داستان گروهی دنیای درهم‌شکسته|دور اول |مشترک با زندگی پیشتاز

گروه 3
نویسنده: امیرحسین
هم تیمی ها:محمد،لیلا،سیامک،المیرا

نوای سوزناک ویلون به آرامی به لایه‌های عمیق خوابم نفوذ میکرد. خوابی نه چندان طولانی.آهسته گوشی را برداشتم و به لنز جلوی آن خیره شدم. با دو بار پلک زدن، آلارم را قطع کردم. روی تخت آهنی نشستم. صدای جیرجیر آن جواب گستاخانه‌ای به موسیقی چند لحظه پیش بود.
ساعت رومیزی کنار تخت یاد آور شد که تنها 30 دقیقه خوابیده‌ام؛ ولی به اندازه کافی عمیق. دستانم را بالای سرم قلاب کردم و آن را تا جایی که توانستم کشیدم. صدایی شبیه شکستن چوب به جیرجیر تخت اضافه شد. نگاهی به تختم انداختم. یاد التماسهای خواهرانه المیرا افتادم که اصرار میکرد تشکی نرم برای خودم بخرم، ولی خوب این تخت منه و من اینجوری راحت‌ترم.
فضای نمور و تاریک اتاق به من لبخند دلفریبی می‌زد. استوانه‌ای از نور ماه با اصرار راه خود را از پنجره‌ی مایل دیوار باز کرده بود و عبادتگاه مقدس من را نمایان می‌ساخت. یک صندلی چرمی سیاه در میان نیم‌دایره‌ای به ارتفاع سه ردیف مانیتورهای 4k.
در سمت راست آن میزی طویل پر از ابزار آلات، از جدیدترین وسایل جوشکاری پلاسمایی تا نانوپرینترهای سه بعدی و پروژه‌های ناقصم بود.
روبه‌روی آن میز دیگری قدرتش را به رخ قبلی می‌کشید. میزی از انواع لوازم آزمایشگاهی، کشت سلول، سانتریفیوژ، انکوباتور و قفسه‌ی موش‌های آزمایشگاهی. یک میکروسکوپ پلاسمایی هم برگ برنده‌ی آن بود. باید این فکر را از خودم دورکنم، اصل دوم کار این است که هیچ وقت بین وسایل و شاخه‌های علوم تبعیض قائل نشو!
پشت مانیتورهای صندلی کنترل هم دری سیاه رنگ بود که به اتاق کنفرانس ختم می‌شد و در حقیقت ورودی ظاهری آزمایشگاه من بود.
یک لیوان پر، از چای‌ساز همیشه روشن کنار تختم پرکردم و لیوان به دست، به سمت تخته نقشه‌کشی به راه افتادم.
در راه نگاهی به مانتیتورهای روشن انداختم. مخصوصا دوتا، که هر کدام 16 تصویر از دوربین‌های استتار نوری من نشان می‌دادند. دوربین‌هایی که خودم به عنوان پشتیبان در نقاط کور سازمان جاسازی کردم. یکی از آنها هم به صورت رندم و هر چند ثانیه تصویری از نانوجاسوس‌های مگسی نشان می‌داد. سایبورگ‌هایی مگسی که به تعداد زیادی در تمام کره زمین پخش کرده بودم.
بقیه مانیتورها هم پر بود از کد‌های برنامه‌ای که تقریبا شش‌سال از عمر بیست‌و‌هشت ساله‌‌ام را خورده بود و به نظر اشتهایی سیری‌ناپذیر داشت. برنامه‌ای که می‌توانست پیوند همیشگی ذهن و کامپیوتر را برقرار کند.
تخته را از نقشه‌های 6 ساعت قبل، پاک کردم و روی صندلی کنترل نشستم. چرخی زدم و چایم را تلخ مزه کردم. دوباره اصرارهای بی‌انتهای المیرا برای نوشیدن چای شیرین، به من پوزخند تلخی زد.
یک لحظه پرش نور پلکم را پراند. با صدای شکستن لیوان به خودم آمدم. به سرعت روند تعویض تصویر مگس‌ها را متوقف کردم و به شدت به روبه رویم زل زدم. تصویری از کویری بی‌انتها که یک پرش ظریف در آن،درست روی قرص تابان خورشید، تکرار می‌شد. همانند زمانی که یک کبریت مشتعل را در لیوان آب می‌اندازیم. معنای مسلم آن، این بود که دیگر این مگس،مگس من نیست! هک وسایل من کم کاری نبود و همین باعث شد، لبخندم، هر چند کم باز شود.
انگشتانم را به سرعت همانند نوازنده‌ای چیره‌دست رو دو کیبرد لیزری غلتاندم. متوجه یک پوشش هفت لایه که فشار زیادی به کدهای هسته مگس وارد میکرد، شدم. شروع به باز کردن تک تک لایه‌ها کردم. به لایه هفتم که رسیدم، ناگهان کدهای تکه تکه شده‌ی پوسته ششم به من فهماند که با چه چیزی طرف هستم.
با لبخند گشادم! به سرعت کد دستور] 00163

برخاستم و لیوان چای پررنگی پر کردم.
به کنار میز شطرنجم رفتم. با لبخندی ناخواسته، اسب سیاه را کنار وزیر سفید قرار دادم. گوشی شخصی‌ام را از جیب در آوردم. به دنبال اسم حریر می‌گشتم که متوجه 3 میسکال، 5 پیامک و حدود 50پیام از شش شبکه اجتماعی مختلف شدم‌؛ همگی از طرف المیرا.
به نظر میرسید کار مهمی دارد. به ذهنم خطور کرد که بهتر است به همین بهانه! به او سر بزنم و خبر ماموریت پیش‌رو را به او بدهم. ماموریتی که قرار است او را قویتر کند.سخن نیچه را به خود یادآور شدم: آنچه مرا نمیکشد،قوی‌ترم میکند. و من و خواهرم به شدت نیاز داشتیم تا خود را قوی کنیم.
همه‌ی اعلانات را پاک کردم و شماره‌ی حریر را گرفتم.

صبح به دنبال المیرا به بخش درمانگران سازمان رفتم. المیرا یکی از شاگران با استعداد آیدا و سمیه بود. دورادور پیشرفتش را دنبال می‌کردم و به شدت خوشحال بودم. یازده‌ساله بودم که المیرا به دنیا آمد. چند ماه بعد پدر و مادرم را به یکی از ماموریت‌های سازمان فرستادند و اکنون هفده سال است که من منتظر آنها هستم. هفده سال است که من پدر و مادر المیرا هستم و البته که میدانم این همیشگی نیست. المیرا باید استقلال را می‌آموخت. به هیچ چیزی نباید وابسته می‌شد حتی من! به همین دلیل به محض شناسایی استعداد درمانگری‌اش او را به آیدا معرفی کردم و سفارش کردم که هیچ ارفاقی به او نکند.

در راهروهای بخش درمانگران قدم می‌زدم. در راه برای آیدا سری تکان دادم و روبه‌روی اتاق المیرا توقف کردم. تقه‌ای به در زدم. صدای نزدیک شدنش را شنیدم. پشت در متوقف شد و از چشمی، نگاهی به من انداخت. ناگهان در با شدت باز شد و در ادامه صورتم سرخ و کج شد. المیرا با چشمای گریان من را نگاه می‌کرد و ناگهان من را در آغوش کشید. به سرعت شروع به حرف زدن کرد:
- خیلی بیشعوری... خیلی... .می‌دونی چقدر نگرانت شدم؟ چرا گوشیتو جواب نمی‌دی؟ اینا هم که نمیزارن بیام پایین. داشـ...
- کار داشتم.

