الکس رایدر (پروژه تایپ مشترک)

قسمتی از متن داستان:
صدای زنگ خانه در ساعت سه صبح، هرگز خبر خوبی با خود ندارد.
آلکس رایدر با صدای اولین زنگ بیدار شد. چشم‌هایش را باز کرد و تند تند پلک زد، اما لحظه‌ای همان‌طور که به پشت خوابیده بود و سرش روی بالش قرار داشت، در تختش کاملاً بی‌حرکت ماند. صدای باز شدن درِ یکی از اتاق‌خواب‌ها را شنید و صدای جیرجیر چوب‌ها را زیر پای کسی که داشت از پله‌ها پایین می‌رفت. زنگ برای دومین‌بار به صدا در آمد و او به صفحه‌ی روشن ساعت شماطه‌دار کنار تختش نگاه کرد. سه و دو دقیقه‌ی صبح. وقتی کسی زنجیر ایمنی در خانه را باز کرد، صدای تلق‌تلقی بلند شد.

قسمتی از متن داستان:
مایکل جی. روسکو مرد محتاطی بود.
اتومبیلی که هر روز صبح سر ساعت هفت و نیم او را سر کار می برد، یک مرسدس سفارشی با درهایی از فولاد مقاوم و پنجره های ضدّگلوله بود. راننده اش، مأمور بازنشسته ی اف.بی.آی، یک اسلحه ی برتای خیلی کوچک نیمه اتوماتیک داشت و بلد بود از آن استفاده کند. از محل توقف اتومبیل تا ورودی برج روسکو در خیابان پنجم نیویورک فقط پنج قدم فاصله بود، اما دوربین های مداربسته مسیر او را سانتیمتر به سانتیمتر زیر نظر داشتند. وقتی درهای اتوماتیک پشت سرش بسته شد، یک مأمور پذیرشِ یونیفرومپوش – آن هم مسلح – مراقب بود تا او از سرسرا عبور کند و به آسانسور خصوصی خودش وارد شود.

جلد سوم: گذرگاه اسکلت
الکس بعد از رهایی از دست نسخه المثنی خودش در انتظار تعطیلات جالبی در کنار ستاره های تنیس دنیا بود اما مسابقات تنیس ویمبلدون قرار نبود آرامشی برای الکس داشته باشد پس...

قسمتی از متن داستان:
در اسکلتون کی به سرعت شب شد.
خورشید اندکی در افق مردد ماند، بعد غروب کرد. بلافاصله، ابرها از هر طرف رسیدند – اول سرخ، بعد ارغوانی، نقره ای، سبز و سیاه. انگار که همه ی رنگ های دنیا درون معجونی عظیم مکیده شدند. فریگت تنهایی با بال های گشوده بر فراز درختان حرا اوج گرفت، و رنگ بال هایش در آشفتگی پس زمینه گم شد. هوا خفه بود. بوی باران می آمد. قرار بود توفان شود.
سسنا اسکای هاوک اس پی یک موتوره قبل از فرود دوبار چرخ زد. به این دلیل انتخابش کرده بودند که پروازش در این بخش دنیا به ندرت جلب توجه می کرد. اگر کسی از سر کنجکاوی شماره ی زیر بال هواپیما را بررسی می کرد، میفهمید که مال یک شرکت عکاسی در جامائیکا است. البته این حقیقت نداشت. شرکتی در کار نبود و در آن موقع هوا تاریکتر از آن شده بود که بشود عکس گرفت.

قسمتی از متن داستان:
جنگل آمازون، پانزده سال قبل.
سفرشان پنج روز طول کشیده بود. از میان درختان انبوه و هوای دم کرده و رطوب، بی سروصدا گذشته
بودند. درختان سر به فلک کشیده از هر سو احاطهشان کرده بود. نوری غریب به رنگ سبز که تقدسی را به نمایش می گذاشت از لابلای شاخ و برگ ها به چشم می خورد. جنگل بارانی فراستی از خود داشت. گاه صدای جیغ و غژغژ یک طوطی و یا تکان ناشی از تاب خوردن یک میمون روی شاخه های درختان سکوت جنگل را می شکست. وجودشان محسوس بود.
تا بدین جا بخت و اقبال یارشان بود. اگرچه مورد حمله قرار نگرفته بودند، ولی زالوها، پشه ها و مورچه های گزنده آزارشان داده بودند. اما مارها و عقرب ها مزاحمتی ایجاد نکرده بودند. رودخانه هایی که از آن عبور کرده بودند، اثری از پیرانا، این ماهیان گوشت خوار، نداشتند. توانسته بودند به راهشان ادامه دهند.