرم نگاه کردم در سیاه ساختمان در نظرم به ورودی جهنم میمانست، افکار بسیاری در سرم بود که سردردم را تشدید میکرد، اگر نمرده باشد؟! شاید دارم خواب میبینم؟! شاید او هنوز زنده است؟! فرار کن... فرار کن... اگر بفهمند تو قاتلی اعدامت میکنند... اعدام... اعدام...
نمیتوانستم تصمیم بگیرم، آخر چطور ممکن بود من آدم بکشم آن هم با همچین حالتی؟! من اورا نکشتم... او خودکشی کرده است!!! به دستانم نگاه کردم متوجه چاقوی پر خون شدم، وای من چاقو را با خودم آورده ام؟! خدایا من چه کار کردم؟! سلول به سلول بدنم فریاد فرار میزد اما پاهایم توان درک نداشت انگار که به زمین قفل شده بودم. لباس سفید تنم از زیادی خون لخته شده به سیاهی میزد... دستانم میلرزید و اشک در چشمانم حلقه زده بود من نمیخواستم او بمیرد، تنها فکری که در سرم بود را به زبان آوردم: من نمیخواستم او بمیرد...
سرباز جلو آمد و دو باره به دستانم دستبند زد و با غرولند گفت:بلند شو، وقت رفتنه...
بار دیگر با ناامیدی نگاهش کردم اما او به من نگاه نمیکرد و اخم غلیظی تمام چهره اش را پوشانده بود، از اتاق خارج شدیم و برای چندمین بار به خودم و چشمانم اجازه دادم تا کمی از جو متشنج دور شوند...
چشمانم را باز کردم باز هم من هستم و اتاقک تاریک... دردناک ترین قسمت ماجرا اعدام ست، تنها چیزی که هرگز بهش فکر نمیکردم... اما تقدیر همین است، متاسفانه جز این هم نمیشود انتظار داشت، من کسی را کشتم که حق داشت نفس بکشد و در کمال عدالت کشته میشوم تا یک نفر دیگر از تنفس محروم نشده است...
به خانه رسیدم هنوز چاقوی خونین در لرزش دستانم محو به نظر میرسید، آن را در سینک ظرف شویی گذاشتم و سعی کردم خون خشکیده ی روی دستانم را بشویم، یک بار، دو بار، سه بار، پاک نمیشد، رنگ جنایت هرگز از دستان کسی پاک نشده است، بیخیال شستن دستانم شدم تصمیم گرفتم لباس هایم را تعویض کنم بلکه از اتفاق وهم انگیز رخ داده دور شوم، پیراهنی به رنگ آبی پوشیدم و کنار دیوار روی زمین نشستم، متفکر به نقطه ای نامعلوم خیره شدم...
به عقب هلش دادم: از من دور شو، تو پست ترین فرد این جهانی، همان بهتر که بمیری و جهان از وجود نحست پاک شود...
_ ای کاش میفهمیدی که من متاسفم، از گذشته ای که نادانی ام برایت ساخته، من اح.مق بودم...
چاقویی از جیبش بیرون کشید و گفت: میدانم که حقت نبوده و نیست اما تو دست از سر من بر نمیداری و چاره ای جز این ندارم... من را ببخش تا همین الان هر دو با آسودگی به خانه هایمان برویم.
از دور به سمتش تف انداختم: تو لیاقت نداری که با تو حرف بزنم، بخشش که بعید به نظر میرسد...
جلو آمد و من رویم را از چهره اش گرفتم، متنفر بودم از کسانی که نقاب خوبی بر چهره میزنند، لبخند زد: هنوز هم فرصت هست...
آنقدر از لبخند های گاه و بیگاهش عصبانی بودم که کنترلی بر رفتارم نداشتم...
صدای سرباز مرا از فکر بیرون آورد: بیا بیرون، ملاقاتی داری...
دوباره همان راهروی عذاب آور پیش رویم بود. روی صندلی نشستم، او به برگه های جلویش خیره شده بود...
_ میخواهی بگویی هیچ راهی ندارد ؟!
به چهره ام نگاه نمیکرد سرش حرکت خفیفی کرد، همه چیز در دنیا در حال چرخ خوردن بود و دوباره صدایی در سرم گفت: من نمیخواستم او بمیرد...
به لباس آبی رنگی که تازه پوشیده بودم نگاه کردم، خون... تنها کلمه ای که به ذهنم میرسید، سرم گیج میرفت مطمئن بودم که این پیراهن تمیز است اما پس این خون ها و لکه ها از کجا آمد؟! دوباره به قصد کمد از جایم برخاستم که پایم به چاقویی برخورد کرد و صدایی در سکوت خانه بلند شد، همان چاقو... مطمئن بودم آنرا در سینک گذاشته بودم اما اینجا بود درست کنار من، شاید خون های لباسم هم بخاطر چاقو است ؟! به دستانم نگاه کردم هنوز خون خشک شده رویش بود بجای کمد به سمت شیر آب رفتم تا بلکه بتوانم این انزجار را از خودم دور کنم، یک بار ، دو بار، فایده ای نداشت...
به چهره اش نگاه کردم، تقریبا از نبود اکسیژن کبود شده بود، قطره اشکی از چشمانم افتاد و همزمان رهایش کردم. بر زمین سخت افتاد و چاقویش هم کمی آنطرف تر، در تقلای نفس کشیدن بود که تیغه را برگردنش فرود آوردم و فریادش در گلو خفه شد، به چشمانم نگاه کرد، ناباورانه، نمیتوانست نفس بکشد... از رویش بلند شدم، پیراهن سفید پر از خون شده بود و دستانم هم... چند قدم از او دور شدم هنوز کینه ای مغزم را کنترل میکرد و میگفت او هنوز زنده است سعی کن به قلبش ضربه بزنی... به سمتش رفتم تا به قلبش ضربه بزنم اما مرده بود...
از پله ها بالا رفتم، طناب کلفتی بر گردنم انداختند... شخصی گفت: حرفی برای گفتن داری؟!
سکوت کردم اما بلافاصله پشیمان شدم: من نمیخواستم او بمیرد...
به خاطر نفس نفس زدن هایم صدایم بریده به گوش حضار میرسید: من... هنوز هم... دوستش دارم، اما... حد من... مرگ است و هیچ اعتراضی... بر این ندارم... فقط مرا... ببخشید... هر چند که... بعید به نظر میرسد!
هنوز سعی داشتم دستانم را بشویم و هوا تقریبا روشن شده بود، بیخیال شستن و تعوض لباس چاقوی خونین را برداشتم عجیب یک شکل بودیم، لباس خونین، دستان خونین، چاقوی خونین... از خانه خارج شدم و مسیر اداره پلیس را در پیش گرفتم یک مرد هرگز از زیر بار مسئولیت کاری که کرده فرار نمیکند. به اداره پلیس رفتم و گفتم، از گذشته ها، گفتم تا به اتفاق دیشب رسیدم... بعد از پیدا کردن جسد مرا به این اتاق تاریک آوردند و گفتند تا منتظر مرگ شوم تا فرا برسد...
نفس کشیدن هم نعمت خوبیست... تا بحال هر کاری در زندگی ام کرده بودم حتی قتل و این ظاهرا آخرین و دردناک ترین کار عمرم است، اعدام شدن، دست و پا زدم، کبود شدم، از نفس افتادم و از حرکت ایستادم، تنها صدای ضجه بود که میشنیدم...
چشمانم را باز کردم، من هنوز زنده ام؟! بوی خاک خیس و صدای گریه هایی را حس میکردم...
آه من مرده بودم... برای همیشه...

به جرم گناه، به حکم قصاص...