- خوب منم حتما کار داشتم که بهت زنگ زدم.
- میخوای همینجا یکی دیگه هم توی گوشم بزنی؟
با چهره‌ای سرختر از من، جدا شد و راه را برای من باز کرد. به داخل اتاق رفتم و روی صندلی کنار تخت نشستم. المیرا هم روی تخت نرمِ روبروی من، نشست.
- خوب چیکارم داشتی؟
- واقعا که ... خجالت نمی‌کشی؟ چهارصد متر بیشتر باهم فاصله نداریم اون‌وقت تو زورت میاد خواهرتو ببینی. من دو ماهه اینجام ...
- اگه میخوای بهترین باشی باید همه چیز و فدا کنی ... حتی منو!
- اه ... خفه شو! با این مزخرفات فلسفیت ... اصن میدونی دیشب چندم بود؟
- منظور؟
- منظورم اینه ... خنگ خدا
و سریع از روی میز جعبه‌ای کادوپیچ شده در آورد. به سمت من گرفت و با نیش باز من را نگاه می‌کرد.
- این چیه؟
- کادو ... خنگ خدا!
- صد بار بهت گفتم نگو خنگ خدا ... حالا برا کیه؟ نکنه دوست پیدا کردی؟ هان؟
- چی میگی تو؟ دوستم کجا بود؟ برای تو هست. خنگ خدا!! ... دیروز تولدت بود.
عجیب نگاهش کردم. راست می‌گفت. دیروز تولدم بود. چه مضحک! سالی دیگر به پایان عمرم نزدیک شدم و من برای آن هدیه میگرفتم! تازه شنیده بودم بقیه مردم جشن هم میگیرند! انگار هرچی با این دختر حرف می‌زدم بدتر می‌شد.
- ممنون... ولی بهتر بود نمی‌گرفتی... می‌خوام همه تمرکزت روی درس‌ات باشه... تا همیشه قوی‌تر شی.
- باوشـــــــــــه بابا! ... حالا بازش کن ... بدو بدو
با اخم جعبه را باز کردم. ساعت زیبایی هماهنگ با سلیقه‌ی من خودنمایی می‌کرد. صفحه‌ای سیاه با اعداد و عقربه‌های نقره‌ای و بندی سیاه‌تر. قشنگ بود. ولی آن را درون جعبه گذاشتم و کنارم قرار دادم.
- ممنون ... قشنگه ... ولی برای کار دیگه‌ای پیش تو اومدم.
- اه ... چقدر ضدحالی ... میدونستم تو هیچوقت اتاق من نمیای مگه اینکه بهونه خوبی داشته باشی .. حالا دستت کن ببینم بهت میاد یا نه ... یالا دیگه ...
با اکراه ساعت را در دستم انداختم.
- خیلی بهت میاد...
- خوب تموم شد؟ می‌خوام در مورد کار باهات حرف بزنم.
- اره
- گوش کن ... دیروز یک نفر به یکی از رباتهای من حمله کرد. ولی من تله‌ای ساختم و به یکی از کمینگاه‌های خودم هدایتشون کردم.کمتر از یک روز دیگه اونجا میره. من برای ماموریت شناسایی تاییدشو از حریر گرفتم.
- حمله به سیستم تو؟؟باید خیلی خوب باشه.
- اره... دقیقا... برای همینه که این شناسایی خیلی مهمه... باید بفهمیم با چی طرفیم.
- خوب نقش من چیه این وسط، داداشی؟
چشم غره‌ای بهش رفتم و ادامه دادم:
- من باید برای این کار یک تیم جمع کنم... تقریبا بقیه اعضا رو انتخاب کردم و میخوام به عنوان درمانگر گروه، تو رو ببرم. این بهترین فرصت برای کسب تجربه‌ هست.احتمال ترفیع هم هست. نظرت چیه؟
ذوق کرده نگاهم کرد و دستانش را بهم کوبید:
- اخ جون... پوسیدم اینجا... بالاخره یه کم هیجان...
- المیرا... بزرگ شو... اونجا جای این کارا نیست...
- بـــــــــاشـه بابا...
- پس میای؟ اجازتو از سمیه و آیدا میگیرم...
- آره...
- ساعت دوازده اتاق کنفرانس منتظرتم. درست لباس بپوش. بچه بازی در نمیاری و تمام مدت ماموریت از پیش من جم نمیخوری. فهمیدی؟
- آره
- خداحافط!
و سریع به سمت در رفتم.
به سیامک زنگ زدم و به او اطلاع دادم. بعد از آن به دنبال لیلا رفتم. یکی از قوی‌ترین تلپات‌های سازمان. هر چند در کل میانه‌ی خوبی با ذهن‌خوانی نداشتم ولی برای ماموریت به او نیاز داشتم. با استفاده از جی‌پی‌اس گردنبندش، او را پیدا کردم و به سمت ایستگاه قطار روانه شدم.
هفته پیش نقشه‌ی اولیه‌ی نوعی محدودکننده ذهنی را کشیدم که ‌اولین نمونه‌ی آن را دیشب، بعد از تماس به حریر و قطعی شدن ماموریت، ساختم.اکنون بهترین زمان برای آزمایش آن بود. محدودکننده به صورت انگشتری با سنگ سیاه بود. سنگی همانند تابوت که در حقیقت یک نانوژنراتور عظیم بود و با فشار آن فعال میشد. وقتی که به اندازه کافی نزدیکش شدم، در ذهن اسمش را صدا زدم.
- لیلا
- لیلا
از دور پیدایش کردم. به من نگاه میکرد.
- سلام رفیق. خبری شده؟
سرد نگاهش کردم و همزمان با شستم نگین انگشتر را فشار دادم.
- آره. ماموریت داریم.
- چرا تا اینجا اومدی؟ زنگ میزدی... آهان فهمیدم ... اومده بودی تا بازم وسایل نایابتو پیدا کنی.
با عصبانیت گفتم:
- صدبار نگفتم ذهن منو نخون؟
بدون توجه به من به سمت ماشین من رفت و من خوشحال از موفقیتم تمام راه را به سمت سازمان سکوت کردم و کاربردهای بسیار انگشتر فکر میکردم.
در اتاق کنفرانس نشستیم. لیلا گفت:
- نمیخوای بگی چی به چیه؟
- صبر کن بقیه هم بیان.
و همزمان شماره محمد را گرفتم. چند ثانیه منتظر بودم تا جواب داد. گفتم:
- الو؟
- بله
- باید بیای سازمان
- سازمان چیه دیگه؟
شمرده غریدم:
- محمد فارسی، دارم میگم بیا سازمـ....
که ناگهان صدای دادی شنیدم. بعد نوای ناله و در ادامه پَخی محمدگونه!! بلند شد.
- داشتی میگفتی
- باید بیای سازمان.
- زمان بده.
- الان.
- میام.
به المیرا و سیامک هم خبردادم که زودتر بیایند. المیرا چند دقیقه بعد رسید. شلوار لی و پیراهنی مردانه پوشیده بود.
- سلام به همگی... خوبین؟
و با لیلا روبوسی کرد. بعد به طرف من آمد و به اجبار من را در آغوش کشید. بعد از آن سیامک وارد شد. به بقیه سلام کرد و روی یکی از صندلی‌ها نشست.
چند دقیقه بعد کسی در زد. در را باز کردم. محمد بود. بدون اینکه به حرف‌هایش گوش بدم گفتم:
- بیا تو.
همه نشستند و بعد از اتمام نگا‌ه‌ خیره‌ی آنها به هم، شروع به صحبت در مورد ماموریت کردم. در آخر هم اعضا بهم معرفی شدند. بعد از اینکه محمد را با پول سیر کردم؛گفتم:
- خوب؟ موافقین؟

سرانجام ماشین ایستاد. محمد مثل دیوانه‌ها رانندگی می‌کرد. البته که من لذت می‌بردم ولی کمی نگران المیرا شده بودم. تازه می‌فهمیدم که انگار آوردن المیرا ایده‌ی زیاد جذابی هم نبود. پیاده شدم و ساکم را از صندوق درآوردم. احتمال می‌دادم که با انسانی باهوش روبرو هستیم به همین دلیل اسلحه‌های مخصوص موجودات آنسو را با خودم نیاوردم. تنها چند کلت کمری برای محکم کاری به بچه‌ها دادم. من هم کلت پلاسمایی همشگی خودم را داشتم و محمد که شمشیر مخصوص خودش را داشت.گفتم:
- بچه ها پخش بشین. المیرا تو با من بیا. محمد، لیلا، سیامک، شماها از بین درختای سمت چپ برین. گوشی‌هایی هم که قبلا توی گوش‌تون گذاشتین و فعال کنین. صدای تیک آرامی آمد.

- خوب الان صدای من بهتون کامل و واضح می‌رسه. المیرا بریم.

به سمت کلبه به راه افتادیم. در راه المیرا دست مرا را گرفت. با اخم نگاهش می‌کنم که با لبخندی پهن پاسخم را میدهد.
وقتی به موقعیتی مشرف به کلبه می‌رسیم، دوربین حرارت پلاسمایی خودم را در می‌آورم و با آن به کلبه خیره می‌شوم.
- من که چیز خاصی نمی‌بینم. دوربین‌های حرارتی هم چیزی ثبت نکردن. شماها چی؟
بعد از تایید بقیه به سمت کلبه به راه می‌افتیم. ما از پشت به کلبه و محمد، لیلا و سیامک از روبرو. به آرامی در حال نزدیک شدن بودیم که باری دیگر المیرا دستانم را گرفت. با عصبانیت دستم را کشیدم و گفتم:
- نکن... اینجوری کند میشیم.
که لحظه‌ای متوجه‌ی سه رد پای عمیق شدم. با دوربین آنها را نگاه کردم. امواج بسیار قوی‌ای از آنها ساطع میشد. آنها را دنبال کردیم. به المیرا گفتم ارام قدم بردارد تا صدای پایش بلند نشود. با گوشی بقیه را هم صدا زدم.
پشت درختان موجوداتی بودند که هر کدام از آنها یک تیم از سازمان را به راحتی نابود میکردند. جن، گرگینه زامبی،شبح و شاید هم بیشتر!.سوالات بسیار زیادی در ذهنم ایجاد شد.اینها سیستم من را هک کرده بودند؟چرا به صورت گروهی آمده بودند؟
گفتم: بهتره برگردیم و نیروی کمکی بیاریم. محمد دست تنهاس و نمی‌تونه از پسشون بربیاد.
همه موافقت کردند ولی به محض برگشتن، صدایی سرد همانند کشیدن دو فلزگفت:
- صبر... کنید.
با فریاد محمد، دست المیرا را گرفتم و به سمت کلبه دویدم. حداقل در کلبه امنتر بودیم. به ورودی کلبه رسیدیم و به سرعت وارد شدم. داخل آن از آخرین باری که آن را دیده بودم تغییر چندانی نکرده بود ولی میزی پوسیده در وسط اضافه شده بود. با پا میز را به کناری انداختم. دستگاهی بسیار آشنا زیر آن بود، یک نویز‌انداز متوسط امواج مغناطیسی. در انتهای کلبه جنی ظاهر شد.با صورت کشیده و گوشهای نوک تیز. خالی درشت و سیاه‌رنگ زیر چشم چپش خودنمایی میکرد.
- چطوره؟ می‌پسندی؟
سردتر از همیشه، او را نظاره کردم.
- کی اینو براتون درست کرده؟
قدمی جلو آمد و گفت:
- اوه! مطمئنم برات خیلی جالبه که بدونی من سال‌ها آموزش دیدم تا به این مرحله برسم. سالها سختی برای کنترل و رهبری موجوداتی وحشی و افسارگسیخته که همین الان هم در حال کشتن افرادت هستند.
جلوتر رفتم و با خشم غریدم:
- بگو کی بهت آموزش داده؟ کی براتون تجهیزات درست کرده؟ کی سیستم من و هک کرد؟
- اروم باش... فک کنم اینقدر باهوش هستی که بفهمی امکان نداره بهت بگم. فقط بهت میگم که این تازه اول راخه... گروهای بیشتری مثل این تو راهن...
- میگی... مطمئنم که میگی
با فاصله‌ی کمی جلوی من ایستاد و با پوزخند گفت:
- اوه جدی؟ چجوری؟
کمی قبل با تایپ کردن کدی روی گوشی‌ام سیستم دفاعی را فعال کردم و اکنون سه نیزه‌ از پلاسمای سرد از زیر پای او بیرون آمد و او را به هم دوخت. وحشت زده نگاهم میکرد. پلاسمای سرد جلوی نامرئی شدن و تله‌پورت او را میگرفت. آرام به او نزدیک شدم. کلت پلاسمای‌ام را در آوردم. با لبخندی ترسناک نگاهش می‌کردم. قدمی دیگر برداشتم. کمی سرم را کج کردم.
- فک کردی آموزشای مسخره شماها با من یکیه؟
- آزادش کن...
سریع برگشتم. لعنت به من. به کل المیرا را فراموش کردم. خوناشامی کریه‌المنظر گلوی المیرا را گرفته بود. المیرا من را نگاه می‌کرد. بدون هیچ کلمه‌ای.
- گفتم آزادش کن.
به جن نگاه کردم. با وجود درد سعی کرد لبخندی به من بزند. منطق لعنتی من دوباره سریع‌تر از همیشه محاسبه میکرد. جن بسیار خطرناک بود. نوعی پیشرفته و آموزش دیده که می‌توانست بقیه را کنترل کند. باید از بین می‌رفت. اگر آزادش می‌کردم بدون شک بعد از آن المیرا را می‌کشتند و اگر جن را از بین می‌بردم باز هم المیرا میمرد. لعنت به منطق. لعنت به ذهن.. لعنت به قوی‌تر شدن...
روبه‌روی جن ایستادم.
- گفتـــــــم آزادش کــــــــــن
کلت را روی پیشونی‌اش گذاشتم. درست بین دو چشم زردش. بعد از هفده‌سال، به آرامی اشک، گونه‌هایم را خیس کرد. درد، بغض چسبناک گلویم را آتش می‌زد. گفتم:
- من امیرحسینم... هیچ وقت... خلاف... منطقم... عمل نمی‌کنم...این اصل اول کاره!
و ماشه را کشیدم. جن به خاکستر تبدیل شد و همرا با قلب من فروریخت. سریع برگشتم. فریاد خوناشام بلند شد و ناخن‌هایش را در گلوی المیرا فرو کرد. خودم را با پرشی روی خون‌آشام انداختم. سریع انگشتم را روی سرش چسباندم و همه انرژی انگشتر تابوت‌مانند را خالی کردم. چشمان خون‌آشام تهی شد و مغزش همراه با بغض من ترکید. خودم را سینه‌کش پیش المیرا کشاندم. دستانم را دوطرف صورتش گذاشتم.
با تمام وجودم فریاد زدم:
- نـــــــــــــــــــــه...
منطق کثافت من، دوباره یادآوری کرد: مرده، ولش کن... تنها چیزی که الان داری منم. و با این جمله باقیمانده‌های قلبم را به آتش کشید.


امیرحسین آرام پشت صندلی کنترل نشست. قلم را به سرعت روی آن می‌کشید. بیش از بیست سال میگذشت که قلم به دست نگرفته بود. نگاهی به ساعت مشکی‌اش انداخت و زیر کاغذ را با اشکش امضا کرد.
روی کاغذ نوشته شده بود:
« پ.ن اول: این گزارش به ضمیمه‌ی گزارش سه عضو دیگر تیم، لیلا،محمد و سیامک است.
پ ن دوم: نتیجه‌گیری من این است که با گونه‌ای کاملا پیشرفته از موجودات روبه‌رو هستیم که توانایی کنترل و رهبری پیدا کرده‌اند. احتمال برخورد دوباره‌ی سازمان با این دسته زیاد است. لذا پیشنهاد می‌شود یه اقدام موثر در این باره صورت بگیرد.
پ ن سوم: کسی که سیستم را هک کرده و همچنین نویزانداز درون کلبه را ساخته است، احتمالا همان کسی است که به موجودات آنسو آموزش رهبری می‌دهد.
پ ن چهارم: میزان وفاداری اعضای تیم موجودات آنسو قابل ذکر است.

در آخر شما را به شنیدن این موسیقی ها دعوت میکنم:
بی کلام:
http://s9.picofile.com/file/8302659234/Patrick_Lenk_Tears_of_the_King_Single_MP3_320Kbps_7tunes_.mp3.html
http://s9.picofile.com/file/8302659392/13_Immortal.mp3.html
http://s8.picofile.com/file/8302659784/01_She_Wakes_in_Flames.mp3.html
http://s9.picofile.com/file/8302658642/03_In_Niz_Bogzarad.mp3.html

با کلام:
http://s8.picofile.com/file/8302658176/01_O_Manfi_O_Negative_.mp3.html
http://s9.picofile.com/file/8302658434/02_Fereshteye_Marg_Death_Angel_.mp3.html
http://s8.picofile.com/file/8302658834/08_Rose_Meshki_Black_Rose_.mp3.html
http://s8.picofile.com/file/8302658968/hadi_Yellow_Harmony_Ft_Bell_.mp3.html

راوی: عرفان
اعضا: عرفان،سمیه،امیر،مهران
ماموریت: شناسایی و بررسی
به همراه سمیه از دفتر حریر بیرون آمدم و به سمت آسانسور رفتم.
در را باز کردم و گفتم:
-بفرمایید قربان.
سمیه لبخندی زد و داخل شد و من هم پشت سرش رفتم. دکمه ی طبقه ی دوم را زد و گفت:
- مهران رو میشناسی؟ از بچه های تکنو هستش؛ برو دنبالش و بیارش به دفتر من.
جوری کلمۀ « دفتر من » را گفت که انگار همه خبرداشتند که دفترش کجاست. در حالی که سعی میکردم مودب به نظر برسم پرسیدم:
-ببخشید سمیه خانم، دفتر شما کجاست؟
ابروهایش رابالا برد و با نگاهی که معنی "کی تو رو اینجا راه داده!!" میداد، گفت:
- نزدیک درمانگاهه دیگه، از هرکی بپرسی نشونت میده.
-خوبه، گفتید برم دنبال کی؟
همان زمان آسانسور به طبقه ی دوم رسید. سمیه در را باز کرد و گفت:
- مهران! اینم از هرکی بپرسی بهت میگه کیه.
نگاهی عاقل اندر سفیه به من کرد و تقریبا من را بیرون انداخت. لحظه ای بعد آسانسور به سمت پایین حرکت کرد و من مقابل یک در بسته تنها ماندم.
به عقب برگشتم و به سمت چپ راهرو رفتم. روبروی دری قرار گرفتم که روی آن تابلوی "ورود افراد متفرقه ممنوع!" قرار گرفته بود. در را باز کردم و وارد اتاقی پر از قفسه و پرونده شدم که بر روی قسمتی از دیوارش مربعی مشکی رنگ بود. به آن مربع نگاه کردم که در جایی درونش، دوربینی قرار داشت که چشمانم را اسکن میکرد. پس از چند لحظه قسمتی از دیوار کنار رفت و من وارد محیط بزرگتری شدم که از ظاهرش کاملا مشخص بود که بخش تکنوها در اینجا قرار داشت. یک ربات کوچک مشغول تمیز کردن کف سالن بود. چند دوربین سیصد و شصت درجه با فاصله ای اندک از سقف در حال پرواز بودند. این دوربین ها از دستاورد های جدید بچه های تکنو بود. من هیچ نمیفهمیدم وقتی درگیر جنگ با موجودات آنسو هستیم چرا بودجه را صرف چنین وسایل غیرضروری ای میکردند؟!
از کنار اتاقی رد شدم که درش باز بود و دود بسیار تیره ای از آن بیرون می آمد. سریع از کنار آن گذشتم تا نکند یک انفجاری، چیزی باعث شود که از ماموریت فردا جا بمانم. به جستجو ادامه دادم تا کسی را پیدا کنم و از او درباره ی مهران بپرسم اما چیزی جز چند در، در دو طرف راهرو در دیدرسم نبود. روبروی دری که نیمه باز بود متوقف شدم. از داخل آن اتاق صدای خرخر می آمد. در را باز کردم و فردی را با لباسی شبیه لباس تعمیرکارها و با ماسک جوشکاری و دستکش های چرمی دیدم که در حال کار بر روی وسیله ای بود که هیچ از آن سر در نمی آوردم. سرفه ای کردم و گفتم:
-سلام. ببخشید من دنبال مهران میگردم.
مرد سرش را بلند کرد و بدون آنکه ماسکش را بردارد گفت
-برو به اتاق یازده. در رو هم ببند.
بیرون آمدم و در را بستم. مردک بی اعصاب! (تکنو ها همه همینطور هستنd:) به دنبال اتاق شماره ی 11 گشتم و زود پیدایش کردم. در زدم و منتظر ماندم تا کسی در را باز کند. دختر جوانی با چهره ای درهم در را باز کرد و با لحن خشکی پرسید:
-بله؟
این یکی هم به نظر اعصاب نداشت. زود گفتم:
-با مهران کار دارم.
بی آنکه چیزی بگوید در را بست. بلافاصله صدای فریادش که گفت "مهرااااان" را از آن طرف در شنیدم و چند لحظه بعد پسری که بنظر تنها دو یا سه سال از من بزرگ تر میرسید، در را باز کرد.نگاهی به سرتا پای من کرد و گفت
- با من کار داشتی؟
-شما مهران هستید؟
-بله.
- منو فرستادن شما رو ببرم به درمانگاه، پیش سمیه.
-میدونی با من چیکار داره؟
- حرف یه ماموریت بود...خودش توضیح میده
چشمانش گشاد شدند و پرسید:
-ماموریت؟!
- آره، بهتره عجله کنی اضطراریه
سری تکان داد و در حالی که در را می بست گفت:
-الان میام.
پس از لحظه ای در حالی که داشت کتش را میپوشید از اتاق خارج شد و گفت:
-بریم.
به طرف آسانسور رفتیم و منتظر شدیم تا آسانسور بالا بیاید.
مهران نگاهی به من کرد و گفت:
-تو چه کلاسی هستی؟
-جنگجو.
نگاهی به ظاهرم کرد و گفت:
-اصلا بهت نمیخوره که جنگجو باشی.سلاحت کو؟
-من از دوتا خنجر استفاده میکردم که متاسفانه امروز صبح از دست دادمشون. میدونی خنجر مقابل خوناشام ها خیلی به کارم میاد، مخصوصا با سرعت بالای من. ولی در مقابل گرگینه-زامبی ها چندان کارایی نداره.
-خب تو عملیات بعدیت از چه سلاحی میخوای استفاده کنی؟
-نمیدونم، شاید بازم از خنجر استفاده کردم، شایدم رفتم سراغ سلاح های مدرن.
-کلا از شمشیر خوشت نمیاد نه؟
-میدونی دست و پام رو میگیره، بیشتر تکیه ی من روی سرعتمه که نمیتونم با شمشیر از حداکثر سرعتم استفاده کنم.
مهران چند لحظه در فکر فرو رفت و سپس گفت:
-شاید تونستم یه چیزی برات پیدا کنم که مناسب باشه. قدت چنده؟
- 175
-خوبه، چند روز دیگه که از ماموریت برگشتیم بهم سر بزن ببینم چیزی برات دارم یا نه.
پس حدس نزده بود که من یکی از همگروهی های او هستم.
گفتم:
-فکر نکنم اصلا از ماموریت برگردی، من جنگجوی گروهتون رو میشناسم. بهت پیشنهاد میدم خودت یه اسلحه با خودت ببری و از گروهت دفاع کنی.
-مگه جنگجومون کیه؟
لحظه ای مکث کردم و سپس گفتم:
-خودم.

پس از لحظه ای فکر کردن، زد زیر خنده .
با رسیدن آسانسور وارد آن شدیم و ساعتم را جلوی سنسوری در صفحه ی دکمه ها نگه داشتم.پس از چند لحظه، صفحه ای ط ظاهر شد که در آن دکمه هایی برای طبقات پایینی و مخفی سازمان ظاهر شد. انگشتم را روی طبقه منفی دو فشار دادم، و صفحه ظاهرشده باز ناپدید شد.
هنوز در آسانسور کامل بسته نشده بود که پرسید:
-چند وقته که برای سازمان کار میکنی؟
-4 سالی میشه،از وقتی که با موجودات تاریک آشنا شدم.
-مگه از اول با موجودات تاریک آشنا نبودی؟
-نه من اولش یه زندگی عادی داشتم، حالا داستانش طولانیه.
مهران گفت:
- خب تعریف کن، وقت داریم.
در حالی که سرم را پایین انداخته بودم و به کفش مشکی و چرمی مهران نگاه می کردم، تعریف کردم:
-13 سالم بود که با خانواده ام به یه سفر رفتیم. من و پدر و مادرم و خواهری که از من 2 سال بزرگتر بود. همه چیز داشت خوب پیش میرفت تا اینکه یه شب توی یه جنگل چادر زدیم. من خواب بودم و با سر و صدا بیدار شدم. دیدم که سه تا موجود وحشتناک به ما حمله کردن و... و اونا تمام اعضای خانواده ام رو کشته بودن.
لحظه ای مکث کردم تا گلویم را صاف کنم و ادامه دادم:
-اونا در حال جنگیدن با دو نفر دیگه بودن. اون دو نفر خیلی زود موجودات رو از پا در آوردن و با وصل کردن یه چیزی که الان میدونم مهر بود، اونارو از بین بردن و در این زمان من فقط به جنازه ی خانواده ام نگاه میکردم که الان هیچ چیز ازشون به خاطر ندارم. شوکه شده بودم و همون موقع اون مامور ها منو دیدن و با خودشون به سازمان آوردن. بعد ها فهمیدم که اون موجودات خوناشام و بودن و چند روز بود که تحت تعقیب مامور های سازمان بودن و من هم تصمیم گرفتم به عنوان جنگجو با موجودات تاریک مبارزه کنم و از اون موقع در سازمان فعالیت میکنم.
سرم را بالا آوردم و به مهران نگاه کردم که به من زل زده بود.
دستی به پشتم زد و گفت:
-متاسفم پسر، تجربه ی سختی داشتی.
سری تکان دادم و زیر لب تشکری کردم. آسانسور ایستاد و ما پیاده شدیم.از جلوی چند اتاق و در درمانگاه گذشتیم، مهران مقابل در چوبی ای در انتهای راهرو ایستاد و در زد بلافاصله در باز شد و مهران و سپس من داخل شدیم. هنگام عبور به دنبال کسی گشتم که در را باز کرده بود اما کسی را ندیدم. خب مطمئنا از این درهای پیشرفته بود که «بچه های عصبانی تکنو» میسازند. دستم را دراز کردم تا در را ببندم اما خودش پشت سرم بسته شد. زود دستم را انداختم و نگاهی کردم که ببینم کسی مرا دیده است یا نه. که دیدم سمیه طبق معمول با نگاهی عاقل اندر سفیه به من نگاه میکند و بر روی صندلی چرمی و به نظر راحتی نشسته است که در کنار سه صندلی هم شکل دیگر ، روبروی میز بزرگ و بهم ریخته ای قرار داشت که از قرار معلوم میزکارش بود. یک کامپیوتر قدیمی و چند مجسمۀ کوچک شیشه ای تنها لوازم روی میز بود. دفتر ساده ای بود. یک میز کار در گوشۀ اتاق قرار گرفته بود و پشت سرش کتابخانه ای دیده میشد. یک قفسۀ دارو نیز کنارش بود.صاحب دفتر روی مبل سیاه رنگی در طرف دیگر اتاق نشسته بود.روی مبل کنار دستیش، پسر جوانی نشسته بود که مطمئنا همان امیر، عضو آینده بین گروه است و مهران هم بر روی صندلی دیگری نشست و حال تنها یک صندلی خالی مانده بود که انتظار من را میکشید.
در حالی که نگاه سمیه هنوز تعقیبم میکرد بر روی صندلی نشستم و منتظر ماندم تا اول دیگران شروع کنند...که زیاد هم طول نکشید.
-خب سلام به همگی. امید وارم حالتون خوب باشه و آمادگی یه ماموریت را داشته باشید.
سمیه بود که این را گفت. با خودم گفتم من که کاملا آماده ام. همین امروز بود که از یک قدمی مرگ نجات پیدا کرده بودم و یکی از هم گروهی هایم تا سر حد مرگ زخمی شد و دست کم بیست و چهار ساعت است که نخوابیده ام. اگر شما اسم این را آماده بودن میگذارید، من کاملا آماده ام....
او بی خبر از افکار من ادامه داد:
-اول از همه میخوام با عضو جدید گروهمون، عرفان، آشنا بشید. اون یه جنگجوعه و از اعضای گروهیه که تو عملیاتی که الان میخوایم دربارش صحبت کنیم شرکت داشته.
مهران پرسید:
-کدوم ماموریت؟
در جواب نگاه معنی دار سمیه توضیح دادم:
-من و گروهم امروز به یک ماموریت تحقیقاتی رفته بودیم. رد پاهایی از زامبی گرگینه ها پیدا کردیم و دنبالشون رفتیم که با چهار تا گرگینه زامبی برخورد کردیم....
امیر میان حرفم پرید و گفت:
-چهار تا؟؟!
نگاهش کردم و گفتم:
-آره چهار تا... حساب سه تاشون رو رسیدیم اما چهارمی یکی از افرادمون رو زخمی کرد و فرار کرد. وضعیتش وخیم بود مجبور شدیم برگردیم. فرصت تحقیق بیشتر رو نداشتیم. در ضمن مهر مخصوص برگردوندن زامبی گرگینه هامون رو هم جا گذاشتیم...
مهران گفت:
- عیبی نداره من چیزای کارسازتری براتون ردیف میکنم.


به وضوح حال که اتفاقات امروز را فهمیدند به من احترام بیشتری میگذاشتند. حتی سمیه هم دیگر آنطور که میگوید "کی این بچه رو اینجا راه داده؟" به من نگاه نمیکرد. آخر روبرو شدن با چهار زامبی گرگینه وتنها با یک نفر زخمی برگشتن کار هر کسی نیست.
سمیه گفت:
-خوبه. ما برای تحقیق بیشتر و پاکسازی محل، فردا به اون منطقه میریم. امشب هرچی رو که لازم دارید آماده کنید و البته خوب هم استراحت کنید.
-حرف دیگه ای هست؟
مهران رو به من گفت:
-فردا برات یه سلاح میارم پس دنبالش نباش.
گفتم:
-واقعا ممنونم اصلا نمیتونستم این وقت شب راه بیوفتم دنبال یه سلاح.
سری تکان داد و زمزمه ای شامل "وظیفه" کرد .
سمیه گفت"
-خوبه پس، فردا ساعت هفت صبح همه تو پارکینگ حاضر باشید.
خداحافظی کردم و به طرف در رفتم. جلوی آن ایستادم و منتظرماندم تا باز شود اما نشد. نگاهی از روی شانه به عقب انداختم و دیدم سمیه دوباره دارد با همان نگاه همیشگی به من نگاه میکند. در را باز کردم و زود خارج شدم.
امان از این «بچه های عصبانی تکنو» با این در ساختنشان که معلوم نیست کی باز میشود و کی بسته میشود و فقط هم بلدند آبروی آدم را ببرند. حتی رویشان هم برچسبی نزده اند که مثلا "بکشید" یا "فشار دهید" که آدم بداند چطور باید از این در ها استفاده کرد.
به سمت آسانسور رفتم.
به زیرزمین که میرسیدی دیگر سه عدد آسانسور وجود داشت تا این جمعیت عظیم (جنگجو ها و درمانگران و زخمی ها و بدبختان فلک زده ای مثل من را که خوابشان می آید، به مقصدشان برساند.)
وارد آسانسور میانی شدم که در همین طبقه ایستاده بود و دکمه ی طبقه ی منفی دو را زدم که بخش جنگجو ها بود.
آنقدر خسته بودم که نفهمیدم چطور به تختم رسیدم و با همان لباس هایی که بر تن داشتم روی تخت خوابیدم و خواب قبل از هر فکر و خیالی مرا ربود...

همگروهی ها : میکائیل و خانم حنا.
احساس عجیبی داشتم، قرار گرفتن زیر دستگاه اسکن برای یک نلپات احساس دل به خواهی نیست. آرام از زیر دستگاه رد میشدیم. تا به دفتر مرکزی رسیدیم، حتی احساس میکردم، حتی افکارم هم زیر آن دستگاه بزرگ گستره شده در راه رو در امان نیست!
به سمت دفتر رفتیم، میکائیل در کنار من بود. از وقتی به مرکز آمده بودیم، میکائیل کم حرف تر شده بود، چند باری از اتفاقی که در زیر هتل در همدان افتاده بود، ازش پرسیده بود، اما هر بار از پاسخ طفره میرفت، چراییش دیگر نیاز به قدرت ویژه یا ذهن خوانی نداشت، چشمانش خود گویای همه چیز بود. پسرک بینوا در چشمانش، جز احساس گناه چیزی وجود نداشت، اول برای ورود بی احتیاط آن موجودات و حالا احساس گناه دیگر در چشمانش سنگینی میکرد.

به داخل اتاق همیشه خالی رفتیم، نمایشگری بالای سرما چشمک زد و بعد صدایی در سالن پیچید!

صدای رییس در سالن پیچید:
خوب یه ماموریت جدید براتون دارم!
به میکائیل نگاه کردم، چشمانش نزدیک گرد شدن بود، انگار سعی میکرد چیزی بگوید اما بر دهنش جاری نمیشد!
رییس که این صحنه را دید گفت: لازم نیست حرفی بزنید، میدونم الان ممکنه تو شک باشید، اما این ماموریت کمکتون میکنه قراره یه هم… .
واقعا دیگر نمیتوانستم تحمل کنم، واقعا میشد نسبت به دو زندگی اینقدر بی تفاوت بود. وقتی شروع به حرف شدن کردم صدای از آنچه که انتظارش را داشتم سرد تر و از آنچه میخواستم رسمی تر بود.
- ولی قبلش شما یک توضیح به ما بدهکارید.
رییس انگار که انتظار این حرف را از من نداشت. احساس کردم اگر انتظار حرکتی هم داشت کمترین احتمال آن حرکتی از جانب من بود.
رییس انگار دلخور شده باشد با لحن گزنده ای گفت : چه توضیحی تلپات درجه سه.
تلپات ها در سازمان هفت درجه بندی داشتند، سازمان همانطور که از تلپات ها استفاده میکرد، آنها را هم کنترل میکرد، تلپات ها را از جامعه بیرون می آورد، هر تلپات حداکثر میتوانست به هفت درجه دست پیدا کند، تلپات های درجه هفت میتوانستند از تمام قدرتشان استفاده کنند و بهای استفاده از تمام قدرت، یک قرص انفجاری بود که از طریق بینی وارد مغزشان میشد تا اگر خواستند طغیان کنند، مغزشان پریشان شود.
تلپات های درجه سه حداکثر میتوانستند ذهن خوانی کنند و شاید یک اتصال ضعیف میان ذهن های دیگر ایجاد کنند.

- چه توضیحی، واقعا چه توضیحی، ما رو برای اولین بار با کسایی که هرگز ندیدیم، زیر یه سقف جمع میکنید و میگید، قراره قوی ترین ترکیب برای شکار خون آشاما باشیم، بعد ما رو به زیر هتلی میفرستید و رها میکنید تا سلاخی مون کنند، حالا میگید چه توضیحی! نمیتونم اجازه بدم نسبت به مرگ دو نفر، به نیروی حیات دو نفر این قدر بی تفاوت باشید.
صدای ناله ای از طرف میکائیل شنیدم انگار یک لحظه قدرت اختیار خودم را از دست داده بودم. فشاری که به ذهنش وارد کرده بودم ممکن بود دردسر ساز شود، ولی او توانست خودش را کنترل کند و نیافتد.
صدای از ناکجا باز در سالن پیچید.
- از تو توقع نداشتم، جغد سفید.
باز استفاده از اسم سازمانی.
- تو میدونی مجازات تخلفی تلپاتی که کنترل خودش رو از دست میده چیه!
اگر تلپاتی کنترل خودش را از دست میداد مجازاتش نزول یک درجه بود، میخواستم داد بزنم برایم مهم نیست، من تنها جواب سوال هایم را میخواستم. اما رییس سریع تر پیش دستی کرد و گفت :
- اما اینبار از گناهت میگذرم. و یادت باشه که تقصیر کی بود که این ماموریت شکست خورد.
نمیدانم چرا احساس کردم داغ شدم. انگار که در کوره آجر پزی گذاشته بودنم. هر چه تا به حال سعی کرده بودم خونسرد باشم، حالا تمام آن سعی ها پودر شده بود. نمیدانم چرا اما دیگر عنان از کفم رفته بود. قابل تحمل نبود.
گفتم : این دیگه قابل تحمل نیست، چهار نفر بدون هیچ شناختی، بدون هیچ تمرینی و حتی گپ ساده ای، به جنگ با هفت هشت خون آشام میرند، و حالا کسایی که رفتن مقصرند.
لگدی به سطل آشغالی که کنارم بود زدم.
میکائیل شروع به حرف زدن کرد : رضا فکر می… من اجازه ندادم حرفش را تمام کند، گفتم : تو دیگه حرف نزن. نمیدانم واقعا چرا پرخاشگر شدن بودم. فریاد زدم : اگر اون اختراع مضحک بود...
حرفت را خوردم، و با بلند ترین صدایی که میتوانستم، گفتم : لعنت.
و از اتاق خارج شدم.
آدم همیشه نمیتوانست خودش را کنترل کند، به بالای ساختمان و پشت بوم رفتم تا بلکه کمی آرام شوم. فقط نمیدانستم چرا هرکس مرا میدید کمی خودش را کنار میکشید.

با عرض معذرت، به این علت که یکی از اعضای گروه ما یعنی اینتاریوش به خاطر یه سری مشکلات ترک میدون کرده، این پست رو من میزارم؛ اما درواقع از طرف ایشون حسابش کنید.
همگروهی ها: دلارام خانم، رضا (اینتاریوش)
مأموریت: شناسایی
راوی: اینتاریوش
همینطور که پشت در ایستاده بودیم گوست هم داشت به یه نقشه ای چیزی برای خلاص شدن از دست مهمونامون فکر میکرد. از گوست پرسیدم: «خب حالا چیکار قراره بکنیم؟ واقعا فکر کردی مثل دوئل میریم نفری یه حریف انتخاب میکنیم دخلشون رو میاریم؟! اصلا مگه اینکارا از من بر میاد خب؟» گوست یه نگاه دلگرم کننده بهم انداخت و جواب داد: «نه لوک خوش شانس بازی تو کار نیست. دارم فکر یه تله میکنم تو راهرو کار بذاریم.» توی راهرو با دومتر عرض نمیدونستم چطور میخواد تله کار بذاره! معلوم بود که نمیتونه بره اون جلو وایسه و همشون رو یکی یکی با تیر بزنه. کافی بود یکیشون یه فریاد بکشه، یا از بخت بد ما یه تیر به هدف نمیخورد؛ اونوقت بود که دیگه مهلت رسیدن به در مخفی رو هم پیدا نمیکردیم. دقیقا این آخرین چیزی بود که من میخواستم! اصلا تو دورترین تخیلاتم هم نمیگنجید که توی اولین مأموریتم قراره با زندگی بای بای کنم. اولش که گرگینه و خون آشام... حالا هم جمعشون و جمع شده و یه شبحم دارن با خودشون میارن. اصلا گیرم که گوست اون دوتا رو با تیر زد، شبح رو چیکار کنیم؟!!!
با خودم گفتم هنوز که زنده ای. به جای این فکرا به فرمانده یه طرحی نقشه ای بده. سرمو انداختم پایین و مشغول فکر کردن شدم، شبح واقعا ذهنم رو مشغول کرده بود. نگاهم به بدن آدمای بیهوش توی اتاق افتاد، چشمامو ریز کردم و نگاهیم به پارسا انداختم... یدفعه یه فکری به ذهنم رسید. دستی به شونه فرمانده زدم تا توجهشو جلب کنم.
- هوم؟
- فرمانده... فکری برای اون شبحه داری؟
- نه. اگه میزاشتی داشتم فکر میکردم.
- خب من یه فکری دارم. برای شبح فقط. نه میتونیم به صورت مستقیم مهر داغ بندازیم روش... نه میتونی بیهوشش کنی یا بلای دیگه ای سرش بیاریـ...
- ممنون که یادم انداختـ....
وسط حرفش پریدم و گفتم: «نه نه فرمانده. واقعا یه چیزی توی ذهنمه. پارسا که تله پاته، این همه هم بدن بیهوش ریخته اینجا. خب چی میشه اگه پارسا بتونه اون روح رو وادار کنه بیاد یکی از این آدما رو تسخیر کنه؟ و بعد ما با یه مهر کارشو بسازیم؟» از نگاه فرمانده میشد خوند که واقعا تحت تأثیر قرار گرفته. یکمی راجعش فکر کرد و بعد...
- ایول اینتاریوش! عجب فکری کردی پسر! عالی بود. برو به پارسا بگو آماده باشه. زیاد وقت نداریم برای بازیابی قدرتهاش، سریع میرسن با توجه به پیشبینی تو و احساس خودش. بهش بگو روی ذهن شبحه تمرکز کن، به محض اینکه علامت دادم کنترلش رو بگیر، بیارش تو اتاق. بعدشم بیا کمکم کن.
داشتم با پارسا حرف میزدم و نقشه رو براش توضیح میدادم و یه نیم نگاهیم به فرمانده داشتم. از توی کوله اش یه تور تقریبا کوچیکی درآورد و یکی از خشاب­هاش رو هم گذاشت کنار دستش.
- هنوز یکم ضعیفم، مطمئن نیستم بتونم، اینتاریوش. ولی تلاش میکنم. فقط اگر بشه یکجوری قدرت ذهنش رو تحلیل داد خیلی خوب میشه... خیلی راحت تر میتونم واردش بشم.
حوصله نداشتم برم سمت فرمانده و این حرفها رو دوباره براش بزنم. از همونجا بلند گفتم: «فرمانده پارسا میگه اگه بشه حواسشـ....» یهو دیدم گوست داره بال بال میزنه. تند تند میگفت ساکت باش ساکت باش، آخرشم با قیافه عصبانی و با یه حالت زار لوله تفنگشو گرفت سمتم. وسطای حرفم بودم که با دیدن تفنگ فرمانده یهو ساکت شدم.
فرمانده اومد سمتمون و گفت: «همتون از دنیا سیر شدین انگار؟ آروم بابا. آروم. دفعه بعد ممکنه حتی زنده نباشیم که مغزتو خودم به شخصه بپاشونم.» هوفی کشید: «چی شده؟» پارسا براش توضیح داد و فرمانده هم گفت که احتمالا برای یه لحظه یه غافلگیری بوجود میاد که میتونه یکم ذهنش رو آشفته کنه. پارسا هم در جواب گفت که کافیه و میتونم کارم رو انجام بدم. بعد با فرمانده رفتیم سراغ بقیه تله...
- این فشنگ­ها توشون با مایع قابل اشتعال پره. آهسته سُرنگشون رو از انتهاشون باز کن و همه تور رو با مایع توش خیس کن.
چشمام از تعجب و ترس گرد شده بود. اگه یهو توی دستم منفجر میشدن چی؟ نگاه گوست رو که دیدم آب دهنمو قورت دادم و با ترس و لرز کاری که گفته بود رو کردم. خودش هم چندتا مهر مقدس برداشت و با یه سری نخ های نازک چندین جای تور بستشون. گفت روی مهرها هم یکم از اون مایع بریزم. محفظه یکی از همون فشنگ ها رو تقریبا تا آخرش خالی کرد، بعد اون رو وسط تور بست. یکم با مانیتور روی تفنگش ور رفت و بعد یه چراغ سبز روی فشنگ روشن شد. تور رو برداشت و یه صندلی هم با خودش برد. چند متر جلوتر از در اتاق کنترل، صندلی رو گذاشت زمین رفت روش، و بهم گفت بیا برو رو کولم و تور رو هم داد دستم. با یه بدبختی رفتم روی شونه هاش، بعد گفت که با گیره های روی خود تور، تور رو به سقف گیر کن.
- سریع تر، زود باش. وقت نداریم.
- هولم نکن گوست.
بالاخره بستمش و سریع رفتیم داخل. در روز باز گذاشت، رفت پیش پارسا و گفت: «یه کار دیگه هم بکن لطفا. وقتی چند قدم جلوتر از اون تور رسیدن، یه اشاره بهم بده. دو ثانیه بعد از اینکه این دکمه رو از روی مانیتور تفنگم فشار دادم، وارد ذهنش شو.» دو نفری رفتیم و پشت دیوار مخفی شدیم. پارسا چشمش به ما بود، دلارام هم هر از چند گاهی همونطور که مشغول ور رفتن به سیستم اونا بود یه نگاهی بهمون مینداخت. اما مشغول تر از این حرفا بود که بخواد چیزی بگه. یدفعه گوست گفت: «مهر. مهر. مهر داغ کنید، سریع.» و خودش هم یه مهر داغ کرد.
پارسا صدایی از خودش درآورد: «حالا.» بلافاصله گوست دست به کار شد و دکمه رو فشار داد، صدای یه جرقه از بیرون اومد، یه نور ملایم به دیوار آخر راهرو تابید، پارسا اخمی کرد، دستشو دور سرش گرفت، توی یک لحظه اخمش به لبخند تبدیل شد و چند لحظه بعد یه شبح از توی دیوار وارد اتاق شد. پارسا جلوش رو گرفته بود که هیچ صدایی ازش در نیاد، منم همونجا پشت دیوار کز کرده بودم و مهرم رو دستم گرفته بودم. شبح به سمت یکی از جسدا رفت و گوست هم آروم آروم دنبالش حرکت کرد.
یه نگاه لحظه­ای به آینده انداختم، تور روی گرگینه افتاد بود، پس خون آشام... خون آشام با سرعت خیلی زیادی وحشیانه وارد اتاق شد و به سمت گوست رفت... فرصت نبود بهش خبر بدم. اگر وارد اتاق میشد اول از همه گوست رو غافلگیر میکرد و بعد کارمون تموم بود! برام سخت بود، خیلی تصمیم سختی بود، میترسیدم که بفهمه، که بمیرم.. هر اتفاقی ممکن بود برام بیفته، اصلا ممکن بود این کار عملی نشه... هزارتا احتمال، اما نمیتونستم بیکار بمونم. فقط یه ثانیه طول کشید، فقط یه ثانیه، جلوی در ایستادم، دستمو که مهر داغ توش بود دراز کردم و چشمام رو بستم. یه چیزی محکم به کف دستم برخورد کرد دستم با حرکت سریع و پر از دردی به داخل خم شد. از درد اشک تو چشمام جمع شد، دستم رو روی آرنجم گذاشتم و به خون آشام زل زدم که داشت بی هیچ صدایی توی یه نقطه مچاله میشد و محو میشد...
خودمو رو زانوهام انداختم، به دیوار تکیه دادم و دیدم که گوست و پارسا کار اون شبح رو تموم کردن. چند لحظه بعد دردم یکم آروم تر شد...

راوی: پارسا
با صدای دلارام نگاهمو از تندر برداشتم و ب سمت دلارام برگشتم: به نظرت نگاه گوست خیلی غم انگیز نبود? انگار میدونست قراره بمیره.
- بیشتر نگران ما بود. میدونست اگه بهمون حمله شه جون سالم به در نمیبریم.
یه بار دیگه تندر رو که روی زمین افتاده بود و آروم نفس میکشید نوازش کردم و بلند شدم و به سمت دلارام رفتم که داشت توی کیفش دنبال یه چیزی میگشت. بالاخره عینکش رو از کوله درآورد و روی چشماش گذاشت.
- عینکی هستی؟
- نه فقط موقع کار استفاده میکنم. بهم احساس نابغه بودن میده.
و شروع کرد به کار کردن با کامپیوتری که جلوش بود.یکی از دیوار های اتاق به طور کامل توسط کامپیوتر ها پوشیده شده بود. یه دستگاه بزرگ هم گوشه اتاق بود که کلی سیم پیچی داشت. کامپیوتری که جلوی دلارام بود صفحه کلید بزرگ و پیچیده ای داشت که تا حالا ندیده بودم. معلوم بود برای دلارام هم تازگی داره چون با احتیاط کامل باهاش کار میکرد و سعی داشت تا جایی که ممکنه ریسک استفاده از هیچکدوم رو ب جون نخره. سعی کردم وارد ذهنش بشم. اما فقط باعث تشدید سرگیجه ام شد. دستمو روی سرم گذاشتم. دلارام با وحشت به سمتم برگشت. اشاره کردم که خوبم. به نظر میرسید به خاطر حمله عصبی که بهم شده بود دچار ضعف شده بودم.
دو تا شکلات از توی جیبش در آورد. یکیش رو به من داد و یکیش رو هم خودش خورد. چقدر مجهز اومده بود. دوباره مشغول کار با کامپیوتر شد.
- کار باهاش خیلی سخته؟
- اگه رمز نگاری هاش رو کشف کنم خیلی راحت میشه. من فقط نگرانم بقیشون بفهمن که دارم هکش میکنم. اونوقت قطعا پودر میشیم.
دوباره نگاهشو به سمت کامپیوتر چرخوند. فقط یه سری حروف رو پشت سر هم تایپ میکرد.
مدت طولانی ای میشد که رضاها رفته بودن. و خبری هم ازشون نبود. تندر خواب بود و دلارام زل زده بود به نقشه ای که از طبقه مخفی پیدا کرده بود. حوصله من هم ب شدت سر رفته بود. یه دفعه دلارام از جا پرید: صدای چیه؟
- چی صدای چیه؟
- گوش کن نمیشنوی؟ صدای پا میاد. انگار یکی داره میدوه...
آره واقعا صدای پا میومد. چشمام رو بستم و بعد وحشت زده بازشون کردم: دلارام، من هیچی حس نمیکنم. هیچ موجود ماورایی به سمتمون نمیاد.
- شوخیت گرفته؟ صدای پاش داره میاد.
همون لحظه دلارام بلند شد و ایستاد. من اما با نگرانی به نیروی از دست رفته ام فکر میکردم. باورم نمیشد که حالا حتی نزدیک شدن موجودات آنسو رو هم نمیتونستم حس کنم. توی همین فکر بودم که در با شدت باز شد. با تعجب به سمت در برگشتم. اسلحه هاش آماده ی شلیک بودن...

راوی: رضا
- اینم از این. بازم نجات دادین... ممنون اینتاریوش. حالت بهتره؟ وقتی برای استراحت نیست. خیلی زمان از دست دادیم. ساعت سه و نیمه. ساعتتو تنظیم کن اینتاریوش. کرونومتر: یک ساعت. بعدش دیگه لازم نیست حتی تو این طبقه ی مخفی باشی. دستگاه رو که نصب کردی بزن بیرون.
نگاهم را به سمت پارسا و دلارام برگرداندم و گفتم: «با شما هم هستم. اگر احیانا دیدین که مشکلی پیش اومده یا هر چی، اگر دیدین برنگشتیم، اطلاعات رو ذخیره کرده بودین یا نکرده بودین، جمع میکنین میرین بیرون. راه زیادی تا در مخفی نیست، کارتون سریع انجام میشه. یک ساعت...»
دستی به شانه اینتاریوش زدم، لبخندی تحویلش دادم بلکه امیدوارش کند، اما لبخند بیش­تر به خنده تلخی می­ماند که قبل از ورود به دهان اژدها می­زنند. تظاهر کرد که روحیه گرفته، هرچند میدانستم که نگرفته است. حرفی نزدم. هر کداممان از یکی از دو شاخه آن راهرو راهمان را ادامه دادیم.
راهروی طولانی­ای بود. و انتهایش هم پیدا نبود. انگار که دور تا دور طبقه را احاطه کرده باشد. با کمر خمیده حرکتم را به طرف علامت روی نقشه­ام شروع کردم. هر لحظه امکان داشت که از اتاق­های تعبیه شده در راهرو موجودی بیرون بیاید و یا حتی در راهرو پرسه زدن های موجودات آنسو کار دستم بدهد. تا چند دقیقه هیچ مشکلی سر راهم نبود، بدون برخورد با هیچ گرگینه و خون آشامی به راهم ادامه می­دادم. اما بعد بدترین موجودات آنسو سر راهم سبز شدند. به سرعت خودم را پشت کمد و قفسه­های کنار راهرو کشاندم و بدنم را مچاله کردم. اشباح در حالت غیرمادیشان هیچ نقطه ضعف فیزیکی­ای ندارند. و من با تمام دم و دستگاه و تجهیزات حتی توان خط انداختن روی آن­ها را نداشتم. وسط راهرو ایستاده بودند و به دو سمت راهرو نگاه می­کردند. انگار به چیزی شک کرده باشند، اصلا از آنجا تکان نمی­خوردند. پیش خودم فکر کردم که چه بهتر! اگر به این سمت می­آمدند تمام مأموریت می­رفت روی هوا. به دنبال راهی اطرافم را می­گشتم، اما هیچ مسیری برای ادامه راه نبود؛ شاید، شاید می­توانستم بدون اینکه مرا ببینند به عقب برگردم.
نگاهم را به سقف انداختم، با دیدن راه تهویه روی سقف لبخندی روی لب­هایم ظاهر شد. به اندازه ای بزرگ بود که بتوانم در حالت درازکش خودم را به جلو بکشم. حالا مشکلم رسیدن به هواکش بود، البته هنوز هم اشباح ممکن بود مرا ببینند. یاد هدفون داخل گوشم افتادم. باید از دلارام میپرسیدم که این تهویه راه به کجا میبرد.
- دلارام. راه تهویه این طبقه به همه اتاقا دسترسی داره؟!
جوابی نیامد. با همان صدای آهسته اما با نگرانی و شدت بیشتری باز هم تکرار کردم.
- دلارام! دلارام. پارسا! بچه ها. از بین احتمالاتی که دارم بهشون فکر میکنم... یعنی کدومشون اتفاق افتاده؟! لعنتی.
زمانی برای تلف کردن نداشتم. سریع بلند شدم. کمرم را به دیوار چسباندم و همانطور که دیوار رارهرو میپیچید همراهش رفتم. بالاخره از دیدرس اشباح خارج شدم. به سرعت راهم را به طرف اتاق تجهیزات پیش گرفتم، تقریبا در حال دویدن بودم. حاضر بودم شرط ببندم که ممکن بود موجودات آنسو صدای پاهایم را بشنوند و همه مأموریت لو برود.
بالاخره پشت در اتاق رسیدم. هر دو رگبار را در دستم گرفتم و با وحشت در اتاق را باز کردم... همه چیز همانطور بود که موقع ترک اتاق بود. پارسا و دلارام پشت کامپیوترها نشسته بودند با این تفاوت که این بار با تعجب به من زل زده بودند. نفس راحتی کشیدم. در را پشت سرم بستم و نفس نفس زنان به آن تکیه دادم.
- چرا جواب نمیدادین؟
دلارام با تعجب گفت: «مگه چیزی گفتی اصلا؟!» پارسا هم حرف دلارام را تایید کرد.
- پس دیوونم که همه این مسیر رو برگردم...
- شاید هدفونت خاموشه.
- نه. چکش کردم. روشنه! از اینتاریوش یه خبر بگیرید ببینم.
بعد از چند ثانیه هر دو باهم گفتند: «جواب نمیده!»
- نگید جواب نمیده! بگید اصلا هدفونا کار نمیکنن! پس چرا اینطوری شد؟ لعنتی. ارتباطمون قطع شد! الان اینتاریوش که نمیدونه رو چیکار کنیم؟!
دلارام درباره سیگنال و تکنولوژی بیگانه و این چیزها حرف هایی زد و نتیجه گیری اش هم این بود:
- سیگنال آنتنای ماهواره ای وارد اینجا که پر از تکنولوژی و انرژی دنیای اوناست نمیشه.
پارسا گفت: «رسما بدبخت شدیم پس.» دلارام نگاه اسفناکی به پارسا انداخت و جواب داد: «دیوونه. هنوز تو رو داریم که. میتونی از طریق ذهنمون باهامون ارتباط برقرار کنی.»
- من؟! میدونی اینجا چه قدر بزرگه؟! چند نفر دیگه اینجان؟؟؟ ممکنه تو مخ هر کس دیگه ای برم!
بلند شدم و گفتم: «همینه که هست پارسا. تلاشتو میکنی.» پارسا چهره ناراحت توام با اجباری به خود گرفت و دوباره سر جایش نشست.
- خب. میخواستم بدونم که این راه هواکش تا بالای منطقه ای که برام مشخص کردی میرسه یا نه؟
دلارام سریع نقشه روی کامپیوتر را باز کرد و همانطور که آن را زیر و رو میکرد گفت: «بذار چک کنم.» بعد از چند لحظه بالاخره جواب داد: «آره. میرسه. ولی یه جایی باید راهتو قطع کنی. بیای پایین توی یکی از اتاقا، بعد دوباره بری توی هواکش. .... اتاق... تسخیر؟! شاید همونجایی باشه که آدمایی که میگیرن رو زندانی میکنن تا اشباح از اون دنیا بیان و تسخیرشون کنن؟»
- فقط شانس بیارم و از این مأموریت زنده برگردم...
خنده ای تحویلشان دادم و به سمت هواکش اتاق رفتم. حداقل سه متر تا سقف فاصله داشتم. مجبور شدم چندین میز و صندلی روی هم بچینم تا به در هواکش برسم.
- خدایا! از جای بسته واقعا میترسم.
دلارام از آن پایین پراند: «پس مرض داری از این نقشه­ها میکشی؟!»
- قرار نبود شما این مسخره بازیارو دم در چال کنین؟ بعدشم، دیگه صداتونو بلند نکنید. هرکس رد بشه میشنوه...
دلارام با عصبانیت و لجبازی سر کارش برگشت و من هم وارد جهنم شدم.

- این آهن غراضه های لعنتی چقدر صدا میدن. خدا لعنتتون کنه.
هر ذره ای که جابجا میشدم صدایشان در میامد. راهی نداشتم مگر اینکه امیدوار باشم کسی صدایشان را نشنود. علاوه بر آن صدای ساییده شدن فلزات لباس و کوله و اسلحه ام هم روی بدنه فلزی راه تهویه، احتمال خطر را چند برابر میکرد.

به هر بدبختی ای بود خودم را از روی نقشه ای که دلارام روی ساعتم تنظیم کرده بود به اتاق زندان مانند طبقه رساندم. در هواکش را آرام باز کردم و سرم را پایین آوردم تا اتاق را چک کنم. اتاق کم نوری بود. به سختی میشد چیزی دید. کوله ام را پایین انداختم. به لبه های هواکش آویزان شدم و خودم را رها کردم. افتادنم روی زمین صدای برخورد آرامی ایجاد کرد، که اگر کسی پشت در بود، حتما صدایش را می­شنید. سریع خودم را پشت وسایل اتاق پنهان کردم. چند لحظه گذشت و خبری نشد. بلند شدم. وسط اتاق رفتم و به اطرافم نگاهی انداختم. زبانم بند آمده بود. زن و مردهایی را را میدیدم که در محفظه هایی دور تا دور اتاق حبس شده بودند و همه هم ناهشیار بودند. اما از بخار روی شیشه معلوم بود که نفس میکشیدند. حدس دلارام درست از آب درآمده بود، اینجا زندان افرادی بود که قصد تسخیرشان را داشتند. از روشن بودن دوربین روی لباسم اطمینان حاصل کردم. باید مطمئن میشدم که این تصاویر به سازمان میرسند.
تمام محفظه ها پر بودند... به جز یکی از آن­ها. ساکت شدم و خوب به آن نگاه کردم. به خالی بودن آن شک نکرده بودم، اما چیزی که توجهم را جلب کرد بخار روی شیشه آن بود. عجیب بود، محفظه حقیقتا خالی بود! یا شاید هم... من چیزی نمیدیدم. محض احتیاطی که عضو دائم کارم بود، جای اسلحه را در دستم محکم کرد. آماده بودم تا هر کنشی را پاسخ بدهم؛ احساس کردم که پشت سرم همه اتاق ناگهان روشن شد، برگشتم و نوری چشمانم را زد. دستم را روی چشمانم گذاشتم و دوباره به محفظه جلویم نگاه کردم. هر لحظه بخاطر نور شدید امکان داشت که مثل مور و ملخ وارد اتاق شوند... اما حالا به جای محفظه خالی چهره اینتاریوش را در محفظه میدیدم. چطور ممکن بود؟ با دست پاچگی به کنترل کنار دستگاه نگاه کردم و به هر زحمتی که بود حفاظ دستگاه را باز کردم. اینتاریوش چشمانش را باز کرد و با صدای بیحالی گفت: «رضا...»
- گوس...
حرفم را خوردم. ادامه داد: « دوتا از گرگینه ها رو کشتم ولی خیلی زیاد بودن... نتونستم جلوشون رو بگیرم...» به او گفتم که اشکالی ندارد و حالا دیگر جایش امن است. اینتاریوشی که من میشناختم هیچوقت جرئت جنگیدن با چند گرگینه در یک زمان را نداشت... ناگهان چقدر شجاع شده بود. دستش را روی گردنم انداختم و از محفظه بیرون آوردمش. انگشتان دست چپم دور دسته رگبار چفت شده بودند. تکان ملایمی به سرم دادم و به ساعد دستش نگاه کردم، نه اثری از ساعت بود و نه اثری از هیچ خالکوبی­ ای روی بدنش دیده بودم. پرسیدم: «کجا گرفتنت؟!» جواب داد: «پیش آسانس...» تا همین جایش هم برایم کافی بود، اسلحه را زیر چانه اش گذاشتم و شلیک کردم. به محض افتادن اینتاریوش روی زمین نورافکنی که از ناکجا اتاق را روشن کرده بود خاموش شد. چشمانم هنوز از نور سوسو میزدند اما تشخیص دادم که بدن بیهوش کف اتاق، بدن اینتاریوش نیست. بیشتر به بدن یک جن شباهت داشت. روی زمین زانو زدم، مهری داغ کردم دستم را به سمت سینه جن دراز کردم تا مهر را روی بدنش بگذارم، در یک آن چشمانش باز شدند و چیزی محکم به سرم خورد. در همان حینی که داشتم روی زمین می­افتادم سیم و کابل­های روی زمین مثل مار دور دور بدنم می­پیچیدند. مهر پرت شد و آخرین لحظه روی انتهای پیشانی جن جا خوش کرد. سرم روی زمین بود و همه چیز را تار میدیدم. حس کردم که بدنم از شر آن کابل ها آزاد شد. دهان جن انگار با سوزن دوخته شده بود، بدون هیچ صدایی فقط درون خودش مچاله میشد و هر لحظه محوتر از لحظه قبل میشد. وسط زندان موجودات آنسو از هوش رفتم...

راوی: پارسا
بعد از این که گوست رفت، دلارام دوباره رفت سراغ کار با کامپیوترها. و تا همین الان همچنان مشغول کنکاش نقشه بود و من به طرز فجیعی حس بی مصرف بودن میکردم. یه دفعه دلارام صدام کرد: «پارسا بیا ببین چی پیدا کردم.» رفتم و دیدم که به نقشه اشاره میکنه.
- خب؟ اینو که خیلی وقته پیدا کردی.
- نه نه یه راه جدید توی نقشه اس. نگاه کن. اگه از راه همین هواکش توی اتاق بریم داخل با توجه به نقشه انتهاش میرسه به طبقه پنجم ساختمون که خالی از سکنه اس. در واقع بدون رد شدن از جلوی هیچ گرگینه و خوناشامی میتونیم خیلی راحت از ساختمون خارج شیم و پودر نشیم.
واقعا راه خوبی بود. من حاضر بودم تا اون سر شهر از توی هواکش ها حرکت کنم اما مجبور نباشم یه بار دیگه اون موجودات رو ببینم.
- پارسا. نقشه عوض میشه. به اینتاریوش و گوست هم بگو کارشون که تموم شد برگردن اتاق کنترل.
روی زمین نشستم و تمرکز کردم. سرم هنوز درد میکرد اما میتونستم ارتباط ذهنی تشکیل بدم. ذهن گوست رو پیدا کردم. سعی کردم بهش بگم که نقشه عوض شده اما جوابی دریافت نمیکردم. باورم نمیشد. به نظر میرسید بیهوش شده.
- دلارام، میتونی بگی رضا دقیقا کجاست؟
- یه دقیقه وایسا.
دلارام تلاش کرد از طریق ردیاب توی لباس گوست، محلشو بهم بگه. اما تلاش نافرجامی بود.
- لعنتی، ردیابا هم کار نمیکنن. چی شده مگه؟
- به نظرم بیهوش شده.
دلارام که حالا مضطرب به نظر میرسید گفت: «میدونستم بالاخره پودر میشه. شاید هنوز توی اتاق تسخیر باشه.»
چاره ای نداشتم. باید میرفتم کمکش. از دلارام خواستم مکان اتاق رو برام مشخص کنه. و بعد از میزها و صندلی هایی که گوست وسط اتاق چیده بود بالا رفتم. و پایین افتادم.
- هیــس! چکار میکنی.
آروم از روی زمین بلند شدم و چند ثانیه در سکوت روی اطراف اتاق تمرکز کردم. موجودی به سمتمون نمیومد. دوباره بالا رفتم و اینبار وارد هواکش شدم. در آخرین لحظات دلارام رو دیدم که سعی داشت وسایل توی اتاق رو پشت در بچینه. اگه بهش حمله میشد...
خودمو توی هواکش به سمت جلو میکشیدم. تا اینکه به خروجی مورد نظرم رسیدم. آروم پایین پریدم و روی یه چیز نرم افتادم: «آخ...»
بلند شدم و دیدم که کسی که زیر من له شده کسی نیست جز گوست! سریع کنار رفتم و عذر خواهی کردم. گوست ناله ای کرد و سعی کرد بشینه: «اگه این موجودات هم پودرم نکنن تو قطعا این کارو میکنی.»
دستشو گرفتم و از روی زمین بلندش کردم: «میتونی راه بری؟» سری تکون داد و گفت: «وقت زیادی نداریم. بعد برات توضیح میدم چی شده. فعلا باید بریم.» و به سمت در اتاق حرکت کرد. جلوی در که رسید ناگهانی برگشت و گفت: «دلارامو تنها گذاشتی؟»
- نه سپردم یکی از خوناشاما حواسش بهش باشه. انتظار داشتی چیکار کنم وقتی دیدم بیهوشی؟
گوست چنان نگاه وحشتناکی بهم کرد که مطمئنم اگه یه زامبی با این نگاه مواجه میشد صد در صد از ترس میمرد! به نقشه ی روی ساعتش اشاره کرد و گفت: «از محلی که باید دستگاه رو جاساز کنیم دور نیستیم. سریع انجامش میدیم و برمیگردیم.»
- اتفاقا اومده بودم بگم باید برگردیم. دلارام یه راه خروجی به وسیله هواکشا پیدا کرده که مستقیم ما رو از این طبقه لعنتی خلاص میکنه.
بعد از ساعت ها اولین بار بود میدیدم رضا خوشحاله...
- به اینتاریوش خبر دادی؟
- نه، بلافاصله اومدم دنبالت، الان بهش میگم.

راوی: اینتاریوش:
وقتی از فرمانده جدا شدم احساس کسی را داشتم که باید خودش را با دستان خودش حلق آویز کند. اصلا از ایده جدا شدنمون خوشم نیومد. ای کاش دهنم رو نمی بستم و فرمانده رو راضی می کردم نقشه دیگه ای بکشد. در راهرو با این فکر جلو می رفتم که چرا منی که کارم هیچ ربطی به جنگ و پارتیزان بازی نداشت الان تنها باید راهی را میرفتم که از هر سانتی مترش بوی مرگ تراوش میکرد. از خودم می پرسیدم من اینجا چه کار می کنم؟ چرا الان نباید تو ماشین منتظر بقیه می شدم؟...
آخر راهرو بن بست بود اما در دیوار طرف چپ، یک در دیده می شد. دستم را روی دستگیره در گذاشتم. اما احساس می کردم نمی توانم دستم را حرکت بدهم. انگار مشکل ترین کار دنیا بود. آب دهانم خشک شده و به احتمالات مختلفی که ممکن بود پشت آن در وجود داشته باشد فکر می کردم. در این بین،ایده ای در ذهنم درخشید. تمرکز کردم و قدم به دنیای فراسوی حال گذاشتم. "در باز می شد... پشتش راهرویی کوچک با دو در دیگر یکی در انتها و یکی در ابتدا...پشت آخرین در خرناس و نفس های غیر انسانی رو حس میکردم... میل به کشتن. اونجا یه گرگینه زامبی نگهبانی می داد..." پلک زدم و خودم رو جلوی در دیدم.
نگاهی به نقشه روی ساعتم کردم. سپس در رو باز کردم و همونطور که دیده بودم دو در را دیدم. بی سر و صدا به سمت اولین در رفتم و بی معطلی آن را باز کردم و راهرویی دیگر. تند تند قدم بر می داشتم. آخر مسیر ورودی دیگه ای به یک اتاق خیلی بزرگ بود. ایندفعه دری نبود. از روی نقشه فهمیدم جایی که باید دستگاه دلارآم رو نصب کنم پشت اون اتاق قرار داره. قبل از اینکه وارد بشم چشمم به چند آنسویی دیگه افتاد. فوری خودم را به دیوار چسبندم و از دیدرس خارج شدم. جرعت نگاه کردن نداشتم اما با مختصر چیزی که دیدم فهمیدم یه گرگینه دیگه سر رامه.
سعی کردم با گوشی هایی که تکنوی گروه بهمون داده بود با بقیه ارتباط برقرار کنم. با صدایی آروم و زمزمه وار گفتم: «بچه ها اینجا یکمی زیادی شلوغه من به تا حالا به دو تا گرگینه زامبی برخوردم. احتیاج به کمک دارم.» کسی جواب نداد. دوباره گفتم: «کسی صدام رو میشنوه؟ گوست نگو که پودر شدی؟ کسی نیست؟ هیچکس؟!» منتظر شدم اما کسی جواب نداد. انگار دستگاه ها خراب شده بود. فکر کردم شاید هم برای بقیه اتفاقی افتاده. فقط سعی می کردم بدترین احتمالات رو مجسم نکنم. چند بار نفس عمیق کشیدم. حالا باید چه کار می کردم. اگه همه مرده باشن مردن من اینجا فاییده ای برای کسی نداره. فکر می کردم از راهی که اومدم برگردم اما احساس خوبی نسبت به این کار نداشتم. بدتر این که احساس خوبی به اینجا موندن هم نداشتم. با خودم زمزمه می کردم: فکر کن فکر کن حالا باید چه کار کرد؟ و جواب راحت به ذهنم دوید. وقتی از انجام کاری می ترسی به نتیجش نگاه کن. تمرکز کردم و دو آینده متفاوت را دیدم." یکی در حالی که راه بازگشت را پیش می گرفتم... و یکی در حالی که تصمیم به ادامه ماموریت می گرفتم... اولی به جلب توجه گرگینه ها منجر و پایان ترسناکی در پی داشت اما دومی هم من را در حالی نشان می داد که دزدکی وارد آن اتاق میشدم و از پشت تعدادی جعبه روی هم چیده شده سعی در دور زدن گرگینه می کرد. یکی از جعبه ها به پایین لغزید و افتاد. هیولا متوجه من شد و..." چشمانم را باز کردم. کمی احساس خستگی داشتم. روی دو انتخاب پیش رویم فکر می کردم. حالا نتیجه ها رو می دونستم. چیز هایی که من با قدرتم می توانستم ببینم حقیقت محض نبود و ممکن بود اصلا رخ ندهد. اما در این مورد ریسک کردن کار احمقانیه...
تصمیم گرفتم وارد بشم... دزدکی نگاهی به داخل انداختم و گرگینه رو دیدم که مدام این ور و اونور رو نگاه میکنه. جعبه ها رو هم دیدم. با ورودی فاصله ای نداشت. میخواستم صبر کنم تا گرگینه فاصلش رو بیشتر کنه اما از جاش جم نمی خورد. دل رو به دریا زدم. در حالی که خم شده بودم با قدم های تند خودم رو پشت جعبه ها رسوندم. کمی صبر کردم. نگاهی دزدکی از شکاف میان جعبه ها گرگینه رو دیدم که هوا رو می بویید. غریزه ای غیر ارادی از زمانی که زنده بود. و بعید می دونستم الان بتونه چیزی رو حس کنه که این خودش یه امتیاز محسوب میشه. خودم رو به طرف دیگه مجموعه جعبه های چیده شده می رسونم. یه چیزی رو فراموش کردم! سریع برمیگردم و با نیمچه شیرجه ای جعبه ای را که در حال سقوط بود می قاپم. آروم روی زمین میزارم. دوباره به انتهای طرف دیگه جعبه ها میرم.
خروجی حدودا دو متری با جعبه ها فاصله داره و امکان نداره گرگینه منو نبینه. چطور میتونستم از مقابلش عبور کنم. اگه الان پیدام می کرد کارم تموم بود. نمی دونم میتونم رد بشم یا نه. هیچ ایده ای نداشتم. شایدم داشتم! من نمی دونستم باید چی کار کنم. ولی خب یه نفر هست که میدونه. و اگه شدنی باشه همیشه هم می دونه. دوباره تمرکز کردم و... "خودم رو در همین موقعیت دیدم. یه تیکه آجر (شبیه آجره خب) از یکی از جعبه ها برداشتم و..." چشمام رو باز کردم. حالا می دونستم چیکار باید بکنم. دقیقا همون کار رو تکرار کردم و آجر رو طرف دیگه مجموعه جعبه ها انداختم. جایی که اول اومدم پشتشون. صدای برخورد آجر با سطح اتاق توجه موجود آنسویی رو جلب کرد. گرگینه به ان سمت مجموعه جعبه های چیده شده خیز برداشت و آرام حرکت کرد. حالا دقیقا پشتش به خروجی مورد نظرم بود. تا به نیم متری جعبه ها رسید من بی صدا حرکت کردم. گرگینه وقتی پشت مجموعه جعبه ها رو بررسی می کرد من از او و اتاق دور شده و به اتاقک کوچک تری رسیدم که طبقه نقشه باید دستگاه را در آن نصب می کردم که پر بود از یه مشت آت وآشغال و یه میز وصندلی که بدرد بخور ترین ابزار آنجا به نظر می رسید. سر فلزی دستگاه را که پشت شلوارم قایم کرده بودم .بیرون آوردم و آنتنش را تا ته باز کردم. نصب و فعال کردنش کمتر از دو دقیقه طول کشید.
حالا باید به فکر بازگشت می بودم. هرچند نگران کننده نبود من تنهایی از دو تا خطر سخت عبور کردم و یه آنتن نصب کردم. یه گرگینه چیزی نیست که از پسش برنیام. احتمالا با همون کلک آجر... این بار اما نه آجری داشتم و نه جعبه هایی که پشتشون مخفی شم. دور و ورم رو نگاه کردم و نیشم تا بناگوش باز شد. یه هواکش. میز رو جلوی ورودی هواکش کشیدم و از آن بالا رفتم. داخل آنجا سرد و به طرز ناخوشایندی تاریک بود. وارد هواکش شدم و حرکت کردم. چند دقیقه ای که برام مثل شب های طولانی زمستان سپری شد به این فکر کردم که چطور از این جهنم دره خارج بشم. حالا دستگاه رو هم سرجاش گذاشته بودم و کسی نمی تونست به خاطر شونه خالی کردن از مسئولیت هام، توبیخم کنه. همینطور که در شبکه های بی انتهای هواکش که ظاهرا پایانی نمی شناخت سر گردان بودم، صدای آشنایی در ذهنم شنیدم.
- همین فرمون رو بیا جلو!
اول ترسیدم که یک شبح آنسویی باشد اما وقتی برای بار دوم صدایش را در سرم شنیدم خیالم راحت شد.
- منم پارسا میگم واینسا همین راه رو بیا جلو.
همین طور که با سرعتی مضاعف رو به جلو چهار زانو حرکت می کردم نفس راحتی کشیدم و گفتم: «اوه پسر منو ترسوندی فکر کردم مردین؛ عه بقیه کجان؟» همین که اینو گفتم از سمت چپ یه چیز سفتی به سرم خورد و بعد: «واااای...» در جوابم او هم واکنش ناگهانی ای انجام داد. پارسا چند لحظه ساکت شد و بعد در ذهنم گفت: «چیزی نشد، تو فکر نباش، گوست میگه سر و صدا نکنم.» خبر زنده بودن گوست خوشحالم کرد.
- پارسا یه خبر بده جلوم رو درست حسابی نمی بینم.
در همین بین که مسیر را برایم مشخص میکرد خلاصه ای از اتفاقاتی که افتاده بودند را برایم تعریف کرد.
- خب، همین مسیر رو ادامه بده، میرسی به هواکش توی اتاق کنترل. ما هم یکم دیگه میرسیم.
پرسیدم از دلارام خبر دارند یا نه، که بعد از چند لحظه تعلل پارسا با عجله گفت نه و ارتباط را قطع کرد. نمیدانم چه شده بود، اما به نظر می آمد که گوست او را به کار وا داشته بود. من هم مسیرم را ادامه دادم...

راوی: رضا
بعد از مدتی که پارسا صرف رساندن پیام به اینتاریوش کرد به او گفتم: «پارسا، حالا که اینجایی.